Με πλήρη συναίσθηση και γνώση ότι ο φόβος αποτελεί το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο μέσο χειραγώγησης, δεν θέλω και δεν καταδέχομαι να φοβάμαι. Γυρίζω την πλάτη στους κατασκευασμένους εχθρούς και απειλές.
Κι όμως, αυτή τη φορά φοβάμαι στ' αλήθεια. Φοβάμαι και ανησυχώ για τις φασιστικές μεθόδους και πρακτικές που εφαρμόζει αυτή η αποκρουστική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη.
Για τις πολιτικές αποφάσεις που αποτυπώνουν τις χιτλερικές πρακτικές και που αμφιβάλω αν όμοιές τους εφαρμόσθηκαν ακόμη και στα χρόνια της Χούντας.
Η κατ' επίφαση δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, διολισθαίνει με ταχύτητα σε ό,τι πιο αποτρόπαιο έχει καταγράψει η ευρωπαϊκή ιστορία. Έχει ήδη “αναστήσει” τα νέα Άουσβιτς, τα νέα Νταχάου και τώρα αρχίζει σταδιακά το “ξεσκαρτάρισμα” των “αχρήστων” και “επικινδύνων”, προς μια νέου τύπου “άρια φυλή” των ήσυχων, εύπλαστων και εύπιστων “νοικοκυραίων”.Με φοβίζει και με ανησυχεί ακόμη περισσότερο, ότι ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται αυτά που έρχονται και ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι που εκφράζονται δημόσια γι αυτά.
Και μέχρι να εντρυφήσουμε στο εγχειρίδιο του Βίλχελμ Ράιχ, για τη μαζική ψυχολογία του φασισμού, προκειμένου να αντιληφθούμε τι μας συμβαίνει ώστε να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα επερχόμενα, έχουν ενδιαφέρον δύο άρθρα που γράφτηκαν – ευτυχώς κι αυτά – τα τελευταία 24ωρα, με αφορμή την φαεινή ιδέα της κυβέρνησης του Δένδια, του Βορίδη και του Άδωνη, να οδηγήσουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, μαζί με τους παράνομους μετανάστες και τους τοξικοεξαρτημένους. Αποσπάσματα αυτών, αναδημοσιεύονται πιο κάτω.
Μήπως και αντιληφθούμε που οδηγείται αυτή η χώρα, επιβεβαιώνοντας την εκτίμηση, ότι η οικονομική κρίση δεν το αποτέλεσμα μιας κακής διαχείρισης, αλλά το εργαλείο, το όχημα για την επίτευξη των μακάβριων σχεδίων εκφασισμού της χώρας. Και μετά τους μετανάστες και τους τοξικομανείς, ποιός έχει σειρά; (Θα ήθελα να ακούσω και να διαβάσω τις απόψεις επ' αυτών των σχεδίων και των εκπροσώπων των τοπικών φορέων που ασχολούνται με τα εξαρτημένα άτομα της περιοχής. Γιατί τόση σιωπή;)
Κόκκινες γραμμές από πλαστελίνη. Του Κώστα Αρβανίτη
H περιβόητη «κόκκινη γραμμή» που θα έθετε όρια στη φτώχεια, στους μισθούς, στα ανθρώπινα δικαιώματα, και πρώτος την ανέφερε εντός Βουλής ο κ. Γ. Παπανδρέου, έχει ανατραπεί στην καθημερινότητα με την κατάργηση οποιουδήποτε ορίου και έχει γίνει από πλαστελίνη. Η κόκκινη γραμμή της ψευδο-αντίστασης δημιούργησε άμεσα ένα νέο περιβάλλον. Απάνθρωπο. Βίαιο. Αρρωστο. Σκληρά ταξικό. Δημιούργησε μια νέα κουλτούρα επιθετικότητας στην κοινωνία απέναντι στις ευπαθείς ομάδες. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα το 30% του ενεργού πληθυσμού άλλαξε κατηγορία ζωής με την απώλεια της εργασίας του, άλλαξε γειτονιά, άλλαξε σπίτι, έμεινε στον δρόμο.
Οι οικογένειες διαλύονται και οι σχέσεις των μελών της αποσυντίθενται. Ο πληθυσμός των μέχρι πρότινος «ευάλωτων» ομάδων διογκώθηκε με νέα μέλη. Η πλειονότητα των πολιτών βρέθηκε στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης. Οι αδύναμοι πλέον φορτώνονται την ευθύνη για την κρίση και ό,τι αυτή συνεπάγεται και υφίστανται μια παράλογη επιθετικότητα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι απελάσεις, οι εγκλεισμοί και οι διαπομπεύσεις αναδείχθηκαν σε αποτελεσματικές λύσεις σε μια πολιτική παραλογισμού, η οποία οδηγεί σε αδιέξοδο και αναπαράγει το πρόβλημα.
Αξιοποιείται, ωστόσο, πολιτικά από πολλούς, καθώς προσφέρει ψήφους. Βολεύει και τροφοδοτεί νεοφασιστικές απόψεις με «προοδευτικό» αμπαλάζ. Η σταδιακή παρακμή του κράτους πρόνοιας οφείλεται στην εφαρμογή μιας θατσερικού τύπου πολιτικής, που προάγει την ποινική και χημική καταστολή, χαρακτηρίζεται από έμφαση στην αυτορρύθμιση της αγοράς και περικοπές δαπανών για την υγεία και την πρόνοια. Από την άλλη ακούγονται όλο και πιο δυνατά «προοδευτικές» φωνές γκετοποίησης των χρηστών για τη δημιουργία ειδικών χώρων ασφαλούς χρήσης ουσιών και δυναμικής προώθησης των υποκατάστατων, στο πλαίσιο της «προστασίας» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μετά τους τοξικομανείς ποιοι έχουν σειρά; Tου Σωτήρη Λαϊνά
Εάν επρόκειτο για μεμονωμένα περιστατικά θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι πρόκειται για παρορμητικές ιδέες νοσηρών εγκεφάλων. Η αλληλουχία όμως των γεγονότων μας οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. Η διαπόμπευση των οροθετικών εκδιδομένων γυναικών ακολουθήθηκε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών και τώρα προκύπτει η ιδέα της συγκέντρωσης των τοξικομανών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι πρακτικές αυτές όπως φαίνεται από την εξέλιξή τους, έχουν ευθεία συσχέτιση με τις πλέον αντιδραστικές λογικές και πολιτικές κοινωνικού ελέγχου.
Ο διαφορετικός, αυτός που δεν ενσωματώνεται, είτε από επιλογή, είτε από αδυναμία να ανταποκριθεί στις ολοένα και περισσότερο παράλογες απαιτήσεις του σύγχρονου μοντέλου ανάπτυξης, οφείλει να ελέγχεται και εάν είναι δυνατόν να «εξαφανίζεται» από την κοινή θέα, για την αποφυγή ενόχλησης των υπολοίπων, ημών των «φιλήσυχων νοικοκυραίων». Με δύο λόγια τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.
Οι υποστηρικτές αυτών των πρακτικών επιχειρούν να τις «νομιμοποιήσουν», προτάσσοντας την ανάγκη για διαφύλαξη της δημόσιας Υγείας γιατί σύμφωνα με την λογική τους οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν «υγειονομική βόμβα» για το σύνολο του πληθυσμού. Αν μπούμε στη συζήτηση για «υγειονομικές βόμβες» θα πρέπει να παραδεχτούμε όλοι ότι οι πραγματικές υγειονομικές βόμβες είναι οι επικρατούσες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους.
Αδιαφορώντας για αυτή την πραγματικότητα το «φιλάνθρωπο» κράτος υποστηρίζει ότι οφείλει να συγκεντρώνει τους τοξικομανείς - έστω και παρά τη θέληση τους και πέρα από κάθε έννοια δικαίου - σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, προκειμένου να τους «περιθάλψει» και ταυτόχρονα να προστατεύσει όλους τους υπόλοιπους. Και εδώ ακριβώς ξεκινά η μεγάλη εκτροπή. Από τις πρακτικές αλληλεγγύης και πραγματικής περίθαλψης, διολισθαίνουμε σε πρακτικές ελέγχου, καταστολής και στην καλύτερη των περιπτώσεων, διαχείρισης συνανθρώπων μας, στους οποίους αφαιρούμε σημαντικό μέρος της αξιοπρέπειας και της ανθρώπινης υπόστασης τους. Η βαρβαρότητα και η περιστολή των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων νομιμοποιείται στις συνειδήσεις μας και δεν αντιδρούμε.
Και το εύρος αποδοχής αυτών των ολοκληρωτικών λογικών συνεχώς διευρύνεται. Στην αρχή οι οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες, στη συνέχεια οι μετανάστες, τώρα οι τοξικομανείς. Στη συνέχεια ποιοι/ες; Η ιστορία μας λέει ότι έχουν σειρά ομάδες όπως οι ομοφυλόφιλοι, οι ανάπηροι, οι ψυχικά πάσχοντες, οι Ρομά και τέλος οι όποιοι αντιφρονούντες. Η βαρβαρότητα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι οι ομάδες αυτές θα ακολουθήσουν και ίσως προστεθούν και κατηγορίες, όπως οι νεόπτωχοι, οι άστεγοι, όσοι εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη grafida.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου