Του Διονύση Ελευθεράτου
Γερμανέ ψηφοφόρε, γεια χαρά,
Δεν επιθυμώ να σου υποδείξω τι να ψηφίσεις. Θέλω μόνο να σου δείξω πόσο απατηλά είναι ορισμένα κλισέ, με τα οποία ξέρω ότι βομβαρδίζεσαι ανελλιπώς. Στερεότυπα άφθονα, για εμένα και άλλους Νότιους της Ευρώπης. Θα σταθώ σε πέντε από αυτά. Ένα διατείνεται ότι σε βλάπτω, τέσσερα σκιαγραφούν πόσο «δίκαιη» είναι η «τιμωρία» μου.
Το πρώτο είναι, φαντάζομαι, δημοφιλέστατο: Οι γερμανοί φορολογούμενοι χρηματοδοτούν τη «σωτηρία» των Ελλήνων. Καλά, το κατά πόσο σώζομαι δια του οικονομικού-κοινωνικού στραγγαλισμού άσε να το κρίνω εγώ που το βιώνω. Προσπερνώ το πώς ζω ή θα ζω. Επικεντρώνω στο ερώτημα αν την τσέπη σου απομυζώ. Παραθέτω τρεις σχετικές γερμανικές επισημάνσεις, μία για κάθε έτος από την την άνοιξη του 2010, από την υπαγωγή μου δηλαδή σε καθεστώς Μνημονίων.
«Έως τώρα, μόνον οι Έλληνες πληρώνουν περισσότερους φόρους. Η Γερμανία δεν έχει πληρώσει ακόμη τίποτε. Αντιθέτως, έχει ήδη αποκομίσει κέρδος από την κρίση». Το έγραψε τον Μάιο του 2011 στη γερμανική έκδοση των Financial Times ο αναλυτής Τόμας Φρίκε, που υπολόγισε ότι χάρη στο «ελληνικό ζήτημα» η Γερμανία είχε ήδη εξασφαλίσει κέρδος 10 δισ. ευρώ, προερχόμενο από δυο πηγές: πρωτίστως από την πτώση του κόστους δανεισμού της Γερμανίας, αλλά και από την αγορά ελληνικών ομολόγων. «Ούτως ή άλλως χάρη στην ελληνική κρίση θα έχει μειωθεί το γερμανικό χρέος» συμπέρανε ο Φρίκε.
Τέλος Μαίου 2012. «Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ως προς την τρόικα, διότι η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της». Τα λόγια του Τόμας Μάγερ, ανώτερου συμβούλου της Deutsche Bank, αποτυπώθηκαν σε εκτενές ρεπορτάζ της διεθνούς έκδοσης των New York Times. Το ρεπορτάζ, υπό τον εύγλωττο τίτλο «Η Αθήνα δεν βλέπει καν τις περισσότερες από τις πληρωμές διάσωσής της», εξηγούσε ότι «η βοήθεια προς την Αθήνα επιστρέφει στους δανειστές», δίχως να διατίθεται για μισθούς και συντάξεις, όπως ισχυρίζονται τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα -και στην Ελλάδα- παραμύθια.
Μεταξύ άλλων οι NY Times υπογράμμισαν ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εισπράττει στο ακέραιο την ονομαστική αξία των ελληνικών ομολόγων, μολονότι τα έχει αγοράσει κατά 20%, 30% ή και ακόμη φθηνότερα. Πόσο κερδίζει η Γερμανία από αυτήν την καραμπινάτη τοκογλυφία, αλλά και από τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα που της παρέχει η ηγεμονική θέση της, η οποία της δίνει ακόμη και τη δυνατότητα να αφανίζει σε μια νύχτα ανταγωνιστικά χρηματοπιστωτικά κέντρα, όπως ήταν η Κύπρος; Πάνω από 15 δισεκατομμύρια έως το 2023, απάντησε τον περασμένο Μάρτιο το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου. Άλλοι υπολογισμοί, ξέρεις, «δείχνουν» πολλαπλάσια δισεκατομμύρια.
Μπορεί εσύ να μην είδες αυτό το χρήμα, να μην διοχετεύθηκε σε εσένα. Αντλείται, όμως, από εμένα τον «διασωζόμενο». Κατανοητό;
Δεύτερο κλισέ: Είμαστε «τεμπέληδες», συνηθισμένοι σε διακοπές. Η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ είπε τον Μάιο του 2011 ότι είναι απαράδεκτο, στην Ευρώπη του κοινού νομίσματος, οι Έλληνες και οι Πορτογάλοι να έχουν περισσότερες διακοπές από τους Γερμανούς. Μπαρούφα ολκής! Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 2011, μια δική σας εφημερίδα, η συντηρητική Die Welt, παρουσίασε την έκθεση του Eurofound, της επίσημης υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα συνθηκών εργασίας. Τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ: «Γερμανία, πρωταθλήτρια του ελεύθερου χρόνου - μελέτη της ΕΕ: πουθενά στην Ευρώπη δεν έχουν οι εργαζόμενοι περισσότερη άδεια».
Θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλές τέτοιες εκθέσεις. Επιλέγω τη συγκεκριμένη επειδή, πρώτον, ακτινογραφεί καταστάσεις του 2010, που για εμάς είναι -όπως προανέφερα- ζοφερό ορόσημο, και, δεύτερον, επειδή εξέπληξε την Die Welt. Θαρρείς πως η εφημερίδα σας ανακάλυψε ότι η γη κινείται, αλλά έστω κι έτσι βρίσκω αξιοσημείωτη την έντιμη παραδοχή της: «Οι Γερμανοί εργάζονται περίπου μια εβδομάδα λιγότερο από το μέσο όρο της ΕΕ και αισθητά λιγότερο από τους Ισπανούς, τους Έλληνες και τους Πορτογάλους. (...) Κλονίζεται μια εικόνα που έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας - εμείς φανταζόμασταν τη Γερμανία ως αποκορύφωμα εργατικότητας. Αντιθέτως, θεωρούσαμε το Νότο σπίτι της αργίας. Όμως (...) δεν πρόκειται για τον Βορρά και τον Νότο, αλλά για πλούσιους και φτωχούς. Στις εύπορες χώρες εργάζονται λιγότερο από όσο στις φτωχές...»
Τι ακριβώς είδε η Die Welt; Γερμανοί και Δανοί είχαν κατά μέσο όρο 30 ημέρες άδεια το 2010, όταν ο αντίστοιχος δείκτης στην ΕΕ ήταν 25,4 και στην Ελλάδα 23 ημέρες. Με την προσθήκη των αργιών, στη Γερμανία φθάσατε -πάντα κατά μέσο όρο- τις 40 πληρωμένες ελεύθερες ημέρες, έναντι 35,3 στην ΕΕ και 33 στην Ελλάδα.
Το 2010 ο μέσος όρος εργασίας ήταν στη Γερμανία 1.659 ώρες. Στην ΕΕ, 1.708 ώρες. Στο Νότο οι ετήσιες ώρες εργασίας υπερέβαιναν τον μέσο όρο της ΕΕ κι έφθασαν στην κορυφή - πού νομίζεις; Ναι, σωστά μάντεψες, στην Ελλάδα. Εδώ πιάσαμε 1.816 ώρες, όσο δεν δούλεψε κανείς άλλος στην παλιά ΕΕ των «15». Εν ολίγοις, εργαζόμασταν 157 ώρες το χρόνο παραπάνω από εσάς. Έναν ολόκληρο εργάσιμο μήνα. Το συνειδητοποιείς;
Έκτοτε, όντως, πολλά άλλαξαν. Τώρα το 30% της κοινωνίας διαθέτει τον απεριόριστο «ελεύθερο χρόνο» που παρέχει η απόλυτη ανεργία. Μεγάλο προνόμιο, έ;
(Για την οικονομία του χώρου παραπέμπω στην επόμενη επικοινωνία μας το συμπληρωματικό στερεότυπο ότι τιμωρούμαστε δικαίως, επειδή υστερούμε στην παραγωγικότητα της εργασίας).
Τρίτο κλισέ - θυμάμαι και την ακριβή διατύπωση στον Τύπο της χώρας σας: «Οι Γερμανοί εργάζονται μέχρι τα 65 και καλούνται να θρέψουν τους Έλληνες που συνταξιοδοτούνται στα 58 τους έτη». Αυτό υποτίθεται πως ίσχυε προ Μνημονίων, διότι εδώ τώρα οδεύουμε προς επιδόματα κηδείας αντί συντάξεων - κι αυτά σε «τυχερούς» υπέργηρους. Ίσχυε, όμως, έστω και τότε;
Με κατηγορηματικό «όχι» ισοδυναμεί η μελέτη που δημοσιοποίησε τον Ιούνιο του 2010 ο ΟΟΣΑ, καταγράφοντας τις τυπικές αλλά και τις πραγματικές ηλικίες καταβολής συντάξεων, ανά χώρα. Εδώ στην Ελλάδα, λοιπόν, βγαίναμε στη σύνταξη 4,4 έτη έπειτα από το νόμιμο, τυπικό όριο! Αντιθέτως, στις χώρες με το υποτιθέμενο όριο των 65 ετών η συνταξιοδότηση άρχιζε νωρίτερα. Πόσο νωρίτερα; Από 1,8 έως και 6,1 έτη, όπως συνέβαινε στη γειτονική σας Αυστρία. Εμείς βγαίναμε στη σύνταξη στα 62,4 χρόνια. Εσείς; Στα 62,1 χρόνια. Οι Γάλλοι στα 58,7, οι Ιταλοί στα 60,8, οι Ισπανοί στα 61,4 έτη.
Σύμφωνα με το τέταρτο, νωπό, κλισέ, η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα είναι περίπου οφθαλμαπάτη. Κάποιοι φωστήρες σας «ανακάλυψαν» προσφάτως ότι τα υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης μαρτυρούν αθόρυβη ευμάρεια, την οποία θα ζήλευε ο «μέσος Γερμανός». Όχι, δεν θα (προ)καλέσω κανέναν να έρθει να ζήσει εδώ με 586 ή και 800 ευρώ το μήνα, έχοντας σπίτι «χαρατσωμένο» κι ίσως υποθηκευμένο. Θα εκφράσω απλώς μια απορία: εάν τα υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης τεκμαίρουν αντίστοιχα γενικά επίπεδα διαβίωσης, πότε ακριβώς θα αρχίσετε εσείς οι Γερμανοί να μεταναστεύετε σε Ρουμανία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Εσθονία, Λετονία, Βουλγαρία, Σλοβακία; Σου ανέφερα κατά σειρά τις επτά χώρες της ΕΕ οι οποίες, σύμφωνα με στοιχεία του European Mortgage Federation, εμφανίζουν τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης - με κορυφαίο το ρουμανικό 97,7%. Η Ελλάδα είναι δέκατη με 80,1%. Ας αναζητήσουν λοιπόν την τύχη τους στους προαναφερθέντες μεγαλύτερους «οικονομικούς παραδείσους» οι Γερμανοί που φιγουράρουν στην εσχατιά του σχετικού καταλόγου, με ιδιοκατοίκηση μόλις 43,2%.
Αφήστε όμως καμία θέση εργασίας κενή, για να φάνε λίγο ψωμί της ξενιτιάς και υπήκοοι άλλων «πάμφτωχων» χωρών της ΕΕ: Δανοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί, Γάλλοι, Φιλανδοί και Σουηδοί έχουν τα χαμηλότερα -μετά από εσάς- ποσοστά ιδιοκατοίκησης. Ετοιμάστε λοιπόν τις βαλίτσες της μετανάστευσης κι εμείς θα δείξουμε την αλληλεγγύη μας μεταφράζοντας παλιά τραγούδια του Καζαντζίδη στα γερμανικά, με ολίγες αλλαγές στους στίχους. «Στις φάμπρικες της Ρουμανίας, στης Βουλγαρίας τις ελιές, δουλεύει ο Χανς από το Ντόρτμουντ, βλέπεις τον μόχθο του και κλαις». Συγγνώμη για τη σαρκαστική διάθεση, αλλά είναι η μόνη ασπίδα απέναντι στις αρλούμπες.
Το πέμπτο κλισέ δεν χολοσκά για επί μέρους «στοιχεία ενοχής»: Εάν μία χώρα ξεφεύγει από τα καθορισμένα δημοσιονομικά πλαφόν, τότε δικαιολογείται κάθε «εξαγνιστική» ποινή σε βάρος του λαού της. Ακόμη και ποινές που εκτοξεύουν το δημόσιο χρέος από το 120% στο 190% του ΑΕΠ, κομίζοντας ταυτοχρόνως θλιβερά «πρωτογενή πλεονάσματα» μέσω του πλήρους οικονομικού στραγγίσματος. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται «προτεσταντική ηθική», καθολική παλαβομάρα ή καπιταλιστικός κανιβαλισμός. Απλώς, αναρωτιέμαι: Διάβολε, δεν βλέπετε ότι η ίδια σας η χώρα αδυνατεί να τηρήσει αυτά τα ιδεοληπτικά θέσφατα; Εδώ και λίγα χρόνια το δημόσιο χρέος της Γερμανίας όχι μόνο υπερβαίνει το επιτρεπτό -από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ- 60%, αλλά κινείται σταθερά άνω του 80% του ΑΕΠ. Το δικό σας κράτος δανείζεται με επιτόκια μηδαμινά, μηδενικά ή και αρνητικά, επωφελείται στο έπακρο από το σκληρό ευρώ που έχει χαντακώσει τις περιφερειακές ευρωπαϊκές οικονομίες και παρ' όλα αυτά δεν «σέβεται» το ηλίθιο όριο του 60% στο δημόσιο χρέος. Εγώ, γιατί θα πρέπει να εξαθλιωθώ εξ αιτίας ανάλογης «ασέβειας»;
Ας θεωρήσουμε το ρητορικό μου ερώτημα ως πρόγευση της επόμενης επικοινωνίας μας. Ναι, θέλω να σου πω πολλά, αυτή τη φορά για την ναρκισσιστική εικόνα της δήθεν «αδιάφθορης», «συνετής» χώρας σας. Διότι, ξέρεις, κι αυτό καταλήγει να με αφορά - κι όχι μόνο λόγω Siemens.
Αντί επιλόγου, μια απορία: Υπάρχουν στ' αλήθεια Γερμανοί που πιστεύουν ότι ο «ιός» της κρίσης εκκίνησε από την Ελλάδα, τη χώρα του 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης; Αν ναι, τότε δεν πρόκειται απλώς για στρεβλή ενημέρωση, αλλά για αμνησία ή κατάργηση του χωροχρόνου. Η κρίση «μετανάστευσε» σε όλες τις οικονομικές ευρωπαϊκές μητροπόλεις από τις ΗΠΑ το 2008, όταν κατέρρευσαν οι επενδυτικές τράπεζες, κι όχι από την Ελλάδα ή από άλλη χώρα του ευρωπαϊκού Νότου το 2010. Ήταν κρίση χρηματοπιστωτική που εξελίχθηκε τάχιστα σε δημοσιονομική, επειδή τα κράτη ενίσχυσαν με πακτωλούς τις τράπεζες. Χρειάζονται υπενθύμιση όλα αυτά;
Κάτι ακόμη: Οι «τορπίλες» που έπληξαν το -πάλαι ποτέ φημισμένο- γερμανικό κράτος πρόνοιας δεν περίμεναν να εκδηλωθεί καμία κρίση χρέους στο Νότο. Εκτοξεύτηκαν πολύ νωρίτερα, το 2003, με το διαβόητο σχέδιο «Hartz IV» του Σρέντερ και συνέχισαν το έργο τους επί Μέρκελ. Αντιλαμβάνομαι, βεβαίως, ότι από τότε που σας στρίμωξαν οι δικές σας πολιτικές και οικονομικές ελίτ, πολλοί Γερμανοί παραδίδονται στη χαιρεκακία, όταν βλέπουν άλλους, όχι με δυο πέλματα σε ένα παπούτσι, αλλά με τσακισμένα πόδια. Το αντιλαμβάνομαι, διότι, δυστυχώς, συμβαίνει και στα καθ' ημάς κάτι ανάλογο. Πού μας οδηγεί αυτή η νοοτροπία; Σκέψου το και τα ξαναλέμε...
unfollow.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου