Συμπληρώνονται φέτος τριάντα επτά χρόνια από τότε, που ο Κυπριακός Ελληνισμός κατέκλυσε τη περιοχή γύρω από την Αρχιεπισκοπή, στη Λευκωσία, για να υποδεχτεί τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο Μακάριος, πέντε περίπου μήνες πριν, είχε αναγκαστεί σε αυτοεξορία μετά το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β᾿. Πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα ακολούθησε η βάρβαρη Τουρκική εισβολή. Τότε, ο εγκάθετος της Χούντας, ο Νίκος Σαμψών, υπό το βάρος των ευθυνών παραιτήθηκε και παρέδωσε την εξουσία στο Γλαύκο Κληρίδη.
Ο Κληρίδης με την στήριξη του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Κίσιγκερ ανέλαβε αντισυνταγματικά Πρόεδρος και όχι σαν Προεδρεύων. Επίσης ορκίστηκε αντισυνταγματικά ως Πρόεδρος, στον καθαιρεμένο φιλοχουντικό και υποστηρικτή της ΕΟΚΑ Β’, Μητροπολίτη Γεννάδιο, κάτι που δεν προβλέπεται σε καμιά περίπτωση για τον Πρόεδρο της Βουλής που αναλαμβάνει σαν Προεδρεύων.
Επιπλέον τις πρώτες δύο βδομάδες διατήρησε τους «Υπουργούς» του Σαμψών και στις 7 Αυγούστου 1974 διόρισε δικούς του Υπουργούς, ενώ αν όντως εθεωρείτο Προεδρεύων, έπρεπε να επαναφέρει τους Υπουργούς της Κυβέρνησης Μακαρίου. Αποκορύφωμα όμως των ενεργειών του ήταν η δήλωσή του στις 24 Ιουλίου 1974 ότι το θέμα της επιστροφής του Μακαρίου θα ήταν κάτι που θα αποφάσιζε ο λαός σε εκλογές, στις οποίες θα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα και ο Μακάριος. Ήταν ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι γινόταν μια προσπάθεια να νομιμοποιηθούν τα αποτελέσματα του Πραξικοπήματος και να μην επιστρέψει ποτέ ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ενώ ο Κληρίδης φαινόταν μια καλή λύση που υποστηριζόταν και από τους Αμερικανούς και από την ΕΟΚΑ Β και από την ηγεσία του ΑΚΕΛ!Εκείνη τη περίοδο το ΑΚΕΛ υποστήριξε με θέρμη την λύση του Κληρίδη. Μάλιστα ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου σε δημοσιογραφική διάσκεψη στις 28 Ιουλίου 1974 δήλωσε ξεκάθαρα την υποστήριξή του σ’ αυτόν. (Οι δηλώσεις του Γ.Γ. ΑΚΕΛ βρίσκονται στη Χαραυγή εκείνης της περιόδου).
Όσον αφορά τώρα την ΕΟΚΑ Β’ ήταν επίσης ευχαριστημένη με τον Κληρίδη. Οι ακροδεξιές εφημερίδες έδιναν αμέριστη στήριξη σ’ αυτόν και οι εοκαβητατζήδες συνέχισαν να τρομοκρατούν. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και υπό την κάλυψη του μεταπραξικοπήματος, έγινε και η απόπειρα δολοφονίας του Βάσου Λυσσαρίδη και η δολοφονία του Δώρου Λοΐζου.
Την ίδια στιγμή ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ στήριξε όσο κανείς άλλος την ανάληψη και την παραμονή του Κληρίδη, αποδεδειγμένα πλέον από αμερικάνικο αρχειακό υλικό. Ο Κίσιγκερ θεωρούσε ότι ο Κληρίδης ήταν έτοιμος να υπογράψει μια συμβιβαστική λύση Ομοσπονδίας, ενώ σε περίπτωση επιστροφής του Μακαρίου, δεν θα επιτυγχανόταν ο συμβιβασμός.
Η μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη που αντέδρασε ήταν η ΕΔΕΚ, το κόμμα που τα προηγούμενα χρόνια τήρησε αδιάλλακτη αντιχουντική δράση και αντιστάθηκε ένοπλα στο πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’. Η ΕΔΕΚ με επικεφαλή τον αρχηγός της, Βάσο Λυσσαρίδη, μόνη, αντέδρασε έντονα στις αντισυνταγματικές ενέργειες του Κληρίδη και ζητούσε την άμεση επιστροφή του Μακαρίου και την πλήρη αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης. Μάλιστα ο Βάσος Λυσσαρίδης χαρακτήρισε την «Προεδρία» Κληρίδη ως μετάπραξικόπημα, ως συνέχεια δηλαδή του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου. Αποκορύφωμα των ενεργειών του Προέδρου της ΕΔΕΚ, ήταν η ομιλία του στις 15 Αυγούστου 1974, στη σύσκεψη του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, όπου σε μια αίθουσα γεμάτη οπλοφόρους της ΕΟΚΑ Β’ ζήτησε την απόρριψη του Σχεδίου Γκιουνές και την άμεση επιστροφή του Μακαρίου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Λυσσαρίδης προειδοποιήθηκε να μην παραστεί στη σύσκεψη αυτή διότι θα τον δολοφονούσαν. Ήταν προφανές, για τους εχθρούς της Κύπρου, ότι ο Λυσσαρίδης έπρεπε να σωπάσει για πάντα. Έτσι στις 30 Αυγούστου 1974 έγινε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Οι δολοφόνοι απέτυχαν να σκοτώσουν το Λυσσαρίδη. Δολοφόνησαν όμως τον Οργανωτικό Γραμματέα της ΕΔΕΝ Δώρο Λοΐζου.
Στο μεταξύ το μεταπραξικόπημα συνεχίστηκε. Παρόλα αυτά ο λαός με μπροστάρη την ΕΔΕΚ δεν μπορούσε να αποδεχτεί το μεταπραξικόπημα και άρχισε να επιδιώκει με πιο έντονο τρόπο την επιστροφή του ηγέτη του. Επιπλέον οι δικαιολογίες ότι ο Μακάριος δεν έπρεπε να επιστρέψει στη Κύπρο λόγω της έκρυθμης κατάστασης δεν είχαν πλέον βάση.
Έτσι στις 7 Δεκεμβρίου 1974 επέστρεψε στη Κύπρο πανηγυρικά ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και διακόσιες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου πήγαν στην Αρχιεπισκοπή για να τον προϋπαντήσουν, στηριζόμενοι πλέον σ’ αυτόν για απελευθέρωση.
Την ίδια μέρα, 37 χρόνια μετά, ο Κυπριακός Ελληνισμός τιμά και όλους αυτούς που αντιστάθηκαν στη Χούντα, στην ΕΟΚΑ Β’ και στο μεταπραξικόπημα. Όλους εκείνους που δεν έτρεξαν να υποδεκτούν το δικτάτορα Παπαδόπουλο, όταν αυτός επισκέφτηκε τη Κύπρο, όπως έκανε τότε η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Όλους εκείνους που δεν γιόρταζαν σε «εθνικόφρωνα» σωματεία την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, όπως έκανε ο Γλαύκος Κληρίδης. Όλους αυτούς που δεν συνεργάστηκαν με τη Χούντα, όπως έκανε η ΕΟΚΑ Β’ και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις όπως το Δράσις στην Αθήνα. Όλους εκείνους που στελέχωναν την Επιτροπή Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδας (ΕΑΔΕ). Όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στο Χουντικό καθεστώς μέσα στη Κυπριακή Βουλή, όπως ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο οποίος φιμώθηκε όταν θέλησε να αποκαλύψει το φασιστικό πρόσωπο της Χούντας και τη διάβρωση της Εθνικής Φρουράς από τους Χουντικούς. Και ο Λυσσαρίδης τότε, δεν φιμώθηκε μόνο από τα κόμματα της δεξιάς αλλά και από τους βουλευτές και την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Όλους εκείνους που αντιστάθηκαν ένοπλα στη τρομοκρατία και στο πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ στη Κύπρο, όταν οι «νεκροθάφτες της Ενώσεως» δολοφονούσαν δημοκρατικούς πολίτες και άνοιγαν την Κερκόπορτα της προδοσίας στον Αττίλα. Όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια του μεταπραξικοπήματος και στάθηκαν εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των Αγγλοαμερικάνων και της Τουρκίας.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός αυτή τη συμβολική μέρα, της επιστροφής του Μακαρίου, δεν έχει παρά να τιμά όλους εκείνους που αντιστάθηκαν, έμειναν όρθιοι και δεν γονάτισαν «για να οικονομήσουν μια χρονική σταλιά ζωής».
Σταματίου Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου