Αν πιστέψει κανείς τα κατεστημένα ΜΜΕ και τους σχολιαστές τους, το πρόβλημα της χώρας έγκειται στο ότι ο 6ος Beetle- o 5ος ήταν ο Τζορτζ Μπεστ ως γνωστόν- ο παράκλητος Λουκάς Παπαδήμος θέλει να κυβερνήσει αλλά τα τρία κόμματα που τον όρισαν πρωθυπουργό δεν τον αφήνουν.
Γι' αυτό, σύμφωνα με την ίδια γραμμή, ο πρωθυπουργός, που ως γνωστόν ίπταται υπεράνω της πεζής πολιτικής σφαίρας πρέπει να τρίξει τα δόντια στους προέδρους των τριών κομμάτων και ενδεχομένως να τους απειλήσει ότι θα παραιτηθεί αν δεν τον αφήσουν να κυβερνήσει όπως θέλει και με όποιους θέλει. Απλό δεν ακούγεται; Η πραγματικότητα βέβαια επιδέχεται και μερικών άλλων ερμηνειών, πέραν της παραπάνω, διόλου κολακευτικών για το νυν πρωθυπουργό. Είναι γεγονός ότι οι Παπανδρέου και Σαμαράς δεν είδαν την επιλογή Παπαδήμου με πολύ θετικό μάτι. Με την επιβολή του νυν πρωθυπουργού αντιλήφθηκαν ότι η ολιγαρχία της χώρας, παρότι δε συγκρούονται έως και συγκυβερνούν μαζί της μπορεί και πάλι να βγάλει κάποιο άλλο χαρτί από το μανίκι και να εμφανίσει ένα νέο “παίχτη”, εις βάρος τους.
Είναι επίσης αλήθεια ότι οι υπουργοί της κυβέρνησης μοιάζουν με κακόηχη ορχήστρα, κυνηγώντας άλλοι την προσωπική επιβίωση, άλλοι την προσωπική διαφήμιση και κάποιοι την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ, προσαρμόζοντες κάθε τους δράση στις επιδιώξεις τους αυτές.
Ωστόσο από την άλλη τι ακριβώς έχει εισφέρει και τι έχει πετύχει μέχρι τώρα υπέρ του ελληνικού λαού ο πρωθυπουργός;
Σε δύο τοποθετήσεις του στη Βουλή, στις προγραμαμτικές δηλώσεις και στον προϋπολογισμό δεν παρουσίασε ούτε μια καινούρια πρόταση, ούτε μια καινοτόμα πολιτική ιδέα. Οι ομιλίες του ήταν ταυτόσημες με τις πιο αντιλαϊκές και αποτυχημένες πολιτικές από όσες είχαν εξαγγείλει και υιοθετήσει οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί.
Στο ευρωπαϊκό επίπεδο προσυπέγραψε τις αποφάσεις του(γαλλό)γερμανικού διευθυντηρίου που πέραν του ότι αντιβαίνουν στις ευρωπαϊκές συνθήκες, επιπρόσθετα ανοίγουν το δρόμο για τον τεμαχισμό της ευρωζώνης, με πιθανότατο θύμα τη χώρα μας, χωρίς μάλιστα πριν να έχει διαβουλευτεί ούτε με τη Βουλή, ούτε καν με την κυβέρνηση.
Στο διεθνές επίπεδο δεν έχει αναλάβει ούτε μια πρωτοβουλία, δεν έχει κάνει ούτε μια κίνηση για να προσπαθήσει να βελτιώσει τη θέση της χώρας και να δομήσει νέες συμμαχίες. Προχωρά μάλιστα με τη μέθοδο της μυστικής διπλωματίας στο σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους μας, που ο ίδιος είχε αποκηρύξει, ετοιμάζοντας μαζί με το οικονομικό επιτελείο όπως φημολογείται λεόντειες συμφωνίες εις βάρος της χώρας.
Στο εσωτερικό της χώρας δεν υπάρχει ούτε ένας οικονομικός ή κοινωνικός δείκτης που να βελτιώνεται. Και παρότι δεν έχει ευθύνη για την κατάσταση μεγαλύτερη από εκείνη που του αναλογεί ως συμβούλου του πρώην πρωθυπουργού, είναι προφανές ότι εδώ και ένα μήνα δεν έχει προχωρήσει σε καμία πολιτική κίνηση βελτίωσης της πορείας ούτε των δημοσιονομικών, ούτε των οικονομικών μεγεθών της χώρας.
Παράλληλα, συμπεριφέρεται στη Βουλή περίπου σαν σε φτωχό συγγενή, ενώ όταν τα βρίσκει σκούρα στο υπουργικό του συμβούλιο καταφεύγει στους προέδρους των τριών κομμάτων, προφανώς για να “μαζέψουν” οι τελευταίοι τους υπουργούς του.
Και όλα αυτά χωρίς καν να ασχολείται με την κοινωνική καθημερινότητα, η οποία δυναμιτίζεται από το ύψωμα ενός νέου τείχους περιθωριοποίησης ολοένα μεγαλυτέρων τμημάτων του λαού.
Ίσως όμως το σημαντικότερο από όλα τα παραπάνω είναι ότι ο κος Παπαδήμος όπως και οι υπουργοί του ουδέν πράττουν προκειμένου να προετοιμάσουν εναλλακτικά σενάρια άμεσης αντιμετώπισης υπαρκτών και πιθανών πια, σεναρίων επιδείνωσης της κρίσης στη χώρα, πανευρωπαϊκά ή/και διεθνώς. Αντίθετα εμμένουν στην ίδια νεοφιλελεύθερη στρατηγική που μας οδηγεί κατευθείαν στα βράχια.
Ο δυστυχής κος Παπαδήμος λοιπόν, ανακαλύπτει ότι η “δουλειά” του πρωθυπουργού δεν είναι διόλου εύκολη και απλή, ακόμα και σε μια χώρα στην οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τα κατεστημένα ΜΜΕ βάλθηκαν να πείσουν το λαό ότι οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους “έξω” και ψηφίζονται ή και απευθείας πρωτοκολλούνται από τους “μέσα”, χωρίς καμία ουσιαστική δυνατότητα επιλογής και δημοκρατικής απόφασης.
Αρκετοί από εμάς είχαμε επισημάνει ότι ο ορισμός Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού και η τρικομματική κυβέρνηση, πέρα από προϊόντα κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος θα αποδειχθούν ακόμα και στο διαχειριστικό επίπεδο ανεπαρκέστατες έως και καταστροφικές επιλογές.
Τα συμφέροντα που επένδυσαν στην επιλογή Παπαδήμου κατανοούν πολύ καλά αυτόν τον κίνδυνο. Γι' αυτό προσπαθούν να εξαιρέσουν τον ίδιο τον Παπαδήμο από το κάδρο της κρίσης. Ο περίπου κρυπτόμενος πρωθυπουργός εμφανίζεται κατά συνέπεια ως θύμα εκείνων που τον έκαναν πρωθυπουργό είτε για να προφυλαχθεί ως μετεκλογική λύση, είτε για να αποτελέσει αυτό το πείραμα, με επικεφαλής τον ίδιο ή με άλλα πρόσωπα, όχημα για τον πλήρη έλεγχο της πολιτικής ζωής από τις δυνάμεις του παρασιτισμού και της ολιγαρχίας. Μέσα στα υπάρχοντα κόμματα, ιδίως στα δύο μεγαλύτερα έχουν γίνει ήδη “γενναία” βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση με τηλέ- βουλευτές και τηλέ- υπουργούς, ωστόσο η εγκατάσταση και ενός ενδιάμεσου πολιτικού χώρου που θα επέβαλε κυβερνήσεις συνεργασίας της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής θα βοηθούσε ακόμα περισσότερο.
Κατά συνέπεια επιδιώκουν να συγκροτήσουν ένα μπλοκ πολιτικών δυνάμεων που θα κυβερνήσει μακρόχρονα, με διάφορες επιμέρους μεταβολές στο εσωτερικό του και με στρατηγική που θα διασφαλίζει τα στρατηγικά συμφέροντα της ηγεμονικής μερίδας του κεφαλαίου, είτε χρεοκοπήσει η χώρα και επίσημα, είτε όχι, είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε φύγουμε από αυτό. Προτιμούν να πετύχουν τη στόχευσή τους χωρίς να έλθουν σε ανοιχτή ρήξη με το κοινοβουλευτικό περίβλημα. Αν δεν το καταφέρουν με αυτόν τον τρόπο θα ενεργοποιήσουν πιθανότατα και άλλες λύσεις.
Στην προοπτική αυτή συντείνουν δυνάμεις εντός του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και φυσικά το ΛΑΟΣ. Με τη στήριξη στο κυβερνητικό αυτό μόρφωμα οδηγούν το λαό χειροπόδαρα δεμένο, στην επερχόμενη επιδείνωση της κρίσης.
Το 2012 θα αποδειχθεί εν τοις πράγμασι αν ο λαός και οι προοδευτικές δυνάμεις θα βαδίσουν αυτό το δρόμο ή θα χαράξουν διαφορετική πορεία και θα υλοποιήσουν άλλη στρατηγική.
Χάρτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου