Θα μπορούσε η Αριστερά να καταγράψει μεγαλύτερα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις;
Θα μπορούσε η Αριστερά να αποτελέσει την εναλλακτική πρόταση εξουσίας;
Τα δύο αυτά ερωτήματα που τίθενται υπό τον γενικότερο τίτλο «η ιστορική ευθύνη της Αριστεράς», είναι αλληλένδετα και αλληλοτροφοδοτούμενα, στη συζήτηση που όλο και φουντώνει, όσο πλησιάζει ο χρόνος των εθνικών εκλογών. Και είναι βέβαιο ότι η Αριστερά θα μπορούσε να συγκεντρώσει ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά, αν είχε πείσει ότι τα επιμέρους κόμματα που την αποτελούν, θα ήταν δυνατόν να συμφωνήσουν σε μια μίνιμουμ αντιμνημονιακή προγραμματική βάση, που θα έδινε διέξοδο στο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας.
Σήμερα, δεν είναι λίγοι οι Έλληνες πολίτες που εξακολουθούν να στηρίζουν έστω και με βαριά καρδιά τις δυνάμεις του Μνημονίου, υπό το φόβο της ακυβερνησίας την επόμενη μέρα των εκλογών, σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τα ‘’δεκανίκια’’ τους, αφού καμία διαβεβαίωση δεν έχει δοθεί από τα αριστερά αντιμνημονιακά κόμματα για την επόμενη μέρα. Με τον τρόπο αυτό, τα κόμματα της Αριστεράς, όσο κι αν φαίνεται να αυξάνουν τις δυνάμεις τους, παραμένουν ευάλωτα στην προπαγάνδα περί ακυβερνησίας, άρνησης διακυβέρνησης, απουσίας εναλλακτικής πρότασης, καταγγελτικού πολιτικού λόγου και όλων των συναφών επιχειρημάτων που επιστρατεύει το σημερινό κυβερνητικό κατεστημένο. Παράλληλα, με τον τρόπο αυτό, η Αριστερά γίνεται επί της ουσίας συνένοχη με τα μνημονιακά κόμματα.
Ο προβληματισμός αυτός, που δεν φαίνεται να έχει ληφθεί σοβαρά υπόψιν από τα κόμματα της Αριστεράς, με εξαίρεση το ΣΥΡΙΖΑ, που έχει απευθύνει πρόταση συνεργασίας, χωρίς όμως ανταπόκριση, ....
περιγράφεται με απόλυτα σαφή και διαυγή τρόπο στο κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη, με το οποίο ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης αιτιολογεί για ποιο λόγο η ΣΠΙΘΑ δεν πρόκειται να συμμετάσχει στις εκλογές:
«Διαψεύδω κατηγορηματικά κάθε πληροφορία - είδηση που με αφορά σε σχέση με τις επικείμενες εκλογές.
Κατ' αρχήν πιστεύω ότι σε συνθήκες απώλειας της Εθνικής Αυτοτέλειας, με τις σχέσεις υποταγής στο ΔΝΤ και στην Ευρώπη των Τραπεζών, με την παρουσία του κ. Ράιχενμπαχ και των συνεργατών που εκτελούν ουσιαστικά καθήκοντα Πρωθυπουργού και υπουργών και τέλος με την ρητή υποχρέωση της όποιας κυβέρνησης προκύψει να εφαρμόσει πιστά το απεχθές και επαχθές Μνημόνιο ΙΙ, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες οι εκλογές δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι εντυπώσεων, για να ξεγελάσουν το λαό δημιουργώντας ψεύτικες ελπίδες, να τον αποπροσανατολίσουν και να τον αποσυντονίσουν, ώστε μετά τις εκλογές να επιπέσουν επάνω του με νέα ορμή.
Για να ηττηθεί αυτό το συμπαγές αντεθνικό και αντιλαϊκό Μέτωπο της εθνικής μειοδοσίας και της αντιλαϊκής λαίλαπας, θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα επίσης συμπαγές μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων που θίγονται από τις πολιτικές των Μνημονίων, υπεράνω ιδεολογικών και κομματικών συνόρων. Και γι' αυτό ανέλαβα να δημιουργήσω το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών (ΚΑΠ), που το θεωρούσα και το θεωρώ ως ένα συνδετικό κρίκο γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Δυστυχώς ομολογώ ότι απέτυχα, δεδομένου ότι αντιμετώπισα γενικώς άρνηση συνεργασίας και μάλιστα αναζωπύρωση του κομματικού πατριωτισμού, που καταδικάζει και πάλι τα κόμματα της Αριστεράς που επιδιώκουν την παρουσία τους στη Βουλή, σε ένα ρόλο παθητικού παρατηρητή, ανίκανα να εμποδίσουν ουσιαστικά, όπως έγινε έως τώρα, τις δραματικές εξελίξεις με θύμα τη χώρα και τον Ελληνικό Λαό».
Έστω και τώρα θα τον ακούσει κανείς;
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη - ΠΡΟΟΔΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου