Οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος και ο πεπερασμένος ορίζοντας της πρωτόγνωρης για τα εγχώρια πολιτικά δεδομένα κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-Δεξιάς ενεργοποιεί για πολλοστή φορά τις συζητήσεις για το μέλλον του Κινήματος, τον ιδεολογικό προσανατολισμό του, τη σχέση του με το κράτος και την κοινωνία και φυσικά την επόμενη μέρα στο εσωκομματικό γίγνεσθαι της παράταξης.
Σαν στο ίδιο έργο θεατές ξαναβλέπουμε επίδοξους ηγήτορες που συνειδητοποιούν το μέγεθος της ιστορικής τους ευθύνης και που είναι, ως από πάντα, έτοιμοι να αναλάβουν τον κρίσιμο ρόλο της διασφάλισης του εθνικού συμφέροντος.
Το σενάριο από καιρό δοσμένο και οι ατάκες απελπιστικά προβλέψιμες. Ένας-ένας ομνύουν στο όνομα της κεντροαριστεράς, την οποία φιλοδοξούν να καταστήσουν και πάλι επίκαιρη, χωρίς φυσικά να περιγράφουν ούτε καν σε αδρές γραμμές πως αυτοί αντιλαμβάνονται την ανασύσταση του χώρου, δηλώνουν την βαθιά πίστη τους στη σπουδαιότητα της πολιτικής λειτουργίας των κομματικών οργάνων, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την ανυπαρξία σοβαρών συλλογικών διαδικασιών εντός ΠΑΣΟΚ, θωπεύουν την κομματική βάση, στην οποία βέβαια πρώτα οι ίδιοι έστρεψαν την πλάτη, ψελλίζουν κάτι περί λαθών, τα οποία, κατά το γνωστόν, δεν προσδιορίζουν ποτέ και υπόσχονται, νεφελωδώς, μια νέα εποχή για το Κίνημα και τη χώρα, κηρύσσοντας το τέλος του παλιού «κακού» ΠΑΣΟΚ.
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν έχουν καταλάβει πως αυτό το μοντέλο διεκδίκησης καίριου και ηγετικού ρόλου στην επαύριον του κόμματος είναι τόσο παρωχημένο και οι ίδιοι τόσο φλύαροι και κουραστικοί.
Επί της ουσίας, νοιάζονται πρωτίστως για το επόμενο μεγάλο βήμα που θα τους οδηγήσει ψηλότερα στην ιεραρχία της εξουσίας, είναι δε τέτοια η βιασύνη τους για ανέλιξη που αδυνατούν, πλέον, να κατανοήσουν ότι δεν προκαλούν στην κοινωνία το παραμικρό ενδιαφέρον να τους ακούσει και δε γεννούν καμία ελπίδα στη βάση του Κινήματος, η οποία έχει πεισθεί πια ότι όσα έχουν πει κι όσα επιλέγουν να μη λένε για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντος τους είναι ενδεικτικά των αληθών προθέσεων.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ επιχειρείται, πιο μεθοδικά και ίσως πιο απροκάλυπτα από ποτέ, η μετάλλαξη του Κινήματος και η μετατροπή του σε ένα κόμμα που θέλει να αφήσει οριστικά πίσω την ιδεολογική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ και να αποποιηθεί, πλήρως, την πολιτική του παράδοση.
Οι έως σήμερα διαφαινόμενοι διεκδικητές της ηγεσίας του κόμματος οραματίζονται ένα ΠΑΣΟΚ που, απαλλαγμένο πια από τους ενδοιασμούς του παρελθόντος, εκφράζει έναν ουδέτερο πολιτικά κεντρογενή χώρο, που συνεχίζει να πορεύεται απαρέγκλιτα στη γραμμή του μνημονίου, υπερασπιζόμενο απόλυτα το πολιτικώς ορθόν των πρόσφατων κυβερνητικών επιλογών του, που δε θέλει να έχει προνομιακή σχέση με τις δυνάμεις της εργασίας, οι συλλογικοί φορείς της οποίας θεωρούνται, εκ των προτέρων, συντεχνίες δρώσες, μονίμως, καταχρηστικά, που δεν επιθυμεί πια να εκφράσει τα λαϊκά στρώματα που αποτέλεσαν διαχρονικά, τη ραχοκοκαλιά του και τα ερείσματα του στην ελληνική κοινωνία, που εκλαμβάνει ως παραγωγικές και χρήσιμες δυνάμεις, άξιες να στηρίξει αλλά και να στηριχθεί σε αυτές, εκείνη τη μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου που πλούτισε λειτουργώντας παρασιτικά και απομυζώντας τεράστιες ποσότητες κρατικού χρήματος.
Εν ολίγοις, αυτό που θέλουν από το ΠΑΣΟΚ είναι μόνο το όνομα του -και αυτό για όσο καιρό έχει ακόμα προστιθέμενη αξία- και φυσικά τον κομματικό του μηχανισμό, τον οποίο θα επιχειρήσουν, εκ νέου, με τις γνωστές μεθόδους να επιστρατεύσουν για να τον απαξιώσουν στη συνέχεια, κατά τα ειωθότα.
Δεν έχουν, βέβαια, καταλάβει ότι αυτό το ΠΑΣΟΚ που σχεδιάζουν δε θέλγει κανένα παρά μόνο μια μερίδα αλλοτριωμένων από την εξουσία στελεχών, τα οποία θα σπεύσουν να πάρουν θέση πλάι στους υποψηφίους που θα προσφέρουν τα περισσότερα. Ικανοποιούν μόνο όσους εδώ και καιρό προετοιμάζουν ένα ΠΑΣΟΚ-παραπλήρωμα της ελληνικής δεξιάς που αδυνατεί να διασφαλίσει μόνη της την εμπέδωση και την εμβάθυνση της εφαρμοζόμενης αδιέξοδης και μη ρεαλιστικής πολιτικής.
Δυστυχώς, όμως και όσοι εντός του Κινήματος δυσκολεύονται να φανταστούν τους εαυτούς τους στην παραπάνω εκδοχή ΠΑΣΟΚ ούτε τώρα, αυτήν την ύστατη στιγμή, φαίνονται διατεθειμένοι να ξεπεράσουν προσκόμματα του παρελθόντος και τις διαιρετικές προσεγγίσεις που κατατρύχουν το ΠΑΣΟΚ.
Για άλλη μια φορά, επιλέγουν είτε να αποστασιοποιηθούν είτε να τραβήξουν μοναχικές πορείες, φοβούμενοι να στιγματίσουν τις λαθεμένες πολιτικές των δύο αυτών χρόνων, αρνούμενοι να συμπαραταχθούν με συντρόφους που βρέθηκαν στο περιθώριο και μην τολμώντας να συγκροτήσουν εναλλακτικό πόλο, στη βάση της ελάχιστης πολιτικής συμφωνίας ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αντιταχθεί άμεσα και με δυναμικό τρόπο στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκπορεύονται από το ευρωπαϊκό και εγχώριο κατεστημένο και να επενδύσει σε μια νέα κοινωνική συμμαχία των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας.
Ομολογουμένως, η συμπόρευση δυνάμεων με σημαντικές επιμέρους διαφορές δεν είναι στόχος απλός ούτε εύκολα επιτεύξιμος. Ωστόσο η σημερινή καταθλιπτική εικόνα του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική ταυτότητα που επιχειρούν να προσδώσουν στο κόμμα όσοι, ρητά ή σιωπηρά, διεκδικούν την ηγεσία του Κινήματος στη μετά Παπανδρέου εποχή μπορούν να αποτελέσουν τη συγκολλητική ουσία για να αθροισθούν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που αρνούνται να συναινέσουν στην εδραίωση της κυρίαρχης εγκληματικής πολιτικής και να γίνουν πιόνια στο παιχνίδι των εσωκομματικών συσχετισμών.
Θα διέπρατταν ιστορικό λάθος όσοι δεν αντιληφθούν πως, πλέον, μόνο μέσα από μια λυτρωτική πολιτική σύγκρουση το ΠΑΣΟΚ μπορεί να βγει από τη στενωπό στην οποία έχει εισέλθει και να αντικρύσει ξανά το «φως». Τώρα είναι η ώρα της αναμέτρησης με τα στοιχειωμένα ταμπού της επίπλαστης ενότητας και της χωρίς όρια και στεγανά πολυσυλλεκτικότητας του Κινήματος και αυτή την κρίσιμη στιγμή δεν πρέπει να κυριαρχήσουν πάλι η ενδοτικότητα, οι δεύτερες σκέψεις και οι συμβιβασμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου