Η ώριμη στιγμή της αριστερής διακυβέρνησης

Γράφει η Σοφία Σακοράφα, ανεξάρτητη βουλευτής
Δύο χρόνια από την υπαγωγή της χώρας στην επιτήρηση της τρόικας των Ε.Ε. - ΕΚΤ - ΔΝΤ, το πλαίσιο που διαμορφώνουν οι συμφωνίες κυβέρνησης και των εκπροσώπων των δανειστών – σε πλήρη διάσταση με τη λαϊκή βούληση – γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό, αντιβαίνοντας εξόφθλαμα στο Σύνταγμα και πλήττοντας ολοκληρωτικά την έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Η κρίση βαθαίνει, η οικονομία έχει εισέλθει σε παρατεταμένη ύφεση, το κοινωνικό κράτος ισοπεδώνεται, η δημόσια περιουσία τελεί υπό εκποίηση, η Εργασία έχει πλήρως απορρυθμιστεί και η παραγωγική βάση καταρρέει την ώρα που η ανεργία εκτινάσσεται σε πρωτοφανή επίπεδα μεταπολεμικά.
Συνέπεια των «σκληρών» επιλογών του με το πρόσχημα της «σωτηρίας» της χώρας, το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα διαλύεται και επιχειρεί την αναδιάταξη με σκοπό την επιβίωσή του και τη διεκπεραίωση του έργου που έχει αναλάβει. Σε αυτό το πλαίσιο οι εκλογές, δεδομένης της λαϊκής απονομιμοποίησης των δύο πόλων της εξουσίας και της σημαντικής στροφής προς τα αριστερά, όπως καταγράφεται μεταξύ άλλων και στις δημοσκοπήσεις, καθίστανται μη βιώσιμη πολιτικά επιλογή και ως εκ τούτου επιχειρείται η απομάκρυνσή τους ή η χειραγώγησή τους. Το αδιέξοδο παρατείνεται με όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας να τίθενται διαλυμένα στο περιθώριο.

Με αυτά ως δεδομένα, μεγάλη μερίδα της κοινωνίας εναποθέτει τις ελπίδες της στην Αριστερά, κοινοβουλευτική και μη, καθώς και σε άλλες δυνάμεις που από την αρχή κατέθεσαν τη διαφωνία τους με την ακολουθούμενη πολιτική.
- Ποιο θεωρείτε ότι είναι το πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα του επόμενου διαστήματος είτε διαφαίνονται στον ορίζοντα εκλογές είτε όχι;
- Μπορούν οι εκλογές να έρθουν ως αποτέλεσμα της λαϊκής βούλησης και αποτελούν ικανή συνθήκη διεξόδου της χώρας από την κρίση;
Το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο των τελευταίων κρίσιμων ημερών είναι οι σοβαρές ρωγμές που παρουσιάζει με όλο και εμφανέστερο τρόπο ο δικομματισμός, ακριβώς γιατί ένας νέος πόλος αναδεικνύεται, αυτός του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού.
Σήμερα, λοιπόν, με δεδομένη τη βαθιά κρίση του δικομματισμού, υπάρχει σοβαρό ζήτημα για το ποιος θα περάσει τις εξοντωτικές πολιτικές χωρίς κοινωνικές αναταράξεις, χωρίς κοινωνικές εξεγέρσεις.
Και για το ζήτημα αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει λύση βιώσιμη, αφού ο δικομματισμός εξάντλησε ή εξαντλεί το πολιτικό του κεφάλαιο. Ακριβώς στη βάση αυτής της ανάγκης γίνονται προετοιμασίες για διάδοχα σχήματα, εντός ή στις παρυφές των δύο κομμάτων, που λειτουργούν ή θα λειτουργήσουν ως αναχώματα της πλήρους διάλυσης και ως κολυμπήθρες του Σιλωάμ.
Όλες αυτές οι διεργασίες επιβίωσης του πολιτικού συστήματος διεξάγονται σε ένα περιβάλλον μεγάλης ρευστότητας και τεράστιας ρήξης με τα λαϊκά στρώματα.
Αυτή η πραγματικότητα θέτει και την Αριστερά μπροστά στις ιστορικές της και τις πολιτικές της ευθύνες.
Η κύρια ευθύνη της είναι να «ακούσει» την κοινωνία.
Οι πλατείες, οι λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, οι μαζικές διαδηλώσεις, οι εκατοντάδες χιλιάδες έξω από τη Βουλή, αποτελούν ένα μέτωπο δράσης και πάλης με ισχυρά πολιτικά χαρακτηριστικά.
Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να προσδώσει σε αυτό το κίνημα την πολιτική προοπτική. Να μετατρέψει δηλαδή αυτό που εκφράζεται από το κίνημα ως επιβεβλημένη αναγκαιότητα σε ώριμη πολιτική δυνατότητα ανατροπής του παρόντος πολιτικού συστήματος, με τη συγκρότηση κυβέρνησης αριστερού συνασπισμού.
H μεγαλύτερη ανάγκη, όπως την αισθάνεται αυτή τη στιγμή ο λαός μας και όπως
θα έπρεπε να την αισθανόμαστε στην Αριστερά, είναι η οικονομική, η κοινωνική και η πολιτική του ισχυροποίηση.
Λύσεις που ισχυροποιούν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά τον λαό, είναι το αναγκαίο μεταβατικό στάδιο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Τα παραδείγματα είναι εδώ, είναι μπροστά μας.
Στη Νότια Αμερική μέσα από εξεγέρσεις, αλλά και από εκλογικές διαδικασίες, δημιουργήθηκαν μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα που διεκδίκησαν τη διακυβέρνηση των χωρών και άνοιξαν νέους δρόμους, το ίδιο συνέβη και στην Ισλανδία. Δεν φοβήθηκαν τη διακυβέρνηση.
Εάν την είχαν φοβηθεί, θα άφηναν τον λαό βορά στη χημειοθεραπεία του ΔΝΤ.
Αντί αυτού, τόσο στη Νότια Αμερική όσο και στην «κοντινή» μας Ισλανδία τα αποτελέσματα στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης του λαού είναι εντυπωσιακά.
Αυτός, σε ένα σημείο της ιστορίας, σε μία καμπή της ιστορίας, είναι ο κυρίαρχος ρόλος της Αριστεράς. Για την πατρίδα μας είναι σήμερα η καμπή αυτή και σε αυτό θα επιμένω τόσο οδεύοντας προς τις εκλογές, όσο και από την επομένη.
Ο συνασπισμός εξουσίας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, με καθαρή και εφικτή πλατφόρμα, με μεταβατικό χαρακτήρα, είναι η απάντηση της Αριστεράς σε χρόνο ενεστώτα απέναντι στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, στην εξόντωση του λαού μας, στο ξεπούλημα της πατρίδας μας.
H απαλλαγή της πατρίδας μας από το μνημόνιο, η επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και η άρνηση του τεράστιου τμήματός του, που είναι απεχθές ή μη νομιμοποιημένο, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα με κοινωνικό έλεγχο, η επιστροφή στο δημόσιο στρατηγικών οργανισμών και κρίσιμων παραγωγικών μονάδων, η επιστημονική επεξεργασία και η εφαρμογή μιας εναλλακτικής αναπτυξιακής στρατηγικής, η αναδιανομή του πλούτου, η δίκαιη φορολόγηση και η διασφάλιση των δημόσιων αγαθών, είναι τα πεντακάθαρα σημεία της σύγκλισης όλων των δυνάμεων.
Στην παρούσα συγκυρία που οι εκλογές θα διεξαχθούν σε ένα περιβάλλον δυναμικής ανάπτυξης του κινήματος, είναι η ώριμη στιγμή της αριστερής διακυβέρνησης.
Εάν όχι τώρα, τότε πότε;