Ειλικρινά η ανοησία τους πάει χέρι- χέρι με την επικινδυνότητά τους. ...
Και δεν κατάλαβαν σχεδόν τίποτα από το 2007 οπότε και ξεκίνησε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και είναι τόσο βαθιά εξαρτημένοι ως επικεφαλής της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ από το παρασιτικό κεφάλαιο- υπερεθνικό και εγχώριο σε κάθε περίπτωση- ώστε αδυνατούν όχι να αντιμετωπίσουν την κρίση αλλά έστω να την ανασχέσουν.
Δεν είναι απλά μονεταριστές, όπως αποδεικνύει η εμμονή τους στά καταστροφικά όρια του 3% για το έλλειμμα και του 60% για το χρέος. Δεν είναι απλά νεοφιλελεύθεροι όπως αποδεικνύει η περιστολή των δημοσίων δαπανών κυρίως ως προς το κοινωνικό κράτος, η υποτίμηση της αξίας της μισθωτής εργασίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Είναι επιπλέον βαθύτατα αντιδημοκράτες, αντιστρατευόμενοι την ουσία της δημοκρατικής πολιτικής διαδικασίας. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την πρότασή τους, το ευρωπαϊκό δικαστήριο να επιβάλλει κυρώσεις για κατεξοχήν πολιτικά θέματα που άπτονται της νομοθετικής και εκτελεστικής λειτουργίας όπως οι εθνικοί προϋπολογισμοί; τι άλλο να πει κανείς για την πρότασή τους να μεταφερθεί περαιτέρω εξουσία από τα εθνικά κράτη- όπου υπάρχουν έστω κάποιοι δημοκρατικοί κανόνες- στο διευθυντήριο των Βρυξελλών που θα δρα μέσα από ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς καμία σχεδόν ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίηση; τι άλλο να εκτιμήσει κανείς για την προωθούμενη κατάργηση του βέτο ώστε οι (γαλλό)γερμανικοί εκβιασμοί να περνούν ακόμα πιο εύκολα σε μια σειρά δορυφοριοποιημένων κρατών που αν δεν υπακούουν στο όποιο αίτημα των αυθεντών τους θα απειλούνται με αποβολή από το ευρώ ή με δημοσιονομικό και οικονομικό στραγγαλισμό;
Επίσης όμως είναι και απίστευτης ανοησίας πολιτικά στελέχη: διαβεβαιώνουν για παράδειγμα ότι η Ελλάδα συνιστά μοναδική περίπτωση και ότι αναδιάρθρωση χρέους με συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών δε θα λάβει χώρα σε καμιά άλλη περίπτωση. Την ίδια ώρα εξαιτίας κυρίως της λιτότητας και της ύφεσης ή της ασθενικής μεγέθυνσης που οι δεξιές κυβερνήσεις επιβάλλουν στα κράτη της Ευρώπης, σε συνδυασμό με το διεθνές παρασιτικό κεφάλαιο, τα δημόσια χρέη μιας σειράς κρατών- αλλά και τα ιδιωτικά χρέη- τείνουν να βρεθούν εκτός ελέγχου, κατά βάση ως προς τα κόστη αναχρηματοδότησής τους. Είτε λοιπόν εκστομίζουν άλλη μια στομφώδη μπούρδα, που στην πραγματικότητα δεν πείθει κανέναν, είτε θα αρνηθούν όντως, εμμονικά κάθε συντεταγμένη αναδιάρθρωση χρέους οποιασδήποτε άλλης χώρας, οπότε θα οδηγήσουν μια σειρά κρατών στην ανεξέλεγκτη κατάρρευση, όπως και το σύνολο της ευρωζώνης. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση θα συμπαρασύρουν και ένα μεγάλο τμήμα του παρασιτικού κεφαλαίου, καταστροφή από την οποία θα βγει βέβαια πιο ενισχυμένο το μικρότερο εκείνο τμήμα που θα διασωθεί.
Η δε ενίσχυση του EFSF που ανεβοκατεβαίνει μεταξύ 750 δις και 1 τρις ευρώ έχει ήδη κριθεί ως ανεπαρκής, ωστόσο κανείς δεν πτοείται. Αν η πραγματικότητα δεν τους βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Και φυσικά για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για έναν ακόμα είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι: ο επιπρόσθετος λόγος είναι ότι οικοδομώντας και ενισχύοντας ένα ευρώ- φυλακή των λαών αναπαράγουν ξεχασμένους εθνικισμούς από τη μια και από την άλλη τείνουν να καταστήσουν την ιδέα της εξόδου από το ευρώ ολοένα ελκυστικότερη για τους λαούς της Ευρώπης. Κάποια στιγμή οι σπόροι της διακρατικής σύγκρουσης ή/ και η άρνηση των λαών να μείνουν έγκλειστοι στη φυλακή του ευρώ εξαιτίας του φόβου, θα γεννήσουν σύγκρουση και καταστροφή.
Θα ήμασταν όμως άδικοι αν στοχοποιούσαμε αποκλειστικά τους “Μερκοζί”. Πίσω τους και δίπλα τους υπάρχει μια σειρά οικονομικών, πολιτικών και πνευματικών δυνάμεων που είναι αποφασισμένες να εμμείνουν στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στις δημοκρατικές αφαιρέσεις. Οι δυνάμεις αυτές φοβούνται τους λαούς της Ευρώπης και τη δημοκρατία. Γι' αυτό εχθρεύονται και τους λαούς και τη δημοκρατία. Προωθούν με πραξικοπηματικές διαδικασίες κυβερνήσεις σωτηρίας των στρατηγικών συμφερόντων του μεγάλου και δη παρασιτικού κεφαλαίου σε μια σειρά κρατών, ενισχύουν το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ταπεινώνουν και ποδοπατούν την εθνική και λαϊκή κυριαρχία μιας σειράς λαών, διαλύουν την κοινωνική συνοχή και στο “κέντρο” της ευρωζώνης, δρουν πραξικοπηματικά και εις βάρος των ευρωπαϊκών συνθηκών. Χρησιμοποιούν ως φερέφωνά τους όχι μόνο την παραδοσιακή δεξιά αλλά επιπλέον τη συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία και την ακροδεξιά. Τους δήθεν διανοουμένους που κυρήσσουν πως οποιαδήποτε άλλη στρατηγική πέραν της νεοφιλελεύθερης είναι αδιέξοδη. Τα κατεστημένα ΜΜΕ της σύγχυσης και της παραπλάνησης, του φόβου και των εκβιασμών.
Μέσα σε όλα αυτά η πολιτική ελίτ της χώρας μας παραμένει συνειδητά βουβή. Ο πρωθυπουργός της χώρας, οι υπουργοί του, τα κόμματα της κυβέρνησης σωτηρίας του μνημονίου και του νεοφιλελευθερισμού δεν έχουν ούτε μία λέξη να εκφέρουν ως προς τις κυοφορούμενες εξελίξεις στην ευρωζώνη. Δεν υπάρχει διαπραγματευτική γραμμή, δεν υπάρχει ούτε κατ' ελάχιστον συζητήση- πολύ περισσότερο δημοκρατική συναπόφαση- για τη στάση της χώρας στις στρατηγικής σημασίας αυτές αποφάσεις. Δε χρειάζεται να επανέλθω στο πως και γιατί συγκροτήθηκε η τελευταία κυβέρνηση, μέσα από ποιες διαδικασίες κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, προκειμένου να συνεχίσει τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Τα ερωτήματα είναι πλέον με ποια νομιμοποίηση και διεκδικώντας τι θα πάει να διαπραγματευθεί για το μέλλον της ευρωζώνης στην επερχόμενη σύνοδο κορυφής, πάνω στο γαλλογερμανικό σχέδιο; Θα συμφωνήσει με τη μετατροπή της ευρωζώνης σε φυλακή των λαών και με την de facto και de jure διάσπασή της, που προωθούν οι Γαλλογερμανοί; Και μιας και τελευταία τόσοι πολλοί, μέσα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ- αλλά όχι μόνο- επιδεικνύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πορεία της κεντροαριστεράς, της αριστεράς, της Ευρώπης κλπ, θα απαιτήσουν από τον πρωθυπουργό να εμποδίσει μαζί με άλλους ηγέτες ή και μόνος του τα γαλλογερμανικά, νεοφιλελεύθερα σχέδια; Θα συνδέσουν την ψήφιση ή μη του προϋπολογισμού από πλευράς τους με την καθαρή δέσμευση του πρωθυπουργού για όχι στα εν λόγω σχέδια; Θα αξιοποιήσουν τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για αλλαγές στη δομή της ευρωζώνης, προκειμένου να προωθηθούν προοδευτικοί μετασχηματισμοί που έστω θα ανασχέσουν την κρίση; Τα κηρύγματα περί προόδου, σοσιαλισμού, δημοκρατίας θα καταστούν διεκδίκηση ενόψει ενός στρατηγικής σημασίας διακυβεύματος ή θα αποδειχθούν και πάλι πομφόλυγες προς κατανάλωση από ένα ολοένα στενότερο εσωτερικό ακροατήριο;
Φοβούμαι ότι τα ερωτήματα θα αποδειχθούν ρητορικά. Κι έτσι με τις υπογραφές όλων των πανηγυριζόντων, η ευρωζώνη πολύ πιθανά θα οδεύσει προς το βίαιο και βασανιστικό της θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου