το κείμενο αυτό το έγραψα επ’ αφορμής της στάσης σου στο ζήτημα της εκλογής του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. όχι ως προσωπική πολεμική αλλά ως σχολιασμό μιας στάσης που εσύ έχεις κατεξοχήν έχεις εκφράσει τα τελευταία χρόνια ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Σου ασκώ κριτική όπως θα δεις αλλά ελπίζω να μη με θεωρήσεις εμπαθή απέναντί σου.
Σύντροφε Μίμη, το ΠΑΣΟΚ δε σου πήγε. Πριν ενταχθείς στα ψηφοδέλτιά του μου άρεσαν το ύφος αλλά και το περιεχόμενο των εκπομπών στο ραδιόφωνο. Όντας μαθητής αρχικά και φοιτητής αργότερα παρακολουθούσα την ανάμειξη γνώσεων πάνω σε θέματα που είχαν μια πρωτοτυπία. Ήταν ενδιαφέροντα επίσης και ορισμένα από τα παλαιότερα βιβλία σου, με καλύτερο κατά τη γνώμη μου το “Dream- Σκιές στην Αθήνα”, αν θυμάμαι καλά τον τίτλο.
Σου πήγαινε ο ρόλος του σχετικά αποστασιοποιημένου παρατηρητή, σχολιαστή, συγγραφέα. Γι’ αυτό και δε σου κρύβω ότι το 2004 εξέλαβα ως θετικό οιωνό την ένταξή σου στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Εκτιμούσα ότι θα μπόλιαζες τον κατεστημένο κομματικό λόγο με μια πιο ουσιαστική, μαρξιστική ανάλυση.
Ότι θα διατηρούσες μια ουσιαστική διαφωνία και ότι δε θα κρατούσες απλά το ιδιαίτερο στυλ σου, εκχωρώντας τη διαφορετικότητά σου ως προς την ουσία. Ήμουν βέβαιος ότι θα αντιλαμβανόσουν ότι όταν διαφέρει κανείς μόνο ως προς το στυλ αλλά ταυτίζεται επί της ουσίας με τον κατεστημένο λόγο και δράση μετατρέπεται σε διασκεδαστή του συστήματος και σε άλλοθί του.
Παρατήρησα την εξέλιξη των βιβλίων σου τα τελευταία χρόνια: με εξαίρεση το Βαμπίρ και Κανίβαλοι τα υπόλοιπα προέδιδαν την παράδοσή σου είτε στη γοητεία της οικονομίας της φούσκας, με ελάχιστες προσχηματικές αναφορές στην περίπτωση κάτι να πάει στραβά, είτε αργότερα την ενασχόληση με τα πρόσωπα μόνο και όχι με τις δυνάμεις που τα αναδεικνύουν. Εγκατέλειψες τη διαλεκτική, τη ματιά στη βάση και προσκολλήθηκες στο εποικοδόμημα του εποικοδομήματος.
Αντίστοιχη ήταν η πολιτική σου εξέλιξη μέσα στο ΠΑΣΟΚ, η σχέση σου με τα πρόσωπα και τις πολιτικές. Το 2007 ήσουν αρχικά με το Βενιζέλο και μετά με τον Παπανδρέου. Το 2012 έβγαλες ένα κείμενο υπέρ του Βενιζέλου που μόνο να τον δεσμεύσει δεν πέτυχε, αντίθετα πέτυχε να σε εμφανίσει ως κόλακά του και τώρα βγάζεις ένα άλλο απολογητικό κατ’ ουσίαν κείμενο για να διασκεδάσεις τις εντυπώσεις. Κίνηση εκκρεμούς, ανθρώπου ή για την ακρίβεια βουλευτή σε σύγχυση.
Άλλωστε στη διαδικασία της εκλογής νέου προέδρου ΠΑΣΟΚ υπήρχαν και αντισυστημικές εν δυνάμει υποψηφιότητες. Δεν επέλεξες αυτές, ούτε τις ενίσχυσες. Χωρίς να υπογράψεις υπέρ κανενός- αλήθεια θυμάσαι το “αδίκημα” της ατιμίας στην αρχαία Αθήνα;- πήρες δημόσια θέση υπέρ του κατεξοχήν συστημικού υποψηφίου, αφού η διαδικασία είχε λήξει ως προς τη μοναδική υποψηφιότητα. Η προσπάθεια θεωρητικοποίησης διά της ψυχαναλυτικής προσέγγισης της υποψηφιότητας Βενιζέλου είναι τόσο επιφανειακή όσο η προσπάθειά σου να δικαιολογήσεις τη νομιμοποίηση κάθε πλευράς της πολιτικής Παπανδρέου με επιφανειακές αναφορές στον Ορέστη κτλ.
Αλλά και στην ουσία της πολιτικής σύντροφε Μίμη, πού είναι η καθοσιωμένη κομμουνιστική αρετή της αυτοκριτικής; όχι μόνο συνυπέγραψες και ψήφισες τα πάντα αλλά και με πιο έντεχνο τρόπο είναι η αλήθεια, σε σχέση με τους ωμούς εκβιασμούς της κυβερνητικής και κομματικής ηγεσίας, της πρώην και της νυν, προσχώρησες πλήρως στη λογική του νεοφιλελεύθερου μονοδρόμου. Δεν ήσουν ο πρώτος που μίλησε για αναδιάρθρωση του χρέους όπως λες. Αντίθετα απέρριπτες και εσύ το κούρεμα του χρέους. Δεν παρουσίασες καμία ουσιαστική πλατφόρμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση ή τον προοδευτικό αστικό εκσυγχρονισμό. Δεν αναζήτησες ποτέ όπως ισχυρίζεσαι νέα πρόσωπα ή νέες κοινωνικές δυνάμεις. Ήσουν αυτά τα τελευταία χρόνια συναισθηματικά αμφίθυμος, ιδεολογικά αντιφατικός και πολιτικά δεδομένος για τη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, την οποία υποστηρίζεις ακόμα, αρνούμενος να συνομιλήσεις επί ίσοις όροις με την όποια εναλλακτική προτεινομένη πολιτική. Από μαρξιστής μετεξελίχθηκες σε αντιφατικό, δεξιό σοσιαλδημοκράτη, που μπροστά στην κρίση διαλέγει αμέσως ως όχθη εκείνη του κατεστημένου. Δες αντίθετα και για παράδειγμα πως κινήθηκε ο παλιός σου σύντροφος Βαγγέλης Παπαχρήστος, με πόσο μεγαλύτερη συνέπεια, σεμνότητα και επάρκεια.
Τελευταία ανέλαβες εργολαβία τις επιθέσεις στην Κατσέλη, καταμαρτυρόντας της σχεδόν εξ ολοκλήρου την αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου, το “λεφτά υπάρχουν” κλπ. Ξεχνάς κάτι ωστόσο: εμείς που διαφωνήσαμε εγκαίρως με την πολιτική των απανωτών μνημονίων μπορούμε να την κριτικάρουμε για το ότι άργησε να κάνει τη ρήξη της. Αλλά εσύ; πότε διαφώνησες σύντροφε Μίμη τα τελευταία χρόνια με την πολιτική της κυβερνητικής και κομματικής ηγεσίας και ανέλαβες το κόστος της διαφωνίας σου μένοντας πολιτικά άστεγος;
Στα δύσκολα και πάντα εντός προστατευμένων τηλεοπτικών πάνελ, με το γνωστό ιδιαίτερα “αντικειμενικό” δίδυμο κυβερνητικών παπαγάλων της πρωινής ενημέρωσης, ξεφεύγεις με επιφανειακές αναφορές στη ψυχανάλυση, στην ιστορία, στον έρωτα κτλ. Η ποπ κουλτούρα, που καθόλου δεν την υποτιμώ, ως έξοδος κινδύνου από τις πολιτικές σου αντιφάσεις και εκπτώσεις.
Σύντροφε Μίμη, μην εκλάβεις αυτό το κείμενο ως προσωπική επίθεση. Κάθε άλλο, μου είσαι εξαιρετικά συμπαθής παρότι συχνά η στάση σου με εκνευρίζει. Απλά στην πολιτική σου διαδρομή των τελευταίων βλέπω την ήττα συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων. Από το μαρξισμό, την κομμουνιστική ή αργότερα σοσιαλιστική εν γένει αριστερά στο νεοφιλελευθερισμό. Από την ανάλυση της βάσης στην εμμονή στα πρόσωπα. Αυτή είνα η ήττα σου, η ματαίωσή σου δηλαδή. Όχι η προσωπική μόνο ή κυρίως αλλά συγκεκριμένων πολιτικών διαδρομών. Ωστόσο κάθε ήττα μπορεί να ανατραπεί. Στο χέρι σου είναι.
Συντροφικά,
Θέμης Τζήμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου