Ξεσάλωσαν οι αντιλαϊκιστές όλων των πλευρών -από το νεοφιλελεύθερο ρεύμα, μέχρι τη συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία και από τη σαμαρική Δεξιά μέχρι τη «σοβαρή και υπεύθυνη Αριστερά»- επειδή στην πρόσφατη εκδήλωση που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη «μικρή ΔΕΗ» παρευρέθησαν πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και εκπρόσωποι του συντεχνιακού συνδικαλισμού. Μ’ αυτούς, αναρωτιούνται χαιρέκακα, θα χτιστεί η νέα Ελλάδα; Μ’ αυτούς που έφεραν το Μνημόνιο, υπέγραψαν απολύσεις, κατάργησαν δικαιώματα των εργαζομένων, βύθισαν τη χώρα στην ανέχεια; Θράσος; Απύθμενο.
Οι κατήγοροι ξεχνούν ότι οι συγκεκριμένοι παράγοντες συνέδεσαν μεν τ’ όνομά τους με τις επονείδιστες πολιτικές, αλλά στην πορεία διαφοροποιήθηκαν με εμφατικό τρόπο, έκαναν αυτοκριτική και αποχώρησαν από το κόμμα τους. Αν αυτοί δεν δικαιούνται να ομιλούν, αν δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της διαφωνίας (έστω καθυστερημένης), αν για το υπόλοιπο του βίου τους πρέπει να απολογούνται για το προπατορικό αμάρτημα, τότε όσοι σήμερα τους εγκαλούν, αλλά είναι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, αφού οι δικές τους στρατηγικές την οδήγησαν στο σημείο μηδέν, και το κυριότερο συνεχίζουν να στηρίζουν μια καταστροφική πολιτική, τι οφείλουν να πράξουν; Το λιγότερο να κρυφτούν.
Οχι, λένε, γιατί σώζουν την πατρίδα. Μα,
και οι άλλοι το ίδιο πίστευαν όταν συμφωνούσαν με το Μνημόνιο. Με τη
διαφορά ότι αυτοί πήραν εγκαίρως σαφείς αποστάσεις, ενώ οι επικριτές
τους υποδύονται τους διασώστες και ταυτοχρόνως εμφανίζονται ως τιμητές.
Αλλά ακόμη κι αν προσπεράσεις την ιδιοτέλεια και την υποκρισία των
«αντιλαϊκιστών» πέφτεις πάλι σε τοίχο: Ασκούν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή
δεν έχει συνομιλητές στο πολιτικό σκηνικό. Οταν όμως βρίσκει κάποιους
δεν τους εγκρίνουν. Αλήθεια, έχουν να υποδείξουν άλλους; Εδώ το
καλαμπούρι παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Το ενδεχόμενο συνεννόησης μαζί
τους (δεν το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ας υποθέσουμε ότι το ήθελε) το
απορρίπτουν μετά βδελυγμίας. Υποστηρίζουν ότι είναι έγκλημα καθοσιώσεως.
Τονίζουν μάλιστα ότι δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας με τους
εξτρεμιστές (έτσι περιέγραψε την αξιωματική αντιπολίτευση ο πρωθυπουργός
σε πρόσφατη συνέντευξή του σε γερμανικό μέσο), ενώ τα ανοίγματα στο
ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της Αριστεράς
τα θεωρούν υπόκλιση στον σταλινισμό και τον εθνικολαϊκιστικό
κινηματισμό.
Επί της ουσίας τώρα και για να μην
κοροϊδευόμαστε: Αυτού του τύπου η κριτική δεν ενσωματώνει μια αντίληψη
ειλικρινούς αγωνίας για το θέμα των συμμαχιών. Ο στόχος της είναι να
εδραιωθεί στην κοινωνία η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απομονωμένος
πολιτικά. Αρα, δεν πρέπει να τον εμπιστευτούν οι νοικοκυραίοι. Κι αν δεν
αποδώσει αυτή η προσπάθεια, υπάρχει στα σκαριά το εναλλακτικό σχέδιο
που σκοπό έχει να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ στο κρίσιμο πεδίο της σχέσης
προγραμματικών διακηρύξεων και εφαρμοσμένης πολιτικής: Πρόκειται για ένα
κόμμα, ισχυρίζονται, με αριστερίστικο λόγο και κεντρώες θέσεις. Αρα,
συμπεραίνουν, δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσουν τις προσδοκίες και τις
ελπίδες τους οι αριστεροί ψηφοφόροι. Και έτσι και γιουβέτσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου