Είδαμε μια νέα γενιά να μπαίνει στο περιθώριο, να βιώνει την απογοήτευση, να οδηγείται στο εξωτερικό ή στην κατάθλιψη. Τους καφέδες αντικατέστησαν τα φάρμακα και τα όνειρα, οι εφιάλτες. Οι περισσότεροι και οι περισσότερες στην ανεργία. Όσοι και όσες έβρισκαν δουλειά ζούσαν με τον κίνδυνο της απόλυσης. Καμιά ελπίδα και καμιά δυνατότητα να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
Η κυβέρνηση απαντούσε με το να κάνει την αυταρχικότητα τρόπο ζωής. Όποια και όποιος αντιδρούσε έπρεπε να εξοντωθεί ψυχολογικά. Τόλμησες να απεργήσεις; Απόλυση. Τόλμησες να κάνεις κατάληψη; Πειθαρχικό. Τόλμησες να ζητήσεις ρεπό; Καψόνια. Ένας παράδεισος για τον κάθε λογής εξουσιομανή φασίστα, μια κόλαση για τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες. Πορείες πνιγμένες στα δακρυγόνα, διαδηλωτές τσακισμένοι στο ξύλο, εργαζόμενοι με σκυμμένο το κεφάλι. Όλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν, να φτύσουν αίμα όπως είπε ο τέως πρωθυπουργός, για το καλό της χώρας…
Το καλό της χώρας αλλά όχι των κατοίκων της, που έβλεπαν μισθούς, καταθέσεις, συντάξεις, δικαιώματα να φεύγουν και δάνεια και κατασχέσεις να έρχονται. Όλα αυτά δικαιολογούν το βούρκωμα όταν ακούσαμε τον τέως πρωθυπουργό να παραιτείται. Βούρκωμα ανακούφισης.
Το αύριο; Μας ζητάνε θυσίες. Σ” ένα ενδιαφέρον βιβλίο του Neil Gaiman, τον «Πόλεμο των Θεών», ο Όντιν θυσιάζει τον εαυτό του για να ξαναζήσει. Αυτή είναι και η μόνη θυσία που δικαιούμαστε να κάνουμε. Να θυσιάσουμε τη μιζέρια που μας πρόσφεραν και που συνηθίσαμε, για να μπορέσουμε να ξαναζήσουμε. Να ανοίξουμε τις φυλακές για να βγουν οι βασανισμένοι μετανάστες και να μπουν οι διαπλεκόμενοι. Να διώξουμε όσους χρησιμοποίησαν την εξουσία τους για να καταπιέζουν και να δώσουμε δύναμη στους καταπιεσμένους. Να διώξουμε όσους διέλυσαν το Δημόσιο και να μπουν οι άνεργοι που έχουν όρεξη να δημιουργήσουν και όχι να καταστρέψουν. Να καταργήσουμε τα ΜΑΤ που κατέστειλαν και βασάνιζαν. Να δώσουμε όσες εταιρίες απέλυσαν εργαζόμενους στους εργαζόμενους που απολύθηκαν, να φορολογήσουμε τις τράπεζες που ζούσαν με 300% κέρδος για να μπορέσουν να ζήσουν οι πολίτες, να σταματήσουμε τις μίζες από τα εξοπλιστικά για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
«Να πάρουμε σοβαρά το χτες», όπως αναφέρει το ομώνυμο τραγούδι των V.I.C. Να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.
Στο ίδιο βιβλίο, ο συγγραφέας αναφέρει ότι σημασία δεν έχει μόνο η μάχη αλλά και σε ποιον αφιερώνεται. Όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις ζωές που μας στέρησαν, στους φίλους μας που λύγισαν, σε όσους άντεξαν και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδια, σε μια γενιά που κατέστειλαν ανελέητα. Για να θυμόμαστε αύριο ότι αυτή τη φορά η μάχη δεν γίνεται για να αλλάξουν πρόσωπα στα υπουργεία, για να φύγουν οι κακοί και να έρθουν οι καλοί, αλλά για να αλλάξουν οι ζωές μας. Για να θυμίσουμε ότι αυτή τη μάχη δεν τη δίνουμε για πρόσωπα, αλλά για ιδέες.
Το αύριο δεν ξέρουμε αν θα είναι ασφαλές. Ασφαλή είναι τα κλουβιά και τα νεκροταφεία. Θα είναι σίγουρα διαφορετικό. Συναρπαστικό. Απρόοπτο. Καλύτερο από τον βάλτο που μας έκαναν να συνηθίσουμε. Μας έλεγαν τόσα χρόνια ότι είμαστε σταγόνες στον ωκεανό. Τους ρωτούσαμε τι είναι ο ωκεανός, αν όχι άθροισμα από σταγόνες. Τώρα πλέον βλέπουν τον ωκεανό της καθολικής δικαιοσύνης έτοιμο να σαρώσει το σάπιο σύστημα τους. Καιρός να το χαρούμε.
Τις ζωές μας πίσω, λοιπόν.
πηγή: Rednotebook.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου