Εξασκώ -και ασκούμαι-
Να γίνει το πάθος μου σκέψη
Κι ο πόθος μου λόγος.
Αναζητώ το πρόσωπό μου
κι ανακαλύπτω τις ψηφίδες του Άλλου,
Βιώνω την έκλπηξη,
Κοινωνώ τ΄απερίγραπτο...
Εντρυφώ στον Ηράκλειτο, τ΄Αεικίνητου,
Και οδηγούμαι διάπυρος πίσω στον Όμηρο.
Στην οικουμενικότητα του όρκου τ' Αλέξανδρου -εκεί-
Στην απρόσιτη Ώππη υποκλίνομαι.
Μαθητεία Θουκιδίδη, στον Περικλέους επιτάφιο, επ΄άπειρον...
Με προπαίδεια, σε πίκολο μινόρε,
Και προπαιδεία
Σ' Αργοναύτες κι Ηρακλή, και μυθολογία ανθρώπων...
Και στου Σαούλ, όμως, των εθνών -και των εθνικών-
Το οραματικό πείσμα αποκαλύπτομαι.
Ανυπολόγιστη, πάντως,
Η επίδραση μιας νέας κοσμικής έκρηξης,
Όσο και η αυτοχειρία του Οιδίποδα.
Και στα τωρινά-αλιμονο-, όπου ο μέσος όρος
Σημαίνει τη μονοτονία του κοινού πεπρωμένου...
Του Ρήγα ο Θούριος τις παγωμένες ν΄ανατινάξει αρτηρίες,
Του Καραϊσκάκη η ''αποκοτιά'' κι η ορφάνια ποιόν να διδάξει...
Το κεφάλι του Άρη στο φανοστάτι, στα Τρίκαλα,
Ένας πύρινος περιστρεφόμενος κομήτης
Πάνω απ΄τα κεφάλια κομισάριων, εχθρών και δοσίλογων.
Κι ο άταφος Μανδηλαράς στα κύματα του Αιγαίου,
Το πέλαγος των αδικαίωτων φουσκώνει...
Το πρόσωπο των νέων ανθρώπων,
πρόσωπο της οργής, της αλλαγής,
του ριζικού και του μέλλοντος.
Εδώ στ΄ακρωτήρι της Βαλκανικής,
της χαμένης ελπίδας,
χάνω και ξαναπιάνωτο δρόμο μου.
Ελευθέριος Ξάνθος (Τζιόλας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου