Το δώρο του Γιούνκερ.

Tου Θέμη Τζήμα Μέλους Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ

Οι δηλώσεις Γιούνκερ για το πώς διαμορφώθηκαν οι συνθήκες που οδήγησαν στην ελληνική κρίση χρέους θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει σημαία της χώρας προς την κατεύθυνση της απεμπλοκής μας από τα καταστροφικά αδιέξοδα του μνημονίου και των συνεπειών του.

Αντί αυτού παρακολουθούμε μια ανούσια σύγκρουση μεταξύ από τη μια της ρεβανσιστικής δεξιάς του Σαμαρά που δεν μπορεί ακόμα να ξεπεράσει την ιδεολογική και πολιτική ήττα που υπέστη από τη μεταπολίτευση και δώθε με αποκορύφωμα τη δεκαετία του ‘80 και από την άλλη των εμμονικών υπερασπιστών της τρόικας και του μνημονίου, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα κινούμενοι σαν Ηρακλειδείς της τρόικας φτάνουν να δηλώσουν ότι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε- βλ. πρόσφατες δηλώσεις στη ΝΕΤ του γ. γ. του υπουργείου οικονομικών.
Ας δούμε όμως τι δήλωσε ο κος Γιούνκερ: ότι στην πραγματικότητα η ελληνική κρίση χρέους είχε προβλεφθεί στους ηγετικούς κύκλους της ΟΝΕ και της ΕΚΤ, όχι προφανώς χάρη στις μαντικές τους ικανότητες αλλά διότι τα διογκούμενα ελλείμματα και χρέη της Ελλάδας χρηματοδοτούσαν τα κεντροευρωπαϊκά και δη γερμανικά πλεονάσματα. Απλά επειδή αυτός ο «αμαρτωλός» κύκλος- μια και οι συζητήσεις για ενάρετους κύκλους των οικονομιών είναι πολύ δημοφιλείς τελευταία - συνέφερε τις ισχυρότερες δυνάμεις της ΕΕ και της ΟΝΕ γι’ αυτό και κανείς δε μιλούσε. Ουσιαστικά αυτό που γινόταν ήταν ότι κράτη μέλη της ΕΕ και της ΟΝΕ- και όχι μόνο- δάνειζαν χρήματα στην Ελλάδα όπως και σε άλλες περιφερειακές οικονομίες της Ευρώπης προκειμένου να τα πάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο, μέσω κυρίως των τραπεζών τους ή άλλων ιδιωτικών εταιρειών τους, με ενίσχυση παράλληλα του ηγεμονικού τους ρόλου στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα των εν λόγω περιφερειακών ευρωπαϊκών κρατών και βέβαια και της Ελλάδας.

Συνεχίζοντας το συλλογισμό σχετικά με αυτόν τον αμαρτωλό κύκλο θα πρέπει φυσικά να αποδώσουμε τα «εύσημα» στον κρίσιμο ρόλο που έπαιζαν οι ντόπιες εξαρτημένες πολιτικές ηγεσίες και η εγχώρια παρασιτική- μεταπρατική οικονομική ελίτ. Η μεν πρώτη εμπεδώνοντας την αντίληψη ότι οι Έλληνες περίπου είμαστε ανίκανοι να αυτοκυβερνώμεθα ως γονιδιακά διεφθαρμένοι. Η δε δεύτερη, βγάζοντας λεφτά από τη μακρόχρονη καχεξία των παραγωγικών μας δομών και απομυζώντας το δημόσιο προς όφελος της ίδιας, των ξένων πατρώνων της, της πολιτικής ελίτ και πετώντας τα ψίχουλα από το τραπέζι σε τμήματα του λαού- εδώ έρχεται το «μαζί τα φάγαμε» ως απόπειρα αθώωσης δια του συμψηφισμού.

Στην πραγματικότητα βέβαια ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δεν απεκάλυψε τίποτα το καινούριο. Διατύπωσε απλά κάποιες αλήθειες που έως σήμερα διατύπωνε κυρίως η αριστερά εκτός και εντός ΠΑΣΟΚ, λοιδορούμενη ως αδαής και επικίνδυνη από το οικονομικό επιτελείο, τα κατεστημένα ΜΜΕ, τους λογής ειδήμονες και τους κυρίαρχους επιχειρηματικούς κύκλους. Ότι δηλαδή η «αγία ευρωπαϊκή οικογένεια» είναι μια ανισομερής και ετεροβαρής καπιταλιστική ένωση, εντός της οποίας τα ισχυρότερα κράτη μέλη επιβάλλουν την πολιτική τους στα υπόλοιπα και ότι η κοινοτική αλληλεγγύη έχει ως όριο τα εθνικά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Ότι η ΕΕ και η ΟΝΕ χρησιμεύουν ως «προστατευτική» ζώνη προς τις ισχυρές κεντροευρωπαϊκές οικονομίες, παρέχοντάς τους κράτη- εισαγωγείς των προϊόντων τους και ενδεχομένως παρόχους φθηνότερων συγκριτικά υπηρεσιών.

Στη βάση του παραπάνω συλλογισμού επιβεβαιώνονται όλα εκείνα που η κυβέρνηση στην πολιτική της συστηματικά παραγνώριζε και εξακολουθεί να μη λαμβάνει υπόψη: ότι η κρίση χρέους της Ελλάδας δεν προέκυψε κυρίως ως αποτέλεσμα ούτε των «πολλών» και «διεφθαρμένων» δημοσίων υπαλλήλων, ούτε της έλλειψης αξιοπιστίας των στατιστικών μας και της μειωμένης προσήλωσής μας σε λοιπές προτεσταντικές ηθικές αρετές αλλά ως αποτέλεσμα της δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού- καζίνο και των εσωτερικών αντιφάσεων του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ενός οικοδομήματος εντός του οποίου εδώ και καιρό αναπτύσσονταν οικονομικοί καταρχήν, ενδοευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, που πλέον εκδηλώνονται ανεμπόδιστα μέσα από τη γερμανική κυρίως επιβολή στην υπόλοιπη ΕΕ. Για να το θέσουμε πολύ απλά: η ΕΕ και η ΟΝΕ δε σχεδιάστηκαν παρά μόνο για να χωρούν μία ή δύο το πολύ ισχυρές εξαγωγικές οικονομίες, κρατώντας τις υπόλοιπες στο ρόλο των περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένων δορυφόρων των πρώτων, με συγκριτικά ανίσχυρη παραγωγική βάση και άμεση οικονομική και πολιτική εξάρτηση.

Τα παραπάνω είναι η πηγή του προβλήματος της κρίσης χρέους της Ελλάδας και των υπολοίπων περιφερειακών οικονομιών. Το καινούριο στοιχείο δεν είναι ότι τα μαθαίνουμε τώρα αλλά ότι τα ομολόγησε κατ’ ουσίαν και ο πρόεδρος του Eurogroup. Ενίσχυσε έτσι ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα να κριθεί η βιωσιμότητα και η αποτελεσματικότητα της πολιτικής του μνημονίου και των συνεπειών του στην ουσιαστική και πραγματική βάση: ενισχύει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ή όχι, ισχυροποιεί την ελληνική κοινωνία ή τη διαλύει, βοηθά τη χώρα να απεξαρτηθεί από τους πάτρωνές της ή την καθιστά ακόμα περισσότερο δέσμια αυτών και εν τέλει την ισχυροποιεί σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον ή την αποδυναμώνει; Η απάντηση είναι προφανής: την ωθεί στην παραγωγική καχεξία, στην κοινωνική αποσύνθεση, στη βαθύτερη εξάρτηση και εν τέλει στη χρόνια αδυναμία. Άρα δεν απαντά στις πραγματικές αιτίες της κρίσης αλλά αντίθετα τις εντείνει.

Η ομολογία Γιούνκερ λοιπόν και οι συλλογισμοί που αυτή περιέχει ή στους οποίους ωθεί προσφέρουν τη –νέα και ανέλπιστη- αφετηριακή δυνατότητα στην κυβέρνηση να τολμήσει επιτέλους μια γενναία στροφή στην πολιτική της. Να συγκροτήσει ένα μέτωπο εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελευθέρωσης από το μνημόνιο και τις μόνιμες συνέπειές του, που ήλθαν ως επιστέγασμα της διαχρονικής πατρωνίας, στην εξής βάση: αφού ομολογημένα πια, ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του ελληνικού χρέους διαμορφώθηκε εξαιτίας της επιστροφής χρημάτων που δανείστηκε η χώρα μας, στο πολλαπλάσιο προς τους δανειστές μας μέσω της αγοράς προϊόντων τους, τότε γιατί πρέπει να τους το ξανά επιστρέψουμε με τους τοκογλυφικούς όρους του μνημονίου και με καταστροφικό για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κόστος;

Πόσες φορές πρέπει να τους ξεπληρώσουμε τα ίδια δανεικά; Πόσο βαθιά πρέπει να υποθηκευθεί η περιουσία και το μέλλον της χώρας για να πάρουν πίσω αυτά που ήδη τους έχουμε δώσει; Πόσους κλάδους της εθνικής μας οικονομίας πρέπει να πουλήσουμε άρον- άρον για να αποδείξουμε ότι θα είμαστε αξιόπιστοι πλέον στο ρόλο του δορυφόρου;

Η κυβέρνηση έχει πλέον ακόμα ευχερέστερη τη δυνατότητα να θέσει άμεσα και επί τάπητος το ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους μας, υπό την έννοια ότι αυτό το τμήμα του χρέους που προέκυψε από δανεικά που λάβαμε και γυρίσαμε πίσω στους δανειστές μας στο πολλαπλάσιο, δεν το πληρώνουμε ξανά. Να μπούμε άμεσα σε διαδικασία «κουρέματος» του χρέους μας ως προς αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα του.

Παράλληλα, η κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει αντίστοιχη διεθνή πρωτοβουλία καλώντας σε κοινή επαναδιαπραγμάτευση όλων των υπερχρεωμένων περιφερειακών ευρωπαϊκών οικονομιών. Είναι όρος επιβίωσής τους αλλά και εν τέλει επιβίωσης και των όποιων θετικών επιτευγμάτων της ΕΕ. Επαναδιαπραγμάτευση των χρεών και έμφαση στην παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της ΕΕ συνολικά.

Οι δηλώσεις Γιούνκερ αποτελούν δώρο για τη χώρα. Η κυβέρνηση είτε θα το αξιοποιήσει, με τη συμπαράσταση του λαού είτε εμμονικά θα επιμείνει στα αδιέξοδα μιας μη βιώσιμης και αναποτελεσματικής πολιτικής. Είναι ιστορική της υποχρέωση να κάνει το πρώτο.

Θέμης Τζήμας,
Μέλος ΕΣ ΠΑΣΟΚ

ΥΓ. Μόνο ως κακόγουστο μιντιακό και πολιτικάντικο αστείο μπορεί να εκλάβει κανείς την αναζήτηση του ποιος Έλληνας πρωθυπουργός είπε στο Γιούνκερ ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα. Το έχουν πει κατά καιρούς και οι τρεις τελευταίοι πρωθυπουργοί, όλοι οι υπουργοί οικονομικών, μια ατελείωτη σειρά υπουργών και οι μεγαλοδημοσιογράφοι που περνούν την καθημερινή προπαγάνδα από τα τηλεπαράθυρα. Έτσι εξασφαλίζουν τη σιωπή, δια της εμπέδωσης αισθήματος συνενοχής. Ότι κάποιος από αυτούς το είπε διά ζώσης και στο Γιούνκερ μας πείραξε; Τι υποκρισία.

tvxs