Επιβίωση του λαού ή των τοκογλύφων;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ
Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ !!!

Η χώρα βρίσκεται σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο σημείο, αναφωνούν συναινετικά οι πάντες. Κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς, αλλά και επιμελητήρια συμφωνούν ότι ήρθε η ώρα να παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις που θα βγάλουν τη χώρα από τη λεγόμενη «κρίση». Δεν υφίσταται βέβαια η ίδια «ομοψυχία» στον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος που σήμερα αποκαλείται «κρίση χρέους».
Αυτό όμως δεν αποτελεί πρωτόγνωρη εμπειρία για τα ελληνικά πράγματα. Αντίθετα, η πρωτοτυπία της δεδομένης χρονικής στιγμής έγκειται στο γεγονός της απουσίας πολιτικής ανάλυσης αλλά και εν δυνάμει πρότασης.
Τη θέση της πολιτικής ανάλυσης έχει καταλάβει η ανώδυνη απολιτική περιγραφή των δεδομένων στο επίπεδο της εγχώριας κοινωνικής διαστρωμάτωσης αλλά και της επιχειρηματικότητας, με την διάλυση του κοινωνικού ιστού και τα απανωτά λουκέτα να μονοπωλούν ανώδυνα τα πρωτοσέλιδα της «ανεξάρτητης» τέταρτης εξουσίας.
Πρωτοσέλιδα τα οποία επιβεβαιώνουν καθημερινά οι καλεσμένοι – εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος της χώρας και όχι μόνο, στα άρτια και με «αντικειμενικούς» όρους στελεχωμένα πάνελ των κάθε λογής τηλεοπτικών εκπομπών, προκειμένου η περιγραφή να παραδίδει τη σκυτάλη στην τρομοκρατία του κοινού και στα συνεχή διλήμματα, με γνώμονα βεβαίως, τη «σωτηρία» της πατρίδας.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Η κακή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών της χώρας, η καταστροφή του παραγωγικού ιστού με την ακόλουθη συνέπεια του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου, το άκρως παρασιτικό μεταπρατικό και κρατικοδίαιτο εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και η άνθιση των κάθε λογής καρτέλ, αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσαν συνθήκες ανάγκης συνεχούς δανεισμού από τις «λεγόμενες» αγορές.
Όμως η πραγματική αιτία της σημερινής κατάστασης όσο κι αν διαφωνούν τα «παπαγαλάκια» του αποπροσανατολισμού, είναι πολύ μεγαλύτερη και ξεπερνά τα εθνικά όρια.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αλλά και το βραχυπρόθεσμο κεφάλαιο που κινείται με απίστευτη ταχύτητα ανά τον πλανήτη δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο ούτε υπακούει σε κανόνες. Έτσι η «οικονομία» είναι υπερεθνική, ενώ η «πολιτική» εγκλωβίζεται πίσω από σύνορα εθνικά. Η «οικονομία» ως εκ τούτου, καθορίζει τις πολιτικές αποφάσεις, κι ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων έγκειται σε αποφάσεις που χρειάζονται δημοκρατική νομιμοποίηση, όπως του συμμαζέματος των δημοσιονομικών μεγεθών μέσω της συρρίκνωσης των εισοδημάτων και τη γενικευμένη πώληση ακόμη και των ιδιαίτερα κερδοφόρων δημοσίων εταιρειών. Η «δημοκρατία» όμως βρίσκεται εδώ και καιρό στο απόσπασμα!
Το αδηφάγο όμως καπιταλιστικό σύστημα, πέφτει συνεχώς σε αντιφάσεις, προκαλώντας τη μία «φούσκα» μετά την άλλη. Αρχικά ήταν η χρηματιστηριακή, ακολούθησε η χρηματοπιστωτική, στη συνέχεια η δημοσιονομική και τώρα βιώνουμε την κρίση χρέους. Η κρίση λοιπόν (σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη) πρέπει να ξεπεραστεί, όπως η ιστορία έχει αποδείξει αρκετές φορές, μέσω της καταστροφής μεγάλου μέρους της παραγωγικής βάσης, αλλά και μέρους του κεφαλαίου. Κυρίως όμως καλούνται να την πληρώσουν οι λαοί, καθώς πρέπει να διασωθούν, στον μεγαλύτερο βαθμό, τα κέρδη του μεγάλου παρασιτικού κεφαλαίου.
Στα πλαίσια λοιπόν της ευρωζώνης, ανατροφοδοτούνται με λογιστικό χρήμα τα χρέη των χωρών της περιφέρειας, προκειμένου να μην χαθούν τα κέρδη των μεγάλων τραπεζών και των συνεταίρων τους, οικονομικών οίκων. Στον αντίποδα βέβαια της «σωτηρίας» των κεφαλαίων θυσιάζονται λαοί ολόκληροι. Άλλωστε ο καπιταλισμός για να επιβιώνει, χρειάζεται εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές ως παράπλευρες απώλειες.
Ο κόσμος μουδιασμένος παρατηρεί τη ζωή του να βυθίζεται στην ανέχεια και να αρμέγεται μέχρις εξαντλήσεως προκειμένου να εκπληρωθεί το καθήκον του απέναντι στα ενοχικά του σύνδρομα, που του καλλιέργησαν τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, μέσω της τρομοκρατίας και τη λογική της «συνευθύνης».

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Το κυριότερο είναι να επανακτηθεί ο πολιτικός έλεγχος στην οικονομία είτε σε παγκόσμιο επίπεδο είτε σε επίπεδο ευρωζώνης. Σαφώς δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά αποτελεί την μόνη ρεαλιστική λύση. Στη χώρα μας πρέπει να αντιληφθούμε ότι το ζήτημα του δημοσίου χρέους δεν είναι θέμα μόνο δημοσιονομικό, αλλά βαθιά πολιτικό, το ίδιο και η αντιμετώπισή του. Επομένως πρακτικές που βαθαίνουν την ύφεση αλλά και υποθηκεύουν την όποια μελλοντική αναπτυξιακή στρατηγική μας, πρέπει να παραμεριστούν. Το δίλλημα που συντεταγμένα τίθεται, «θυσίες ή καταστροφή», πρέπει να γίνει, «επιβίωση του ελληνικού λαού ή των τοκογλύφων».
Μόνο μια πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης του συνολικού χρέους, αφού προηγηθεί ο λογιστικός του έλεγχος προκειμένου να εξακριβωθεί η νομιμότητά του και τα αποτελέσματα του κοινοποιηθούν στον ελληνικό λαό, μπορεί αφενός, να αποδώσει τα απαραίτητα πλεονάσματα ώστε να ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας ανά περιφέρεια και επιστημονικό κλάδο κι αφετέρου να υπάρξει η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση προκειμένου να χτίσουμε όλοι μαζί τη νέα Ελλάδα.
Η συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου, καθώς κι η ενίσχυση των κινήσεων και των κινημάτων εντός της κοινωνίας, κι ιδιαίτερα των ακομμάτιστων όπως της 15ης Μαΐου (που πολλοί έσπευσαν να καταδικάσουν), πρέπει και μπορούν να δώσουν ένα ισχυρό μήνυμα στους ευρωπαίους, παλαιούς και όψιμους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, ότι ο άνθρωπος αποτελεί την κινητήριο δύναμη του πλανήτη κι όχι τα τοξικά ομόλογα κι η υπερκερδοφορία των χρηματοπιστωτικών ομίλων.
Η νέα γενιά είναι αυτή που βάλλεται περισσότερο από όλους, μέσω των πολιτικών πρακτικών που υποθηκεύουν όχι μόνο τη ζωή μας αλλά ακόμη και τα όνειρά μας. Η νέα γενιά είναι κι αυτή που μπορεί να δώσει τη λύση. Στο κάτω κάτω, αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι ανάβουμε ένα κερί, έστω μπροστά στο Σύνταγμα.