Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σου στο Στόλο της Ελευθερίας;
Κατάγομαι από την Παλαιστίνη αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία δέκα χρόνια μένω κατά κύριο λόγο στην Παλαιστίνη και από το 2000, από την έναρξη της δεύτερης ιντιφάντα, άρχισα να συμμετέχω ενεργά σε διαδηλώσεις και άλλες ενέργειες με στόχο την αντίσταση στις πολιτικές κατοχής του Ισραήλ.
Πήρα, λοιπόν, μέρος στην πρώτη αποστολή, τον Αύγουστο του 2008, την οποία και θεωρήσαμε επιτυχή γιατί ανάγκασε το Ισραήλ να αναθεωρήσει κάποιες θέσεις του. Ακόμη, όταν είδαμε την αντίδραση του παλαιστινιακού λαού, ο οποίος έτρεξε στο λιμάνι να μας προϋπαντήσει και άνθρωποι βούτηξαν στη θάλασσα για να έρθουν κοντά μας, συνειδητοποιήσαμε ότι η συμπεριφορά τους αυτή δεν ήταν εξαιτίας της ανθρωπιστικής βοήθειας που είχαμε μαζί. Ήταν επειδή κανείς πριν από εμάς δεν είχε κάνει κάτι αντίστοιχο, να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στο Ισραήλ και να πει καθαρά «δεν θα σας αφήσουμε να συνεχίσετε αυτές τις πολιτικές της συστηματικής παραβίασης των δικαιωμάτων ενός λαού, τον οποίο προσπαθείτε συστηματικά να εξολοθρεύσετε». Δεν είμαστε παρά απλοί άνθρωποι οι οποίοι μεταφέρουν το μήνυμα αυτό και θα συνεχίσουν να το κάνουν, θα προσπαθήσουμε να σταθούμε δίπλα στον παλαιστινιακό λαό και με όποιο μέσο έχουμε διαθέσιμο να κάνουμε ο,τι μας είναι δυνατό για να σταματήσουμε τις ισραηλινές παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Τα συναισθήματά μας ήταν πολύ έντονα αλλά, παρά τον ενθουσιασμό των κατοίκων της Γάζας οι οποίοι μας αντιμετώπιζαν σαν ήρωες, ξέραμε καλά ότι ο αποκλεισμός δεν έχει σπάσει. Αν θέλουμε να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να επιστρέψουμε στην Παλαιστίνη με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά με περισσότερους ανθρώπους, οργανώσεις, ακόμα και χώρες. Είναι, εξάλλου, υποχρέωση των κρατών που έχουν υπογράψει την συνθήκη της 4ης Ιουνίου, να αντιτάσσονται σε παραβιάσεις και να δρουν ανάλογα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ισραήλ παραβιάζει τη συνθήκη αυτή.
Αυτή είναι και η θέση του Ερυθρού Σταυρού, αλλά οι χώρες μας δεν κάνουν τίποτα σχετικά και γι' αυτό αποφασίσαμε εμείς, οι πολίτες τους, να δράσουμε οι ίδιοι. Και ελπίζουμε ότι τα κράτη θα ακολουθήσουν τις ενέργειες των πολιτών τους, καθώς και η ίδια πιστεύω ότι, όταν ο λαός ηγείται μιας πρωτοβουλίας, στο τέλος οι πολιτικοί δεν μπορούν παρά να ακολουθήσουν. Οπότε, διαβεβαιώσαμε τις οικογένειες και φίλους μας στην Γάζα ότι θα επιστρέψουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι να πετύχουμε την άρση του αποκλεισμού, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης, με την πεποίθηση ότι πρέπει να διασφαλιστεί η ελευθερία και η ισότητα όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας και θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Στην περσινή αποστολή ήσουν στο πλοίο Challenger. Μπορείς να μας περιγράψεις την εμπειρία σου;
Στην πραγματικότητα υπήρχαν δύο σκάφη 24 μέτρων, τα Challenger 1 και 2. Τα σκάφη αυτά είναι πολύ γρήγορα, αλλά παίρνουν συγκεκριμένο αριθμό επιβατών. Δυστυχώς έχουμε την υποψία ότι το Ισραήλ προέβη σε κάποιου είδους σαμποτάζ το οποίο καθυστέρησε τα δύο αυτά πλοία και έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των επιβατών του. Συγκεκριμένα, μεσοπέλαγα και τα δύο Challenger έχασαν τον έλεγχο του πηδαλίου, σχεδόν ταυτόχρονα, πράγμα πολύ περίεργο.
Ακόμη, στην περίπτωση του Challenger 2 παρατηρήσαμε κάποιο πρόβλημα με το κήτος του πλοίου, κάτι πολύ επικίνδυνο καθώς ανά πάσα στιγμή το σκάφος θα μπορούσε να διαλυθεί. Συνεπώς, το Challenger 2 δεν συνέχισε στην αποστολή, αλλά το άλλο σκάφος συνέχισε, ακόμη και χωρίς πλήρη έλεγχο του πηδαλίου. Ήμασταν μέρος μιας αποστολής και από τα 17 άτομα στα σκάφη αυτά, τα οποία έφεραν και την αμερικάνικη σημαία, ήταν Αμερικανοί πολίτες. Ήταν σημαντικό να δείξουμε στον κόσμο ότι οι πολίτες των ΗΠΑ δεν στηρίζουν την πολιτική τυφλής υποστήριξης στο Ισραήλ των ηγετών τους.
Αυτό που συνέβη ήταν ότι στη μέση της νύχτας το Ισραήλ μας κάλεσε στον ασύρματο του πλοίου, κλήσεις τις οποίες και απαντήσαμε. Τότε άρχισαν οι απειλές ότι δεν θα μας επιτραπεί να φτάσουμε στη Γάζα και μας ζητήθηκε να επιστρέψουμε. Απαντήσαμε, τόσο κάθε σκάφος ξεχωριστά, όσο και συνολικά ως πρωτοβουλία. Μιλώντας εκ μέρους της πρωτοβουλίας είπα ότι είμαστε άοπλοι πολίτες, μεταφέρουμε μόνο ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα, δεν αποτελούμε απειλή για το Ισραήλ, οπότε να μην χρησιμοποιήσουν βία εναντίον μας. Και συνέχισα να επαναλαμβάνω τις λέξεις αυτές για να μην μπορεί να ισχυριστεί το Ισραήλ ότι δεν είχε ενημέρωση. Σύντομα διέκοψαν κάθε επικοινωνία μαζί μας και λίγες ώρες αργότερα, στις 4 το πρωί, μας ενημέρωσε ένας εθελοντής που βρισκόταν στο κατάστρωμα ότι η ισραηλινή επίθεση είχε αρχίσει.
Τότε πήγαμε στο κατάστρωμα, στις θέσεις που είχαμε καθορίσει από πριν, με σκοπό να υπερασπιστούμε το πλοίο μας με το μόνο μέσο που είχαμε διαθέσιμο: τα σώματά μας. Πλέαμε πολύ κοντά στο Μαβί Μαρμαρά, 50 με 100 μέτρα στα αριστερά του και μπορούσαμε να δούμε την επίθεση των ισραηλινών σε αυτό. Άκουγα εκρήξεις, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πυροβολισμούς και, όταν είδα το ελικόπτερο πάνω από το πλοίο, κατάλαβα το μέγεθος της ισραηλινής επίθεσης.
Αν και είχαμε προαποφασίσει σαν στόλος να μείνουμε όλοι μαζί σε τέτοιο ενδεχόμενο, αποφασίσαμε να φύγουμε από το σημείο, ελπίζοντας να προλάβουμε να μεταδώσουμε στον έξω κόσμο τα γεγονότα, όπως, εξάλλου, μας είπε και ο καπετάνιος του Μαρμαρά. Οπότε εμείς φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, αλλά μας ακολούθησε ένα ισραηλινό φουσκωτό, το οποίο και μας έφτασε μέσα σε λίγα λεπτά. Εγώ βρισκόμουν στην αριστερή πλευρά του σκάφους και, όπως είχαμε συμφωνήσει, προσπάθησα να απωθήσω την επίθεση, αλλά προσπάθησαν να καταλάβουν το σκάφος με πάρα πολύ βίαιο τρόπο, με teasers και χτυπώντας τους επιβάτες. Προσπάθησα να αντισταθώ, αλλά μετά από λίγη ώρα έσπασαν τις πόρτες του Challenger και το κατέλαβαν.
Φυσικά όλα αυτά δεν συγκρίνονται με τις βιαιότητες που υπέστησαν φίλοι μας στο Μαρμαρά, κάποιοι από τους οποίους και σκοτώθηκαν από τους Ισραηλινούς. Στη δική μας περίπτωση δεν χρησιμοποίησαν σφαίρες. Όταν κατέλαβαν μόνο το πλοίο με οδήγησαν στην πλώρη και αφότου μου έβαλαν μια σακούλα στο κεφάλι έψαχναν για το κινητό μου και οποιαδήποτε κάμερα τυχόν είχαμε στο σκάφος. Δεν ήθελαν να καταγράψουμε τις ενέργειές τους. Μόνο όταν κατέλαβαν όλα τα πλοία του στόλου μας μετέφεραν σε συγκεκριμένο σημείο του σκάφους, μας έλυσαν και μου έβγαλαν τη σακούλα από το κεφάλι. Μας τραβούσαν οι ίδιοι με κάμερα και μας έδιναν λίγο νερό να πιούμε για να φανεί ότι μας φέρθηκαν καλά. Το οποίο, όμως, σαφώς δεν ισχύει.
Γιατί είχες διαφορετική μεταχείριση από τους άλλους επιβάτες;
Δεν ξέρω γιατί έβαλαν τη σακούλα σε μένα. Ίσως έχει να κάνει με το πόσο αντιστάθηκα κατά την προσπάθεια κατάληψης του σκάφους, όταν ισραηλινοί στρατιώτες με χτύπησαν στο κεφάλι με τις μπότες τους και με έσυραν με χειροπέδες στην πλώρη. Άρχισα να ουρλιάζω και τότε μου έβαλαν τη σακούλα στο κεφάλι. Ξέρετε, μάθαμε ότι είχαν μια λίστα με ονόματα συγκεκριμένων επιβατών μαζί τους κατά την επίθεση και το όνομά μου ήταν ανάμεσά τους.
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι οι στρατιώτες με αναγνώρισαν, τουλάχιστον πριν την ανάκρισή μου στο Ασντόντ.
Τι συνέβη μετά την μεταφορά σου στο Ασντόντ;
Όταν φτάσαμε εκεί όλοι οι επιβάτες διαμαρτυρηθήκαμε λέγοντας ότι δεν θέλουμε να κατέβουμε από τα πλοία ήρεμα όπως θέλανε. Μας απείλησαν με χρήση βίας και τελικά μας έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια και μας κατέβασαν έτσι από τα πλοία. Εγώ έμεινα τελευταία και όταν με κατέβασαν είχαν όλοι φύγει, δεν είδα κανέναν συνεπιβάτη. Με διαχώρισαν από τους άλλους και με ανέκριναν πολλές φορές. Πιστεύω ότι ήξεραν τότε ότι εμένα δεν μπορούν να με απελάσουν, καθώς έχω ισραηλινό διαβατήριο. Μπορούν να με κρατήσουν στη φυλακή 24 μόνο ώρες και μετά είναι υποχρεωμένοι ή να μου απαγγείλουν κατηγορίες ή να με αφήσουν. Όλοι οι άλλοι μεταφέρθηκαν στη φυλακή για να απελαθούν αργότερα.
Περίμενα ότι θα μου απαγγείλλουν κατηγορίες, αλλά, δεν ξέρω γιατί, αποφάσισαν να μην το κάνουν. Υποθέτω γιατί δεν είχαν κάτι εναντίον μου. Μας επιτέθηκαν, χρησιμοποίησαν αλόγιστα βία εναντίον μας και εφαρμόζουν εγκληματικές πολιτικές. Και αν, παρόλα αυτά, θέλουν να πάνε εμένα στο δικαστήριο, μπορούν να το κάνουν, είμαι έτοιμη. Αλλά δεν το έκαναν, με άφησαν ελεύθερη την ίδια κιόλας ημέρα. Διαμαρτυρήθηκα γι' αυτό, ζήτησα να μάθω τι συμβαίνει με τα άλλα μέλη της αποστολής, δεν ήθελα να φύγω χωρίς να ξέρω τι τους έχει συμβεί. Ακόμη, είχαν πάρει όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα, τον υπολογιστή, το κινητό μου, τα χρήματα μου και δεν μου τα είχαν επιστρέψει. Οπότε είπα εγώ δεν πάω πουθενά μέχρι να μάθω για τους άλλους και να πάρω πίσω τα πράγματά μου.
Τότε αστυνομικοί με σήκωσαν και προσπάθησαν να με βάλουν στο πίσω μέρος ενός βαν. Μου τράβηξαν τα μαλλιά κι έτσι τα κατάφεραν. Ένας αστυνομικός με χτύπησε με τον αγκώνα στο πρόσωπο για να μείνω ήσυχη και μετά από λίγη ώρα άνοιξαν την πότρα του φορτηγού με πέταξαν έξω στο δρόμο. Δεν ήξερα που βρίσκομαι και θα πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου γιατί το αμέσως επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα ασθενοφόρο να με μεταφέρει στο νοσοκομείο.
Αυτό δείχνει ότι οι Ισραηλινοί ήταν βίαιοι απέναντι σε όλους μας κι όχι, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν, μόνο απέναντι στους επιβάτες του Μαβί Μαρμαρά οι οποίο αντιστάθηκαν. Με βία κατέλαβαν όλα τα πλοία και συνέχισαν να φέρονται βίαια στους επιβάτες τους ακόμη και μετά τη σύλληψή τους. Οι συνάδελφοί μου υπέστησαν τρομερούς ξυλοδαρμούς στη φυλακή, αλλά εγώ είχα διαφορετική μεταχείριση λόγω της διπλής μου υπηκοότητας. Ο πατέρας μου, συγκεκριμένα, κατάγεται από ένα παλαιστινιακό χωριό το οποίο περιήλθε υπό ισραηλινή κυριαρχία μετά το 1948, με αποτέλεσμα να έχω κι εγώ την υπηκοότητα. Και η υπηκοότητα αυτή με έχει βοηθήσει να μπορώ να επιστρέφω ξανά και ξανά στην Παλαιστίνη, καθώς οι αρχές δεν μπορούν απλά να με απελάσουν και να μου απαγορεύσουν την είσοδο, όπως κάνουν σε τόσους ακτιβιστές.
Γιατί επιστρέφεις στη Γάζα;
Πρέπει να πω στο σημείο αυτό ότι ναι μεν θέλουμε να βελτιώσουμε τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των αδερφών μας στη Γάζα και να αντισταθούμε στον αποκλεισμό, αλλά αυτό δεν είναι ο μοναδικός μας στόχος. Αυτά που συμβαίνουν στη Γάζα δεν είναι διαφορετικά από την κατάσταση στη Δυτική Όχθη ή την Ιερουσαλήμ, όπου σπίτια κατεδαφίζονται συνέχεια στη μέση της νύχτας. Φανταστείτε το συναίσθημα να κοιμούνται τα παιδιά σου και ξαφνικά στρατιώτες να εισβάλλουν στο σπίτι σου και, υπότην απειλή όπλου, να σε αναγκάζουν να το εγκαταλείψεις για να εγκατασταθεί σε αυτό κάποια εβραϊκή οικογένεια. Κι εσύ να μένεις πλέον σε μια σκηνή απέναντι από το σπίτι σου, να τους βλέπεις να ζούνε σε αυτό και να μην έχεις που αλλού να πας.
Σε αυτές ακριβώς τις ρατσιστικές πρακτικές πρέπει να αντισταθούμε, στα όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν και στο χωριό μου στο βορρά, όπου οι Παλαιστίνοι πολίτες του Ισραήλ υφίστανται τρομερές διακρίσεις. Πρόκειται για αποικιοκρατικές πρακτικές στις οποίες αντιτασσόμαστε και προσπαθούμε να αφυπνίσουμε τις συνειδήσεις του κόσμου γιατί πιστεύουμε στο καλό των ανθρώπων και στο γεγονός ότι αν καταφέρουμε αρκετούς ανθρώπους να αντιδράσουν, όσως ακολουθήσουν και οι κυβερνήσεις τους. Και πάλι όχι μόνο για τη Γάζα, την Παλαιστίνη και όποιο άλλο μέρος στον κόσμο υπάρχει τέτοια αδικία και οι υπεύθυνες αρχές και οργανισμοί για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν δρουν. Εφόσον δεν δρούν αυτοί, τότε πρέπει να το κάνουμε εμείς.
Θα πάρεις μέρος σε άλλη αποστολή;
Θα συνεχίσουμε να διοργανώνουμε αποστολές στη Γάζα μέχρι να πετύχουμε άρση του αποκλεισμού και πτώση του συνόλου του αποικιοκρατικού αυτού συστήματος, το οποίο το Ισραήλ διατηρεί με τη βία. Συνεπώς θα πλεύσουμε και πάλι προς τη Γάζα και, αν τελικά αποδειχτεί ότι αυτή δεν είναι η κατάλληλη μέθοδος να πετύχουμε τους στόχους μας, τότε απλά θα βρούμε κάποια άλλη μέθοδο. Και αν πάλι πετύχουμε άρση του αποκλεισμού, τότε απλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για όσα συμβαίνουν στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ. Απώτερος μας στόχος είναι να μην υπάρχει κανένας διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων με κριτήρια εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά. Πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μέχρι να το κάνουμε πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι μάλλον αισιόδοξη για το εγχείρημά μας, καθώς έχω δει την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, όχι μόνο στην πρόθεση πολιτών από όλο τον κόσμο να έρθουν μαζί μας, αλλά και στην αντίδρασή του μετά την αποστολή. Δεν μπορούμε και δε χρειάζεται να είμαστε όλοι σε ένα πλοίο με κατεύθυνση τη Γάζα, αλλά η παροχή στήριξης και η αλληλεγγύη στους ακτιβιστές που είναι στα πλοία είναι πάρα πολύ σημαντική. Και ένα σημαντικό μέσο, πιστεύω, είναι το κίνημα μποϋκοτάζ του Ισραήλ, το οποίο και διοργανώνεται σε πολλές διαφορετικές χώρες. Η κοινωνία της Παλαιστίνης σχεδόν στο σύνολό της στηρίζει το κίνημα υπέρ του μποϋκοτάζ των προϊόντων και επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ.
Αυτό που εμείς λέμε είναι «μην κάνετε εμπορικές συναλλαγές με το Ισραήλ και μην έχετε σχέσεις μαζί του όσο συνεχίζει αυτές τις πολιτικές». Πρόκεται για κάτι που κάθε πολίτης μπορεί να κάνει στην κοινότητά του, σωματεία μπορούν να πάρουν τέτοιες αποφάσεις και πανεπιστήμια μπορούν να αποφασίσουν να μην επενδύουν σε προγράμματα που σχετίζονται με το κράτος του Ισραήλ.
Αυτού του είδους η απομόνωση θα δημιουργήσει μεγάλη πίεση στο Ισραήλ, το οποίο πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει εντός των πλαισίων της διεθνούς κοινότητας όσο παραβιάζουν το νόμο. Αν οι κυβερνησεις μας δεν μπορούν να φέρουν το Ισραήλ προ των ευθυνών του, εμείς οι πολίτες πρέπει να το κάνουμε και να δημιουργήσουμε τόση πίεση ώστε το όλο σύστημα να καταρρεύσει. Στην πραγματικότητα, μια από τις πηγές έμπνευσής μας για τις δράσεις μας είναι το κίνημα κατά του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Και αφού το κίνημα αυτό ήταν τόσο επιτυχές εκεί, πιστεύουμε ότι μπορεί να βοηθήσει και στη δικιά μας περίπτωση. Είμαι αισιόδοξη, ακόμη, γιατί βλέπω την ανταπόκριση του κόσμου που θέλει να δουλέψει μαζί μας ή αντιστέκονται στο Ισραήλ στις ίδιες τους τις χώρες και ελπίζω ότι θα υπάρξει δικαιοσύνη. Το ερώτημα είναι μόνο το πότε.
Την συνέντευξη πήρε η Μαρία Ψαρά στο πλαίσιο έρευνας του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου