Το βαθύτερο νόημα του συγκεκριμένου συνθήματος, στο οποίο πλέον η λέξη «δρόμος» θα μπορούσε να αντικατασταθεί και από τη λέξη «πλατεία», αρχίζει να φαίνεται σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή, με το μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας, τη ΓΣΕΕ, να προκηρύσσει για πρώτη φορά 48ωρη γενική απεργία με αφορμή την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και του εφαρμοστικού νόμου, που, εάν περάσει, θα συντελέσει στη βίαιη και μαζική κοινωνική εξαθλίωση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι προφανές ότι η μαζική αφύπνιση του κόσμου και η καθημερινή, εδώ και ένα μήνα, παρουσία του στους δρόμους της Αθήνας και στις κεντρικές πλατείες όλων σχεδόν των ελληνικών πόλεων, δημιουργεί ασφυκτική πίεση προς τους πάντες και σέρνει σε αλλαγή στάσης –έστω και για τα μάτια του… κόσμου- τις ηγεσίες ακόμα και του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Όσο κι αν τον τελευταίο μήνα έχει χυθεί πολλή μελάνη πανταχόθεν για το «βαθμό πολιτικοποίησης» της πλατείας, για το μετασχηματισμό του κινήματος που η πλατεία σηματοδοτεί, για τη «διαχείριση» αυτού του κόσμου κ.λπ., ο ίδιος ο κόσμος της πλατείας, που ωριμάζει μέρα με την ημέρα, που μαζικοποιεί και πολιτικοποιεί τη δράση του μέσα από την ανάγκη που τον έβγαλε στο δρόμο και τον κρατά εκεί για 35 ημέρες, δείχνει το δρόμο και πιέζει συνδικάτα -ακόμα και την Αριστερά. Δεν είναι τυχαία η αλλαγή –φανερή ή λιγότερο φανερή- στάσης που εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει σε πολλούς χώρους και πολλά επίπεδα.
Ακόμη κι αν αυτή η εξαγγελία απεργίας παραμείνει εξαγγελία, ακόμη κι αν δεν παλευτεί, όπως όλες οι προηγούμενες, μέσα στους χώρους δουλειάς, ακόμη κι αν δεν ζυμωθεί στο μυαλό όλων των εργαζόμενων, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, όπου πολλοί είναι εκείνοι που αδυνατούν να απεργήσουν, η δυναμική που έχουν δημιουργήσει οι χιλιάδες του αγανακτισμένου κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους αποτελεί το πρώτο ψήγμα συμπόρευσης των δύο… κόσμων. Αν μη τι άλλο, αποδεικνύει πως το πιο «πολιτικό» στοιχείο στην παρούσα χρονική στιγμή είναι η καθολική απαίτηση των αγανακτισμένων να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο και να φύγει το Μνημόνιο και το πολιτικό σύστημα που το εκπροσωπεί.
Είναι προφανές ότι η μαζική αφύπνιση του κόσμου και η καθημερινή, εδώ και ένα μήνα, παρουσία του στους δρόμους της Αθήνας και στις κεντρικές πλατείες όλων σχεδόν των ελληνικών πόλεων, δημιουργεί ασφυκτική πίεση προς τους πάντες και σέρνει σε αλλαγή στάσης –έστω και για τα μάτια του… κόσμου- τις ηγεσίες ακόμα και του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Όσο κι αν τον τελευταίο μήνα έχει χυθεί πολλή μελάνη πανταχόθεν για το «βαθμό πολιτικοποίησης» της πλατείας, για το μετασχηματισμό του κινήματος που η πλατεία σηματοδοτεί, για τη «διαχείριση» αυτού του κόσμου κ.λπ., ο ίδιος ο κόσμος της πλατείας, που ωριμάζει μέρα με την ημέρα, που μαζικοποιεί και πολιτικοποιεί τη δράση του μέσα από την ανάγκη που τον έβγαλε στο δρόμο και τον κρατά εκεί για 35 ημέρες, δείχνει το δρόμο και πιέζει συνδικάτα -ακόμα και την Αριστερά. Δεν είναι τυχαία η αλλαγή –φανερή ή λιγότερο φανερή- στάσης που εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει σε πολλούς χώρους και πολλά επίπεδα.
Ακόμη κι αν αυτή η εξαγγελία απεργίας παραμείνει εξαγγελία, ακόμη κι αν δεν παλευτεί, όπως όλες οι προηγούμενες, μέσα στους χώρους δουλειάς, ακόμη κι αν δεν ζυμωθεί στο μυαλό όλων των εργαζόμενων, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, όπου πολλοί είναι εκείνοι που αδυνατούν να απεργήσουν, η δυναμική που έχουν δημιουργήσει οι χιλιάδες του αγανακτισμένου κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους αποτελεί το πρώτο ψήγμα συμπόρευσης των δύο… κόσμων. Αν μη τι άλλο, αποδεικνύει πως το πιο «πολιτικό» στοιχείο στην παρούσα χρονική στιγμή είναι η καθολική απαίτηση των αγανακτισμένων να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο και να φύγει το Μνημόνιο και το πολιτικό σύστημα που το εκπροσωπεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου