“Στις τελευταίες εκλογές, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ψήφος ελπίδας. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.”
Του Κώστα Καπνίση
Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 μια αρκετά μεγάλη
μερίδα του ελληνικού λαού τόλμησε κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή
φαινόταν ακατόρθωτο στην ελληνική πολιτική ιστορία. Λίγο έλειψε να δώσει την πρωτιά σε ένα κόμμα της Αριστεράς.
Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Θα μπορούσε ως πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στους
κόλπους της κοινωνίας να είχε μετακινηθεί προς άλλους χώρους είτε
γραφικούς είτε επικίνδυνους. Το ελπιδοφόρο αυτό ρεύμα της
ελληνικής κοινωνίας κάποιοι δεν το ανέλυσαν ως όφειλαν. Δεν ήταν
συμπαγές ούτε και «μονοτασικό». Δεν ήταν αυτό που λέμε «γραμμή» ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν εκβιάστηκε μα ούτε και δωροδοκήθηκε για να πάει να ρίξει στην κάλπη
ότι πήγαν και έριξαν οι υπόλοιποι Έλληνες. Το σχεδόν 27% των Ελλήνων
που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιων εκλογικών μηχανισμών
και μηχανορραφιών. Ήταν ψήφος ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο για αυτή τη χώρα.
Δεν ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ όλοι όσοι στήριξαν το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ποσοστό που είχε άλλωστε το κόμμα της Κουμουνδούρου στις εκλογές του 2009 άγγιζε το 4,5%. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα που πρωταγωνίστησε τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα κατέρρευσε παταγωδώς στις εκλογές του 2012. Αν σήμερα βρίσκεται στην εξουσία αυτό οφείλεται καθαρά στον ωμό εκβιασμό που άσκησε στις πλάτες του ελληνικού λαού, στα φοβερά και τρομερά ψεύδη και στο σάπιο σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής που εφηύρε άλλο ένα τέχνασμα προκειμένου να επιβιώσει. Και επιβίωσε. Με ποιον τρόπο; Τους υποχρέωσε να συγκυβερνήσουν δείχνοντας με τον χειρότερο τρόπο αυτό που πολλοί έλεγαν τα τελευταία χρόνια. Καμιά ιδεολογική ή άλλη διαφορά δεν τους χώριζε. Το αντίθετο μάλιστα. Μια ακατανίκητη επιθυμία για εξουσία ήταν αυτή που τους ένωσε για μια τελευταία φορά. Λέμε τελευταία γιατί σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι αυτά τα δύο κόμματα που χέρι – χέρι μας οδήγησαν στην καταστροφή και εξακολουθούν να το κάνουν μαζί με την σύμπραξη της θλιβερής «υπεύθυνης» στην εξουσιομανία ΔΗΜΑΡ έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Οι παρασκηνιακές διεργασίες δίνουν και παίρνουν.
Στις επόμενες εκλογές (όποτε και αν αυτές γίνουν) ίσως δεν πάμε με τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς. Οι συζητήσεις και τα παζάρια έχουν φουντώσει μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο που δεν είναι άλλος από το να χάσουν μέσα από τα χέρια τους την εξουσία όπως αυτοί την εννοούν. Σε αυτή τους την πορεία απολαμβάνουν την πλήρη υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ. Ναι, αυτής της θλιβερής μιντιοκρατίας της διαπλοκής. Όπως είπε και ένας γνωστός πολιτικός αναλυτής αυτή την περίοδο γίνεται το μεγαλύτερο πάρτι όλων των εποχών. Ναι, αυτή την εποχή. Είναι απίστευτο. Η απόφαση του δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης, όπως ισχυρίζεται ο γνωστός αναλυτής, έχει κάνει πολλούς να χάσουν τον ύπνο τους ανά την ελληνική επικράτεια. Σε ότι αφορά όλους εμάς, τον απλό λαό τα πράγματα είναι δύσκολα.
Οι άνεργοι μαζί με τους απλήρωτους εργαζόμενους είναι κοντά στα 2 και πλέον εκατομμύρια. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται αντιμέτωποι με συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα. Αυτοί που ψάχνουν να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα ακούν από τις πολυεθνικές και όχι μόνο εταιρείες που υπάρχουν στην Ελλάδα να ζητούν από το Κράτος να νομοθετήσει μισθούς των 200 και 300 ευρώ για να κάνουν προσλήψεις. Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα βλέπουν καθημερινά τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται και ο φόβος και η αγωνία τους για τις επικείμενες απολύσεις έχουν οδηγήσει σε διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Σχεδόν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Δημόσια Παιδεία, Υγεία, ελεγκτικοί μηχανισμοί καταρρέουν. Όλα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Το να περιγράψουμε για άλλη μια φορά το τι γίνεται και τι επικρατεί έξω στην κοινωνία ίσως καταντά και γραφικό. Αυτό που έχει όλη την ουσία είναι το αν μπορούμε να δώσουμε λύσεις. Ένα άλλο ερώτημα είναι αν θέλουμε. Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
Είναι πραγματικά τραγικό να έχει κάποιος από τη μια πλευρά την πιο λαομίσητη και πλέον επικίνδυνη κυβέρνηση αλλά και πολιτικό προσωπικό να την υπηρετεί που γνώρισε τούτος ο τόπος και από την άλλη να έχει κάποιους που βάζουν εμπόδια στη μοναδική εναλλακτική που έχει ο ελληνικός λαός στα χέρια του. Αυτή η εναλλακτική δεν είναι άλλη από μια κυβέρνηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης της Αριστεράς. Αυτό που είναι πραγματικά ανησυχητικό και περίεργο είναι οι τυχαίες(;) δηλώσεις κάποιων ανθρώπων που κινούνται μέσα ή έξω ή είναι στην κατηγορία «wannabe» στελέχη ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι δείχνουν να μη τους ενδιαφέρουν τα πραγματικά προβλήματα αλλά κάτι άλλο. Είναι απλά μια «καρεκλομαχία»; Είναι μια μάχη δικής τους προσωπικής ανάδειξης; Είναι απλά μια αφέλεια; Είναι αδιαφορία μπροστά στα πραγματικά προβλήματα και θέληση ανάδειξης «σοβαρών» προβλημάτων του τύπου τι θα γίνει τώρα που ο σύντροφος «Παρτάλοβιτς» δε μας ανέλυσε επαρκώς το από που πέρδεται το μπαρμπούνι; Είναι μήπως μια επίλυση διαφωνιών σε συζήτηση «αυθεντιών» πριν εκατοντάδες χρόνια; Είναι μήπως το άλλο το γνωστό που μας «δέρνει» σε αυτή τη χώρα; Ποσώς ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό. Ότι από τα παραπάνω και να είναι δεν προσφέρει καλή υπηρεσία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι άνθρωποι αυτοί όντας βολεμένοι (πολλοί από αυτούς από το σάπιο πολιτικό σύστημα που βρίζουν) και έχοντας εξασφαλισμένο τον «άρτο τον επιούσιο» και ουχί μόνο είναι ανάχωμα στην τεράστια και φιλότιμη προσπάθεια που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλοι όσοι έχουν πιστέψει σε αυτήν να σταματήσουν αρχικά την ανθρωπιστική καταστροφή που έχει ενσκήψει σε τούτον τον ρημαγμένο τόπο.Ο ελληνικός λαός που στην πλειονότητά του βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται μέρα με την ημέρα δεν δίνει δεκάρα για τις προσωπικές φιλοδοξίες κάθε τέτοιου ξοφλημένου μωροφιλόδοξου. Το πολιτικό σύστημα και οι κομματικοί μηχανισμοί του παρελθόντος θα μείνουν έξω από την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει αναλύσει σωστά το μήνυμα των εκλογών. Δείχνει να έχει αντιληφθεί γιατί ο κόσμος στήριξε το κόμμα του και τον ίδιο προσωπικά. Ενδιαφέρεται να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και τίποτε άλλο και αυτό επιτυγχάνεται με το να πάρει την κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Αν αυτό είναι συμβιβασμός τότε ας πουν τον Τσίπρα συμβιβασμένο. Σε αυτή τη ζωή βέβαια έχει μεγάλη σημασία και το ποιος είναι αυτός που λέει κάτι. Καλά θα κάνουν λοιπόν όσοι (από όπου και αν προέρχονται) προσεγγίζουν με «ομαδάρχες» και «ομαδούλες» την μοναδική ελπίδα του ελληνικού λαού, δηλαδή τον Αλέξη Τσίπρα, και προσπαθούν να φτιάξουν παρασιτικούς μηχανισμούς να γνωρίζουν ότι έχουν γνώση οι φύλακες. Το καινούριο κυοφορείται εδώ και πολύ καιρό και είναι έτοιμο να έρθει στο φως. Δε θα έχει καμιά σχέση με το παρελθόν. Οι πόνοι της γέννας μπορεί να είναι οδυνηροί για κάποιους αλλά απαραίτητοι. Όσοι βλέπουν με κακό μάτι ή με καθαρά ιδιοτελή συμφέροντα τον ερχομό του νέου ανθρώπου στη ζωή και έχουν ως σκοπό να αποτελέσει εξάρτημα ή ανταλλακτικό της μηχανής τους πλανώνται πλάνη οικτρά. Πολύ σύντομα θα λάβουν την απάντηση (αν δεν την έχουν ήδη πάρει) που τους αρμόζει.
Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ιστορικά ότι στην πολιτική αν κάποιος θέλει να υπηρετήσει τον λαό του πρέπει να είναι έτοιμος για κάθε σύγκρουση και με οποιονδήποτε ακόμα και αν προέρχεται και από τα σπλάχνα του. Το μεγάλο στοίχημα και η ελπίδα για τον λαό και τη χώρα είναι η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Όταν λέμε της Αριστεράς δε μιλάμε για ταμπέλες. Εννοούμε της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της ισότητας, του σεβασμού για τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, της αξιοπρέπειας και πολλών ακόμα αληθινά προοδευτικών εννοιών. Δεν εννοούμε σε καμιά περίπτωση των ονειροπαρμένων, των φαντασμένων, των ανθρώπων που κουβαλούν σε όλη τους τη διαδρομή το τεράστιο «ΕΓΩ» τους, των ενδεδυμένων την προβιά αριστερού αλλά τυφλών υπηρετών του συστήματος, των κατ’ επάγγελμα και κατά μισθοδοσία «επαναστατών» και πολλών άλλων ομοίων τους.
Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς έχει πάρει τον δρόμο της και τις αποφάσεις της και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ξεκάθαρες κουβέντες...
www.periodista.
Δεν ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ όλοι όσοι στήριξαν το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ποσοστό που είχε άλλωστε το κόμμα της Κουμουνδούρου στις εκλογές του 2009 άγγιζε το 4,5%. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα που πρωταγωνίστησε τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα κατέρρευσε παταγωδώς στις εκλογές του 2012. Αν σήμερα βρίσκεται στην εξουσία αυτό οφείλεται καθαρά στον ωμό εκβιασμό που άσκησε στις πλάτες του ελληνικού λαού, στα φοβερά και τρομερά ψεύδη και στο σάπιο σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής που εφηύρε άλλο ένα τέχνασμα προκειμένου να επιβιώσει. Και επιβίωσε. Με ποιον τρόπο; Τους υποχρέωσε να συγκυβερνήσουν δείχνοντας με τον χειρότερο τρόπο αυτό που πολλοί έλεγαν τα τελευταία χρόνια. Καμιά ιδεολογική ή άλλη διαφορά δεν τους χώριζε. Το αντίθετο μάλιστα. Μια ακατανίκητη επιθυμία για εξουσία ήταν αυτή που τους ένωσε για μια τελευταία φορά. Λέμε τελευταία γιατί σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι αυτά τα δύο κόμματα που χέρι – χέρι μας οδήγησαν στην καταστροφή και εξακολουθούν να το κάνουν μαζί με την σύμπραξη της θλιβερής «υπεύθυνης» στην εξουσιομανία ΔΗΜΑΡ έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Οι παρασκηνιακές διεργασίες δίνουν και παίρνουν.
Στις επόμενες εκλογές (όποτε και αν αυτές γίνουν) ίσως δεν πάμε με τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς. Οι συζητήσεις και τα παζάρια έχουν φουντώσει μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο που δεν είναι άλλος από το να χάσουν μέσα από τα χέρια τους την εξουσία όπως αυτοί την εννοούν. Σε αυτή τους την πορεία απολαμβάνουν την πλήρη υποστήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των ΜΜΕ. Ναι, αυτής της θλιβερής μιντιοκρατίας της διαπλοκής. Όπως είπε και ένας γνωστός πολιτικός αναλυτής αυτή την περίοδο γίνεται το μεγαλύτερο πάρτι όλων των εποχών. Ναι, αυτή την εποχή. Είναι απίστευτο. Η απόφαση του δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης, όπως ισχυρίζεται ο γνωστός αναλυτής, έχει κάνει πολλούς να χάσουν τον ύπνο τους ανά την ελληνική επικράτεια. Σε ότι αφορά όλους εμάς, τον απλό λαό τα πράγματα είναι δύσκολα.
Οι άνεργοι μαζί με τους απλήρωτους εργαζόμενους είναι κοντά στα 2 και πλέον εκατομμύρια. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται αντιμέτωποι με συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα. Αυτοί που ψάχνουν να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα ακούν από τις πολυεθνικές και όχι μόνο εταιρείες που υπάρχουν στην Ελλάδα να ζητούν από το Κράτος να νομοθετήσει μισθούς των 200 και 300 ευρώ για να κάνουν προσλήψεις. Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα βλέπουν καθημερινά τις αποδοχές τους να συρρικνώνονται και ο φόβος και η αγωνία τους για τις επικείμενες απολύσεις έχουν οδηγήσει σε διάλυση του κρατικού μηχανισμού. Σχεδόν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Δημόσια Παιδεία, Υγεία, ελεγκτικοί μηχανισμοί καταρρέουν. Όλα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα. Το να περιγράψουμε για άλλη μια φορά το τι γίνεται και τι επικρατεί έξω στην κοινωνία ίσως καταντά και γραφικό. Αυτό που έχει όλη την ουσία είναι το αν μπορούμε να δώσουμε λύσεις. Ένα άλλο ερώτημα είναι αν θέλουμε. Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.
Είναι πραγματικά τραγικό να έχει κάποιος από τη μια πλευρά την πιο λαομίσητη και πλέον επικίνδυνη κυβέρνηση αλλά και πολιτικό προσωπικό να την υπηρετεί που γνώρισε τούτος ο τόπος και από την άλλη να έχει κάποιους που βάζουν εμπόδια στη μοναδική εναλλακτική που έχει ο ελληνικός λαός στα χέρια του. Αυτή η εναλλακτική δεν είναι άλλη από μια κυβέρνηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης της Αριστεράς. Αυτό που είναι πραγματικά ανησυχητικό και περίεργο είναι οι τυχαίες(;) δηλώσεις κάποιων ανθρώπων που κινούνται μέσα ή έξω ή είναι στην κατηγορία «wannabe» στελέχη ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι δείχνουν να μη τους ενδιαφέρουν τα πραγματικά προβλήματα αλλά κάτι άλλο. Είναι απλά μια «καρεκλομαχία»; Είναι μια μάχη δικής τους προσωπικής ανάδειξης; Είναι απλά μια αφέλεια; Είναι αδιαφορία μπροστά στα πραγματικά προβλήματα και θέληση ανάδειξης «σοβαρών» προβλημάτων του τύπου τι θα γίνει τώρα που ο σύντροφος «Παρτάλοβιτς» δε μας ανέλυσε επαρκώς το από που πέρδεται το μπαρμπούνι; Είναι μήπως μια επίλυση διαφωνιών σε συζήτηση «αυθεντιών» πριν εκατοντάδες χρόνια; Είναι μήπως το άλλο το γνωστό που μας «δέρνει» σε αυτή τη χώρα; Ποσώς ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό. Ότι από τα παραπάνω και να είναι δεν προσφέρει καλή υπηρεσία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι άνθρωποι αυτοί όντας βολεμένοι (πολλοί από αυτούς από το σάπιο πολιτικό σύστημα που βρίζουν) και έχοντας εξασφαλισμένο τον «άρτο τον επιούσιο» και ουχί μόνο είναι ανάχωμα στην τεράστια και φιλότιμη προσπάθεια που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλοι όσοι έχουν πιστέψει σε αυτήν να σταματήσουν αρχικά την ανθρωπιστική καταστροφή που έχει ενσκήψει σε τούτον τον ρημαγμένο τόπο.Ο ελληνικός λαός που στην πλειονότητά του βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται μέρα με την ημέρα δεν δίνει δεκάρα για τις προσωπικές φιλοδοξίες κάθε τέτοιου ξοφλημένου μωροφιλόδοξου. Το πολιτικό σύστημα και οι κομματικοί μηχανισμοί του παρελθόντος θα μείνουν έξω από την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει αναλύσει σωστά το μήνυμα των εκλογών. Δείχνει να έχει αντιληφθεί γιατί ο κόσμος στήριξε το κόμμα του και τον ίδιο προσωπικά. Ενδιαφέρεται να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και τίποτε άλλο και αυτό επιτυγχάνεται με το να πάρει την κυβέρνηση για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Αν αυτό είναι συμβιβασμός τότε ας πουν τον Τσίπρα συμβιβασμένο. Σε αυτή τη ζωή βέβαια έχει μεγάλη σημασία και το ποιος είναι αυτός που λέει κάτι. Καλά θα κάνουν λοιπόν όσοι (από όπου και αν προέρχονται) προσεγγίζουν με «ομαδάρχες» και «ομαδούλες» την μοναδική ελπίδα του ελληνικού λαού, δηλαδή τον Αλέξη Τσίπρα, και προσπαθούν να φτιάξουν παρασιτικούς μηχανισμούς να γνωρίζουν ότι έχουν γνώση οι φύλακες. Το καινούριο κυοφορείται εδώ και πολύ καιρό και είναι έτοιμο να έρθει στο φως. Δε θα έχει καμιά σχέση με το παρελθόν. Οι πόνοι της γέννας μπορεί να είναι οδυνηροί για κάποιους αλλά απαραίτητοι. Όσοι βλέπουν με κακό μάτι ή με καθαρά ιδιοτελή συμφέροντα τον ερχομό του νέου ανθρώπου στη ζωή και έχουν ως σκοπό να αποτελέσει εξάρτημα ή ανταλλακτικό της μηχανής τους πλανώνται πλάνη οικτρά. Πολύ σύντομα θα λάβουν την απάντηση (αν δεν την έχουν ήδη πάρει) που τους αρμόζει.
Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ιστορικά ότι στην πολιτική αν κάποιος θέλει να υπηρετήσει τον λαό του πρέπει να είναι έτοιμος για κάθε σύγκρουση και με οποιονδήποτε ακόμα και αν προέρχεται και από τα σπλάχνα του. Το μεγάλο στοίχημα και η ελπίδα για τον λαό και τη χώρα είναι η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Όταν λέμε της Αριστεράς δε μιλάμε για ταμπέλες. Εννοούμε της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της ισότητας, του σεβασμού για τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, της αξιοπρέπειας και πολλών ακόμα αληθινά προοδευτικών εννοιών. Δεν εννοούμε σε καμιά περίπτωση των ονειροπαρμένων, των φαντασμένων, των ανθρώπων που κουβαλούν σε όλη τους τη διαδρομή το τεράστιο «ΕΓΩ» τους, των ενδεδυμένων την προβιά αριστερού αλλά τυφλών υπηρετών του συστήματος, των κατ’ επάγγελμα και κατά μισθοδοσία «επαναστατών» και πολλών άλλων ομοίων τους.
Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς έχει πάρει τον δρόμο της και τις αποφάσεις της και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Ξεκάθαρες κουβέντες...
www.periodista.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου