Του Δημήτρη Μεταλληνού
H Γερμανία είναι μία χώρα όπου η αμνησία είναι εθνικό σπορ. Αμνησία για το Ολοκαύτωμα, αμνησία για τον άκρως γενναιόδωρο τρόπο με τον οποίο την αντιμετώπισαν οι αντίπαλοί της μετά τον Β' Πόλεμο, αμνησία για τις χαριστικές ρυθμίσεις του Συμβουλίου του Λοδίνου, το 1953, αμνησία για τις προσπάθειές της να ναρκοθετήσει το ευρώ (Μιτεράν- Κολ).
Στην περίπτωση του εκδικητικού τρόπου με τον οποίο το εμμονικό δίδυμο Μέρκελ- Σόϊμπλε αντιμετώπισε την Κύπρο, τις προηγούμενες ημέρες, η γερμανική ελίτ επιδεικνύει με θράσος και πάλι αμνησία για τον τρόπο που της επέτρεψε η διεθνής κοινότητα να διαχειριστεί τις απαιτήσεις των γερμανικών τραπεζών, το 2009. Μόλις πριν τρισίμιση χρόνια.
Το επισήμανε το Bloomberg (που δεν έχει κανένα λόγο να πάσχει από αμνησία), με ένα άκρως επίκαιρο άρθρο του που γράφτηκε στις 24 Μαϊου του 2012 και το οποίο ανέσυραν πολλοί τις τελευταίες ημέρες.
Τίτλος του άρθρου «Ε, Γερμανία, έχεις κι εσύ ένα πακέτο διάσωσης» («Ηey Germany: You Got a Bailout Too»), και δι αυτού, περιεκτικά, το αμερικανικό οικονομικό πρακτορείο καταρρίπτει εντελώς τη ρητορική περί "έντιμου Βορρά" και των "τεμπέληδων και διεφθαρμένων της κοιλάδας του ευρωπαϊκού Νότου", με έναν τρόπο καταλυτικό.
Τι είχε συμβεί τότε.
Το Bloomberg θυμίσει ότι οι γερμανικές τράπεζες ήταν που στηρίχθηκαν- και ουσιαστικώς διεσώθησαν- από τα πακέτα στήριξης που δόθηκαν στην «ευρωπαϊκή περιφέρεια». Η έκθεση των γερμανών τραπεζιτών σε τοξικά ομόλογα χωρών του Νότου ήταν κάτι περισσότερο από υπερβολική και έθετε σε σοβαρό κίνδυνο επιβίωσης το χρηματοπιστωτικό της σύστημα.
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), έως τον Δεκέμβριο του 2009, οι γερμανικές τράπεζες είχαν σωρεύσει μελλοντικές απαιτήσεις πληρωμών σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία, ύψους 704 δισ. δολαρίων (545 δισ. ευρώ)- ποσό το οποίο υπερέβαινε το συνολικό τους κεφάλαιο. Συμπτώματα, δηλαδή, ανάλογα με εκείνα των ιρλανδικών, ισπανικών και κυπριακών τραπεσών -πάντοτε με τις ιδιαιτερότητες και διαφορές κάθε χώρας.
«Με άλλα λόγια», όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά το Bloomberg, «δάνεισαν πολύ περισσότερα απ' όσα μπορούσαν να διαθέσουν». Στους διεθνείς τραπεζικούς όρους αυτό καταγράφεται ως funding gap και θεωρείται ιδιατέρως επικίνδυνο.
Σε αντίθεση με τη βοήθεια που δόθηκε στην Ελλάδα, η στήριξη των γερμανικών τραπεζών έγινε αυτομάτως, στο πλαίσιο των δομών και των λειτουργιών της νομισματικής ένωσης. Όπως αναφέρει σε ενδιαφέρουσα ανάλυσή του tovima.gr, όταν οι γερμανικές τράπεζες απέσυραν κεφάλαια από την Ελλάδα, οι κεντρικές τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης αντιστάθμισαν συλλογικά τις εκροές με δάνεια που παραχώρησαν προς την Τράπεζα της Ελλάδος. Τα συγκεκριμένα δάνεια ενεγράφησαν στον ισολογισμό της Bundesbank, της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, ως μελλοντικές απαιτήσεις κατά του υπολοίπου της ευρωζώνης. Ο συγκεκριμένος μηχανισμός διευκόλυνε τις γερμανικές τράπεζες απαλλαγούν από τις θέσεις τις οποίες κατείχαν.
Δηλαδή, αντίθετα από τις απαιτήσεις των ιδιωτικών τραπεζών, οι απαιτήσεις της Bundesbank, καθιστούσαν τη Γερμανία εν μέρει μόνο υπεύθυνη γι' αυτές. Με άλλα λόγια, αν η Ελλάδα, για παράδειγμα, κήρυσσε χρεοκοπία, οι ζημίες θα μοιράζονταν από κοινού σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, αναλόγως με το μερίδιο που κατείχαν στην ΕΚΤ. Το μερίδιο της Γερμανίας θα ανερχόταν στο 28%.
Πρακτικά, όπως επισημαίνουν ξένοι οικονομολόγοι και αναλυτές, η Γερμανία δι αυτού του μηχανισμού επέβαλε τη διασπορά του κινδύνου των δικών της τραπεζών στους φορολογούμενους (κράτη) ολόκληρης της ευρωζώνης, κάνοντας μια εντυπωσιακή αναδιάρθρωση κινδύνου (risk assesment).
Εάν συνυπολογίσει κανείς ότι από τις διαφορές επιτοκίων δανεισμού, την ώρα που τα spreads των χωρών του ευρωπαϊκού νότου εκτοξεύονταν, η Γερμανία έχει ωφεληθεί -κατά τις πλέον διακριτικές αναλύσεις- από 30 έως και 80 δισ. ευρώ!
Ταυτόχρονα ενίσχυσε τις θέσεις της δικής της επιχειρηματικότητας (και, φυσικά, των δορυφορικών της χωρών) έναντι εκείνης άλλων χωρών. Παράδειγμα, το γεγονός ότι μια γερμανική επιχείρηση της Βαυαρίας, ή μια αυστριακή επιχείρηση δανείζεται περίπου με το μισό επιτόκιο από μια ομοειδή επιχείρηση του ιταλικού βορρά. Οι έδρες των επιχειρήσεων απέχουν μόλις μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Ενδεικτικά είναι, επίσης, τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, από το Δεκέμβριο του 2009, έως τα τέλη του 2011, όπου εμφανίζονται οι τράπεζες της Γερμανίας να έχουν αποσύρει μαζικά κεφάλαια ύψους 353 δισ. δολαρίων (273 δισ. ευρώ)...
Σε αντιδιαστολή, οπως χαρακτηριστικά αναφέρει το Bloomberg, το συνολικό ποσό των δανείων προς την Ελλάδα από το μηχανισμό στήριξης ανήλθε στα 340 δισ. ευρώ, εκ των οποίων, μόλις 15 δισ. ευρώ προέρχονται απευθείας από τη Γερμανία.
Οι πρόσφατες «αμαρτίες» ωστόσο των γερμανικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δεν αρχίζουν, ούτε τελειώνουν ενδεχομένως, στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Ξεκινούν από το σκάσιμο της αμερικανικής «φούσκας» των ενυπόθηκων δανείων, με την Deutsche Bank να εμπλέκεται άμεσα, πλασάροντας στους πελάτες της «τοξικά» προϊόντα, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Γερμανία, έχοντας πλήρη γνώση ότι οι τελευταίοι θα έχαναν χρήματα. Για τις συγκεκριμένες ενέργειες εξάλλου, η συγκεκριμένη τράπεζα καταδικάστηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας το 2011...
Αίσθηση είχε προκαλέσει εξάλλου η διαρροή στο γερμανικό Τύπο και συγκεκριμένα στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung το 2009 απόρρητης έκθεσης του αρμόδιου εποπτικού φορά BaFin, σύμφωνα με την οποία το ύψος των τοξικών προϊόντων που κατείχαν οι γερμανικές τράπεζες ξεπερνούσε τα 800 δισ. ευρώ.
Το Bloomberg περιγράφει, μάλιστα, περιπτώσεις γερμανικών τραπεζών, μολυσμένων από τοξικά ομόλογα, που διασώθηκαν χάριν στην επιλεκτική μεταχείριση που απήλαυσαν. Αυτή η ίδια τραπεζιτική ελίτ, τώρα, έρχεται να εξοντώσει το κυπριακό τραπεζιτικό σύστημα, ενώ παράλληλα ευνοεί την ένταξη της Λετονίας στην ευρωζώνη, παρότι γνωρίζει πως εκεί γίνεται "πάρτι ξεπλύματος" με ρωσικά και άλλα κεφάλαια. Τα περισσότερα, μάλιστα, απ' αυτά, αφού αποενοχοποιούνται στις λετονικέ ςτράπεζες, καταλήγουν στις γερμανικές προς ενίσχυση των αποθεματικών τους.
Αναλυτικά: η Hypo Real Estate κατάφερε να διασωθεί χάρη στην «ενίσχυσή» της με κεφάλαια ύψους 100 δισ. ευρώ, ενώ το 2009 κρατικοποιήθηκε σε ποσοστό 90%, η Industriebank (IKB) διασώθηκε με κεφάλαια ύψους 10 δισ. ευρώ, οι γερμανικές περιφερειακές τράπεζες (Landesbank), όπως η Baden-Wurttemberg, η West και η Sanchen, έλαβαν 150 δισ. ευρώ, ενώ η Dresdner Bank, δεύτερη σε μέγεθος τράπεζα της Γερμανίας, χρεοκόπησε και απορροφήθηκε από την Commerzbank, η οποία με τη σειρά της έλαβε ενίσχυση ύψους 100 δισ. ευρώ...
opinion24.gr
via grafida.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου