Ρένα Παυλάκη - Διακίδη ΠΡΟΟΔΟΣ
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια σε καθεστώς εσωτερικής πολιτικής ανωμαλίας, που πηγάζει από την κρίση πολιτικής και την κρίση ηγεσίας.
Όπως ακριβώς αναμενόταν. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε στην Κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος τη δική του «σκιώδη κυβέρνηση» την οποία χαρακτηρίζουν οι ηχηρές απουσίες. Και τούτο διότι οι κορυφαίοι γυρνούν την πλάτη στον Ευάγγελο Βενιζέλο με την σχέση τους να οδηγείται σε οριστική ρήξη.Η «αλαζονική» στάση του κ. Βενιζέλου και ο παραγκωνισμός των «δελφίνων» έχει προκαλέσει δυσφορία στους κορυφαίους με αποτέλεσμα να έχουν αποστασιοποιηθεί, ενώ ορισμένοι έχουν ελαχιστοποιήσει τις επισκέψεις τους στην Ιπποκράτους.Μάλιστα! Δηλαδή αν ο Βενιζέλος τους είχε συμπεριλάβει στη συγκυβέρνησή του με τον Αντώνη Σαμαρά, όλα θα ήταν μέλι – γάλα στο ΠΑΣΟΚ; Προφανώς ναι. Διότι όλοι αυτοί που σήμερα διαμαρτύρονται, γνώριζαν ποιός είναι ο Βενιζέλος και που το πάει. Δεν χρειαζόταν να έχει κανείς μαντικές ικανότητες, ούτε περισσότερη φαιά ουσία για να αντιληφθεί τα προφανή. Τούτη η στήλη, από την πρώτη στιγμή που κινήθηκε η διαδικασία – παρωδία της “εκλογής” προέδρου, έγραψε για τη δύση του πράσινου ήλιου, προκαλώντας για μια ακόμη φορά την μήνιν των πρώην “συντρόφων”. Όλων εκείνων που συμμετείχαν, υποστήριξαν, ανέχτηκαν την πλήρη πολιτική, ιδεολογική, αξιακή μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ, με μόνο κριτήριο την παραμονή τους σε ένα μηχανισμό εξουσίας, που μόνο εκείνοι δεν έβλεπαν ότι κατέρρεε με ταχύτατους ρυθμούς, συμπαρασύροντας στην κατάρρευσή του, όχι απλά το κόμμα, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Το “φαινόμενο” Βενιζέλου” αυτοί το εξέθρεψαν και εξακολουθούν να το στηρίζουν και σήμερα, προσβλέποντας ακόμη σε κάποια θλιβερά υπολείμματα εξουσίας. Σήμερα, κάποιοι εμφανίζονται δυσαρεστημένοι και προβληματισμένοι, επειδή απλά έρχονται αντιμέτωποι με αυτό το κομματικό μόρφωμα που εξέθρεψαν, εξολοθρεύοντας – στην κυριολεξία – ένα ιστορικό Κίνημα και μια ολόκληρη Ελλάδα.
Σε όλους τους οψίμως ανανήψαντες αλλά και στους αμετανόητους που βρίσκουν άλλοθι στα μηθεύματα περί νέας κεντροαριστεράς, αφιερωμένο το κείμενο του Θέμη Τζήμα, παραιτηθένος μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, που ακολουθεί:
“Τρεις εισαγωγικές παρατηρήσεις: θέτω σε εισαγωγικά τον όρο “ΠΑΣΟΚ” διότι αυτό που φέρεται σήμερα ως ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά μια καρικατούρα ΚΟΔΗΣΟ, ένα κόμμα Βενιζέλου και των πολύ κοντινών του φίλων. Δεύτερον ασχολούμαι με αυτό το μόρφωμα αφενός γιατί με αφορά ως πολίτη, αφετέρου γιατί δρα στο όνομα και στην ιστορία ενός κόμματος που κάθε άλλο παρά απορρίπτω, ειδικά ως προς συγκεκριμένες φάσεις του. Τρίτον, το τι συμβαίνει στον ευρύτερο χώρο του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου του όντως ΠΑΣΟΚ και του δήθεν ΠΑΣΟΚ, μας αφορά όλους, καθώς το δεύτερο αποτελεί τον κύριο εταίρο της μημονιακής παλινόρθωσης.
Στη συνδιάσκεψη του κόμματος Βενιζέλου μπορεί να δει κανείς ένα ορόσημο της ανάγλυφης παρακμής και κυρίως της πολιτικής ανωμαλίας. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια σε καθεστώς εσωτερικής πολιτικής ανωμαλίας, που πηγάζει από την κρίση πολιτικής και την κρίση ηγεσίας. Η κρίση πολιτικής έχει να κάνει με το ότι εφήρμοσε τη στρατηγική του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και των απανωτών μνημονίων απέναντι στο ιδεολογικό του πλαίσιο- έστω με την όποια αλλοτρίωση είχε υποστεί- και απέναντι στις συλλογικές του αποφάσεις. Πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι ακόμα και εκείνες οι -τελευταίες συλλογικές σε κομματικό επίπεδο- αποφάσεις της προ του 2009 περιόδου, που τσαλαβουτούσαν σε έναν επιφανειακό κεϋνσιανισμό αντί ενός στέρεου σοσιαλιστικού προγράμματος δεν είχαν καμιά σχέση με τη βαρβαρότητα που ακολούθησε, με συλλογική ευθύνη της τότε ηγετικής ομάδας Παπανδρέου- Βενιζέλου.
Η κρίση αυτή στο ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αλλά εντάθηκε. Γιατί; διότι η ηγεσία έπνιξε κάθε δημοκρατική, πολιτική διαδικασία, γνωρίζοντας ότι ασκούσε μειοψηφική πολιτική. Έτσι αποστέωσε πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και του αφαίρεσε το εσωτερικό πολιτικό διακύβευμα. Επέβαλε στη χώρα και στο κόμμα μια διαλυτική πολιτική.
Η δεύτερη πτυχή της κρίσης είναι η κρίση ηγεσίας, που συνδέεται με την πρώτη. Στο ΠΑΣΟΚ ασκήθηκε μια εξωφρενικά αρχηγοκεντρική πολιτική ήδη από την περίοδο Γιώργου Παπανδρέου που έστρωσε το δρόμο στον πλήρη εκχυδαϊσμό της εσωτερικής διαδικασίας με την πραξικοπηματική επιβολή Βενιζέλου. Ο άνθρωπος που επέβαλε τη μοναδική του υποψηφιότητα, λόγω του φόβου του ότι θα ηττάτο από συγκεκριμένο αντίπαλο, με επιλεκτική και στρεβλή δήθεν ακραιφνή τήρηση του καταστατικού, διέλυσε αντικαταστατικά όλα τα κομματικά όργανα και επανατοποθέτησε αυθαίρετα ένα ιστορικό κόμμα ή έστω το φάντασμά του, στο χώρο της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Σε ένα ιδεολογικό χώρο που -ευτυχώς - η γέννηση του ΠΑΣΟΚ είχε συντείνει να τεθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όπου και ανήκει. Η ηγεσία Βενιζέλου είναι μια προσπάθεια παλινόρθωσης κομμάτων και ιδεολογιών που ηττήθηκαν ήδη στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, καθότι αποτέλεσαν ιστορικά προσπάθειες του κατεστημένου να χαλιναγωγήσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό και προοδευτισμό.
Αυτές τις προσπάθειες που τότε ηττήθηκαν, τώρα, με κέλυφος το όνομα ΠΑΣΟΚ, η ηγετική ομάδα του “ΠΑΣΟΚ” και οι πάτρωνές τους προσπαθούν να τις επαναφέρουν στο προσκήνιο με ένα κόμμα- υποστηρικτό πυλώνα κάθε συντηρητικής ή και αντιδραστικής κυβερνητικής λύσης. Μια χρήσιμη “τσόντα”- κατά Βενιζέλο- κάθε συμμαχίας προθύμων του νεοφιλελευθερισμού. Ο προσωπικός στόχος Βενιζέλου είναι πιθανότατα πάνω σε κάποια αναμπουμπούλα να κερδίσει έστω για λίγο την πρωθυπουργία. Για τη μικρή και ελεγχόμενη από το Βενιζέλο γραφειοκρατία ο στόχος είναι να διατηρήσει τις προσβάσεις της στον κρατικό μηχανισμό. Θα επιβιώσει μεσομακροπρόθεσμα αυτό το εγχείρημα; πιθανότατα όχι. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο σχεδιασμός είναι βραχυπρόθεσμος. Το μεγάλο όργιο κερδοσκοπίας του κατεστημένου θα υλοποιηθεί άμεσα, ώστε αργότερα η όποια προοδευτική λύση να είναι υπονομευμένη εξαρχής ως προς τα εργαλεία που θα διαθέτει.
Απέναντι σε αυτήν την προοπτική οι δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου, ασχέτως της τωρινής κομματικής τους ένταξης οφείλουν να αντιδράσουν: όχι μόνο για λόγους ιστορικούς, που θα ήταν αρκετοί από μόνοι τους. Αλλά διότι η καπηλεία ενός ιστορικού κόμματος συντείνει στη σύγχυση, στις ύποπτες μεθοδεύσεις και κυρίως υποστηρίζει στους βραχυπρόθεσμους στόχους του κατεστημένου.
Είναι λοιπόν κρίσιμη η ευθεία αντιπαράθεση με την ηγεσία και την πολιτική της κρίσης και της ανωμαλίας που ασκείται στο όνομα του ΠΑΣΟΚ και πηγάζει από το “ΠΑΣΟΚ”. Ο σοσιαλιστικός χώρος ή αν προτιμά κανείς έναν πιο σχηματικό λόγο, το όντως ΠΑΣΟΚ, οι χιλιάδες αγωνιστών στους κοινωνικούς χώρους που δεν αλλοτριώθηκαν ούτε διεφθάρησαν πρέπει να απέχουν και να καταγγείλουν τις φιέστες που ετοιμάζει η ηγεσία Βενιζέλου. Να προχωρήσουν στην άμεση οργάνωση μιας πολιτικής συνδιάσκεψης σοσιαλιστών, με τέσσερα βασικά ζητήματα: α) συλλογικός αυτοπροσδιορισμός του σοσιαλιστικού χώρου. Τι σημαίνει σοσιαλιστικό κόμμα στην περίοδο της κρίσης. β) Ποιο είναι το ΠΑΣΟΚ. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η κλίκα Βενιζέλου και νεοφιλελεύθερων αλλά οι χιλιάδες των μελών και τα εκατομμύρια των πολιτών που κατακρήμνισαν τα ποσοστά από το 44% στο 12%- 13%. Το όνομα ΠΑΣΟΚ, η ιστορική του πορεία με όλα τα επιτεύγματα και τις ήττες, η 3η Σεπτέμβρη, η εθνική- λαϊκή ενότητα δεν ανήκουν σε αυτές τις χρεωκοπημένες ηγετικές ομάδες, που δεν κατανοούν ούτε φυσικά συμμερίζονται τα παραπάνω νοήματα και τις αξίες”.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: www.grafida.net/el/index.php
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου