Κοροϊδεύουν με την "επαναδιαπραγμάτευση"

Η τρόικα εσωτερικού μάς διαβεβαιώνει ότι τον Σεπτέμβριο θα γίνει η επαναδιαπραγμάτευση. Μέχρι τότε θα ληφθούν νέες αποφάσεις για την εφαρμογή του Μνημονίου και τη διόρθωση των αποκλίσεων του προϋπολογισμού. Δηλαδή η επαναδιαπραγμάτευση θα αρχίσει από δυσμενέστερη θέση.
Ποια επαναδιαπραγμάτευση όμως; Αν ακούσαμε καλά, πρόκειται για τη συζήτηση περί επιμήκυνσης του Μνημονίου, ώστε να δοθεί δυνατότητα οι στόχοι της "δημοσιονομικής εξυγίανσης" να πιαστούν πιο "άνετα", σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, ίσως σε άλλα δύο χρόνια.
Δεν είναι τεχνικοί οι λόγοι που πέφτει έξω το Μνημόνιο. Δεν είναι ο χρόνος μικρός. Είναι η ίδια η φιλοσοφία, οι στόχοι και οι σχεδιασμοί του που το καθιστούν όργανο ύφεσης. Πώς θα εκπληρωθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι με βαθύτερη ύφεση; Πώς θα βγούμε από την επιτήρηση χωρίς ανάπτυξη; Τι οφέλη θα προκύψουν από την επιμήκυνση του προγράμματος ύφεσης; Γιατί η παράταση της λιτότητας, ακόμη κι αν διαιρεθεί σε περισσότερα χρόνια, οδηγεί σε θετική προοπτική τη χώρα; Με λίγα λόγια: δεν υπάρχει προοπτική εξόδου από την κρίση αν διατηρηθεί η συνταγή του Μνημονίου.
Ορθότερα, δεν υπάρχει προοπτική εξόδου από την κρίση προς όφελος των πολλών. Η ακύρωση του Μνημονίου δεν συνιστά παλαιοαριστερή εμμονή ή λαϊκιστική αξίωση, αλλά όρο επιβίωσης της κοινωνίας και προϋπόθεση να αναστραφεί η υφεσιακή πορεία και να ματαιωθεί η αναδιανομή που καρπώνεται το κεφάλαιο.
Η τρόικα εσωτερικού αποφεύγει τη συζήτηση επ' αυτών των θεμάτων και υπόσχεται επιμήκυνση και όχι επαναδιαπραγμάτευση. Ακόμη όμως και η επιμήκυνση δεν είναι εξασφαλισμένη. Χρειάζεται πρόσθετη χρηματοδότηση, που η έγκρισή της προϋποθέτει αποφάσεις των ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων. Συνεπώς, τον Σεπτέμβριο δεν θα γίνει η επαναδιαπραγμάτευση, αλλά θα αρχίσει με απροσδιόριστο χρονοδιάγραμμα. Μόνη βεβαιότητα θα είναι το Μνημόνιο και η ύφεση. Κάποια στιγμή η δημόσια περιουσία είναι πιθανό να δοθεί για τη μερική εξόφληση παλαιών ή νέων δανείων. Η κυβέρνηση άνοιξε θέμα ιδιωτικοποιήσεων για να "γλυκάνει" τους πιστωτές...
Την ώρα όμως που η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με την ανεργία να ξεπερνάει τον Απρίλιο το 1,1 εκ. πολίτες, η κυβέρνηση επιλέγει να μειώσει ακόμη περισσότερο τις ήδη μειωμένες δαπάνες, να αφήσει δηλαδή τα θύματα της κρίσης χωρίς προσιτή Υγεία, αξιόπιστη Παιδεία και σχετικά ασφαλή πρόνοια. Αυτή η κοινωνική κόλαση προδιαγράφει κοινωνικές αντιστάσεις και συντομότερες από τις θεσμικά προσδιορισμένες πολιτικές εξελίξεις.
avgi