Καρτερός Θανάσης 
Πρέπει να ελπίζουμε ότι θα έρθει μια μέρα που στα σχολεία θα διδάσκονται οι εκθέσεις των διαφόρων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών - όπως, για παράδειγμα, η τελευταία του ΔΝΤ για την Ελλάδα. Όχι απλώς ως κείμενα οικονομικής και τεχνοκρατικής αγραμματοσύνης, τσάτρα - πάτρα και εκ των υστέρων δικαιολόγησης αποφάσεων που κατάστρεψαν εκατομμύρια ανθρώπους, παγερής επιβολής σε χώρες και λαούς. Αλλά κυρίως ως δείγματα ενός απεχθούς και απάνθρωπου τρόπου σκέψης, που έχει επιβληθεί στην εποχή μας και διαφημίζεται ως το άκρον άωτο του μονόδρομου ρεαλισμού.
Ψάξτε όσο θέλετε στο εκτενές αυτό κείμενο. Το δράμα των ανθρώπων δεν πρόκειται να το βρείτε εκεί. Δεν θα βρείτε την ανεργία, την απελπισία, τη φτώχεια, το κυνήγι του θησαυρού στους κάδους σκουπιδιών. Θα βρείτε αντίθετα μια γλώσσα κατασκευασμένη από τεχνοκράτες ακριβώς για να τα κρύβει όλα αυτά πίσω από μια απάνθρωπη και δήθεν αποστασιοποιημένη εμβρίθεια. Να κρύβει τη φτώχεια πίσω από την ανταγωνιστικότητα, την ανεργία πίσω από την εξυγίανση, τη δυστυχία πίσω από τη δημοσιονομική σταθερότητα, το έλλειμμα κοινωνικής προστασίας πίσω από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού.

Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι δεν επιτρέπουν να εμφιλοχωρήσει στις γραμμές τους καμιά φανερή μισαλλοδοξία, καμιά ορατή απέχθεια, καμιά ιατροδικαστική έστω συγκίνηση. Οι άνθρωποι δεν υπάρχουν για τους ψυχρόαιμους αυτούς οργανισμούς, παρά μόνο ως κάποιο υπονοούμενο μέγεθος - κάπου χωμένο μέσα στη διαπίστωση για τη "μεγαλύτερη από την προβλεπόμενη ύφεση" και την ικανοποίηση για την "πρωτοφανή" μείωση του εργατικού κόστους. Ασχολούνται δηλαδή με τις πένσες, τους κόφτες, τα μαχαίρια, τα νυστέρια και τους φούρνους της μεθοδολογίας τους, χωρίς να χαλαλίζουν έστω μια ματιά στο αιμόφυρτο θύμα.
Το ΔΝΤ δεν είναι ΜΚΟ, θα πει ο ρεαλιστής τύπου Στουρνάρα. Σωστό, αλλά παρ' όλα αυτά η έκθεση προσφέρει μια πολιτική υπηρεσία: Παραπέμπει με την τεχνοκρατική της αγριότητα στην ουσία της σημερινής σύγκρουσης. Αν δηλαδή στο επίκεντρο της πολιτικής θα είναι ο άνθρωπος, η δουλειά του, η αμοιβή του, η προστασία του, το ψωμί και το βιβλίο των παιδιών του ή η ψυχρή -και φονική- αριθμητική μιας ιδιοτέλειας που διεκδικεί το μονοπώλιο του ρεαλισμού. Και δυστυχώς, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στη σύγκρουση αυτή του "καλού" με το "κακό" δεν είναι καθόλου αυτονόητη η επικράτηση του πρώτου...

aygi.gr