Λίγες μόνο μέρες μετά την εφόρμηση από τα τηλεοπτικά στούντιο, εκφράζει με λόγια, αυτό που χρόνια εξέφραζε με την βοήθεια της σκηνοθεσίας και της κάμερας. Ένα ναρκισσιστικό εγώ, μια εγωπαθή εικόνα που τον αυτοτοποθετεί στο επίκεντρο του κόσμου και όχι μόνο του ρηχού πολιτικά «Ποταμιού».
Όποιος έχει ακούσει τις δημόσιες ομιλίες του, διακρίνει πως ξεχειλίζουν από «εγώ», από πρώτο μεσσιανικό πρόσωπο, από αυτοθαυμασμό που προσπαθεί να μετατρέψει το μειονέκτημα της πολιτικής του ανυπαρξίας σε πλεονέκτημα διαφορετικότητας.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης απογειώνεται σε μια βενιζελική πτήση φτάνοντας στο σημείο να πει στους συνεργάτες του πως τον «θέλει η κοινωνία». Μια φράση που δεν τόλμησαν να πουν για τον εαυτό τους μεγάλοι ηγέτες, αλλά ούτε και αυτός ακόμη ο Βενιζέλος (και δεν εννοώ τον συντοπίτη του).
Χωρίς τακτ ή σεμνότητα, αποδίδει δημόσια στον εαυτό του ρόλο σωτήρα και ηγέτη, πετυχημένου και αναντικατάστατου. Δεν πρόκειται για κάποιον δονκιχωτισμό. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν τρέχει καβάλα στο Ροσινάντε, αλλά στο καλάμι της Ποταμιάς που μόλις φύτρωσε λιπασμένο από τις κοπριές της διαπλοκής
Ακούστε τα ηχητικά και θαυμάστε τον ηγέτη των 5 ημερών. Μπορείτε να φανταστείτε και τα πλάνα και το πλασάρισμα στην κάμερα
«Γι’ αυτό με θέλει η κοινωνία»
«Με θεωρούν κουζουλό»
«Είμαι πολύ εγωιστής»
koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου