ΡΑΟΥΛΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Αφού κατάφεραν να οδηγήσουν στην εξαθλίωση τους αγρότες.
Αφού τους οδήγησαν στην ήττα και την απαξίωση.
Αφού επένδυσαν στις πραγματικές δικές τους αγωνίες τα δικά τους προσωπικά πολιτικά και επαγγελματικά παιχνίδια.
Αφού κατάφεραν να τους φέρουν αντιμέτωπους με την υπόλοιπη κοινωνία.
Αφού μετέτρεψαν τη διεκδίκηση σε ετήσια «επαναστατική γυμναστική».
Αφού γεύτηκαν τους καρπούς της προσωπικής τους προβολής.
Αφού άλλοι ανέβηκαν σε πολιτικά αξιώματα, άλλοι βρέθηκαν να διοικούν επιχειρηματικές ενώσεις, άλλοι να διορίζουν παρανόμως τους συγγενείς τους στην ΑΓΡΟΓΗ, τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή τον ΕΛΓΑ.
Θυμήθηκαν ότι ο αγροτικός κόσμος αντιμετωπίζει προβλήματα, ντύθηκαν (πλησιάζουν και οι απόκριες) με τη στολή του «αγωνιστή» και όρμησαν να διεκδικήσουν τα δίκαια των ψηφοφόρων τους!
Ξεχνώντας βέβαια το ρόλο του «λαγού» που παίξανε στις τελευταίες κινητοποιήσεις.
Ξεχνώντας ότι στήριξαν επί πέντε ολόκληρα χρόνια
την πιο αντιαγροτική πολιτική που ασκήθηκε από Κυβέρνηση στη χώρα.Ξεχνώντας ότι το «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», έγινε «δώσε και σώσε Σωτήρη Χατζηγάκη».
Ξεχνώντας ότι χειροκροτούσαν όταν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης μετατρεπόταν σε μοχλό για την υλοποίηση του σκανδάλου του Βατοπαιδίου.
Μαζί με τους μονίμως διαμαρτυρόμενους της πλευράς του Μπούτα, που και πάλι έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα στο όνομα της αναγκαιότητας επιβίωσης της ΠΑΣΥ και της περιχαράκωσης του κομματικού χώρου του ΚΚΕ.
Με δεκάδες, πολλές φορές αντικρουόμενα αιτήματα, χωρίς απαντήσεις ούτε για το σήμερα της αγροτιάς ούτε για το μέλλον της. Με μοναδικό στόχο την επικράτηση στον άτυπο αγώνα ανάμεσα στις τέσσερεις διαφορετικές εκφράσεις ενός αδύναμου κινήματος (δικό τους κατόρθωμα και αυτό):
Γαλάζιοι εναντίον κόκκινων, εναντίον πανελλαδικού εναντίον αυτόνομων των Σερρών.
Χωρίς προοπτική για την επόμενη ημέρα, χωρίς πειθώ, χωρίς δύναμη στη διεκδίκηση.
Όσοι θυμούνται, όσοι έζησαν τις μέρες του ’95 εύκολα μπορούν να καταλάβουν ότι σήμερα αυτό το κίνημα σε τίποτα δεν θυμίζει το αυθόρμητο, ουσιαστικό και διεκδικητικό κίνημα εκείνων των ημερών.
Εύκολα μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό το «κίνημα» αντιμετωπίζει και κρίση συνδικαλιστικής έκφρασης και κρίση ταυτότητας.
Για τη σημερινή Κυβέρνηση όμως υπάρχει και ένα επιπλέον στοίχημα.
Όχι αυτό των εντυπώσεων αλλά της απάντησης στην ουσία των πραγματικών προβλημάτων των αγροτών. Και είναι επιπλέον και μία υποχρέωση που ξεπερνά πιθανές πολιτικές ηγεσίες Υπουργείων, απέναντι στην εκλογική έκφραση των αγροτών στις τελευταίες εκλογές.
Το ότι απέθεσαν την τελευταία τους ελπίδα στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται από τα ποσοστά του κόμματος στις αγροτικές περιοχές. Εκεί όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη εκλογική καταγραφή του ΠΑΣΟΚ. Και ήταν έτσι. Η τελευταία ελπίδα ανθρώπων που είναι απογοητευμένοι, καταχρεωμένοι, χωρίς προοπτική, χωρίς φως για την επόμενη τους ημέρα.
Η απάντηση απαιτεί συγκεκριμένες πολιτικές και όχι αοριστολογίες. Όχι ευχολόγια!
Δεν ξέρω αν ο Κοινωνικός Διάλογος για τη Γεωργία, την Αγροτική Ανάπτυξη και τα Τρόφιμα, στο Ζάππειο είναι η απάντηση.
Αυτό που περιμένουμε είναι υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων της Κυβέρνησης, καθαρές κουβέντες και απαντήσεις σε όλα τα θέματα:
Και για την ανασυγκρότηση σε νέες βάσεις του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Και για το εισόδημα των αγροτών.
Και για τη μείωση του κόστους παραγωγής.
Και για την προστασία τους από το κράτος.
Αλλά και για το ποιος ευθύνεται για το έλλειμμα των 8 δις του ΕΛΓΑ.
Ποιος ευθύνεται για το μπάχαλο στον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ποιος ευθύνεται για την «αποδοχή» (;) των παράνομων ρουσφετιών στην ΑΓΡΟΓΗ.
Ποιος ευθύνεται για την εξαφάνιση της καλλιέργειας του καπνού και των τεύτλων.
Ποιος ευθύνεται για την κυριαρχία των καρτέλ στην αγορά.
Ποιος τελικά ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια.
Καλά τα τρακτέρ στους δρόμους, καλά τα πλάνα της τηλεόρασης, καλοί οι διάλογοι, καλές οι χειμερινές εκστρατείες στη «Βιοκαρπέτ».
Σε δέκα ημέρες όμως τι θα μείνει και κυρίως τι θα γίνει;
