Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο κόσμος της εργασίας, η νέα γενιά, οι απόμαχοι της δουλειάς αλλά και γενικότερα ο λαός μας βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο άγρια, με την πιο βάρβαρη επίθεση που έχει εκδηλωθεί ποτέ σε βάρος τους.
Το κεφάλαιο, η αστική τάξη, επισείοντας τον μπαμπούλα της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας και βάζοντας μπροστά το Μνημόνιο και την τρόικα, κάνει έφοδο. Κάνει έφοδο για να ξαναπάρει πίσω ό,τι το εργατικό κίνημα με αγώνες και θυσίες δεκαετίες τώρα του απέσπασε. Σε αυτή του την έφοδο, σ' αυτή την καταιγιστική επίθεση, μόνο μια ελπίδα υπάρχει να το σταματήσουμε.
Το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας απέναντι σ' αυτή την επίθεση να αντιτάξει τα εκατομμύρια των εργαζομένων, τους απόμαχους της δουλειάς, τους 760.000 ανέργους, τα 2.400.000 συνανθρώπους μας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Μόνο έτσι μπορεί να αποκρουστεί αυτή η επίθεση.
Το θέμα που προκύπτει όμως είναι ότι κάτι τέτοιο, παρά τις όποιες προσπάθειες έχουν γίνει, δεν έχει επιτευχθεί. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων που εκπροσωπεί το συνδικαλιστικό κίνημα, παρά την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται, μένουν σπίτι. Έτσι, όσο και να θέλει η συνδικαλιστική ηγεσία να αντισταθεί, με μόνη τη δύναμη και παρουσία των 50-100-200 χιλιάδων πρωτοπόρων εργαζομένων δεν μπορεί.
Συνεπώς το μεγάλο ζητούμενο είναι πώς θα κινητοποιήσουμε τη μεγάλη μάζα του κόσμου της εργασίας, που εκεί εδράζεται η τεράστια δύναμη.
Όμως, για να το πετύχουμε αυτό, πρωτίστως πρέπει να ερμηνεύσουμε γιατί αυτή η μάζα δεν κινητοποιείται και δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα αντίστασης και αγώνα. Στην προσπάθεια ερμήνευσης του φαινομένου σίγουρα θα διαπιστώσει κανείς ότι υπάρχουν παραπάνω από μια απαντήσεις. Όπως για παράδειγμα θα συμφωνήσω ότι έχει ισχυρή βάση η εξήγηση ότι σε περιόδους κρίσης, με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και τα δεκάδες χιλιάδες λουκέτα, ο φόβος κυριαρχεί και ο κόσμος συντηρητικοποιείται με αποτέλεσμα να απέχει από τους μαζικούς αγώνες.
Όμως κατά την άποψή μου ο κυριότερος λόγος για τον οποίο απέχει η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι γιατί κανείς μας δεν του έχει δώσει πειστική - ρεαλιστική εναλλακτική διέξοδο και αντιπρόταση απέναντι στη βαρβαρότητα της πολιτικής του Μνημονίου και των αδιέξοδων μονόδρομων.
Και όσο αυτή η πρόταση (η άλλη πρόταση - ο άλλος δρόμος) απουσιάζει, θα εξακολουθεί να πιάνει τόπο η συστηματική προσπάθεια λοβοτομής και πλύσης εγκεφάλου που ένα χρόνο τώρα επιχειρείται στον ελληνικό λαό.
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι ο ρόλος των συνδικάτων δεν είναι αυτός των κομμάτων, κάτι με το οποίο κατά βάση δεν διαφωνώ. Όμως, εάν με αυτό εννοούμε ότι πρέπει να περιορίσουμε τον ρόλο των συνδικάτων απλά και μόνο στη διαφωνία και διαμαρτυρία, τότε δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτα.
Εάν θέλουμε να κινητοποιήσουμε ευρύτερες μάζες, ειδικότερα στις μέρες μας, πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα.
Εμείς πρώτοι, τα συνδικάτα, να αναδείξουμε την άλλη πολιτική, τον άλλο δρόμο και να πετάξουμε στα σκουπίδια τις λογικές των μονόδρομων.
Να δείξουμε τον δρόμο της εξόδου από την κρίση που δεν αφήνει πίσω του εκατομμύρια θύματα, δυστυχισμένους και κοινωνικά αποκλεισμένους.
Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε.
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε ευρύτερες δυνάμεις, γιατί η πλειοψηφία των εργαζομένων (που εκεί είναι η μεγάλη δύναμη) για να κινηθεί πρέπει να έχει προοπτική, ελπίδα και όραμα, πρέπει να δει και να πειστεί ότι μπορούσε να γίνει και αλλιώς, υπήρχε και άλλος δρόμος.
Ας το κάνουμε. Αυτό είναι που λείπει.
Αυτό είναι το μεγάλο μας χρέος.
Αυτό είναι το μεγάλο μας χρέος.
*Ο Νίκος Φωτόπουλος είναι πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ
avgi.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου