Οι μονόλογοι απ' τη Γάζα.

Της Αμάνι και του Αμτζάντ, επιμέλεια Άννα Βίγκα 

Ένα χάρτινο καραβάκι γεμάτο με εμπειρίες, σκέψεις, όνειρα κι ελπίδες των παιδιών της Παλαιστίνης, ξεκίνησε από την παραλία της Γάζας με προορισμό τριάντα χώρες και πολύ περισσότερες πόλεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τα γράμματά τους τα παραλάβανε παιδιά της ηλικίας τους, αλλά και μικρότερα, και πολύ μεγαλύτερα... Οι 32 μονόλογοι που περιέχονταν στα γράμματα αυτά παρουσιάστηκαν συγχρόνως σε όλες αυτές τις πόλεις, με τρόπο διαφορετικό, ξεχωριστό, μοναδικό.

Πρόκειται για ένα διεθνές πρόγραμμα του ASHTAR Theatre της Παλαιστίνης με τίτλο Μονόλογοι απ’ τη Γάζα, στο οποίο, το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, με πλούσια δράση στα θέματα παραστατικών τεχνών στην εκπαίδευση, συμμετέχει, μαζί με ανάλογους φορείς σε πολλές χώρες του κόσμου.

Σήμερα είναι η επέτειος της τρίτης ημέρας εισβολής στη Γάζα και το pressinaction.gr συνεχίζει τη δημοσίευση των μονολόγων των παιδιών της.

Η Αμάνι (έτος γέννησης 1992)

Η Γάζα είναι ένα αεροπλάνο που μεταφέρει ανθρώπους και ταξιδεύει προς το άγνωστο, δεν προσγειώνεται ούτε στην κόλαση ούτε στον παράδεισο.
Κανείς δεν ξέρει πότε θα προσγειωθεί κι όλοι οι επιβάτες του μπορεί να αιωρούνται εκεί πάνω για δυο ζωές.

Οι μέρες εδώ είναι όλες ίδιες  τίποτα καινούργιο δε συμβαίνει. Το σίγουρο είναι ότι όνειρα και επιθυμίες δύσκολα πραγματοποιούνται στη Γάζα. Ειδικά αν είναι σαν τα δικά μου τα όνειρα, να γίνω καλλιτέχνης, να τραγουδάω, να παίζω θέατρο και μουσική. Η μόνη μουσική στη Γάζα είναι η μουσική του θανάτου και ο χορός επάνω στις πληγές.

Αν πήγαινα στο εξωτερικό να σπουδάσω σκηνοθεσία, πώς θα με αντιμετώπιζε η κοινωνία; Κι όταν αποφοιτούσα, η κατάσταση στη χώρα μου θα ήταν όπως τώρα ή χειρότερη; Για μένα όλα είναι ομιχλώδη κι ασαφή, όπως τα πρόσωπα των ανθρώπων την Παρασκευή, στην αγορά του Φεράς, όπως τη μέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος …

Το πρώτο χτύπημα ήταν στο Τμήμα Διαβατηρίων. Η φίλη μου κι εγώ μόλις είχαμε βγει από τις εξετάσεις. Είχαμε δώσει το πρώτο μάθημα, της πρώτης περιόδου. Καθόμασταν στην πόρτα του σχολείου και μιλούσαμε, περιμένοντας τις φίλες μας για να πάμε όλες μαζί στο σπίτι.

Ξαφνικά ακούστηκαν πολλές, πάρα πολλές εκρήξεις. Έπαθα σοκ και σκέφτηκα ότι θα πεθάνω. Τρέξαμε μακριά. Ήμουν κατατρομαγμένη. Έβλεπα γυναίκες να τρέχουν, να ουρλιάζουν και να χτυπάνε τα πρόσωπά τους. Δεν είχα ιδέα τι γινόταν. Τα πόδια μου δε με κρατούσαν. Τα πάντα γύρω μου γύριζαν... Λιποθύμησα κι έχασα τις αισθήσεις μου. Με συνέφερε η φωνή της φίλης μου που ούρλιαζε: «Αμάνι , για όνομα του Θεού, ξύπνα!»

Όταν συνήλθα, άρχισα να κλαίω, γιατί δεν ήξερα ούτε πού να πάω ούτε τι να κάνω. Μια μεγαλύτερη κοπέλα με βοήθησε και με πήγε στο σπίτι. Έπεσα στην αγκαλιά της μητέρας μου κι όλη η κούραση εξαφανίστηκε. Χρειαζόμουν πραγματικά μια αγκαλιά γιατί δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα απ’ το να ξέρεις πως πλησιάζει η στιγμή του θανάτου σου.

Ο πόλεμος ήταν ένα μαύρο φάντασμα που σκέπαζε τις μέρες και τις νύχτες της Γάζας. Επέβαλε την κόλασή του στους ανθρώπους, στη γη, στον ουρανό και στον αέρα που αναπνέουμε.

Μετά τον πόλεμο κατέρρευσα. Ένα μεγάλο, άγριο κύμα κάλυψε την ψυχή μου. Πίστεψα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να ξαναβγώ στον αφρό. Όμως ήρθε το θέατρο να μου απλώσει ένα χέρι βοηθείας, ένα σωσίβιο που με σήκωσε στην επιφάνεια…. Σήμερα αισθάνομαι μία ανακούφιση, που έχω να την νιώσω πολύ καιρό… Ελπίζω να μπορώ να αισθάνομαι πάντα έτσι.

(Μετάφραση από τα αγγλικά: Μαρία Τσιώνα)

6. Ο Άμτζαντ (έτος γέννησης 1993)

Μια μέρα πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, η Γάζα ήταν για μένα χαρά κι ευτυχία… ταξίδια και θάλασσα. Η ζωή φαινόταν όμορφη… και δεν με απασχολούσε τίποτα. Είχα ένα όνειρο να αναπτυχθούν στη Γάζα οι τέχνες και ο αθλητισμός. Ένιωθα ότι όλα πήγαιναν καλά εκτός από αυτά τα δύο. Και αποδείχθηκε πως τίποτα δεν πήγαινε καλά· ούτε οι τέχνες, ούτε ο αθλητισμός, ούτε η υγεία, αλλά ούτε και η ασφάλεια των κατοίκων.

Η Γάζα έπαψε να είναι η πόλη των ονείρων μου, γιατί το όνειρό μου είναι να γίνω ηθοποιός. Να γίνω ηθοποιός για τους είκοσι κατοίκους της Γάζας; Και να περιμένω μέχρι να ανοίξουν τα σύνορα;

Αν περνούσε από το χέρι μου, θα προσπαθούσα, όσο είναι δυνατόν, να μειώσω τους πολέμους, τον θάνατο και τη βία. Κάθε στάλα αίματος που χύνεται στη γη είναι ντροπή. Μισώ τη σιωπή και την απαράδεκτη απάθεια των ανθρώπων· μακάρι όλη η Γάζα να ξυπνούσε αύριο το πρωί και να έβγαινε στους δρόμους φωνάζοντας δυνατά: Αρκετάααααααααααααααα!!!!!

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο, Η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, ο ουρανός κόκκινος… Ξαφνικά ακούσαμε ήχο αεροπλάνου· δεν είχα ξανακούσει τέτοιο θόρυβο. Όλοι φοβηθήκαμε και ξαπλώσαμε στο έδαφος περιμένοντας τον θάνατο. Μετά ακούσαμε μια δυνατή έκρηξη λίγα μέτρα μακριά μας. Αρχίσαμε να κοιταζόμαστε και να αποχαιρετιζόμαστε βουβά.

Τελικά, αποδείχτηκε ότι ο βομβαρδισμός δεν ήταν για μας, αλλά για ένα αμάξι με καταζητούμενους στον πιο πάνω δρόμο. Όμως παραμείναμε ξαπλωμένοι περιμένοντας τη δεύτερη ρουκέτα και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν οι δύο μεγαλύτεροι αδερφοί μου, που ήταν μαζί μου περισσότερο φοβόμουν γι’ αυτούς παρά για τον εαυτό μου. Νομίζω ότι το ίδιο αισθάνονταν κι εκείνοι.

Πήρα το αθλητικό μου σορτσάκι κι έτρεξα μακριά από το γήπεδο. Όπως έτρεχα, πάτησα ένα θραύσμα βλήματος. Το έβγαλα από το πόδι μου, βγήκα στον δρόμο και τους είδα. Ήταν τρεις Μάρτυρες (*) δεν μπορούσες να τους αναγνωρίσεις.

Τα πόδια του πρώτου καίγονταν. Με κοίταζε και τον κοίταζα. Απ’ όλους μόνο εμένα κοίταζε· ήθελε να με προειδοποιήσει για κάτι που δεν καταλάβαινα… και τότε κατάλαβα πως με προειδοποιούσε για ένα αμάξι που ερχόταν κατά πάνω μου.

Τότε συνειδητοποίησα την πραγματική έννοια του θανάτου. Αντί τρεις οι Μάρτυρες εκεί θα μπορούσαν να είναι τέσσερις. Σοκαρίστηκα από τη σκηνή κι έμεινα για λίγο αποσβολωμένος. Έπειτα λιποθύμησα. Όταν συνήλθα, έτρεξα στο σπίτι μου.

Ο πόλεμος ήρθε κι έφυγε και ακόμη τον ζούμε. Τα θύματα είναι πάντα φτωχοί άνθρωποι που δεν ευθύνονται για τίποτα. Ακόμη και όταν γίνεται ένας σεισμός ή μια πλημμύρα σε μια χώρα, τα θύματα είναι οι φτωχοί, λες και υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία εναντίον τους.

Μετά τον πόλεμο όλοι άρχισαν να λένε ψέματα… ψέματα. Κοροϊδία! Ανεντιμότητα! Απάτη! Προκειμένου να εξασφαλίσουν σημαντικές θέσεις και τα συμφέροντά τους, οι αρχηγοί και οι ισχυροί διαπράττουν σφαγές και εγκλήματα, χωρίς να τους καίγεται καρφί, χωρίς να νιώθουν ενοχή. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι άρρωστοι πιο άρρωστοι.

Έχασα την εμπιστοσύνη μου στα λόγια και στα συνθήματα. Ακόμη και η πιο σπουδαία ομιλία του πιο σπουδαίου αρχηγού είναι αερολογία. Ούτε όλες οι ομιλίες του κόσμου δεν μπορούν να ζεστάνουν ένα άτομο που κρυώνει ή που κοιμάται σε μια σκηνή μετά τον πόλεμο. Το δράμα είναι ότι όλος ο κόσμος, ενώ βλέπει τι γίνεται, συνεχίζει ν’ αγορεύει, σαν να μη συμβαίνει τίποτα!

(*) Μάρτυρας: ο Παλαιστίνιος νεκρός του πολέμου

(Μετάφραση από τα Αγγλικά: Μάρθα Κατσαρίδου)

 pressinaction.gr