Σπύρος Παπασπύρος: Μια Συνονοσπονδία, ένα Σωματείο

Η ύφεση έχει διαμορφώσει κατάσταση χρεωκοπίας στην οικονομία και την κοινωνία, κάτι που δεν κατάφερε το δημόσιο χρέος, αφού καμιά χώρα δεν χρεωκόπησε επειδή είχε ή έχει (όπως συμβαίνει τώρα σε πολλές) δημόσιο χρέος χωρίς ύφεση.
Οι κοινωνικές επιπτώσεις που επέρχονται από την πολιτική του Μνημονίου, η συρρίκνωση και διάλυση του κοινωνικού κράτους, η ανεργία, η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των μεσαίων και χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων είναι ήδη μεγάλες, εντείνονται και διευρύνονται.

Το συνδικαλιστικό κίνημα που θέλει να σέβεται τον ρόλο του, να αναγνωρίζει τις ζοφερές συνθήκες που πρέπει να ανατρέψει, είναι επείγον να τροποποιήσει με ριζικό τρόπο λειτουργίες, πρακτικές και δομές για να ανταποκριθεί σε έναν αγώνα που θα γίνεται όλο και πιο απαιτητικός και επιτακτικός.

Η αναζωογόνηση και η μεταφορά του κέντρου βάρους στα πρωτοβάθμια σωματεία, το ζωτικό δηλαδή κύτταρο, η συμμετοχή, η ενεργοποίηση, η διάθεση για οργανωμένο αγώνα, γίνεται δέσμευση και δύναμη, πρέπει να είναι η κατεύθυνση, η ριζική μεταβολή, που γρήγορα, δημοκρατικά και σωστά πρέπει να προωθηθεί, παράλληλα και χωρίς αναστολή των αγωνιστικών δράσεων την επόμενη περίοδο.

Είτε στο ανολοκλήρωτο σχήμα μια Συνομοσπονδία, μια Ομοσπονδία, ένα εργασιακό Σωματείο, είτε στην εξέταση τα τρία επίπεδα να γίνουν δύο με ενοποίηση σε νέα δομή Συνομοσπονδίας και Ομοσπονδίας, είτε με άλλες προτάσεις που άμεσα πρέπει να προκύψουν από έναν ανοιχτό διάλογο, οφείλουμε να ανταποκριθούμε :

Στην ενότητα με την υπέρβαση των διαιρέσεων ανάμεσα σε ιδιωτικό, δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο τομέα που η υφιστάμενη οργάνωση συνθηκοποιεί, εξαιτίας και του νομοθετικού πλαισίου, στην οργάνωση και τη λειτουργία των συνδικάτων. Στην ανάγκη σύνδεσης και ανάπτυξης των αγώνων, προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, ελαστικές μορφές και καταστάσεις εργοδοτικής αυθαιρεσίας, των ανέργων αλλά και των φτωχών συνταξιούχων.

Εάν είναι σαφές ότι επιδιώκουμε -και το εννοούμε όλοι- μια νέα πραγματικότητα αλληλεγγύης και δύναμης, είναι βέβαιο ότι μπορούμε -γιατί ιδέες, προτάσεις, λύσεις υπάρχουν- να αναδείξουμε, να συνθέσουμε, να επιχειρήσουμε και συλλογικά να κατακτήσουμε μια νέα αποτελεσματική πορεία στα συνδικάτα και τη ζωή μας.

avgi