υγρά από νίτρο κι αλάτι μουχλιασμένο.
Είδα να σέρνονται πλάσματα πεινασμένα,
ξεδοντιασμένες μαυρίλες,
που προσπάθησαν να μου χαμογελάσουν
μέσα απ' τον καταραμένο άνεμο.
Με διαπεράσανε οι συμφορές
του λαού μου, μου τυλιχτήκανε
σα συρματένιο δίχτυ στην ψυχή
μου συσπάσανε την καρδιά
βγήκα να σκούξω στους δρόμους,
βγήκα να κλάψω τυλιγμένος κάπνα,
άγγιξα τις πόρτες και με πληγώσανε
σαν πριονομάχαιρα,
κάλεσα τις απαθείς μορφές
που άλλοτε είχα λατρέψει σαν αστέρια
και μου δείξαν το κενό τους.
Τότε κι εγώ έγινα στρατιώτης...''
(Π. Νερούδα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου