Της Μαργαρίτας Τζαβάρα
Στην πρώτη σειρά 15άρηδες, 30άρηδες και 50άρηδες…σηκώνουν τα χέρια ρυθμικά με το δάχτυλο να δείχνει είτε αυτόν είτε τον ουρανό. Ο παλμός τους, ο χορός τους, η φωνή τους είναι μία ευχαριστία για αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Τρεις γενιές ενωμένες παρασυρμένες από λέξεις και μελωδίες που έχουν γραφτεί από το 1993 έως σήμερα. «Είμαι τυχερός! Η αγάπη ορμάει μπροστά. Σιγά μην κλάψω. Θ’ ανατέλλω!». Μαζί με όλους αυτούς τους γενναιόδωρους ανθρώπους ένιωσα κι εγώ για όση ώρα διήρκησε η συναυλία τυχερή.
Η ζέστη αποπνικτική, εκείνος αληθινός να κάνει παύσεις σιωπής για να καπνίσει ένα τσιγάρο ή για να μιλήσει λίγο χαμογελώντας στον εξαιρετικό συνεργάτη του Ντίνο Σαδίκη. Διαλείμματα επί σκηνής. Λίγο νερό, ο καπνός του τσιγάρου να τον πλαισιώνει ατμοσφαιρικά και ένας νεαρός να του φωνάζει «Μπάρμα-Γιάννη!», προσφέροντάς του μία μπύρα. Του έγνεψε μα δεν τη δέχτηκε.
Λένε ότι ανάμεσα στα τραγούδια του μιλάει στους κάτω, αυτή τη φορά δεν το έκανε…«Γειά σας» και «Ευχαριστούμε» ακούσαμε μόνο από το στόμα του. Στο τέλος κάθε τραγουδιού το χέρι του Αγγελάκα είναι στην καρδιά του ευχαριστώντας με πλήρη ειλικρίνεια το κοινό. Έχει μεγαλώσει, αλλά το χρόνο μαρτυρά μόνο το λευκό των μακριών του μαλλιών. Περνά πολύ καιρό στην Κρήτη παρέα με φίλους, τους συντρόφους του, όπως τους χαρακτηρίζει, παίζοντας μουσικές. Νιώθει ευλογημένος για αυτό. Τραχύς και συνάμα τρυφερός τραγουδά για έρωτα, πρωθυπουργούς, πολιτική, για την Ελλάδα. Πάντρεμα ψυχεδελικής ροκ με ρεμπέτικο. Ο μπαγλαμάς του Σαδίκη γέρνει μαζί με το κορμί του, κοντεύει να ακουμπήσει κάτω τη σκηνή. Παίζουν Βαμβακάρη κι άλλα ρεμπέτικα, τα οποία όπως λέει ο ίδιος «Γράφτηκαν τη δεκαετία του ’30 και μιλούν για το σήμερα».
Ο θεατρικός και εκφραστικός τραγουδοποιός των Τρυπών δεν έχει αλλάξει καθόλου μέχρι σήμερα που συνεργάζεται με τους Επισκέπτες. Από την «Ταξιδιάρα ψυχή» έως το σημερινό «Σαράβαλο» ο Γιάννης Αγγελάκας τραγουδάει για τις ίδιες ιδέες με τα ίδια όνειρα. Εμείς πιθανόν να έχουμε αλλάξει…το δικό του πρόσωπο πάντως φωτίζεται από αυτά που τραγουδά. Φωνές εκτόνωσης, φωνές απόγνωσης.
Γιάννης Αγγελάκας: «Όλα είναι έρωτας»
Πώς νιώθετε στη θέα τριών γενιών ακροατών σας να τραγουδούν τα τραγούδια σας; Τι μας ενώνει όλους;
«Νιώθω χαρά. Νομίζω μία υποψία συνείδησης. Για τον καθένα είναι κάτι αυτό, καθένας το φιλτράρει με τον τρόπο του, αλλά υπάρχει κάτι κοινό μέσα σε όλους μας. Με τις Τρύπες δουλεύαμε και τα λέγαμε τις εποχές που ο κόσμος ήταν σε ευμάρεια και σε καλοπέραση. Οι εποχές πάντα είναι δύσκολες είτε δήθεν έχουμε λεφτά είτε δάνεια είτε είμαστε φαληρημένοι. Ας πούμε, κάποια χρόνια φωνάζαμε μήπως προλάβουμε τίποτα, γιατί φαινόταν ότι ήταν μία κοινωνία που πηγαίνει να καταρρεύσει… συνεχίζουμε τη γιορτή».
Είναι η Ελλάδα το «Σαράβαλο» που γράψατε; Είναι ένα σαράβαλο προς απόσυρση ή μπορεί να επιβιώσει έτσι δια παντός;
«Ο κόσμος είναι το σαράβαλο, όλος ο πλανήτης…το ανθρώπινο μυαλό, η καρδιά μας. Εγώ είμαι αισιόδοξος, αλλά με μακρινές προοπτικές. Θα χρειαστεί να περάσουμε πολλά δύσκολα ακόμα, για να πάμε κάπου καλά. Θα πάμε όμως».
Ποιο θα ήταν το βήμα προς κάτι απελευθερωτικό, μάχιμο και επαναστατικό σήμερα;
«Να παλεύετε! Να κοιτάμε κατάματα τους εαυτούς μας, να βλέπουμε πώς την πάθαμε, γιατί την πάθαμε, τι λάθη έγιναν, πώς δε θα τα επαναλάβουμε. Με γνώση από πού ερχόμαστε, ποια είναι η ιστορία της ανθρωπότητας, ποια είναι η ιστορία της χώρας μας. Όλα είναι τόσο τραγικά προς τα πίσω που μπορούμε να προχωράμε μπροστά, γνωρίζοντας τουλάχιστον τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα έως τώρα. Γνώση και συνείδηση».
Τι σας συνδέει τόσο βαθιά με την κρητική κουλτούρα;
«Πήγαινα από πιτσιρικάς, είμαι ερωτευμένος με την Κρήτη. Μ’ αρέσει η παραδοσιακή της μουσική, μ’ αρέσουν οι άνθρωποί της, τα γλέντια της, η ρακή της, το φαΐ της, τα όργανα, οι μουσικές…είναι έρωτας. Μα όλα είναι έρωτας».
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου