“Οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο δε θα διαψευστούν γιατί πολύ απλά πάντα μετά το σκοτάδι έρχεται το φως”
Του Κώστα Καπνίση
Είναι γενικά παραδεκτό ότι σε μια υγιή κοινωνία ισχύει το ρητό
«Το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο. Μόνο το ανοικτό επιβιώνει». Η
κατάσταση βέβαια σε μια κοινωνία όπως η σημερινή στην Ελλάδα είναι
αρκετά πιο περίπλοκη και σύνθετη. Τα απλά και αυτονόητα η κοινή γνώμη
μάλλον τα έχει αφήσει προ πολλού σε ένα ξεχασμένο και μακρινό παρελθόν.
Τα αναπολεί βέβαια που και που αλλά αυτό δε σημαίνει ότι επιθυμεί
διακαώς την επιστροφή τους. Στον αστερισμό των δημοσκοπήσεων που έχουν
κάνει την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας
παρατηρούνται πολλά παράδοξα και αντιφατικά. Όταν για παράδειγμα
ερωτάται η γνώμη των πολιτών για ένα οποιοδήποτε θέμα οι απαντήσεις
ξενίζουν αρκετά τους ειδικούς.
Το γεγονός ότι μια ερώτηση μπορεί να είναι κατασκευασμένη με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να εκμαιεύει την απάντηση ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό των ερωτώμενων. Αρκετοί είναι αυτοί που υβρίζουν τους θεσμούς αντί των προσώπων που τους υπηρετούν. Άλλοι πάλι σχίζουν τα ιμάτιά τους ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός και όχι η νοοτροπία ή τα άρρωστα μυαλά. Πολλοί δηλώνουν «αγωνιστές» και «επαναστάτες» και συκοφαντούν άλλους ανθρώπους επειδή τυγχάνει να έχουν διαφορετικό τρόπο επίλυσης της νοσηρής κατάστασης που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στον τόπο. Στην Ελλάδα βέβαια είναι κοινό «μυστικό» το «ότι δηλώσεις είσαι». Σήμερα που στην χώρα υπάρχει η χειρότερη κυβέρνηση της νεώτερης και σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας θα έλπιζε κάποιος ότι θα υπήρχε μέσα στις τάξεις του λαού μια κάποια ενότητα ή έστω μια κάποια συνεννόηση στα βασικά και αυτονόητα προκειμένου αυτή η άθλια τρικομματική να αποτελέσει άμεσα παρελθόν για τη χώρα. Για να κρίνει κάποιος δίκαια την κατάσταση οφείλει να αναγνωρίσει σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ότι στις εκλογές του Ιούνη του 2012 έκανε ένα μεγάλο και τολμηρό βήμα. Απαγκιστρώθηκε και από τον παλαιό δικομματισμό αλλά και από κάποιες δυνάμεις που ταυτίζουν την ελευθερία σκέψης και έκφρασης με την «επαναστατική» γυμναστική.
Η Αριστερά πάνω από όλα για ένα πράγμα είναι στο μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων. Προβάλλει το Εμείς και όχι το Εγώ. Δεν είναι δογματική. Δεν είναι συντηρητική. Δεν φανατίζει και ποτέ δεν είναι μισαλλόδοξη. Δεν βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους. Σίγουρα είναι πολυφωνική και πολυτασική. Πάντα ήταν και έτσι πρέπει να μείνει αλλιώς δε μπορεί να λέγεται Αριστερά. Πολλοί άλλωστε έχουν σπεύσει έγκαιρα να διαχωρίσουν τη θέση τους ότι δεν είναι αριστεροί αλλά κάτι άλλο. Προς τα έξω βέβαια έχει επικρατήσει να τσουβαλιάζονται κάποιοι κοινοβουλευτικοί σχηματισμοί ή μη στην αριστερή πτέρυγα. Αυτό μόνο ως τυχαίο δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Πολλές φορές τυχαίνει(;) ο «εχθρός» να χαϊδεύει κάποιους και αυτό φαίνεται να μη τους ανησυχεί. Μιλώντας κάποια στιγμή την γλώσσα της αλήθειας (όσο υποκειμενική και αν είναι αυτή) θα πρέπει να δούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και ρεαλιστικά. Η Αριστερά πάντα είχε σαφές και ξεκάθαρο στίγμα. Πρώτο της μέλημα είναι ο Άνθρωπος και οι ανάγκες του. Σε αυτή την κρίσιμη ιστορικά συγκυρία η Αριστερά φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που θα κληθεί να αναλάβει στα χέρια της την ευθύνη διακυβέρνησης τούτου του τόπου.
Σε αυτό το κάλεσμα η Αριστερά πιάνοντας τον παλμό της κοινωνίας συνειδητοποιεί και αυτό πια φαίνεται ξεκάθαρα ότι για να επιτύχει τον μεγάλο της στόχο οφείλει να ανοιχτεί στην ελληνική κοινωνία. Να ανοίξει τις φτερούγες της και να αγκαλιάσει την μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού που υποφέρει. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς είναι η μόνη λύση για τη χώρα. Τούτο δε σημαίνει πως κάνοντας αυτό το άνοιγμα προς την κοινωνία χάνει σε ιδεολογικό υπόβαθρο. Ποτέ και κανένας ηγέτης της Αριστεράς δεν έχασε πηγαίνοντας σε μια πορεία προς τον λαό του. Οι διαχρονικές αξίες και τα διδάγματα της Αριστεράς δε μιλούν για ηττοπαθείς συμπεριφορές και για κινήματα διαμαρτυρίας και αντίδρασης. Η Αριστερά πλέον στην Ελλάδα δε μιλά για διαμαρτυρία και για αντίδραση. Μιλά επιτέλους για κυβέρνηση της Αριστεράς και ανάληψη των ευθυνών της μπροστά στο αίτημα να σταματήσει πια αυτός ο κατήφορος. Μιλά για αντίσταση και ειρηνικό ξεσηκωμό των συνειδήσεων. Μιλά για πλήρες ξήλωμα του φαύλου συστήματος και νοοτροπίας που κυβέρνησε τούτη τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η πολυπόθητη αλλαγή περνά μέσα από καθαρά δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτές δε μπορεί να είναι άλλες από τις εκλογές. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιωθεί αλλά και να υλοποιηθεί το πρόγραμμα της Αριστεράς. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν πολλοί που πολεμούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτό που ονομάζεται σύστημα άλλωστε δεν είναι πολλές φορές ευδιάκριτο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους και αυτό πολλούς τους ενοχλεί. Τα εμπόδια είναι πολλά και ο δρόμος σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Η Ελλάδα πάντα ήταν μια ειδική περίπτωση σε ότι αφορά τα πολιτικά δίπολα. Όταν αυτά κατέρρευσαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές, μερίδα του Τύπου, της γνωστής μιντιοκρατίας, προσπάθησαν να τα επαναφέρουν. Η μπανανόφλουδα δεν πατήθηκε. Το τέχνασμα γνωστό αλλά δεν «πιάνει» πλέον. Το παλιό δίπολο μαζί με την «υπεύθυνη αριστερά» συγκρότησαν έναν πόλο. Άλλοι πάλι συνεχίζουν να βρίσκονται στον κόσμο τους (επιεικώς) και άθελά(;) τους βάζουν πρόσθετα εμπόδια αλλά και αναχώματα στον δρόμο της Αριστεράς. Δηλώσεις του τύπου «εμείς δεν είμαστε αριστεροί» μόνο προβληματισμό μπορούν να δημιουργούν. Θα ήταν ιδιαίτερα θετικό αν υπήρχε ένα παλλαϊκό κίνημα λαού από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Δεν υπάρχει όμως. Οι συνθήκες άλλωστε που επικρατούν και η προσπάθεια επιβίωσης που καταβάλλει η ελληνική οικογένεια είναι δραματική. Ο λαός είναι στριμωγμένος στα σχοινιά και σοκαρισμένος από το τι του ξημερώνει η κάθε μέρα διακυβέρνησης του τόπου από την τρικομματική της ντροπής. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η Αριστερά προσπαθεί να κάνει το άνοιγμα προς την κοινωνία. Χωρίς δογματισμούς, χωρίς απωθημένα, χωρίς ταμπέλες αλλά με τόλμη και θάρρος. Αυτό ούτε οπορτουνιστικό είναι όπως λένε κάποιοι ούτε ρεφορμιστικό. Ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων λέγεται. Αστική Δημοκρατία άλλωστε υπάρχει και σε αυτήν πολιτεύονται όλα τα κόμματα. Καλή λοιπόν η «επαναστατική» ρητορεία αλλά όσοι την κηρύττουν ακόμα καλύτερο θα είναι να ενημερώσουν για το πότε έχουν κανονίσει να αναχωρήσουν οι πρώτες ομάδες κρούσης για το βουνό, περνώντας εκ νέου σε καθεστώς παρανομίας και καταδιωκόμενοι από το αστικό καθεστώς.
Θα ήταν μια τίμια πολιτική επιλογή και εκεί θα φαινόταν αν πραγματικά εννοούν όσα ισχυρίζονται. Επειδή βέβαια κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον ορίζοντα καλό είναι να ειπωθεί πως αυτή η εκ του ασφαλούς πολιτική συμπεριφορά λέγεται στην λαϊκή γλώσσα «τσαμπαμαγκισμός» ή κουτσαβακισμός και μπορεί να «πουλάει» αλλά αποδεδειγμένα δεν πείθει κανέναν. Ιστορικά μιλώντας πάντα, η ενότητα της Αριστεράς υπήρξε μέγα ζήτημα στην ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό πραγματώθηκε μέσα σε μια εμπόλεμη κατάσταση και ιδρύθηκε το ΕΑΜ το 1941 με πρωτοβουλία του τότε ΚΚΕ. Ο ελληνικός λαός συμπαρατάχθηκε στο κάλεσμα για ενότητα του ελληνικού λαού με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των Ελλήνων από τις φασιστικές δυνάμεις του Άξονα. Στο ΕΑΜ δεν ήταν καθόλου τυχαίο που συμπορεύτηκαν κοινωνικές δυνάμεις και κόμματα μέσα από όλες τις τάξεις του ελληνικού λαού. Το αποτέλεσμα υπήρξε λαμπρό και έμεινε στην ιστορία. Έδειξε τι μπορεί να κάνει ο ελληνικός λαός όταν είναι ενωμένος. Φέρνοντας τον νου στην κρίσιμη σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα παράδοξο που δυνάμεις που τότε σήμαναν προσκλητήριο στον ελληνικό λαό τούτες τις στιγμές σιωπούν και στέκονται επικριτικά σε ένα κάλεσμα ενότητας και ανατροπής του σάπιου συστήματος που έφτασε ως εδώ τη χώρα. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών και ασφαλώς κανείς δε μπορεί να κατακρίνει κάποιον για τις επιλογές του αλλά η Ιστορία και η κοινωνία δεν έχουν άλλα περιθώρια υπομονής ή χρόνου. Αυτή η κυβέρνηση είναι επιζήμια για τον τόπο. Το δείχνουν όχι μόνο οι αποφάσεις της αλλά και η συμπεριφορά της. Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Υπαρξιακό.
Ο καθένας στις επόμενες εκλογές όποτε και αν αυτές γίνουν θα είναι υπεύθυνος των πράξεων και των επιλογών του. Μέχρι τότε το άνοιγμα που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας στην ελληνική κοινωνία μόνο ως ελπιδοφόρο μπορεί να χαρακτηριστεί. Το καινούριο ούτως ή άλλως θα γεννηθεί. Οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο δε θα διαψευστούν γιατί πολύ απλά πάντα μετά το σκοτάδι έρχεται το φως. Είναι καθαρά νομοτελειακό. Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς θα προχωρήσει με τον λαό σε έναν καινούριο δρόμο αξιοπρέπειας, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης. Αυτό θα γίνει με πρόγραμμα, σχέδιο και σεβασμό στην λογική, τις αρχές και τις αξίες που πάντα πρέσβευε η Αριστερά. Χωρίς φανατισμό, χωρίς μισαλλοδοξία. Όπως άλλωστε έλεγε και ο Κάφκα: «Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε»…
periodista.gr
Το γεγονός ότι μια ερώτηση μπορεί να είναι κατασκευασμένη με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να εκμαιεύει την απάντηση ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό των ερωτώμενων. Αρκετοί είναι αυτοί που υβρίζουν τους θεσμούς αντί των προσώπων που τους υπηρετούν. Άλλοι πάλι σχίζουν τα ιμάτιά τους ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός και όχι η νοοτροπία ή τα άρρωστα μυαλά. Πολλοί δηλώνουν «αγωνιστές» και «επαναστάτες» και συκοφαντούν άλλους ανθρώπους επειδή τυγχάνει να έχουν διαφορετικό τρόπο επίλυσης της νοσηρής κατάστασης που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στον τόπο. Στην Ελλάδα βέβαια είναι κοινό «μυστικό» το «ότι δηλώσεις είσαι». Σήμερα που στην χώρα υπάρχει η χειρότερη κυβέρνηση της νεώτερης και σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας θα έλπιζε κάποιος ότι θα υπήρχε μέσα στις τάξεις του λαού μια κάποια ενότητα ή έστω μια κάποια συνεννόηση στα βασικά και αυτονόητα προκειμένου αυτή η άθλια τρικομματική να αποτελέσει άμεσα παρελθόν για τη χώρα. Για να κρίνει κάποιος δίκαια την κατάσταση οφείλει να αναγνωρίσει σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ότι στις εκλογές του Ιούνη του 2012 έκανε ένα μεγάλο και τολμηρό βήμα. Απαγκιστρώθηκε και από τον παλαιό δικομματισμό αλλά και από κάποιες δυνάμεις που ταυτίζουν την ελευθερία σκέψης και έκφρασης με την «επαναστατική» γυμναστική.
Η Αριστερά πάνω από όλα για ένα πράγμα είναι στο μυαλό και τις καρδιές των ανθρώπων. Προβάλλει το Εμείς και όχι το Εγώ. Δεν είναι δογματική. Δεν είναι συντηρητική. Δεν φανατίζει και ποτέ δεν είναι μισαλλόδοξη. Δεν βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους. Σίγουρα είναι πολυφωνική και πολυτασική. Πάντα ήταν και έτσι πρέπει να μείνει αλλιώς δε μπορεί να λέγεται Αριστερά. Πολλοί άλλωστε έχουν σπεύσει έγκαιρα να διαχωρίσουν τη θέση τους ότι δεν είναι αριστεροί αλλά κάτι άλλο. Προς τα έξω βέβαια έχει επικρατήσει να τσουβαλιάζονται κάποιοι κοινοβουλευτικοί σχηματισμοί ή μη στην αριστερή πτέρυγα. Αυτό μόνο ως τυχαίο δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Πολλές φορές τυχαίνει(;) ο «εχθρός» να χαϊδεύει κάποιους και αυτό φαίνεται να μη τους ανησυχεί. Μιλώντας κάποια στιγμή την γλώσσα της αλήθειας (όσο υποκειμενική και αν είναι αυτή) θα πρέπει να δούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και ρεαλιστικά. Η Αριστερά πάντα είχε σαφές και ξεκάθαρο στίγμα. Πρώτο της μέλημα είναι ο Άνθρωπος και οι ανάγκες του. Σε αυτή την κρίσιμη ιστορικά συγκυρία η Αριστερά φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που θα κληθεί να αναλάβει στα χέρια της την ευθύνη διακυβέρνησης τούτου του τόπου.
Σε αυτό το κάλεσμα η Αριστερά πιάνοντας τον παλμό της κοινωνίας συνειδητοποιεί και αυτό πια φαίνεται ξεκάθαρα ότι για να επιτύχει τον μεγάλο της στόχο οφείλει να ανοιχτεί στην ελληνική κοινωνία. Να ανοίξει τις φτερούγες της και να αγκαλιάσει την μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού που υποφέρει. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς είναι η μόνη λύση για τη χώρα. Τούτο δε σημαίνει πως κάνοντας αυτό το άνοιγμα προς την κοινωνία χάνει σε ιδεολογικό υπόβαθρο. Ποτέ και κανένας ηγέτης της Αριστεράς δεν έχασε πηγαίνοντας σε μια πορεία προς τον λαό του. Οι διαχρονικές αξίες και τα διδάγματα της Αριστεράς δε μιλούν για ηττοπαθείς συμπεριφορές και για κινήματα διαμαρτυρίας και αντίδρασης. Η Αριστερά πλέον στην Ελλάδα δε μιλά για διαμαρτυρία και για αντίδραση. Μιλά επιτέλους για κυβέρνηση της Αριστεράς και ανάληψη των ευθυνών της μπροστά στο αίτημα να σταματήσει πια αυτός ο κατήφορος. Μιλά για αντίσταση και ειρηνικό ξεσηκωμό των συνειδήσεων. Μιλά για πλήρες ξήλωμα του φαύλου συστήματος και νοοτροπίας που κυβέρνησε τούτη τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η πολυπόθητη αλλαγή περνά μέσα από καθαρά δημοκρατικές διαδικασίες. Αυτές δε μπορεί να είναι άλλες από τις εκλογές. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιωθεί αλλά και να υλοποιηθεί το πρόγραμμα της Αριστεράς. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν πολλοί που πολεμούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτό που ονομάζεται σύστημα άλλωστε δεν είναι πολλές φορές ευδιάκριτο. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους και αυτό πολλούς τους ενοχλεί. Τα εμπόδια είναι πολλά και ο δρόμος σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Η Ελλάδα πάντα ήταν μια ειδική περίπτωση σε ότι αφορά τα πολιτικά δίπολα. Όταν αυτά κατέρρευσαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές, μερίδα του Τύπου, της γνωστής μιντιοκρατίας, προσπάθησαν να τα επαναφέρουν. Η μπανανόφλουδα δεν πατήθηκε. Το τέχνασμα γνωστό αλλά δεν «πιάνει» πλέον. Το παλιό δίπολο μαζί με την «υπεύθυνη αριστερά» συγκρότησαν έναν πόλο. Άλλοι πάλι συνεχίζουν να βρίσκονται στον κόσμο τους (επιεικώς) και άθελά(;) τους βάζουν πρόσθετα εμπόδια αλλά και αναχώματα στον δρόμο της Αριστεράς. Δηλώσεις του τύπου «εμείς δεν είμαστε αριστεροί» μόνο προβληματισμό μπορούν να δημιουργούν. Θα ήταν ιδιαίτερα θετικό αν υπήρχε ένα παλλαϊκό κίνημα λαού από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη. Δεν υπάρχει όμως. Οι συνθήκες άλλωστε που επικρατούν και η προσπάθεια επιβίωσης που καταβάλλει η ελληνική οικογένεια είναι δραματική. Ο λαός είναι στριμωγμένος στα σχοινιά και σοκαρισμένος από το τι του ξημερώνει η κάθε μέρα διακυβέρνησης του τόπου από την τρικομματική της ντροπής. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η Αριστερά προσπαθεί να κάνει το άνοιγμα προς την κοινωνία. Χωρίς δογματισμούς, χωρίς απωθημένα, χωρίς ταμπέλες αλλά με τόλμη και θάρρος. Αυτό ούτε οπορτουνιστικό είναι όπως λένε κάποιοι ούτε ρεφορμιστικό. Ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων λέγεται. Αστική Δημοκρατία άλλωστε υπάρχει και σε αυτήν πολιτεύονται όλα τα κόμματα. Καλή λοιπόν η «επαναστατική» ρητορεία αλλά όσοι την κηρύττουν ακόμα καλύτερο θα είναι να ενημερώσουν για το πότε έχουν κανονίσει να αναχωρήσουν οι πρώτες ομάδες κρούσης για το βουνό, περνώντας εκ νέου σε καθεστώς παρανομίας και καταδιωκόμενοι από το αστικό καθεστώς.
Θα ήταν μια τίμια πολιτική επιλογή και εκεί θα φαινόταν αν πραγματικά εννοούν όσα ισχυρίζονται. Επειδή βέβαια κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον ορίζοντα καλό είναι να ειπωθεί πως αυτή η εκ του ασφαλούς πολιτική συμπεριφορά λέγεται στην λαϊκή γλώσσα «τσαμπαμαγκισμός» ή κουτσαβακισμός και μπορεί να «πουλάει» αλλά αποδεδειγμένα δεν πείθει κανέναν. Ιστορικά μιλώντας πάντα, η ενότητα της Αριστεράς υπήρξε μέγα ζήτημα στην ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό πραγματώθηκε μέσα σε μια εμπόλεμη κατάσταση και ιδρύθηκε το ΕΑΜ το 1941 με πρωτοβουλία του τότε ΚΚΕ. Ο ελληνικός λαός συμπαρατάχθηκε στο κάλεσμα για ενότητα του ελληνικού λαού με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των Ελλήνων από τις φασιστικές δυνάμεις του Άξονα. Στο ΕΑΜ δεν ήταν καθόλου τυχαίο που συμπορεύτηκαν κοινωνικές δυνάμεις και κόμματα μέσα από όλες τις τάξεις του ελληνικού λαού. Το αποτέλεσμα υπήρξε λαμπρό και έμεινε στην ιστορία. Έδειξε τι μπορεί να κάνει ο ελληνικός λαός όταν είναι ενωμένος. Φέρνοντας τον νου στην κρίσιμη σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερα παράδοξο που δυνάμεις που τότε σήμαναν προσκλητήριο στον ελληνικό λαό τούτες τις στιγμές σιωπούν και στέκονται επικριτικά σε ένα κάλεσμα ενότητας και ανατροπής του σάπιου συστήματος που έφτασε ως εδώ τη χώρα. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών και ασφαλώς κανείς δε μπορεί να κατακρίνει κάποιον για τις επιλογές του αλλά η Ιστορία και η κοινωνία δεν έχουν άλλα περιθώρια υπομονής ή χρόνου. Αυτή η κυβέρνηση είναι επιζήμια για τον τόπο. Το δείχνουν όχι μόνο οι αποφάσεις της αλλά και η συμπεριφορά της. Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Υπαρξιακό.
Ο καθένας στις επόμενες εκλογές όποτε και αν αυτές γίνουν θα είναι υπεύθυνος των πράξεων και των επιλογών του. Μέχρι τότε το άνοιγμα που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας στην ελληνική κοινωνία μόνο ως ελπιδοφόρο μπορεί να χαρακτηριστεί. Το καινούριο ούτως ή άλλως θα γεννηθεί. Οι προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο δε θα διαψευστούν γιατί πολύ απλά πάντα μετά το σκοτάδι έρχεται το φως. Είναι καθαρά νομοτελειακό. Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη της Αριστεράς θα προχωρήσει με τον λαό σε έναν καινούριο δρόμο αξιοπρέπειας, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης. Αυτό θα γίνει με πρόγραμμα, σχέδιο και σεβασμό στην λογική, τις αρχές και τις αξίες που πάντα πρέσβευε η Αριστερά. Χωρίς φανατισμό, χωρίς μισαλλοδοξία. Όπως άλλωστε έλεγε και ο Κάφκα: «Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε»…
periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου