Οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη τρεμόπαιζαν στο μυαλό μου καθώς διάβαζα την επιστολή του Κωστή Μανίκα, του μαθητή από τη Δραπετσώνα που ρωτούσε όλους αυτούς τους όψιμους ενδιαφερόμενους για την ψυχική του ηρεμία «ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος;»
Τι κρίμα ρε Κωστή να μην είσαι κι εσύ ένα από αυτά τα «αριστεροθρεμένα κωλόπαιδα» των βορείων προαστίων που έρχονται κάθε τρεις και λίγο και μας ταράζουν την τηλεοπτική ηρεμία. Τι κρίμα να είσαι από τη Δραπετσώνα και όχι από την Εκάλη των «αριστερών με τις δεξιές τσέπες». Μα από τη Δραπετσώνα βρε αγόρι μου κι εσύ;
Αχ βρε Κωστή σε τι μπελάδες μας έβαλες τώρα. Να ψάχνουμε το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων του πατέρα σου, γιατί έλα μην το κρύβεις, συριζαίος θα είναι ο μπαμπάς σου. Το διέγνωσαν ήδη 29 ειδικοί ψυχολόγοι-γραφολόγοι με την πρώτη ματιά που έριξαν στην επιστολή σου. Άσε τους άλλους, τους δαιμόνιους ρεπόρτερ, που έψαχναν μέσα στη νύχτα τη γυμνασιάρχη σου να επιβεβαιώσει τους βαθμούς γιατί είχαν κάτι υποψίες πως εκτός από τα μαθηματικά είσαι καλός και στο photoshop.
Τζίφος, όμως. Ούτε σε ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν τον πατέρα σου τα «σαΐνια» και οι βαθμοί σου τεφαρίκι. Από που να σε πιάσω τώρα ρε Κωστή; Πως να σε αποδομήσω με την φωτιά που ήρθες και μου άναψες;
Ακούς εκεί 16 χρονών νιάνιαρο και να μου μιλάς για χαμόγελα, όνειρα κι ελπίδες. Τι να σου κάνω τώρα; Να σου ρίξω το ακαταλόγιστο; Να το ρίξω στην αφέλεια της εφηβείας; Ή να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία να το ξανασκεφτείς όταν θα πήξει το άγουρο μυαλό σου; Όταν θα δεις πως αυτοί που βιάστηκες να υπερασπιστείς είναι ένα τσούρμο ακαμάτηδες συνδικαλισταράδες. Αλλά ξέρω τι φταίει με σένα. Εγώ σε κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, την ώρα που οι άλλοι έψαχναν το εκλογικό βιβλιάριο του πατέρα σου. Φταίει που δεν βλέπεις τηλεόραση, φταίει που δεν διαβάζεις εφημερίδες. Αυτό φταίει Κώστα. Γιατί αν ενημερωνόσουν, δεν θα καθόσουν να γράψεις αυτές τις ανοησίες. Αν άκουγες αυτούς που ξέρουν, αν εμπιστευόσουν τους ειδικούς, αν κοίταζες κι εσύ στην άκρη του τούνελ που σου δείχνουν θα έβλεπες το φως της ανάπτυξης που έρχεται κατά πάνω σου. Εσύ όμως όχι. Δεν βλέπεις, δεν ακούς, παρά κάθεσαι και μου παπαγαλίζεις "εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες". Κώστα μου δεν σε βλέπω καλά αν δεν αλλάξεις μυαλά. Κι αν δεν μπορείς να αλλάξεις μυαλά, άλλαξε τουλάχιστον γειτονιά. Φύγε από τη Δραπετσώνα. Γιατί στην Δραπετσώνα πια δεν - επιτρέπεται - να έχουμε ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου