Θυμάσαι ;
με την ψυχή στους ουρανούς, στον ήλιο του Μάη ξαναμμένη
με την καρδιά να οδηγεί τη σκέψη στο απέραντο της θάλασσας
και τα μυαλά στα κάγκελα πάρτυ να στήνουν με χορούς
ο αγώνας με τη λευτεριά, με την απόφαση το βλέμμα...
Θυμάσαι ;
η επανάσταση η δικιά μας είναι από ερωτισμό γεμάτη
ο δικός μας ο έρωτας σαλπίζοντάς την τραγουδάει
των ασμάτων άσμα που στον άνθωπο μοιάζει
κι είναι γλυκειά, είναι όμορφη, είναι ανθρωπινιά...
Θυμάσαι ;
απ' τον ανάστερο ουρανό κάτω, στην οργωμένη αμμουδιά
κρατώντας τσίλιες για τους μπράβους, μαχαίρια, φαλτσέτες, φόβος
ποτά, ανέκδοτα, χορός , τραγούδι να περάσει η νύχτα και παρά' κει
της παραλίας μας η αγκαλιά να κρύβεται απ΄του φύλακα το μάτι...
Δες !
κυνηγημένοι από γραφειοκράτες βλοσυρούς, ηγέτες κι ηγετίσκους
γραφικοί άλλοτε στα γελαστά των παραγόντων μάτια
αδιάφοροι και άμοιροι για όσους κεντούν τη μοίρα τους
τον κόσμο αγναντεύοντας απ΄το σαλόνι...
Δες !
εμείς είχαμε και έχουμε να πούμε όσα πιστέψαμε
έχουμε έργο τη ζωή, βάλσαμο την ελπίδα
από την πίσω πόρτα φύγαν αυτοί οι αλαζόνες μοχθηροί
και είδηση γίναμε εμείς κι όχι η δική τους καθεμέρα...
Σκέψου !
δεν επιλέξαμε αγνάντι απ΄τη δύση, αντίπερα σταθήκαμε εμείς
η όμορφη ανατολή δικό μας μετερίζι, ερχόμαστε
τον κόσμο τον παλιό αντικρύζοντας να πέφτει
κι είμαστε λιγοστοί ακόμα, λίγοι γι αυτό δεν θα χαθούμε...
... και τώρα ξανασκέψου !
κι αν λίγοι είμαστε ακόμα, ποτάμι ορμητικό γινόμαστε...
με την ψυχή στους ουρανούς, στον ήλιο του Μάη ξαναμμένη
με την καρδιά να οδηγεί τη σκέψη στο απέραντο της θάλασσας
και τα μυαλά στα κάγκελα πάρτυ να στήνουν με χορούς
ο αγώνας με τη λευτεριά, με την απόφαση το βλέμμα...
Θυμάσαι ;
η επανάσταση η δικιά μας είναι από ερωτισμό γεμάτη
ο δικός μας ο έρωτας σαλπίζοντάς την τραγουδάει
των ασμάτων άσμα που στον άνθωπο μοιάζει
κι είναι γλυκειά, είναι όμορφη, είναι ανθρωπινιά...
Θυμάσαι ;
απ' τον ανάστερο ουρανό κάτω, στην οργωμένη αμμουδιά
κρατώντας τσίλιες για τους μπράβους, μαχαίρια, φαλτσέτες, φόβος
ποτά, ανέκδοτα, χορός , τραγούδι να περάσει η νύχτα και παρά' κει
της παραλίας μας η αγκαλιά να κρύβεται απ΄του φύλακα το μάτι...
Δες !
κυνηγημένοι από γραφειοκράτες βλοσυρούς, ηγέτες κι ηγετίσκους
γραφικοί άλλοτε στα γελαστά των παραγόντων μάτια
αδιάφοροι και άμοιροι για όσους κεντούν τη μοίρα τους
τον κόσμο αγναντεύοντας απ΄το σαλόνι...
Δες !
εμείς είχαμε και έχουμε να πούμε όσα πιστέψαμε
έχουμε έργο τη ζωή, βάλσαμο την ελπίδα
από την πίσω πόρτα φύγαν αυτοί οι αλαζόνες μοχθηροί
και είδηση γίναμε εμείς κι όχι η δική τους καθεμέρα...
Σκέψου !
δεν επιλέξαμε αγνάντι απ΄τη δύση, αντίπερα σταθήκαμε εμείς
η όμορφη ανατολή δικό μας μετερίζι, ερχόμαστε
τον κόσμο τον παλιό αντικρύζοντας να πέφτει
κι είμαστε λιγοστοί ακόμα, λίγοι γι αυτό δεν θα χαθούμε...
... και τώρα ξανασκέψου !
κι αν λίγοι είμαστε ακόμα, ποτάμι ορμητικό γινόμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου