Αλληλεγγύη στην παλαιστινιακή αντίσταση! Νίκη στη Γάζα!

Πάνος Πέτρου 
Η Γάζα δεν είναι μόνη. Στο πλευρό της βρίσκονται οι αραβικές μάζες, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για το Ισραήλ. Στο πλευρό της πρέπει να βρεθεί και η δυτική Αριστερά και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, για να προσθέσει στο σιωνιστικό κράτος κι άλλα προβλήματα: Απαιτώντας από τις κυβερνήσεις-συνενόχους διακοπή κάθε διπλωματικής-οικονομικής-στρατιωτικής σχέσης με το κράτος-τρομοκράτη.
Η πο­λύ­πα­θη Γάζα βρί­σκε­ται υπό ισ­ραη­λι­νή επί­θε­ση. Τις τε­λευ­ταί­ες μέρες, το πιο πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νο κομ­μά­τι γης στον πλα­νή­τη βομ­βαρ­δί­ζε­ται από αέρα και θά­λασ­σα, με απο­τέ­λε­σμα μέχρι την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές 15 επι­βε­βαιω­μέ­νους νε­κρούς και πάνω από 150 τραυ­μα­τί­ες. Την ίδια στιγ­μή, η Γάζα αντι­στέ­κε­ται. Σε απά­ντη­ση των σα­ρω­τι­κών βομ­βαρ­δι­σμών, δε­κά­δες ρου­κέ­τες έχουν εκτο­ξευ­τεί στη διάρ­κεια των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών από όλες τις ορ­γα­νώ­σεις αντί­στα­σης. Η πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη αντι­πυ­ραυ­λι­κή ασπί­δα του Ισ­ρα­ήλ, με την οποία οι στρα­το­κρά­τες του σιω­νι­στι­κού κρά­τους υπο­λό­γι­ζαν πως θα μπο­ρούν να ρη­μά­ζουν ανε­νό­χλη­τοι τα κα­τε­χό­με­να, χωρίς να ρι­σκά­ρουν μια επα­νά­λη­ψη της ήττας του 2006 από τη Χεζ­μπο­λά στο Λί­βα­νο, εκτέ­θη­κε από τη δυ­να­τό­τη­τα της αντί­στα­σης να απα­ντά στους βομ­βαρ­δι­σμούς.

Η με­γα­λύ­τε­ρη ανταλ­λα­γή πυρών από την ισ­ραη­λι­νή ει­σβο­λή στη Γάζα το Δε­κέμ­βρη του 2008, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί μόνο η αρχή μιας νέας ισ­ραη­λι­νής επί­θε­σης στην πο­λιορ­κη­μέ­νη Λω­ρί­δα. Ο ίδιος ο Νε­τα­νιά­χου έχει δη­λώ­σει πως η Χαμάς «θα πλη­ρώ­σει ακρι­βά» και ανα­κοί­νω­σε πως ο στρα­τός έχει έτοι­μα σχέ­δια για να «επε­κτεί­νει ση­μα­ντι­κά την δράση του» στη Γάζα. Μια επα­νά­λη­ψη του 2008 είναι πι­θα­νή. Το Ισ­ρα­ήλ (σε άλλο ένα πα­ρά­δειγ­μα κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας που δε λο­γο­δο­τεί που­θε­νά) απα­γό­ρευ­σε στους ξέ­νους δη­μο­σιο­γρά­φους την εί­σο­δο στη Γάζα, μια ενέρ­γεια που είχε πάρει και πριν την έναρ­ξη της επι­χεί­ρη­σης «Χυτό Μο­λύ­βι» το 2008. Ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός κά­λε­σε έναν αριθ­μό εφέ­δρων στα όπλα και σύμ­φω­να με δι­πλω­μα­τι­κή πηγή που μί­λη­σε στο IsraelRadioα­να­μέ­νε­ται μια με­γα­λύ­τε­ρης κλί­μα­κας κι­νη­το­ποί­η­ση εφέ­δρων καθώς είναι πι­θα­νή μια χερ­σαία επί­θε­ση. Η ίδια πηγή ισχυ­ρί­στη­κε πως η ση­με­ρι­νή επι­χεί­ρη­ση βομ­βαρ­δι­σμών «Πυ­λώ­νας Άμυ­νας» θα κρα­τή­σει εβδο­μά­δες και πως τα σχέ­δια για χερ­σαία επέμ­βα­ση θα εξαρ­τη­θούν από την αντί­δρα­ση της Χαμάς στους βομ­βαρ­δι­σμούς. Είναι απο­κα­λυ­πτι­κό του τρό­που σκέ­ψης του σιω­νι­στι­κού κρά­τους: Σχε­διά­ζουν βομ­βαρ­δι­σμό διαρ­κεί­ας ενά­ντια στη Γάζα και έχουν την απαί­τη­ση από τους Πα­λαι­στί­νιους να μην αμυν­θούν για να απο­φύ­γουν και μια χερ­σαία ει­σβο­λή.

Δεν είναι βέ­βαιο αν το Ισ­ρα­ήλ θα προ­χω­ρή­σει σε αυτό το σχε­δια­σμό, αλλά υπάρ­χουν αρ­κε­τοί λόγοι που πρέ­πει να ση­μά­νουν συ­να­γερ­μό στο διε­θνές κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη:

α) Το στρα­τιω­τι­κό γό­η­τρο του Ισ­ρα­ήλ έχει πλη­γεί από την απά­ντη­ση των ορ­γα­νώ­σε­ων αντί­στα­σης. Για ένα κρά­τος σαν το Ισ­ρα­ήλ, είναι ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας ανά­γκη να απο­δει­κνύ­ει την στρα­τιω­τι­κή του υπε­ρο­χή με συ­ντρι­πτι­κό και βάρ­βα­ρο τρόπο, για να πεί­θει τόσο τους Ισ­ραη­λι­νούς εποί­κους όσο και τους διε­θνείς ιμπε­ρια­λι­στές για τη «χρη­σι­μό­τη­τά» του.

β) Το Ισ­ρα­ήλ βα­δί­ζει σε εκλο­γές, στις οποί­ες πά­ντο­τε το πα­λαι­στι­νια­κό αίμα χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως σο­βα­ρό προ­ε­κλο­γι­κό «επι­χεί­ρη­μα». Η ει­σβο­λή του 2008 είχε συμ­βεί επί­σης σε προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο.

γ) Η βία είναι ο μόνος τρό­πος απά­ντη­σης του Ισ­ρα­ήλ στην δυ­σχε­ρή θέση που έχει βρε­θεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια (ήττα του 2006, εξά­πλω­ση του διε­θνούς κι­νή­μα­τος απο­μό­νω­σης του Ισ­ρα­ήλ, αρα­βι­κή άνοι­ξη). Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές οι απει­λές που εκτο­ξεύ­ει αν η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή επι­μεί­νει και πε­τύ­χει την ανα­γνώ­ρι­σή της ως κρά­τος στις 29 Νο­έμ­βρη από τον ΟΗΕ: Από την κα­τάρ­γη­ση της (ήδη νε­κρής) συμ­φω­νί­ας του Όσλο και την επέ­κτα­ση-κλι­μά­κω­ση των εποι­κι­σμών, μέχρι ευ­θεί­ες απει­λές για «ανα­τρο­πή της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής στη Δυ­τι­κή Όχθη».

Προ­φα­νώς το Ισ­ρα­ήλ βρί­σκει και τα κάνει. Στην έκτα­κτη σύ­σκε­ψη του ΟΗΕ, είχε για άλλη μια φορά τη στή­ρι­ξη της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Οι ΗΠΑ κα­τη­γό­ρη­σαν τη Χαμάς και υπε­ρα­σπί­στη­καν το «δι­καί­ω­μα του Ισ­ρα­ήλ στην αυ­το­ά­μυ­να». Αντί­στοι­χα ο Βρε­τα­νός υπ. Εξ. δή­λω­σε πως «η Χαμάς φέρει τη βα­σι­κή ευ­θύ­νη για τη ση­με­ρι­νή κρίση», ενώ προς το Ισ­ρα­ήλ είχε να πει ότι το καλεί «να κάνει ό,τι μπο­ρεί για να μειώ­σει την έντα­ση, να απο­φύ­γει τις απώ­λειες αμά­χων…».

Στο επί­κε­ντρο, για ευ­νό­η­τους λό­γους, βρί­σκε­ται και η Αί­γυ­πτος. Εκεί, ο πρό­ε­δρος Μόρσι (της Μου­σουλ­μα­νι­κής Αδελ­φό­τη­τας) προ­σπα­θεί να πε­τύ­χει μια δύ­σκο­λη ισορ­ρο­πία. Η αι­γυ­πτια­κή κυ­βέρ­νη­ση κά­λε­σε τις ΗΠΑ «να βά­λουν φρένο στο Ισ­ρα­ήλ» και επι­χει­ρεί να πε­τύ­χει μια εκε­χει­ρία ανά­με­σα στο Ισ­ρα­ήλ και τη Χαμάς. Ακόμα και η πιο «ρι­ζο­σπα­στι­κή» του ενέρ­γεια, η ανά­κλη­ση του Αι­γύ­πτιου πρέ­σβη στο Ισ­ρα­ήλ, δε δια­φέ­ρει και πολύ από τη στάση του Μου­μπά­ρακ: Ο φι­λο­α­με­ρι­κα­νός δι­κτά­το­ρας είχε ανα­κα­λέ­σει τον πρέ­σβη στο Ισ­ρα­ήλ το 1982, το 1988, το 2001 και το 2005. Τα σχέ­δια του Μόρσι για εκε­χει­ρία σκο­ντά­φτουν στην ισ­ραη­λι­νή επι­θε­τι­κό­τη­τα και την αμε­ρι­κα­νι­κή ανοχή στο «μα­ντρό­σκυ­λό» τους στη Μέση Ανα­το­λή. Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πιέ­ζει ασφυ­κτι­κά τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους, που την ίδια στιγ­μή που επι­διώ­κουν δια­πραγ­μά­τευ­ση, υπο­χρε­ώ­θη­καν να κα­λέ­σουν τα μέλη τους σε δια­δη­λώ­σεις και να υιο­θε­τή­σουν σκλη­ρή γλώσ­σα ενά­ντια στο Ισ­ρα­ήλ.

Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα για τον Μόρσι και κυ­ρί­ως για το Ισ­ρα­ήλ είναι ο «αρα­βι­κός δρό­μος». Για εκα­τομ­μύ­ρια Αι­γύ­πτιους, η επα­νά­στα­ση της 25 Γε­νά­ρη ση­μαί­νει πως η Αί­γυ­πτος δεν μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει «όπως πριν» τις σχέ­σεις της με το Ισ­ρα­ήλ. Δια­δη­λω­τές πε­ρι­κύ­κλω­σαν τα γρα­φεία του Αρα­βι­κού Συν­δέ­σμου, ενώ δεν ήταν οι «φα­να­τι­κοί τζι­χα­ντι­στές», αλλά οι νε­ο­λαί­οι που συμ­με­τεί­χαν στην «κο­σμι­κή» δια­δή­λω­ση αυτοί που φώ­να­ζαν «οπλί­στε μας-οπλί­στε μας-και στείλ­τε μας στη Γάζα!». Ήδη πολ­λές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις «πυ­ρο­βο­λούν» τους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους για τη στάση τους απέ­να­ντι στο βομ­βαρ­δι­σμό της Γάζας. Οι Επα­να­στά­τες Σο­σια­λι­στές σε προ­κή­ρυ­ξή τους ρω­τούν «Πότε είναι η ώρα να δια­κό­ψου­με όλες τις σχέ­σεις με τον εχθρό αν όχι τώρα;». Το κλίμα στον «αρα­βι­κό δρόμο» φαί­νε­ται και από το ότι τέ­τοιες «μο­νο­με­ρείς» στά­σεις υιο­θε­τού­νται και από δυ­νά­μεις πέρα από την επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά: Ο Σα­μπά­χι, ο να­σε­ρι­κός ηγέ­της, που στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές κέρ­δι­σε το 30%, δεν έμει­νε στις κλασ­σι­κές «ίσες απο­στά­σεις απέ­να­ντι στη βία» δη­λώ­νο­ντας «Δόξα στην πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση και νίκη στη Γάζα».

Την ίδια στιγ­μή, η Ιορ­δα­νία συ­γκλο­νί­ζε­ται από δια­δη­λώ­σεις και απερ­γί­ες που μπο­ρεί να απο­δει­χθούν σύ­ντο­μα η αρχή μιας ακόμη αρα­βι­κής εξέ­γερ­σης (ήδη ακού­γε­ται το «ο λαός απαι­τεί την ανα­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος» στις δια­δη­λώ­σεις) σε μια χώρα όπου πά­ντο­τε το πα­λαι­στι­νια­κό έπαι­ζε ση­μα­ντι­κό ρόλο. Ενώ στη Ρα­μά­λα χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιοι έσπα­σαν στην πράξη το δια­χω­ρι­σμό Δυ­τι­κής Όχθης-Γά­ζας δια­δη­λώ­νο­ντας στους δρό­μους και ζη­τώ­ντας από τις ορ­γα­νώ­σεις αντί­στα­σης στη Δυ­τι­κή Όχθη να απα­ντή­σουν στον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό και να εκ­δι­κη­θούν για το αίμα που χύ­νε­ται στη Γάζα.

Η Γάζα δεν είναι μόνη. Στο πλευ­ρό της βρί­σκο­νται οι αρα­βι­κές μάζες, που είναι το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα για το Ισ­ρα­ήλ. Στο πλευ­ρό της πρέ­πει να βρε­θεί και η δυ­τι­κή Αρι­στε­ρά και το διε­θνές κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, για να προ­σθέ­σει στο σιω­νι­στι­κό κρά­τος κι άλλα προ­βλή­μα­τα: Απαι­τώ­ντας από τις κυ­βερ­νή­σεις-συ­νε­νό­χους δια­κο­πή κάθε δι­πλω­μα­τι­κής-οι­κο­νο­μι­κής-στρα­τιω­τι­κής σχέ­σης με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη. Σε δε­κά­δες πό­λεις σε όλο τον κόσμο έχουν γίνει ή προ­ε­τοι­μά­ζο­νται να γί­νουν δια­δη­λώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη. Ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο στην Ελ­λά­δα, που είναι στρα­τη­γι­κός σύμ­μα­χος του κρά­τους-τρο­μο­κρά­τη, η Αρι­στε­ρά (και ιδιαί­τε­ρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως δυ­νη­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση) οφεί­λει ατα­λά­ντευ­τα να πα­λεύ­ει για δια­κο­πή ΟΛΩΝ των σχέ­σε­ων με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Είναι η πιο πο­λύ­τι­μη βο­ή­θεια στον αγώνα των Πα­λαι­στί­νιων αδερ­φών μας.

Το Ισ­ρα­ήλ, η πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση και η αντι­στρο­φή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας

Στα διε­θνή ΜΜΕ, πα­ρου­σιά­ζε­ται η συ­νη­θι­σμέ­νη όσον αφορά τα τε­κται­νό­με­να στην Πα­λαι­στί­νη αντι­στρο­φή της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Το Ισ­ρα­ήλ «αμύ­νε­ται» (ή έστω «αντι­δρά υπερ­βο­λι­κά») σε μια «βροχή ρου­κε­τών από τη Γάζα». Πα­ρα­δο­σια­κά η αρχή των εχθρο­πρα­ξιών απο­δί­δε­ται στη Χαμάς, ενώ τα φώτα πέ­φτουν στις πα­λαι­στι­νια­κές ρου­κέ­τες και όχι στην ισο­πέ­δω­ση της Γάζας. Ο θά­να­τος τριών Ισ­ραη­λι­νών από πα­λαι­στι­νια­κή ρου­κέ­τα (από τα ελά­χι­στα άμαχα θύ­μα­τα από την πλευ­ρά του Ισ­ρα­ήλ εδώ και πάρα πολλά χρό­νια) έκανε πρω­το­σέ­λι­δα, ενώ οι χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιοι νε­κροί δεν αξί­ζουν ούτε μο­νό­στη­λο. Όλοι ανα­πα­ρά­γουν τους ισ­ραη­λι­νούς ισχυ­ρι­σμούς για χτυ­πή­μα­τα «στρα­τιω­τι­κών στό­χων», κα­νείς δεν ανα­φέ­ρει ότι 4 νε­κροί και 38 τραυ­μα­τί­ες προ­έ­κυ­ψαν από την επί­θε­ση σε ένα παι­δι­κό πο­δο­σφαι­ρι­κό γή­πε­δο. Η ξε­φτί­λα των δυ­τι­κών ΜΜΕ συ­νο­ψί­ζε­ται στο θά­να­το του 11μη­νου Ομάρ: Ήταν γιος ενός ερ­γα­ζο­μέ­νου στο BBC, κι όμως για το βρε­τα­νι­κό δί­κτυο η εί­δη­ση δεν υπάρ­χει…

Κα­νείς δεν ανα­φέ­ρει πως η αι­γυ­πτια­κή με­σο­λά­βη­ση πέ­τυ­χε μια αρ­χι­κή εκε­χει­ρία, την οποία έσπα­σε το Ισ­ρα­ήλ δο­λο­φο­νώ­ντας το στρα­τιω­τι­κό διοι­κη­τή της Χαμάς την επό­με­νη μέρα. Ο συ­γκε­κρι­μέ­νος δη­μο­σιο­γρα­φι­κός «κα­νό­νας» έχει δια­χρο­νι­κή αξία: Άρθρο που στη­ρί­χθη­κε σε με­λέ­τη των δε­δο­μέ­νων της ομά­δας Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των του Ισ­ρα­ήλ από το Σε­πτέμ­βρη του 2000 ως τον Οκτώ­βρη του 2008 κα­τέ­λη­γε στο εξής συ­μπέ­ρα­σμα: «Υπάρ­χει ένα συ­στη­μα­τι­κό μο­τί­βο: είναι συ­ντρι­πτι­κά το Ισ­ρα­ήλ, και όχι η Πα­λαι­στί­νη, που σκο­τώ­νει πρώτο μετά από μια κα­τά­παυ­ση του πυρός». Κι όμως με ένα μα­γι­κό τρόπο, πά­ντο­τε στα ΜΜΕ είτε η Χαμάς σπάει την εκε­χει­ρία (όταν απα­ντά στην κα­τα­πά­τη­σή της από το Ισ­ρα­ήλ) είτε η εκε­χει­ρία σπάει… από μόνη της, χωρίς να απο­δί­δο­νται ευ­θύ­νες.

Κα­νείς δεν ανα­φέ­ρει ότι η ση­με­ρι­νή «έντα­ση» δεν ξε­κί­νη­σε από τις ρου­κέ­τες ενά­ντια σε ισ­ραη­λι­νό στρα­τιω­τι­κό όχημα στις 10 Νο­έμ­βρη, αλλά μέρες πριν, από τη δο­λο­φο­νία Πα­λαι­στι­νί­ου αμά­χου στη διάρ­κεια ισ­ραη­λι­νής στρα­τιω­τι­κής επι­χεί­ρη­σης μέσα στη Γάζα. Σε απά­ντη­ση αυτών των επι­θέ­σε­ων, η αντί­στα­ση χτύ­πη­σε έναν στρα­τιω­τι­κό στόχο, για να εκλά­βει ως απά­ντη­ση τους βομ­βαρ­δι­σμούς σε όλη τη Γάζα, που κα­τέ­λη­ξαν στη ση­με­ρι­νή ανταλ­λα­γή πυρών. Και αυτός ο δη­μο­σιο­γρα­φι­κός «κα­νό­νας» ξε­περ­νά το συ­γκε­κρι­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κό και έχει δια­χρο­νι­κή ση­μα­σία: Για τα διε­θνή ΜΜΕ, οι δο­λο­φο­νί­ες αμά­χων και οι ισ­ραη­λι­νές επι­χει­ρή­σεις μέσα στα κα­τε­χό­με­να δεν είναι «εί­δη­ση» ούτε «αφορ­μή σύ­γκρου­σης». Όταν η πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση επι­λέ­γει να απα­ντή­σει, τότε υπάρ­χει «εί­δη­ση» και οι ευ­θύ­νες για την «κλι­μά­κω­ση της βίας» πέ­φτουν σε αυτήν.

Η υπο­κρι­σία ξε­χει­λί­ζει όσον αφορά το «αγα­πη­μέ­νο παιδί» του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και η ανά­δει­ξή της κάθε φορά έχει ση­μα­σία. Όμως, η ίδια η συ­ζή­τη­ση (που συ­νο­δεύ­ε­ται και από γε­νι­κό­λο­γες και ου­δέ­τε­ρες εκ­κλή­σεις για «τερ­μα­τι­σμό της βίας») για το «ποιος το ξε­κί­νη­σε» απο­κρύ­πτει ένα θε­με­λιώ­δες ζή­τη­μα που «ξε­χνούν» συχνά οι «ευαί­σθη­τες ψυχές» όλου του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος: Ο πα­λαι­στι­νια­κός λαός πο­λε­μά ενά­ντια σε ένα στρα­τό κα­το­χής και έχει κάθε δι­καί­ω­μα να πο­λε­μά ενα­ντί­ον του μέχρι την ορι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση όλης της πα­λαι­στι­νια­κής γης. Πιο απλά, «δεν υπάρ­χει ει­ρή­νη, χωρίς δι­καιο­σύ­νη!».

rproject.gr