Το μήνυμα του ΣΕΒ

Όσοι δεν αναγνωρίζουν το Μνημόνιο δεν αναγνωρίζουν την πραγματικότητα, είχε δηλώσει μεγαλόστομα ο πρόεδρος του ΣΕΒ την περασμένη εβδομάδα. Χθες ο ΣΕΒ έσπευσε να δημοσιοποιήσει τις δικές του αξιώσεις σε εφαρμογή των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση έναντι της τρόικας.
Το κόστος εργασίας, η κοινωνική ασφάλιση, η προστασία του περιβάλλοντος συνιστούν, παραδοσιακά για τον ΣΕΒ, αντικίνητρα για την επιχειρηματικότητα και παράγοντες που οδηγούν σε μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.
Στις στιγμές που περνάει η χώρα θα περίμενε κανείς ο ΣΕΒ να αρθεί πάνω από τη μυωπική εκπροσώπηση των ταξικών συμφερόντων του, να εμφανιστεί λιγότερο βουλιμικός για νέες ευκαιρίες πλουτισμού και περισσότερο συναινετικός στην εξάλειψη προνομίων που έχουν τα μέλη του, όπως οι εκτεταμένες φοροαπαλλαγές, που συγκαταλέγονται μεταξύ των αιτίων της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Ο ΣΕΒ όμως ευθυγραμμίζεται με την τρόικα και λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός. Παρεμβαίνει απροκάλυπτα και πιέζει να εφαρμοστούν οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή η εκθεμελίωση κοινωνικών δικαιωμάτων και η επέλαση του νέου καπιταλισμού. Η διάλυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, δεν απασχολεί το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο επιδιώκει ακόμη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση της ελληνικής οικονομίας.

Οι βιομήχανοι δεν ενδιαφέρονται για την αντιμετώπιση της κοινωνικής ερήμωσης, δεν παίζουν "εθνικά". Επιλέγουν να είναι το ιππικό της τρόικας στη χώρα μας.
Ο αντικρατισμός τους είναι επιλεκτικός. Η βιομηχανική τάξη στη χώρα μας υπήρξε προϊόν κρατικοδίαιτης σχέσης, με διάφορες μορφές μεταπολεμικά, με πιο πρόσφατη τη διαπλοκή μέσω της διανομής του πολιτικού χρήματος. Τώρα επιδίδονται σε επιθέσεις κατά των κρατικών παρεμβάσεων, διεκδικώντας ρόλο ακόμη και στη μετάλλαξη του δημόσιου πανεπιστημίου σε επιχείρηση. Αντιμετωπίζουν την κρίση ως ευλογία, καθώς μάλιστα η πολιτική αδυνατεί να διαδραματίσει ρόλο κοινωνικής διαμεσολάβησης, παραδομένη στην ιδεολογία ότι το μικρό κράτος είναι και καλό κράτος.
Η ανατροπή των κυρίαρχων προσανατολισμών που επιβάλλει το σύστημα εξουσίας του Μνημονίου μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από την ανάπτυξη μαζικών αγώνων, δηλαδή από την όξυνση της ταξικής πάλης. Όσο κι αν ακούγεται ως αντίλαλος του παρελθόντος, μόνον αυτή μπορεί να είναι η ελπιδοφόρα εικόνα του μέλλοντος. Κι από 'δώ πηγάζουν οι ευθύνες της αριστεράς.
avgi