Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
Τον Ευάγγελο Βενιζέλο, λαμπρό ρήτορα και ίσως τον ευφυέστερο από τους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ, τον συνόδευε πάντοτε μια υποψία σαλταδόρου ή φιρφιρίκου ή Μαυρογιαλούρου - διαλέγετε και παίρνετε.
Ανθρώπου χωρίς σταθερό έρεισμα, πολιτικό ή ιδεολογικό, που μιλάει ωραία για να αρέσει και αρέσει επειδή μιλάει ωραία, αλλά πέραν τούτου άνθρακες ο σοσιαλισμός του. Ούτε αρχή ούτε τέλος στην απόσταση ανάμεσα στα λόγια που δεν εννοεί και στις πράξεις που εννοεί. Ανάμεσα σε ρητορείες και πρακτικές άγριας ισοπέδωσης.
Αυτή η υποψία για τον κατά τους φίλους του Μπένι και κατά τους εχθρούς του Μπενίτο ήταν το όπλο με το οποίο ο Παπανδρέου τον τσαλάκωσε και τον έριξε νοκ άουτ στον αγώνα των γιγάντων Ευάγγελου-Γιώργου πριν λίγα χρόνια. Τότε κατηγορήθηκε κατά κόρον από τους συντρόφους του και τον νυν αρχηγό του ως φαφλατάς, ως πολιτικά επικίνδυνος, γιατί αντιδρά επιπόλαια σε καταστάσεις πίεσης - έναν καφέ του πέταξαν και κατέφυγε σε θεωρίες συνωμοσίας, αν θυμάστε. Αλλά και ως άνθρωπος των μεγάλων συμφερόντων, των συγκροτημάτων και της διαπλοκής.
Ό,τι όμως κάποτε στιγματίστηκε ως ελάττωμα μετατράπηκε εν μια νυκτί σε προτέρημα, την εποχή των Μνημονίων. Άλλα λέει κι άλλα κάνει; Μας κάνει! Μπορεί να ...
