Είναι πια προφανές ότι η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, που με τόση ανακούφιση χειροκρότησαν οι υπουργοί μας και χαιρέτησαν οι παπαγάλοι των δελτίων των 8 οδεύει γρήγορα προς την αναθεώρησή της ή και στην πλήρη ανατροπή της.Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το συζητούν ανοιχτά, όπως και οι διεθνείς οικονομικοί παράγοντες: το “plan b” – στην πραγματικότητα το plan c δεδομένου ότι το δεύτερο ήταν η προαναφερθείσα συμφωνία- βρίσκεται επί θύραις και προφανώς διεξάγονται κρίσιμες συνομιλίες για την ακριβή του μορφή. Σε αδρές γραμμές ωστόσο μπορούμε να προβλέψουμε τι θα συμπεριλαμβάνει: βαθύτερο κούρεμα του ελληνικού χρέους, κάλυψη μέρους των εξωτερικών υποχρεώσεων της χώρας από τους εταίρους μας και απόσυρσή τους από το εσωτερικό της χώρας, με εξαναγκασμό για άμεση επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων.
Για να γίνουμε ακόμα πιο ξεκάθαροι: το τυρί είναι το βαθύτερο κούρεμα του χρέους. Καθυστερημένο φυσικά, ως αποτέλεσμα της διαρκώς επιδεινούμενης πραγματικότητας, που και οι Ευρωπαίοι μονεταριστές και νεοφιλελεύθεροι από κοινού με την ελληνική κυβέρνηση αρνούνται να δουν, με εντεινόμενες τις αμφιβολίες για το αν ακόμα και αυτό το κούρεμα θα είναι επαρκές, ωστόσο καταρχήν θετικό ως εξέλιξη.
Η φάκα όμως ακολουθεί: Θα εξακολουθήσουμε να δανειζόμαστε για να αποπληρώνουμε το εξωτερικό χρέος- δηλαδή στην πραγματικότητα θα εξακολουθήσουμε να αποτελούμε μια ενδιάμεση στάση στη σωτηρία των ξένων τραπεζών- αλλά επιπλέον η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας θα λάβει χαρακτηριστικά στάσης πληρωμών- τι έκτασης μένει να φανεί- μέσα από την ανάγκη άμεσης επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων.
Για να γίνει ακόμα πιο καθαρό: οι εταίροι μας, μας κλείνουν στη φάκα της υγειονομικής ζώνης δικής τους προστασίας από τον όποιο συστημικό κίνδυνο μπορεί να συνιστά η ελληνική κρίση για αυτούς και ειδικά για τις τράπεζές τους. Παράλληλα, επιχειρούν να δεσμεύσουν όχι μόνο αυτή αλλά και τις μελλοντικές κυβερνήσεις της Ελλάδας στην πρωτοφανή και εγκληματική υποχρέωση να εξοφλούν πρώτα τους εξωτερικούς πιστωτές της χώρας και έπειτα ή και καθόλου- εάν δεν περισσεύουν χρήματα- τους πολίτες. Δηλαδή να δεσμεύσουν τη χώρα στη δραματική και διαρκή συρρίκνωση έως και εξαφάνιση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, των θεμελίων λίθων της υπόστασής μας.
Θα αναρωτηθεί κανείς: μα δεν είναι ωφέλιμο και για εμάς τους ίδιους να πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα; βεβαίως. Αλλά όχι με τέτοιο τρόπο και σε τόσο συντετμημένο χρόνο που να πνίγει την πραγματική οικονομία, να εμπεδώνει τη μαζική φτωχοποίηση και ανεργία, να χρεοκοπεί τον ελληνικό λαό, άρα και την Ελλάδα. Όχι με τρόπο δηλαδή, που να μας βυθίζει στη διαρκή οικονομική, κοινωνική, πολιτική, δημογραφική και ενδεχομένως εθνική κρίση.
Άλλωστε, μιας και οι υπουργοί αρέσκονται στη ρητορική περί εμπολέμου θα πρέπει να τους θυμίσουμε πόσο ανόητο είναι να εξαντλείς τους στρατιώτες σου βάζοντάς τους να τρέχουν ασταμάτητα, ενώ παράλληλα τους αφήνεις πεινασμένους, διψασμένους, τους διατάσσεις να θυσιάζονται αναίτια και από πάνω τους βρίζεις και τους συκοφαντείς. Είναι βέβαιο ότι το στράτευμα θα ηττηθεί και θα διαλυθεί, εκτός και αν εξεγερθεί εναντίον των ηγετών του εγκαίρως- γεγονός που δίνει μια κάποια προοπτική νίκης.
Τι συνεπάγεται λοιπόν το περιβόητο “plan b”; Μια χώρα με μικρότερο εξωτερικό χρέος- ίσως και αισθητά μικρότερο- βραχυπρόθεσμα, παγιδευμένη ωστόσο στην πολύπλευρη κρίση, , εγκλεισμένη σε μια ζώνη δημοσιονομικής αποστείρωσης, με το λαό εξαντλημένο, το δημόσιο πλούτο εκποιημένο και ακόμα χειρότερα, χωρίς κανένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της. Αυτή θα είναι η πραγματικότητα της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» με τη μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική. Για να υλοποιήσουν αυτήν την πολιτική, οι γνωστοί κύκλοι του πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου προωθούν τα σενάρια κυβέρνησης ενότητας και επιβίωσής τους, υπό τον τίτλο «κυβέρνηση εθνικής ενότητας».
Το εφιαλτικό αυτό σενάριο μπορεί να εμποδιστεί από δύο δεδομένα και μια δυνατότητα.
Πρώτον από την επέκταση της κρίσης. Η ένταση της επέκτασης της κρίσης προς τον ευρωπαϊκό πυρήνα θα καθορίσει αν και πόσο γρήγορα θα διαλυθούν οι αυταπάτες της γερμανικής αλλά και εν γένει ευρωπαϊκής ελίτ ότι με ακρωτηριασμούς ή με γύψους σε λαούς μπορούν να εμποδίσουν μια κρίση που πηγάζει από τον παγκόσμιο και ευρωπαϊκό καπιταλισμό αλλά και από την αρχιτεκτονική του ευρώ δομικά.
Δεύτερον, από την ένταση, τη συστηματικότητα και την ωριμότητα της λαϊκής αντίδρασης στην Ελλάδα. Όσο φοβούνται την επέκταση της οικονομικής κρίσης άλλο τόσο φοβούνται τη γέννηση και την επέκταση της πολιτικής κρίσης. Κρίσης με τη μορφή εξεγέρσεων που δε θα μείνουν στην πρωτόλεια συναισθηματική αντίδραση απέναντι σε κάποιους «κλέφτες πολιτικούς» αλλά που θα συγκρουστούν με τις βαθύτερες δομές του συστήματος που προκάλεσε την κρίση: την τυραννία του χρηματοπιστωτικού τομέα επί της υπόλοιπης οικονομίας και επί της –αστικής μάλιστα- δημοκρατίας, τις παραγωγικές σχέσεις που καταπνίγουν τις παραγωγικές δυνάμεις, την κυριαρχία του φόβου και του καπιταλιστικού μονοδρόμου στο συλλογικό φαντασιακό.
Επιπλέον, η ώριμη λαϊκή εξέγερση συνιστά αναγκαία προϋπόθεση για να εμποδιστεί τώρα η κυβερνητική πολιτική, πριν τα πράγματα γίνουν ακόμα χειρότερα. Ο κυνισμός των κυβερνητικών στελεχών είναι ωφέλιμος διότι ομολογούν ότι θα συνεχίσουν ακάθεκτοι όσο βλέπουν το λαό να δέχεται παθητικά τη στρατηγική τους ή να αντιδρά κατατετμημένα και επιφανειακά.
Βέβαια, θα ρωτήσουν κάποιοι; Εν τέλει τι θέλετε από τους εταίρους μας; Και να μας κουρέψουν το χρέος μας και να μας δανείζουν για να χρησιμοποιούμε εμείς τα χρήματά τους κατά το δοκούν παράγοντας διαρκώς ελλείμματα;
Η απάντηση είναι αρκετά απλή: θέλουμε να αναγνωρίσουν όλοι την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι πρώτον οι εταίροι μας, από κοινού με την ελληνική κυβέρνηση σχεδίασαν δύο προγράμματα - μνημόνιο και συμφωνία 21ης Ιουλίου- που δε βγαίνουν και είναι ανεπαρκή, μπροστά στην ένταση της κρίσης. Δεύτερον, το χρέος της χώρας δεν μπορεί να τιθασευτεί όσο η ύφεση βαθαίνει, εξέλιξη που προκαλείται από την ασκούμενη σήμερα πολιτική. Τρίτον, δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση καμιάς χώρας και άρα ανταγωνιστικότητά της, χωρίς δημόσιο σχεδιασμό και δημόσιες δαπάνες. Τέταρτον, αν το πρόβλημα ήταν τα ελλείμματα της Ελλάδας τότε γιατί η κρίση χτυπάει ήδη Ιταλία και Ισπανία, ουσιαστικά και τη Γαλλία, ενώ έχει ήδη συμπεριλάβει την Πορτογαλία και την Ισπανία; Η κρίση πηγάζει από τον πυρήνα όχι από την περιφέρεια του «συστήματος». Από τον πυρήνα της δομής του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όχι από κάποιες περιφερειακές οικονομίες είτε της ευρωζώνης, είτε του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Εν τέλει, πέρα από την επέκταση του συστημικού κινδύνου και την εξέγερση, η ίδια η πραγματικότητα συνιστά τον καλύτερο σύμμαχο του λαού για να σταματήσει η ξέφρενη πορεία προς την καταστροφή.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου