Σχήμα οξύμωρο τελικά η πολιτική με την ηθική. Ακριβώς όπως σχήμα οξύμωρο και τα λεγόμενα «εθνικά» συμφέροντα με το λεγόμενο «διεθνές» «δίκαιο».
Ο Ταγίπ Ερντογάν ταξιδεύει στη Σομαλία και τα μάτια του δακρύζουν μπροστά στα πεινασμένα παιδιά. Τα μάτια του κλείνουν όμως στην αθλιότητα των παιδιών της Ανατολίας ή ακόμα και των φτωχογειτονιών της ακμάζουσας κατά τα άλλα Κωνσταντινούπολης. Χαιρετίζει την αραβική άνοιξη και κόπτεται για τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των Παλαιστινίων. Επιμένει όμως να ζουν σε βαρυχειμωνιά οι Κούρδοι της Τουρκίας.
Ο Άβινγτορ Λίμπερμαν θυμάται ξαφνικά τις καταπατημένες μειονότητες στην Τουρκία. Του διαφεύγει όμως παντελώς η καταπάτηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ … ίσως γιατί δεν αποτελούν μειοψηφία. Εισηγείται στήριξη της προσπάθειας των Αρμενίων για αναγνώριση της γενοκτονίας τους από την Οθωμανική Τουρκία ακόμα και εξοπλισμό του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος στον αγώνα του κατά του τουρκικού στρατού. Ξεχνά όμως τη σθεναρή αντίσταση κάθε ισραηλινής κυβέρνησης στην αναγνώριση της γενοκτονίας μέχρι σήμερα και τον τεράστιο ρόλο του εβραϊκού λόμπυ στις ΗΠΑ για αποτροπή μιας τέτοιας αναγνώρισης από την Ουάσινγκτον. Όπως ξεχνά το ρόλο του Ισραήλ στη σύλληψη του ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους επιβάλλουν εμπάργκο ακόμα και επιτίθενται στρατιωτικά σε αντι-δημοκρατικές χώρες ώστε να ανατρέψουν τα καταπιεστικά καθεστώτα τους και να «απελευθερώσουν» τους λαούς τους. Μα δεν τολμούν να κριτικάρουν την κατοχική πολιτική του Ισραήλ. Η Γερμανία για τον «φόβο των Ιουδαίων» δεν αναγνωρίζει παλαιστινιακό κράτος παραβλέποντας πως το δικό της έγκλημα πληρώνουν δεκαετίες τώρα οι Παλαιστίνιοι.
Η Κύπρος διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία την επιτακτική ανάγκη εφαρμογής των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών και το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού για ελευθερία… μα όταν οι πολιτικο-οικονομικές συνθήκες το «επιβάλλουν» συνάπτει στενές σχέσεις με κράτη που φτύνουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ μαζί με τις βασικές ελευθερίες άλλων λαών.
Σχήμα οξύμωρο η πολιτική με την ηθική. Ακριβώς όπως σχήμα οξύμωρο και τα λεγόμενα «εθνικά» συμφέροντα με το λεγόμενο «διεθνές» «δίκαιο». Η πολιτική θέλει διπλωματία και η διπλωματία διπροσωπία και δύο μέτρα και δύο σταθμά. Το εθνικό συμφέρον απαιτεί να παραβλέπονται διεθνείς αδικίες…
Στο μεταξύ στις 23 του Σεπτέμβρη μάλλον θα παρατηρηθεί άλλο ένα οξύμωρο: Οι παραδοσιακά φίλοι των Παλαιστινίων να καταψηφίσουν το αίτημά τους για κράτος, αφού τα νέα «εθνικά» τους συμφέροντα τους υπαγορεύουν πλέον περιορισμούς στη διεθνή τους δικαιοσύνη, και οι παραδοσιακά εχθροί τους να έχουν μετατραπεί σε ένθερμους υποστηρικτές τους λόγω όχι μόνο εθνικών αλλά και περιφερειακών πλέον συμφερόντων.
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου