"Ιστορική μνήμη" και νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα

Του Γιώργου Η. Παπαηλιού*

«Χρωστούμε σε όσους πέρασαν, θαρθούνε, θα περάσουν

Κριτές να μας δικάσουνε οι αγέννητοι, οι νεκροί»

(Κωστής Παλαμάς)
Η ιστορία είναι άσκηση μνήμης και η «ιστορική μνήμη», υπό προϋποθέσεις, είναι ζώσα πραγματικότητα, ιδίως στην ευρύτερη περιοχή στην οποία η Ελλάδα ανήκει, όπου οι αντιθέσεις του παρελθόντος εκτείνονται και στο παρόν, είναι ενεργές και συνιστούν υπαρκτά προβλήματα, π.χ. η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, η ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, η επιχείρηση επιβολής της «γερμανικής Ευρώπης» κ.ά.
Στη σημερινή εποχή, αυτήν της παγκοσμιοποίησης, επιχειρείται να τεθούν εκποδών η «ιστορική μνήμη» και η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, διότι συνιστούν εμπόδια στην προσπάθεια των ισχυρών να ελέγξουν οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά τους λαούς, επιβάλλοντας τα δικά τους «παγκοσμιοποιημένα» πρότυπα και συμφέροντα.
Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ασκούμενη από την ελληνική κυβέρνηση νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μέσω του «Μνημονίου», της δανειακής σύμβασης, του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος», του πολυνομοσχεδίου και ...
ήδη «πολυνόμου» και των νέων δεσμεύσεων - δεσμών που μας επιφυλάσσονται, η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση και ο ελληνικός λαός σε εξαθλίωση, λειτουργώντας ως πειραματόζωο και για τους υπόλοιπους λαούς, προκειμένου η δημόσια περιουσία και ο δημόσιος πλούτος να εκποιηθούν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, που, με δραστικά μειωμένο κόστος εργασίας, θα τα εκμεταλλεύεται. Είναι προφανές ότι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική οδηγεί στην οικονομική και πολιτική υποταγή της χώρας στα διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα.
Η αντίσταση προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία, την ελευθερία, τη δημοκρατία αποτελεί διαχρονικά στάση ζωής του ελληνικού λαού και, βάσει του ισχύοντος Συντάγματος, συνταγματική επιταγή, αφού η τήρηση αυτού «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Έτσι σήμερα η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα μπορεί να αποτελέσει, αφενός ανάχωμα στην επιβαλλόμενη από το διεθνές και ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα «νέα τάξη πραγμάτων» και αφετέρου βατήρα για την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, που να εγγυάται, μέσω πολιτικών εθνικής θωράκισης, οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, τη διατήρηση της εθνικής ενότητας και τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.
Η άσκηση της «ιστορικής μνήμης», που ούτε προσκόλληση στο παρελθόν ούτε αδυναμία προσαρμογής στις σύγχρονες συνθήκες αποτελεί, εκτός από ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της ιστορίας, συνιστά κίνητρο και οδηγό για αντίσταση κατά της επιβολής της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας και τη χάραξη σταθερών, αποφασιστικών και τολμηρών κινήσεων προς το μέλλον. Διότι είναι γνωστό ότι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι «καταδικασμένοι» να την ξαναζήσουν. Η επανάληψή της είναι «ιστορικό» λάθος, είναι έγκλημα.

* Ο Γιώργος Η. Παπαηλιού είναι δικηγόρος - διδάκτορας Νομικής
avgi.