Σοσιαλιστική Έκφραση
«Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ισοδυναμεί με "ανάσα" για τους εργαζόμενους και αυτό γιατί μετά την πενταετή αντεργατική λαίλαπα που εξαπέλυσε η Δεξιά, αυτό που περιμένουν οι εργαζόμενοι είναι να καταργηθούν μια σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων που νομοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Όμως αυτές οι προσδοκίες δεν μπορούν να είναι μεγάλου βαθμού, γιατί πολύ απλά οι πολιτικοί που θα νομοθετήσουν και θα αποφασίσουν δεν έχουν καμία διάθεση να συγκρουστούν με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, ούτε οι συγκεκριμένοι τεχνοκράτες που αποτελούν τον βασικό κορμό της κυβέρνησης έχουν στις πλάτες τους προϊστορία κοινωνικών αγώνων, κάτι που ίσως "προϊδέαζε" για την πολιτική που θα ακολουθήσουν.Αντ’ αυτού βλέπουμε από το σύνολο των μέχρι τώρα διακηρύξεων της κυβέρνησης -που όμως τίποτα δεν έχει γίνει νόμος- να κρατά μια τακτική "ίσων αποστάσεων" από τις διαθέσεις τόσο των εργοδοτών, όσο και από τις ανάγκες των εργαζόμενων. Αυτό που φαίνεται να θέλει να κάνει η κυβέρνηση είναι μια μικρής έκτασης και χαμηλής έντασης αναδιανομή του πλούτου και αλλαγών χωρίς οικονομικό κόστος, ώστε να της αποδοθεί ο προσδιορισμός της "κοινωνικής" κυβέρνησης, κάτι που θα την διαχωρίσει τόσο από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, όσο και από τις κυβερνήσεις Σημίτη»
Αυτά γράφαμε στο τεύχος 156 της Σοσιαλιστικής Έκφρασης αμέσως μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 7ης Οκτωβρίου 2009 και τον σχηματισμό της κυβέρνησης που ακολούθησε.
Δύο χρόνια μετά ούτε ο πιο νοσηρός νους δεν θα μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της αντεργατικής πολιτικής που έχει εφαρμόσει μέχρι τώρα αυτή η κυβέρνηση: μεγάλες μειώσεις των συντάξεων, απανωτές μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, υποχρεωτική συνταξιοδότηση για άνδρες-γυναίκες στα 65 χρόνια ηλικίας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στα 60 αλλά με 40 χρόνια ασφάλισης, δραστικές περικοπές στο Εθνικό Σύστημα Υγείας με συγχωνεύσεις νοσοκομείων, κλείσιμο σχολικών μονάδων και συγχωνεύσεις, μείωση των υποχρεώσεων του κράτους έναντι των ασφαλιστικών ταμείων και πολλά άλλα. Η κυβέρνηση για τα δύο χρόνια παραμονής στην εξουσία κάνει κάποια «δωράκια» στους εργαζόμενους: δραστική μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, εγκαθίδρυση του νέου μισθολογίου-πεινολογίου για τους δημόσιους υπάλληλους που τους οδηγεί σε δραστική μείωση των μισθών τους που φτάνει σε ορισμένες περιπτώσεις και το 50%, τέλος -προς στιγμήν- είναι η περίφημη εργασιακή εφεδρεία με την οποία δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα βρεθούν στην καλύτερη περίπτωση είτε σε διαθεσιμότητα για κάποιο χρονικό διάστημα, είτε σε απόλυση και στην υποχρεωτική συνταξιοδότηση. Επιπλέον η τρόικα ζήτησε την κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Ουσιαστικά αυτό που κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτα λιγότερο από την αποδόμηση του κράτους πρόνοιας όπως αυτό δομήθηκε στη δεκαετία του '80: με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, τα ασφαλιστικά ταμεία όπου το κράτος συνεισέφερε σε αυτά, τις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινωφελείς Οργανισμούς να επιτελούν κοινωνικό έργο κλπ. Όλα αυτά αποτελούν παρελθόν καθώς μέσα από την τακτική της απαξίωσης όλα τα παραπάνω οδηγούνται στο ξεπούλημα: οι πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ, οι υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων, τα νοσοκομεία που στερούνται νοσηλευτικού προσωπικού και ως εκ τούτου μοιάζουν με άδεια κουφάρια (όπως π.χ. νέο νοσοκομείο Κέρκυρας), τα σχολεία που έχουν πλέον τάξεις με υπεράριθμους μαθητές κάτι που δυσκολεύει αφάνταστα το έργο των δασκάλων και των καθηγητών.
Όπως εξηγούσαμε και στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας αυτή η πολιτική έχει ως στόχο τη βίαιη καπιταλιστικοποίηση της ελληνικής οικονομίας, όπου τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων φαντάζουν περιττά και σε συνδυασμό με την καταστροφή των μικροαστών των πόλεων και της υπαίθρου, η ελληνική κοινωνία οδηγείται στις συμπληγάδες πέτρες της ανεργίας, των χαμηλών μισθών και συντάξεων από όπου θα βγαίνουν ανθρώπινα «πτώματα» με οξυμένα στον ανώτερο βαθμό όλα εκείνα τα ψυχοσωματικά προβλήματα που μπορεί να αποκτήσει ο ανθρώπινος οργανισμός.
Αυτή είναι μία κατάσταση όπου η κοινωνία γενικά και οι εργαζόμενοι ειδικά δεν μπορούν να αντέξουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί δεν είναι μόνο η μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων αλλά και η πλειάδα των χαρατσιών τα οποία έχουν πέσει πάνω στα κεφάλια μας, γεγονός που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τον αγώνα για στοιχειωδώς αξιοπρεπή διαβίωση.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, η 48ωρη γενική απεργία που κήρυξαν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τις 19 και 20 Οκτώβρη για τις απολύσεις, την εργασιακή εφεδρεία, το ενιαίο μισθολόγιο (ληστολόγιο) και τα χαράτσια, γίνεται χωρίς προγραμματισμό και χωρίς προοπτική και για αυτό όσον αφορά τις ηγεσίες είναι μια ακόμα ντουφεκιά στον αέρα, απέναντι σε μια εφ όλης της ύλης αντεργατική πολιτική που σαν οδοστρωτήρας σαρώνει το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην πλειοψηφία τους είχαν συνηθίσει για χρόνια να συνδιαλέγονται με όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της ΝΔ) και να αποσπούν κάποιες παραχωρήσεις για λογαριασμό των εργαζομένων, δικαιώνοντας έτσι τον ρόλο τους ως ενδιάμεσους. Εδώ και ενάμιση χρόνο έχει εκλείψει η δυνατότητα διαμεσολάβησης και παροχών, πράγμα που την έχει κάνει να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Τώρα «ευνουχισμένη» από την κυβέρνηση, προσπαθεί να παίξει ένα ρόλο που όμως δεν υπάρχει. Μέσα στην δίνη της κρίσης, κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες θα προσπαθήσουν να διασώσουν τις δικές τους «κατακτήσεις» (συμμετοχή σε διοικητικά συμβούλια εταιριών, διάφορες επιτροπές, εργατοπατερική σύνταξη κλπ), που της αποφέρουν τέτοια εισοδήματα που ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο όρο του εργατικού ή υπαλληλικού μισθού. Η πολιτική αυτών των ηγεσιών έχει οδηγήσει στην απομαζικοποίηση των συνδικάτων, πράγμα που θα κάνει για αυτούς όλο και πιο αναγκαία την χρηματοδότηση από το κράτος μέσω της Εργατικής Εστίας για την συντήρηση των μηχανισμών των συνδικάτων: γραφεία, υπαλληλικό προσωπικό, πάγια έξοδα.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η κίνηση που υπάρχει από συνδικαλιστές που έχουν πάρει την πρωτοβουλία για την ίδρυση Εργατικού Κόμματος είναι μια υπόθεση που πρέπει να εξαπλωθεί, ώστε να δοθεί και η προοπτική εν όψει των επόμενων εκλογών όποτε και αν γίνουν. Οι εργαζόμενοι πρέπει πάνω από όλα να αποκτήσουν και να αναπτύξουν το δικό τους πολιτικό φορέα στον οποίο θα στηριχτούν και θα στηρίξουν για να πετύχουν τις δικές τους ταξικές επιδιώξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου