Και τώρα που η γιορτή τελείωσε και τα λόγια καταλάγιασαν, για τα δικαιώματα των γυναικών και την θέση τους στην κοινωνία. Καιρός να κοιτάξουμε την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα κατάματα, η γυναίκα σήμερα είναι μάνα, παράλληλα εργάζεται, φροντίζει για τα οικιακά και πολλά άλλα που αν τα αναλογιστεί κανείς προκαλούν ζαλάδα ακόμα και στη σκέψη. Όλα αυτά σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον κοινωνικών φραγμών και στερεοτύπων που την πιέζουν αφόρητα.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής της στο οικογενειακό περιβάλλον ξεκινούν οι ανισότητες που προκύπτουν από τα κοινωνικά στερεότυπα που υιοθετεί η μέση οικογένεια, για παράδειγμα δεν μπορεί να διασκεδάζει έως αργά όπως αντίστοιχα ο έφηβος αδερφός ή φίλος της γιατί θεωρείται ανίκανη να αυτοπροστατευτεί και παράλληλα προκαλεί τον περίγυρο. Επιπρόσθετα ακόμα και στην προσωπική της ζωή μια νεαρή κοπέλα παρεμποδίζεται καθώς το να έχει ερωτικό σύντροφο μπορεί να αποτελέσει προσβολή ή ντροπή για την οικογένεια ενώ αντίθετα ένας συνομήλικος της μπορεί να έχει και μάλιστα μεταφράζεται αυτή η φυσιολογική εξέλιξη ως μαγκιά και επιβεβαίωση.
Αργότερα όταν χρειαστεί να τρέξει στο μαραθώνιο που αποτελεί η αγορά εργασίας αμείβεται λιγότερο, γίνεται θύμα σεξουαλικών παρενοχλήσεων, και πολλών άλλων υποτιμητικών και άδικων καταστάσεων, που αποτελούν αποτέλεσμα μιας συντηρητικής θρησκευτικής αντίληψης που εκθέτει τη γυναίκα στο ρόλο του αδύναμου εκ φύσεως φύλλου. Κάτι το οποίο με βάση την απλή λογική δεν ισχύει καθώς απλά έχει άλλες ιδιότητες και δυνατότητες όχι ασθενέστερες εξάλλου η φύση δείχνει πως τα δύο φύλλα αλληλοσυμπληρώνονται και δεν ανταγωνίζονται. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στις ορδές των χιλιάδων ανέργων που δημιούργησε η αδιέξοδη και βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης πρωτοστατούν γυναίκες.
Τα παραπάνω συμπεράσματα είναι σε όλους γνωστά αλλά οι συνθήκες που ορθώνονται σαν τείχη μπροστά στην εργαζόμενη γυναίκα, ξεπερνούν κάθε όριο και ποδοπατούν οποιοδήποτε ίχνος αξιοπρέπειας. Τρανό παράδειγμα αυτής της γκρίζας κατάστασης αποτελούν οι συνθήκες εργασίας που αναγκάζονται να δουλεύουν οι εργαζόμενοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γυναίκες στη γνωστή αλυσίδα Notos Galleries, εκεί οι εργαζόμενες υπόκεινται σε σωματική έρευνα, απαγορεύεται να κρατούν προσωπική τσάντα, απαγορεύεται να κάθονται ακόμα και αν δεν υπάρχουν πελάτες για να εξυπηρετήσουν, τέλος διαβάστε το και αν σας πέσουν τα μαλλιά σας δεν ευθύνομαι, απαγορεύεται να μιλούν κανονικά μόνο ψιθυριστά και βέβαια απαγορεύεται να γελούν όταν μιλούν μεταξύ τους.
Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα και αποτυπώνεται μέσα από σελίδες ντροπής για την εργαζόμενη γυναίκα, αυτό το κατεστημένο θέλει τη γυναίκα ανδρείκελο, έρμαιο σεξιστικών προκαταλήψεων και κοινωνικών φραγμών.
Κάθε μέρα πρέπει να γιορτάζει και όχι μόνο την 8η Μαρτίου ή την παγκόσμια ημέρα κατά της βίας εις βάρος της η γυναίκα Ρόζα Λούξεμπουργκ, η γυναίκα Σιμών ντε Μποβουάρ και όλες όσες έστησαν και τολμούν να στήνουν οδοφράγματα αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας απέναντι στον κοινωνικό συντηρητισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου