27 Νοεμβρίου 2011
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ& ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ- ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ- ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ & ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2011, «Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73»- ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ ΜΕ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΕΜΦΥΛΙΟΥΣ- ΟΞΕΙΑ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε. - ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ-ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ- ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΠΟΔΗΓΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ, ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ& ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
Νοέμβρης του 2011
Με την πρόσφατη πολιτική κρίση, ανάγλυφα διαφάνηκε η στρατηγική της άρχουσας τάξης, για έναν ελεγχόμενο δικομματισμό στα πλαίσια μιας μακροχρόνιας πολιτικής λιτότητας για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Όπισθεν ολοταχώς για την κοινωνία του 1/3 και των 2/3. Το λόγο θα έχουν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και οι προοδευτικές δυνάμεις.
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου αποτελεί ορόσημο για την δεκαετία που έρχεται. Η χώρα βρίσκεται στον κυκλώνα μιας πρωτοφανούς κρίσης η οποία ολοένα και οξύνεται. Κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική. Ο Νοέμβρης του 2011 σημαδεύτηκε από το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που οδήγησε στην παραίτηση του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου. Το πραξικόπημα ενορχηστρώθηκε από τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου-Παρισίων, σε συντονισμό και από κοινού σχεδιασμό με κύκλους της εγχώριας άρχουσας τάξης, μετόχους τραπεζών και καναλάρχες και με την σύμπραξη εξαγορασμένων πολιτικών τόσο του ΠΑ.ΣΟ.Κ όσο και της Ν.Δ. Η κρίση εκφράζεται ανάγλυφα τόσο στους κόλπους της εγχώριας άρχουσας τάξης όσο και στο νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της Ε.Ε.
Η άρχουσα τάξη βρίσκεται σε μια κρίση ιδεολογίας και πολιτικής. Έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και του μνημονίου από την έμπρακτη άρνηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη αυτή πολιτική. Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις του διευθυντηρίου της ΕΕ οδηγούν σε διαρκή κρίση και αδιέξοδο τα μισά κράτη-μέλη σχεδόν καθώς και την Ευρωζώνη στο σύνολο της. Οι δυνάμεις αυτές, στις οποίες κυρίαρχος είναι και ο αποκαλούμενος ως «Όμιλος της Φραγκφούρτης» αυτή την περίοδο, έχουν ως πολιτική εκπροσώπηση το νεοφιλελεύθερο δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζύ, οι οποίοι αποτελούν έκφραση του οικονομικό-πολιτικού συμπλέγματος ακραία συντηρητικών δεξιών πολιτικών και κερδοσκοπικών επιδιώξεων με το πρόσχημα του δημοσίου χρέους χωρών της Ευρωζώνης.
Εμφανίζονται ως αν να επιδιώκουν την έξοδο από την κρίση, ενώ στην ουσία οδηγούν την Ευρωζώνη σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο με τις γνωστές νεοφιλελεύθερες συνταγές της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής και μιας επισφαλούς οικονομικής σταθερότητας. Ήδη έχουν προκαλέσει μεγάλη αστάθεια, πρωτοφανή ανεργία, εκτεταμένη φτώχεια και ύφεση και ασφαλώς όλες οι μέχρι τώρα αποφάσεις τους δεν οδηγούν στο να γίνει το χρέος βιώσιμο, παρ' όλους τους συνέχεις πανηγυρισμούς τους ότι αυτό θα είχε επιτευχθεί με τις ήδη αποτυχημένες επιλογές τους.
Το μέτωπο εφαρμογής αυτών των αποτυχημένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Α) Διαμόρφωση των όρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο: Το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της ΕΕ, συνεχίζοντας τις απροκάλυπτες επεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική ζωή κρατών μελών της Ευρωζώνης και παραβιάζοντας με προκλητικό τρόπο τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες μετατρέποντάς τες κυριολεκτικά σε «κουρελόχαρτα», επιδιώκει τη συγκρότηση μεταβατικών κυβερνήσεων με πολιτικές κορυφών και πιέσεων προκειμένου να δημιουργηθεί το μέτωπο εφαρμογής αυτών των αποτυχημένων πολιτικών. Είχαν ήδη επιβάλει τον τρόπο διακυβέρνησης στην Πορτογαλία. Ολοκλήρωσαν στην Ελλάδα σε δύο φάσεις το πραξικόπημα, αρχίζοντας από τον Ιούνιο του 2011 και με κατάληξη την κυβέρνηση τραπεζίτη, τον Νοέμβριο του 2011. Αυτή η αντιδημοκρατική εκτροπή στην Ε.Ε. εντάσσεται στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδιασμού που αφορά την περαιτέρω προώθηση των αντιδημοκρατικών αυτών εκτροπών και την δημιουργία «κυβερνήσεων των δανειστών και της διαπλοκής». Ενόψει και του ότι εγείρουν ήδη θέμα αναθεώρησης των συνθηκών με επαχθέστερους δημοσιονομικούς όρους και επιδιώκοντας να διαμορφώσουν νέα επιτήρηση και νέα μέτρα για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Έχουμε ένα νέο φαινόμενο αντιπολιτικών εκβιασμών που παραπέμπουν σε άλλους χώρους κοινωνικής ζούγκλας εκβιαστών. Θέλουν μια Ένωση των μονοπωλίων και των αγορών με πρωτοφανείς ανισότητες. Επαναφέρουν παλιότερους σχεδιασμούς για την δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ή τριών ταχυτήτων που θα διαιωνίζουν την κρίση γιατί θέλουν να αποφύγουν την πολιτική ένωση των ευρωπαϊκών κρατών. Επιχειρούν και δημιουργούν αρνητικές οικονομικές προϋποθέσεις σε μια σειρά από χώρες της Ε.Ε. και κυρίως, του Ευρωπαϊκού Νότου με εκβιασμούς και απειλές, γιατί δεν έχουν καμιά νομική δυνατότητα να αποβάλλουν μια χώρα και λήγει και ο χρόνος παραμονής τους στην ηγεσία των χωρών τους. Ασκούν μια αυτοκαταστροφική πολιτική για όλη την Ένωση καθώς με τα μέτρα που επιβάλλουν έχουν οδηγήσει στην ύφεση, στην ανεργία και σε αδυναμία υλοποίησης τέτοιων μονεταριστικών πολιτικών.
Β) Διαμόρφωση των όρων όσον αφορά την Ελλάδα: Επιδίωξη τους είναι να επιβάλλουν ως «βιώσιμη» πολιτική λύση και κορμό της πολιτικής ζωής της χώρας το «συγκρότημα του μνημονίου», και με πιθανή δημιουργία νέων κομμάτων με ρυθμιστικό ρόλο που θα είναι τόσο παλιά όσο και το παρελθόν του νεοφιλελευθερισμού και ορισμένων σοσιαλ-φιλελεύθερων και αναχρονιστικών ομάδων. Το περιτύλιγμα θα αποτελούν «νέα πρόσωπα» στην υπηρεσία των παραδοσιακών συμφερόντων της ευρωπαϊκής και εγχώριας ολιγαρχίας. Και στο πολιτικό επίπεδο, οι αχυράνθρωποι αυτοί θα λειτουργήσουν ως ιμάντες μεταβίβασης των πολιτικών που θα επιβάλλουν και που σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τα ελληνικά συμφέροντα. Οι επιδιώξεις αυτές συνιστούν φρούδες ελπίδες και δεν θα αποτελέσουν μακροπρόθεσμα «βιώσιμες» λύσεις για την πολιτική ζωή της χώρας. Αυτοί οι σχεδιασμοί «από τα πάνω» θα έχουν το τέλος που είχαν όλοι οι αντίστοιχοι και το '67 και το '74 και το '89. Επιβεβαιώνοντας κλασικά το βασικό λόγο για τον οποίο έγινε το πραξικόπημα το '67 καθώς και τότε, ήταν γνωστό ότι διακυβεύονταν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Η πρόσφατη ωμή πολιτική επέμβαση για τη διαμόρφωση λύσης για τα συμφέροντα τους, θα γραφτεί στις μελανότερες σελίδες της νεώτερης ιστορίας της χώρας που η πλέον ευτελή όψη της ήταν η πάση θυσία ακύρωση πολιτικών προσώπων ως δυνάμει επικεφαλείς της Κυβέρνησης προκειμένου να τοποθετήσουν έναν τραπεζίτη των συμφερόντων τους.
Έχουμε μια απόπειρα που εξαρτάται από τον ελληνικό λαό το αν θα ευοδωθεί, στο παρελθόν όλες αυτές οι επιδιώξεις αποδείχτηκαν βραχύβιες. Περαιτέρω, η νέα στρατηγική της άρχουσας τάξης αφορά και την επιδίωξη τους για έναν ελεγχόμενο δικομματισμό. Διευκολύνει τους σχεδιασμούς τους, η ακατάσχετη φιλολογία περί κρίσης του πολιτικού συστήματος, ενώ οι κύκλοι αυτοί ετοιμάζουν μια τερατογένεση ως νέο πολιτικό σύστημα. Οι κύκλοι αυτοί ήδη επιδιώκουν απροκάλυπτα τον έλεγχο της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τόσο με γνωστούς αχυράνθρωπους των δελτίων των 8 όσο και με πρόσωπα γνωστά για τις ευρύτερες σχέσεις τους με τη διαπλοκή, το παρασιτικό κεφάλαιο, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και επιχειρηματικούς κύκλους. Όσον αφορά την ηγεσία της Ν.Δ. απεδείχθη ήδη ότι παρόλες τις κομπορρημοσύνες και τις αντιμνημονιακές κορώνες, τελικά συντάχθηκε στη λογική του ελεγχόμενου δικομματισμού για την επιβολή μακροχρόνιας λιτότητας και φτώχειας στη χώρα.
Γ) Εκλογές και μετεκλογικές συνεργασίες: Η κυβέρνηση θα προκηρύξει τις εκλογές όχι μόνο με βάση την εξειδίκευση και την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου καθότι ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εξειδικεύσει τα μέτρα, αλλά κυρίως με βάση τις επιδιώξεις των κύκλων που οργάνωσαν αυτή την κυβέρνηση μαζί με τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Επιδίωξη τους είναι να προετοιμάσουν το έδαφος σχετικά με το περιεχόμενο της εκλογικής αναμέτρησης μέσω της χειραγώγησης του εκλογικού σώματος γύρω από τα θέματα συνεργασίας των πολυκομματικών κυβερνήσεων μετά τις εκλογές. Είναι προφανές ότι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία στις επερχόμενες εκλογές. Αυτό είναι ένα από τα κυρίαρχα στρατηγικά ζητήματα της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης. Το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, η άρχουσα τάξη της χώρας και οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων προετοιμάζονται με βάση αυτή την εξέλιξη για το επόμενο στρατηγικό ζήτημα που είναι οι συμμαχικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις συνεργασίας.
Και ασφαλώς, οι καναλάρχες και άλλοι κύκλοι είναι έτοιμοι να χειραγωγήσουν και αυτή την εξέλιξη. Οι ομάδες του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου τόσο από την πλευρά των Σοσιαλιστικών όσο και των Χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων έχουν εγείρει τεράστιο ζήτημα για την απαράδεκτη συμμετοχή της ακροδεξιάς στην ελληνική κυβέρνηση. Επιλογή του Διευθυντηρίου της ΕΕ και χρηματιστηριακών κύκλων είναι να μεθοδεύσουν τις κυβερνήσεις στην επόμενη φάση με βάση το «συγκρότημα του μνημονίου» με τμήματα είτε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είτε από τη Ν.Δ. προκειμένου να είναι «κυβερνήσεις των δανειστών και της διαπλοκής» και να εφαρμόζουν πιστά τις αποφάσεις του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. για τη συνέχιση της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Σε αυτό το πλαίσιο, βασική επιδίωξη τους είναι η ενδεχόμενη δημιουργία ενός νέου πολιτικού μορφώματος από ορισμένους «πρόθυμους» νεοφιλελεύθερους, αναχρονιστές και ελεγχόμενα στελέχη της πρόσφατης περιόδου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., γνωστοί για τις απαιτήσεις τους εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών μέτρων, που θα έχουν τη δυνατότητα συνεργασίας με τη Ν.Δ.
Με τις προοδευτικές δυνάμεις ή με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού;
Είναι προφανές ότι το δεύτερο στρατηγικό ζήτημα αφορά στο κρίσιμο θέμα που κυριαρχεί στην κρίση και είναι «Με τον νεοφιλελευθερισμό ή με τις Προοδευτικές πολιτικές για την έξοδο από την κρίση;» Το επόμενο θέμα είναι «ποια θα είναι η προγραμματική βάση των κυβερνήσεων και το περιεχόμενο συνεργασίας». Συνεργασίες ad hoc και α λα καρτ και μανιφέστα με απροσδιοριστίες και γκρίζες ζώνες επιδιώκουν οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και του «μνημονιακού συγκροτήματος». Γι' αυτό τίθεται θέμα και για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το Εθνικό του Συμβούλιο για τη συγκρότηση ενός αντί-νεοφιλελευθέρου σχεδίου που θα αποτελέσει τη βάση για το προεκλογικό του πρόγραμμα. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από την συνέχιση της λαίλαπας του νεοφιλελευθερισμού. Όλοι αυτοί οι κύκλοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών του ελληνικού λαού για δημοκρατική και ομαλή έξοδο από την κρίση. Η χώρα χρειάζεται συντεταγμένη πολιτική, σχέδιο και πρωτοβουλίες για τα συμφέροντα των 2/3 και όχι του 1/3, για την έξοδο από την κρίση στην οικονομική και κοινωνική βάση της χώρας, κρίση που έχει έκφραση και στην πολιτική και στους θεσμούς της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Είναι η ώρα για τις προοδευτικές δυνάμεις να δώσουν την απάντηση και με δυνάμεις και με δυνατότητες. Για ποια πολιτική, για ποια συμφέροντα; Αυτό θα επιδιώξουν να αποσιωπηθεί. Για να χειραγωγήσουν κυβερνήσεις προσώπων και ομάδων πολιτικών όπου το υπόστρωμα θα είναι το νεοφιλελεύθερο σχέδιο και όχι κυβερνήσεις προοδευτικών προγραμμάτων και θέσεων. Η ενότητα στη βάση στην ελληνική κοινωνία είναι σαφής και είναι αντίθετη σε αυτές τις επιδιώξεις και ως εκ τούτου θα τεθεί και αντίθετο πλαίσιο προγραμματικής συνεργασίας σε προοδευτική κατεύθυνση για την έξοδο από την κρίση. Οι επιδιωκόμενες συμμαχίες για το νεοφιλελεύθερο σχέδιο του μνημονίου, θα πάρουν την απάντηση και γι' αυτό είναι απαραίτητο να προταθεί μια νέα συνεργασία σε αντίθετη κατεύθυνση με άξονα της την Προοδευτική πολιτική. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να πάρει θέση ότι δεν θα συνεργαστεί με τη δεξιά. Διότι δεν μπορούν να υπάρχουν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δυνάμεις που ήδη συντονίζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να επιδιώξει συνεργασίες με συγγενείς προοδευτικές δυνάμεις. Υπάρχουν συναινέσεις προς τα δεξιά και συναινέσεις σε προοδευτική κατεύθυνση. Με βάση πολιτική και με σαφείς επιδιώξεις.
Το επόμενο χρονικό διάστημα, η συντήρηση θα βομβαρδίζει το εκλογικό σώμα με μια ακατάσχετη προπαγάνδα περί συναίνεσης καθότι το βράδυ της Κυριακής δεν θα υπάρξουν μονοκομματικές λύσεις. Το πρόβλημα των πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών θα αποτελέσει ζήτημα, για την επόμενη πολιτική περίοδο. Θα δοκιμαστεί η σταθερότητα και οι λύσεις σε κρίσιμα θέματα. Η αναμέτρηση θα γίνει ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και τα προοδευτικά προγράμματα των δημοκρατικών δυνάμεων κάτω από οποιουσδήποτε συσχετισμούς. Και οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν από τώρα ποια τύχη θα έχει το ψηφοδέλτιο που θα κρατήσουν την Κυριακή των εκλογών. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να καιροσκοπήσει. Και δεν πρέπει να μείνει στο απυρόβλητο όποια ηγεσία θα αρχίσει τις ρητορικές ότι θα εξαρτήσει τις συνεργασίες από το αποτέλεσμα. Οι ηγεσίες δεν μπορούν να δηλώσουν ότι θα πάρουν θέση μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής.
Και καιροσκοπισμός θα είναι να θέσουν ορισμένες ηγεσίες το «κάρο μπροστά από το άλογο». Για να μην δεσμευτούν ότι προηγούνται οι θέσεις, τα προγράμματα και οι ιδέες έναντι των μηχανισμών και των συσχετισμών. Για να είναι σαφείς οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα προγράμματα, τις θέσεις, τις επιλογές, και τα κόμματα. Γιατί η διαπλοκή έχει σκοπό να ετοιμάσει «λύσεις» αντίθετες από τις προοδευτικές και τις κοινωνικές δυνάμεις, να υπονομεύσει τη λαϊκή κυριαρχία και να εξουδετερώσει στελέχη, μέλη, οργανώσεις, φίλους και οπαδούς με προοδευτικές ιδέες και να μεταφέρει την πολιτική από την κοινωνία στις ανέλεγκτες κορυφές. Διαμορφώνοντας παράλληλα ένα νέο πλαίσιο για το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του «συγκυβερνώντος κόμματος» σε βάρος του σοσιαλιστικού κόμματος.
Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αυτή την κρίσιμη περίοδο ο δρόμος είναι η πολιτική ενός κόμματος με πολιτικές και κοινωνικές αρχές, με ιδεολογικό και πολιτικό λόγο, με προγραμματισμό και με σταθερή αναφορά στις κοινωνικές δυνάμεις. Για να γίνονται οι αντιπαραθέσεις με πολιτικά δεδομένα και όχι με ομαδοποιήσεις, παραπολιτική, παρασκήνια, ψιθύρους στους διαδρόμους, μεθοδεύσεις, προσφυγή στο star system και οικονομικές ενισχύσεις που οδηγούν σε πολιτικές δεσμεύσεις. Αυτά είναι φαινόμενα που τροφοδοτούν την πόλωση, τον λαϊκισμό και τον φανατισμό. Εμφανίζονται όταν σταματούν οι κανόνες. Κι αυτές οι συμπεριφορές θα απομονωθούν, όταν επανέλθει η Προοδευτική πολιτική πάνω στο τραπέζι. Οι γνωστές δυνάμεις του σοσιαλφιλελευθερισμού και του νεοσυντηρητισμού θα οδηγηθούν εκ των πραγμάτων να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους για τις πολιτικές που υιοθετούν και τις συνεργασίες τις οποίες επιδιώκουν. Στη νέα Βουλή θα κριθούν σημαντικές επιλογές για τη χώρα. Και σ' αυτή τη Βουλή το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρέπει να είναι ακριβώς η πολιτική δύναμη που μάχεται με θέσεις για τον προοδευτικό προσανατολισμό της χώρας. Μετά τις εκλογές θέλουμε να είμαστε ενωμένοι και ισχυροί σε ένα συγκροτημένο προοδευτικό κίνημα.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα είναι μεν παρένθεση αλλά οι κύκλοι αυτοί επιδιώκουν να αποτελέσει το πρόπλασμα μιας τερατογένεσης που προωθείται ως νέο πολιτικό σύστημα. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της συμμαχίας; Μα η επιδίωξη τους για την εδραίωση του "μνημονιακού συγκροτήματος" που σχεδιάζεται από κοινού από τις εγχώριες δυνάμεις του μνημονίου και το νεοφιλελεύθερο Διευθυντήριο της Ε.Ε., που θα οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στην αντιδραστική οπισθοδρόμηση, στο «στραγγάλισμα» κάθε τι δημοκρατικού και προοδευτικού στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο, σε μια νέα υποταγή, σε μια εκτεταμένη φτωχοποίηση της χώρας, στην ανεργία και σε διαρκή ύφεση.
Το θέμα δεν είναι ότι αυτός ο σχεδιασμός θα αποτελέσει ένα ράπισμα για ορισμένους που παπαγαλίζουν τη χρεοκοπία του «μεταπολιτευτικού πολιτικού μοντέλου» και ευαγγελίζονται μία «νέα Μεταπολίτευση», το θέμα είναι το ζοφερό και βαθιά αντιδραστικό περιεχόμενο αυτής. Το θέμα δεν είναι ότι θα βγουν ορισμένοι από τις αυταπάτες τους, το θέμα είναι ότι συμπράττουν στην προετοιμασία ενός μακροχρόνιου «γκρίζου» για τη χώρα και την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, γι' αυτό θα πρέπει η απάντηση του εκλογικού σώματος να είναι ανάλογη.
Η χώρα χωρίς τη θέληση των πολιτών της και με τις προφανείς ευθύνες τόσο της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, των κύκλων του «δεν γίνεται αλλιώς» καθώς και των δεξιόφρονων κύκλων του «έτσι πρέπει να γίνει» όσο και της σημερινής κυβέρνησης Παπαδήμου και της άκρας δεξιάς, οδηγήθηκε και συνεχίζει να βρίσκεται σε διαρκή κρίση χωρίς προοπτική εξόδου, με βασικό μοτίβο το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Σε αυτό το αδιέξοδο, το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της ΕΕ δεν οδήγησε μόνο την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης. Στα πλαίσια της επιμονής του για μια μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, έχει οδηγήσει σε ένα εκατομμύριο σχεδόν ανέργους, σε πρωτοφανή φτωχοποίηση, σε διάλυση των εργασιακών σχέσεων και σε μεγάλη ύφεση και υποτίμηση τη χώρα. Βασικές επιδιώξεις τους ήταν και είναι, η επιβολή ενός εργασιακού μεσαίωνα, η υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας, η επιβολή της κυριαρχίας των ιδιωτικών μονοπωλίων, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και η λαφυραγώγηση των υποδομών του δημόσιου τομέα.
Ο νεοφιλελευθερισμός θα υποστεί στρατηγική ήττα αλλά ήδη έχει δημιουργήσει συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού ολέθρου. Οι εγχώριες δυνάμεις του μνημονίου, συντονισμένες και υποταγμένες στον εκβιασμό του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου ενώ γνωρίζουν ότι οι μονόδρομοι και οι πανηγυρισμοί των δήθεν λύσεων είναι αδιέξοδες, σέρνονται στην στρατηγική του «να αγοράζουν χρόνο». Αυτή η πολιτική είναι προφανώς αδιέξοδη, οδηγεί ήδη στα πρόθυρα οξείας κρίσης την Ευρωζώνη και θα ηττηθεί αλλά με βλάβες που θα έχουν μακροχρόνιες συνέπειες για τις χώρες, τους λαούς και φυσικά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Απέναντι στην καταστροφική αυτή πολιτική του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. που εμμένει στην εξυπηρέτηση των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων, έχει κατ' επανάληψη προταθεί η προοδευτική λύση που ήταν και είναι η εκτύπωση ευρώ και η χρηματοδότηση του μηχανισμού στήριξης, η δανειοδότηση από την ΕΚΤ των κρατών και όχι μέσω των τραπεζών, η έκδοση ευρωομολόγου που θα θωρακίζει την Ευρωζώνη και τα κράτη-μέλη έναντι των αγορών, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Οι Αντί-νεοφιλελεύθερες Δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από θέση αρχών είναι ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Και αντιμετώπισε την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Μητσοτάκη τη δεκαετία του '90. Την τελευταία διετία, όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. υποστηρίζουμε ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική που μας οδήγησε στην κρίση δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από αυτή, ότι υπήρχε και υπάρχει ο προοδευτικός δρόμος τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα. Όσο συνεχίζουν να ασκούνται οι πολιτικές των μνημονιακών δυνάμεων της χώρας και του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου της ΕΕ, η κρίση θα βαθαίνει. Έμπρακτη απόδειξη αποτελεί η κοινωνική και οικονομική αποτυχία αυτής της διετίας. Σε πανελλήνια κλίμακα, τα μέλη, οι φίλοι και τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. υποστηρίζουν σταθερά αυτές τις αρχές και αυτές τις πολιτικές θέσεις. Ωστόσο, σε στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., μετά την υπογραφή του Μνημονίου διαμορφώθηκαν και άλλες δύο πολιτικές αντιλήψεις. Η μία που συνέβαλε στην μνημονιακή πολιτική, με την λογική ότι αυτή η πολιτική είναι έξω από τις αρχές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση και «δεν γινόταν αλλιώς» και μία τρίτη, βαθιά συντηρητική και έξω από τη φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που έχουν συνταχθεί με το παρασιτικό κεφάλαιο, τους καναλάρχες και τους τραπεζίτες και υποστηρίζουν ότι «έτσι πρέπει να γίνει», οι γνωστές δυνάμεις του σοσιαλφιλελευθερισμού και του νεοσυντηρητισμού.
Οι δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι κοινωνικές του οργανώσεις και η νεολαία του κόμματος ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και το αποτέλεσμα του το μνημόνιο και ό,τι ακολούθησε αυτού, έχουν σοσιαλιστικές, προοδευτικές αρχές, έχουν δημοκρατική πολιτική δράση, επιδιώκουν την ενότητα και την κοινή δράση απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές και απέναντι σε ένα σύστημα με το οποίο το νεοφιλελεύθερο Διευθυντήριο της Ε.Ε., η ολιγαρχία, το παρασιτικό κεφάλαιο, οι τραπεζίτες και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ επιχειρούν να υποκαταστήσουν την Πολιτική.
Επιδίωξη αυτών των δυνάμεων είναι να αποδομήσουν τις προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προκειμένου να επιβάλλουν μια αναχρονιστική και συντηρητική έκφραση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Σε αυτή την επιδίωξη αυτής της πολεμικής συνεργούν, όπως και παλιά, ορισμένες ηγεσίες από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ορισμένοι από τάσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καθώς και άλλες πολιτικές ομάδες όπως το ΝΑΡ από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή όμως δεν είναι Προοδευτική Πολιτική. Εμείς καλούμε όλες τις οργανώσεις των προοδευτικών δυνάμεων να αναπτύξουμε πολιτικές πρωτοβουλίες καθώς και να συντονιστούμε σε δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας, προκειμένου να απομονώσουμε κάθε καρικατούρα υστερίας, κάθε λούμπεν, αντιπολιτική και αντικοινωνική ενέργεια που στόχο έχουν να παράγουν ειδήσεις ως σόου, χέρι-χέρι με τις δυνάμεις του συστήματος. Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κίνημα ενωτικό με εναλλακτική λύση, γιατί ολοένα αυξάνονται τα φαινόμενα κατάρρευσης. (Ήδη το ποσοστό της φτώχειας ανέρχεται στο 25% και πλέον, 1 στους 4 πολίτες, 2.500.000 άνθρωποι και πλέον με μέσο εισόδημα 5800 ευρώ το χρόνο).
Το «σταλινικό μοντέλο» για το μονοπώλιο της μοναδικής αριστεράς και της μοναδικής αλήθειας.
Τα σταλινικά κομμουνιστικά κόμματα στη δεκαετία του '30 στην Ευρώπη, ενώ οι φασίστες και οι ναζί του Χίτλερ ήταν η απειλητική δύναμη που τελικά οδήγησε σε μακελειό την ανθρωπότητα, είχαν επιδοθεί στο να αναγάγουν κάθε μη κομμουνιστή σε φασίστα. Είναι γνωστό ότι είχαν «πολιτογραφήσει» τους σοσιαλιστές ως μη δημοκράτες, ως μη προοδευτικούς, στη λογική ότι όποιος δεν ήταν με την κομμουνιστική αριστερά ήταν φασίστας. Αυτό το πλήρωσε ακριβά το προοδευτικό κίνημα τότε. Και βέβαια το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα μετά τον πόλεμο προέβη σε ιστορική αυτοκριτική για αυτήν την ιδεολογική καθυστέρηση, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και την σταλινική πρακτική των τότε ηγεσιών των κομμουνιστικών κομμάτων της Κ. Ευρώπης.
Αυτή η πρακτική εγκαταλείφθηκε για μια περίοδο από την παραδοσιακή Αριστερά ως μια από τις πιο μελανές σελίδες της αριστεράς και πολιτογραφήθηκε ως η «θεωρία του σοσιαλ-φασισμού», η θεωρία των εμφυλίων ανάμεσα σε προοδευτικές δυνάμεις που διευκόλυνε τα μάλα την άνοδο του ναζιστικού άξονα. Η θεωρία του σοσιαλφασισμού όμως ξαναβρήκε έδαφος στον ιδεολογικό και πολιτικό πρωτογονισμό που επικράτησε μετά την πτώση της χούντας στην Ελλάδα.
Η πρώτη περίοδος ήταν μετά την πτώση της δικτατορίας που υπήρχε έντονη διαμάχη στους κόλπους της ευρείας αριστεράς με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά κατά ΚΚΕ και το αντίστροφο, ΚΚΕ κατά του ΚΚΕ εσωτερικού που την ονόμαζαν «αναθεωρητική ομάδα», τον μετέπειτα κορμό του ΣΥΝ, ΚΚΕ κατά ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Το ίδιο επαναλήφθηκε το 1989 με την συγκυβέρνηση Φλωράκη-Μητσοτάκη όπου στόχος ήταν η άλωση και η λαφυραγώγηση του σοσιαλιστικού χώρου όπου οι σοσιαλιστές δεν ήταν αριστεροί και «το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν χούντα». Είναι γνωστό ότι τότε επεδίωκαν να χρεώσουν σε όλο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως κόμμα και ως παράταξη, την πολιτική που ασκούσε η κυβέρνηση και η τότε πολιτική ηγεσία με τον Α. Παπανδρέου και ήθελαν να ταυτίσουν τους σοσιαλιστές με τους αυριανιστές. Ενώ ήταν πασίγνωστο ότι η βάση και τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ποτέ δεν υποστήριξαν τα εκφυλιστικά φαινόμενα και τους φανατισμούς εκείνης της περιόδου και ήταν εξόφθαλμες οι επιδιώξεις για την παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Και τότε είχε προαποφασιστεί από την τότε ολιγαρχία, το παρασιτικό κεφάλαιο, τους καναλάρχες, τον Μητσοτάκη, τον Φλωράκη και τον Κύρκο, αυτή η εξέλιξη. Αποτέλεσε μπούμερανγκ αυτή η ανίερη συμμαχία. Βέβαια δεν εξαιρούνται και ορισμένες δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που έλεγαν για την κεντροδεξιά «αέρα, αέρα να φύγει η χολέρα», «κάτω η χούντα της Ν.Δ.» για τα οποία έτριβαν τα χέρια τους οι πραγματικοί ακροδεξιοί, οι χουντικοί για να περάσουν από το πλυντήριο και των ιδεολογικών διαμαχών και να πρωτοστατήσουν σήμερα ως εγκάθετοι των καναλαρχών και του παρασιτικού κεφαλαίου, στη γνωστή «συγκυβέρνηση» και με τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που θα αποτελέσει μια μελανή σελίδα στη δημοκρατική πολιτική Ιστορία της χώρας.
Την περίοδο που διανύουμε είναι η τρίτη φορά που επιχειρείται να αποτελέσει βάση για πολιτική στην Ελλάδα, ανάμεσα στην εξωκοινοβουλευτική κυρίως αριστερά και τους σοσιαλιστές καθώς ορισμένες θνησιγενείς ομάδες έχουν αναγάγει σε μόνιμη πρακτική και τρόπο δράσης την προβοκάτσια.
Η προβοκάτσια αποτελεί προκλητική ενέργεια σε πολιτικοκοινωνικούς χώρους και έχει ως επιδίωξη της είτε τη δημιουργία γενικότερης σύγχυσης σε πρόσωπα, ή ομάδες ατόμων, ή και σε συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο, είτε πράξεις βίας. Με συνηθέστερους χώρους δράσης των προβοκατόρων τις εκδηλώσεις, τις διαδηλώσεις, τις πολιτικές συγκεντρώσεις, τα συλλαλητήρια και τις πορείες. Και είναι συνήθης στόχος των προβοκατόρων, είτε η γενικότερη υιοθέτηση κάποιων ψευδών απόψεων που μπορεί να βλάψουν κάποιον ή κάποιους είτε η παρότρυνση σε βίαιες ενέργειες. Και στο χώρο των προοδευτικών δυνάμεων ήταν πάντα μια πρακτική μαχητικής προπαγάνδας από μικροαστικές ομάδες δήθεν υπέρ-επαναστατών που θεωρούσαν ότι έτσι ασκούν επαναστατική βία.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια γνωστή αδιέξοδη καρικατούρα επίθεσης και βίας με σκοπό την αυτοαναγόρευση τους ως «συνεπέστεροι» άλλων και επιδιώκουν την αναβίωση των πρακτικών της πιο μελανής περιόδου του προοδευτικού κινήματος, που πολιτογραφήθηκε ως «ζαχαριαδισμός» και αφορούσε την πρόκληση συγκρούσεων μεταξύ προοδευτικών αγωνιστών. Την εποχή που πριν και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ ήταν ο Ζαχαριάδης. Και εγκαταλείφθηκαν όχι μόνο γιατί ήταν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πρακτικών χουλιγκανισμού, λούμπεν και προβοκάτσιας αλλά και γιατί ήταν βαθιά αντιδημοκρατικές, αντιπολιτικές και αποτελούσαν «βούτυρο στο ψωμί» των πιο δεξιών και αντιδραστικών δυνάμεων της χώρας.
Εξαίρεση στην υιοθέτηση αυτής της πρακτικής σήμερα, αποτελεί το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ που ύστερα και από την εμπειρία του '74 και του '89, δεν υιοθετούν στην παρούσα συγκυρία ως πολιτική τη σοσιαλ-φασιστική στρατηγική και τακτική των προβοκατόρικων ενεργειών έναντι άλλων προοδευτικών δυνάμεων στη χώρα και προσανατολίζεται ενάντια στην ακροδεξιά και ενάντια στους κύκλους της άρχουσας τάξης που είναι θιασώτες του αποτυχημένου μνημονίου και που υποστηρίζουν αυτή την πολιτική, διαμορφώνοντας ένα «συγκρότημα» και από ομάδες κορυφής προερχόμενες τόσο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και από τη Ν.Δ. και το ΛΑ.Ο.Σ.
Ωστόσο, στελέχη από την εξωκοινοβουλευτική κυρίως Αριστερά αλλά και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εφαρμόζουν βαθιά αντιπολιτικές και αντικοινωνικές, μεθόδους, της λογικής του «τσαμπουκά και της βίας» κατά προσώπων προερχόμενες από το οπλοστάσιο της άκρας δεξιάς και των φασιστικών οργανώσεων.
Αναγορεύουν δε, τις ομάδες τους ως θεματοφύλακες της αντιμνημονιακής συνέπειας και ανάλογα με το show που επιθυμούν να διακινήσουν στο διαδίκτυο και στα blogs, διοργανώνουν μικροεπεισόδια διογκώνοντας τα και παρουσιάζοντας αυτή την πρακτική ως πρότυπο κοινωνικών αγώνων. Το «ειδικό μέτρο» για την αγωνιστική συνέπεια εμφανίζεται σε ακριβές αντίγραφο από τα κακέκτυπα της περιόδου '74-'77 και ΄89-'93. Ασφαλώς και οι ομάδες αυτές έχουν αγωνιστές στις γραμμές τους που παρόλη την αυτοκριτική τους σε προηγούμενες περιόδους, συνεχίζουν τον αδιέξοδο αντικοινωνικό και αντιπολιτικό δρόμο. Με αρκετούς δώσαμε κοινή μάχη για την ανατροπή της χούντας, κοινή μάχη για την εκλογική ήττα της δεξιάς το '81, κοινή μάχη το '93 για την εκλογική ήττα του Μητσοτάκη και κοινή μάχη το 2009 για την εκλογική ήττα του Καραμανλή. Γνωριζόμαστε και ιδεολογικά και πολιτικά και κοινωνικά.
Ωστόσο, για την ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική καθώς και τη συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά είναι γνωστό ότι δεν συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία πανελλαδικά από τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και είναι ανιστόρητο όσοι επιδιώκουν να ταυτίσουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμμα και ως παράταξη με αυτή την πολιτική. Εμφανίζονται σαν να μην γνωρίζουν τα ελάχιστα: ότι δηλαδή, άλλο κοινωνία, άλλο κοινωνικές οργανώσεις, άλλο κόμματα, άλλο κοινοβούλιο, άλλο κυβερνήσεις, άλλο κράτος. Αυτή την ταύτιση την κάνουν άνθρωποι που λίγη σχέση έχουν με την Προοδευτική πολιτική. Είναι επίσης γνωστό, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι ιδεολογικά αντίθετοι με την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την πολιτική του μνημονίου. Γι' αυτές τις εξελίξεις είναι γνωστές δημόσια, οι αντίθετες και οι απέναντι πολιτικές εκφράσεις από το χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γνωριζόμαστε όλοι και είναι τυχοδιωκτική η πρακτική να ταυτίζεις ανόμοια και να οργανώνεις προβοκάτσιες και να προωθείς μικροεμφύλιους ανάμεσα στις δυνάμεις που έχουν ταχθεί κατά του νεοφιλελευθερισμού και των πολιτικών του.
Ενότητα στη Δράση
Όλες αυτές οι λογικές που προέρχονται από το γνωστό σταλινικό μοντέλο για το μονοπώλιο της μοναδικής αριστεράς και της μοναδικής αλήθειας και που σήμερα μεταφράζεται ως: όποιος δεν είναι στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν είναι αριστερός, ή όποιος δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι αριστερός, ή όποιος δεν είναι ΚΚΕ δεν είναι αριστερός, θα στεφθούν όπως και στο παρελθόν, με αποτυχία καθώς εκφράζει την κοντόφθαλμη λογική -και αποτυχημένη διαχρονικά - του να εμφανίζονται ορισμένοι πιο «συνεπείς».
Η γνωστή θεωρία του πιο «συνεπούς» που οδηγεί σε γκρούπες και εξυπηρετεί αντικειμενικά το σύστημα.. Είναι ανιστόρητη σήμερα η αντιπαράθεση μεταξύ αντιμνημονιακών δυνάμεων. Ο Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Αλέξης Τσίπρας διαχώρισε τη θέση του από τέτοιες επιλογές. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ύστερα από μια περίοδο που ως ένα βαθμό υιοθέτησε τη στρατηγική του κλεφτοπολέμου έχει αντιληφθεί ήδη ότι αυτός ο δρόμος είναι άγονος, ότι δεν βλάπτει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά τις δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Και το ΝΑΡ από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανεξάρτητα αν διαφωνεί με την πρόταση μας για συνεργασία στη δράση πέρα από τις διαφορές, εφόσον δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι αδιέξοδη η πολιτική στρατηγική και τακτική του τσαμπουκά και των τραμπουκισμών, αυτή του η στάση θα κριθεί στο προοδευτικό κίνημα. Η στάση αυτή δεν θα βλάψει τις προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά ορισμένα τμήματα τις εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Εμείς επιμένουμε ότι όλες οι αντί-νεοφιλελεύθερες δυνάμεις πρέπει να πάρουμε πολιτικές πρωτοβουλίες και να οργανώσουμε κοινές εκδηλώσεις ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές μας γιατί δεν πρέπει να ορθώνονται τείχη ανάμεσα στις πρωτοβουλίες πολιτικών προοδευτικών δυνάμεων. Οι συμμαχίες και συνεργασίες ανάμεσα σε προοδευτικές δυνάμεις που είναι ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και στο μνημόνιο και με σαφή επιδίωξη την προοδευτική έξοδο από την κρίση, είναι το κεντρικό ζήτημα για την επόμενη πολιτική περίοδο.
Επίσης, στρατηγικής σημασίας ζήτημα για την επίτευξη προοδευτικής πλειοψηφίας όσον αφορά το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, είναι η διαρκής προσπάθεια όλων των προοδευτικών δυνάμεων για να μην λειτουργήσουν τα συντηρητικά σύνδρομα και οι στοχεύσεις των κινδυνολόγων και της απαξίωσης της πολιτικής που στόχο θα έχουν την μαζική αποχή των πολιτών από αυτή την κρίσιμη εκλογική διαδικασία. Το κυρίαρχο πρόβλημα σήμερα για την πολιτική είναι, πώς θα επιβληθεί σε κάθε χώρα και διεθνώς πάνω σε αυτά τα συμφέροντα που ήδη έχουν αυτονομηθεί από τα κέντρα του πολιτικού ελέγχου. Για να δυναμώσει η Προοδευτική πολιτική- γιατί δεν είναι όλες οι πολιτικές ίδιες-, για να επιβληθεί η πολιτική στην οικονομία και στην αγορά, για να γίνουν οι κοινωνίες κυρίαρχες, βασική προϋπόθεση είναι η συμμετοχή των πολιτών. Η συμμετοχή στα κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.
Γιατί, σήμερα όσοι κατακρίνουν την πολιτική θα πρέπει να αντιληφθούν ότι βρίσκεται σε θέση αδυναμίας να επιβληθεί σε εγχώρια και διεθνή δίκτυα συμφερόντων. Όταν δεν συμμετέχουμε στις εξελίξεις, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι θα τις διαμορφώνουν άλλοι. Το έλλειμμα στην εκπροσώπηση είναι έλλειμμα στην πολιτική, είναι έλλειμμα στη δημοκρατία. Ειδικότερα, σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση προετοιμάζεται να επιβληθεί ένας ελεγχόμενος «πολιτικός βίος» με ελεγχόμενες ηγεσίες και ελεγχόμενους πολιτικούς σχηματισμούς στα πλαίσια μιας διαρκούς ύφεσης και λιτότητας στη χώρα τόσο από μέρους της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της Ε.Ε. όσο και από την εγχώρια ολιγαρχία και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Η αναμέτρηση θα γίνει ανάμεσα στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και του μνημονίου και τις προοδευτικές δυνάμεις. Και εμείς θα συνεχίζουμε να προτείνουμε πολιτικές συνεργασίες των αντί-νεοφιλελεύθερων δυνάμεων και όχι μικροεμφύλιους. Όχι άγονες αντιπαραθέσεις, όχι να ονομάζουμε το κρέας ψάρι για αυτοεπιβεβαίωση. Ναι στην Ενότητα σε Προοδευτική κατεύθυνση. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις απέναντι σε αυτή τη νεοσυντηρητική πολιτική.
Σημείωση: Η παραπληροφόρηση για το «επεισόδιο» στην Κέρκυρα καθώς και η αποσιώπηση άλλων ανάλογων επεισοδίων με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου- Δείγμα γραφής προβοκατόρικων ενεργειών που αποσκοπούν στη διαμόρφωση συγκρουσιακού κλίματος από «υπέρ- συνεπείς» αντιμνημονιακούς σε βάρος των προοδευτικών δυνάμεων στο χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Είναι γνωστό ότι από το Φλεβάρη του 2010, έχουμε ταχθεί δημόσια κατά αυτής της πολιτικής, τρεις μήνες πριν υπογραφτεί το μνημόνιο. Έχουμε συγκροτήσει πολιτική κίνηση κατά του νεοφιλελευθερισμού και του μνημονίου. Έχουμε οργανώσει εκδηλώσεις σε πολλές περιοχές της χώρας και σε συνεργασία με την γνωστή πολιτική κίνηση στο χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. την «Αριστερή Πρωτοβουλία», κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και του «συγκροτήματος του μνημονίου» και με σαφή κατεύθυνση ότι υπήρχε και υπάρχει άλλος δρόμος για την έξοδο από την κρίση, ο δρόμος της Προοδευτικής πολιτικής. Και ουδέποτε είχε προκύψει θέμα επεισοδίων από αντιμνημονιακές δυνάμεις άλλων πολιτικών χώρων. Βέβαια η τηλεοπτική χούντα και ο φιλομνημονιακός τύπος δεν προβάλλουν τίποτε από αυτά. Προβάλλουν μόνο μικροτραμπούκικα επεισόδια σαν αυτά που επιχείρησε το ΝΑΡ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Κέρκυρα.
Αλήθειες και ψέματα για το «επεισόδιο». Πρώτο ψέμα: η εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου που διοργανώθηκε στις 17 Νοεμβρίου του 2011 στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, δεν εμποδίστηκε και δεν διαλύθηκε, ήταν πολυπληθής και έγινε με βάση ότι «Η χούντα δεν τελείωσε το '73» όπου ομιλητής ήταν ο Στέφανος Τζουμάκας. Ωστόσο, δόθηκε από δημοσιογράφο ψευδώς η «είδηση» ότι εισέβαλλε ομάδα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και διέλυσαν την εκδήλωση, γεγονός που αποτελεί πρωτοφανές ψεύδος και δεν συνέβη τυχαία. Δεύτερο ψέμα: Μετά την πολιτική εκδήλωση, αποσιωπήθηκε ότι ακολούθησε επιτυχημένη μουσική εκδήλωση από το μουσικό τμήμα του Ιόνιου Πανεπιστημίου χωρίς κανένα επίσης, επεισόδιο.
Μετά το πέρας των δύο αυτών εκδηλώσεων λιγότερα από 20 άτομα, συγκεντρώθηκαν -ύστερα από πορεία που κατέληξε στο χώρο του Πανεπιστημίου- έξω από την αίθουσα της εκδήλωσης και φώναζαν συνθήματα κατά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμματος με πρωτοφανή υστερία, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα «Κάτω η Χούντα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.». Και ασφαλώς υπήρχαν αντισυνθήματα -«Αυτή δεν είναι Αριστερά». «Κάτω η Χούντα των τραμπούκων» και «Κάτω οι προβοκάτορες». Αυτές οι ενέργειες δεν τιμούν κανένα.
Τρίτο και μεγαλύτερο ψέμα: η διόγκωση και η οργανωμένη παραπληροφόρηση. Ένα μικροεπεισόδιο που προκάλεσαν ορισμένα στελέχη του ΝΑΡ αλλά και μεμονωμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με μικροτραμπουκισμούς, μετά το τέλος τόσο της πολιτικής όσο και της μουσικής εκδήλωσης με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και κατά της πολιτικής της κυβέρνησης και της ακροδεξιάς, διογκώθηκε από το φιλομνημονιακό δίκτυο για να αποδειχτεί για μια ακόμη φορά ποιοι τρίβουν τα χέρια τους με πρωτοφανή παραπληροφόρηση και ψευδείς ειδήσεις ότι δήθεν διαλύθηκε η εκδήλωση και ότι έγιναν προπηλακισμοί κατά του ομιλητή. Επιπλέον, δείγμα γραφής τέτοιου είδους λούμπεν ενεργειών μερίδας μελών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έχουν αναγάγει σε μόνιμη πρακτική και τρόπο δράσης το χουλιγκανισμό και την προβοκάτσια, αποτελούν και τα εξής γεγονότα: α)ορισμένα στελέχη της νεολαίας Α.Ρ.Α.Ν. τμήμα της ΕΑΑΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημιούργησαν νεοφασιστικές και τραμπουκικές συνθήκες προκειμένου να μην συμμετάσχει η Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη διοργάνωση του τριημέρου των εκδηλώσεων και να μην καταθέσει στεφάνι στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου η Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. β) Μετά τις εκδηλώσεις της επετείου στις 19 Νοέμβρη, εξαπέλυσαν επιθέσεις σε φοιτητές της Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις σχολές των Πολιτικών Μηχανικών και Τοπογράφων- Μηχανικών του ΕΜΠ, καθώς και σε φοιτητές στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, χέρι-χέρι πήγαν στις εντυπώσεις οι προβοκάτορες με τοις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και του «μνημονιακού συγκροτήματος». Ενδεικτικό είναι το χαρακτηριστικό αφιέρωμα της Καθημερινής που αποτελεί ένα από τα στρατηγεία του «μνημονιακού συγκροτήματος», που αναφερόταν ιδιαίτερα στα επεισόδια που έγιναν στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο από τις ίδιες δυνάμεις με πρωτοφανείς αντιπολιτικές ενέργειες και χουλιγκανισμό.
Ποιού συμφέροντα υπηρετεί αυτή η πρακτική να επιτίθενται Αντιμνημονιακοί κατά Αντιμνημονιακών; Μα της ολιγαρχίας, της ακροδεξιάς και της κυβέρνησης Παπαδήμου. Υπηρετεί το «συγκρότημα» των μνημονιακών δυνάμεων. Γιατί αυτό θέλουν οι δυνάμεις του μνημονίου: επεισόδια, σόου και απαξίωση των πάντων. Για να έρχονται ως δύναμη υπευθυνότητας, λύσης και σωτηρίας της χώρας. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων που νομίζουν ότι με χουλιγκάνικες ενέργειες κάνει κοινωνικούς αγώνες. Αν αυτές οι ενέργειες δεν γελοιοποιούν την Αριστερά, τότε σίγουρα δεν την τιμούν.
Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που πολλούς τους τυφλώνει το πάθος του προβοκάτορα και προβαίνουν σε αντιπολιτικές ενέργειες και από την Αριστερά, ρίχνοντας νερό στον μύλο της συντήρησης. Η πρακτική αυτή έχει ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση των προοδευτικών ανθρώπων της χώρας. Και έχει καταδικαστεί από τότε που η σημερινή ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριν την κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973, ήταν ενταγμένη στις γραμμές του Κ.Κ.Ε. και τότε χρησιμοποίησαν κάθε τραμπούκικο μέσο προκειμένου να μην γίνει η κατάληψη του Πολυτεχνείου -το 1973, επί Χούντας -γιατί σύμφωνα με την τότε πολιτική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. και της ΚΝΕ δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες. Και έχει καταδικαστεί από τότε που η σημερινή ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με άλλα τμήματα από παλιότερους νεολαίους της ΚΝΕ είχαν δημιουργήσει τα «ΚΝΑΤ» κατά παράφραση των ΜΑΤ της αστυνομίας, για να ξυλοκοπούν αγωνιστές άλλων αριστερών πολιτικών δυνάμεων και κυρίως δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και για τις δύο αυτές περιόδους είναι γνωστή η αυτοκριτική των ηγεσιών αυτών των ομάδων. Έχουμε κοινωνικό πόλεμο με την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να υπονομεύεται από προβοκατόρικες ενέργειες και καιρός είναι οι ηγεσίες αυτών των ομάδων να κάνουν την αυτοκριτική τους και να θέσουν τέρμα σε αυτές τις πρακτικές.
Ο Στέφανος Τζουμάκας στην ομιλία του επισήμανε μεταξύ των άλλων ότι: «Η δικτατορία αποτελεί γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος και κυρίως όταν βρίσκεται σε κρίση. Το 1967 η άρχουσα τάξη, το παλάτι και ο αμερικανικός παράγοντας επέβαλαν ένα καθεστώς, τη Χούντα προκειμένου να διασφαλίσουν τα στρατηγικά συμφέροντα τους για την επόμενη δεκαετία και τη διαιώνιση του συστήματος. Ο αντιδικτατορικός αγώνας διακρίθηκε από δύο στρατηγικές: Η μία ήταν η αντίσταση κατά της χούντας μέχρι την ανατροπή της, αλλά και του καθεστώτος που γέννησε την χούντα. Ήταν η γραμμή της ρήξης με το σύστημα που γεννά της χούντες. Ήταν η γραμμή των αγωνιστών. Ήταν η προοδευτική γραμμή. Η άλλη ήταν η γραμμή της αντίθεσης, της αντιπολίτευσης στη χούντα. Ήταν η γραμμή πολλών παλαιών αλλά και νέων πολιτικών. Ήταν η συντηρητική γραμμή. Το 1989 προκειμένου να επιβάλλουν με βίαιο τρόπο την λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού με πολιορκητικό κριό τον Μητσοτάκη οδήγησαν σε παραπομπή τον Α. Παπανδρέου προκειμένου να διασφαλίσουν τον έλεγχο της επόμενης περιόδου και τη διαιώνιση του συστήματος.
Είναι γνωστή η αυτοκριτική των τότε ηγετών της παραδοσιακής Αριστεράς για την σύμπραξη τους με αίτημα την κάθαρση. Τώρα, τον Νοέμβρη του 2011 έχουμε την τρίτη ενέργεια των κύκλων της άρχουσας τάξης σε σύμπνοια με το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της Ε.Ε. το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, την παραίτηση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και την επιβολή της κυβέρνησης ενός τραπεζίτη. Η πρόσφατη ωμή πολιτική επέμβαση για τη διαμόρφωση λύσης για τα συμφέροντα τους και τη διαιώνιση του συστήματος θα γραφτεί στις μελανότερες σελίδες της νεώτερης ιστορίας της χώρας. Αυτοί οι σχεδιασμοί «από τα πάνω» είχαν το τέλος που τους άξιζε τόσο από την πολιτική μεταβολή του '74 όσο και από την προοδευτική εξέλιξη του '93.
Το ίδιο θα ισχύσει και για την κυβέρνηση Παπαδήμου, επιβεβαιώνοντας κλασικά το βασικό λόγο για τον οποίο έγινε το πραξικόπημα το '67 καθώς και τότε, ήταν γνωστό ότι διακυβεύονταν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Και με αυτή την έννοια «η Χούντα δεν τελείωσε το '73». Κάθε φορά που τίθενται σε κρίση τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του συστήματος, παρεμβαίνουν σε επίπεδο κορυφής οι αντιδραστικές δυνάμεις που καθηλώνουν την κοινωνία, εμφανίζοντας μεταξύ των άλλων, τα συμφέροντας τους ως συμφέροντα της πατρίδας. Λόγω των εξελίξεων, δεν είναι απαραίτητη η επέμβαση των κατασταλτικών μηχανισμών των ενόπλων δυνάμεων, είναι αποδοτικότερη η χειραγώγηση και ο καταιγισμός από την μιντιοκρατία και ορθώς της έχει αποδοθεί ο επιτυχής χαρακτηρισμός ως «τηλεοπτική Χούντα» που σε σύμπραξη με επιχειρηματικούς κύκλους και εξαγορασμένους πολιτικούς επιδιώκει την ποδηγέτηση των πολιτικών εξελίξεων, την υπονόμευση της Δημοκρατίας και την καθυπόταξη των δυνάμεων της εργασίας.
Εξάλλου, η γενιά του πολυτεχνείου, και η γενιά της μεταπολίτευσης που όλοι οι δεξιόφρονες επιδιώκουν να γίνει ο σάκος του μποξ, δεν διηύθυναν τη χώρα. Καθοριστικό ρόλο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80, έπαιξαν η παρασιτική ολιγαρχία, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, τα κόμματα, οι κοινωνικές οργανώσεις και η διαπλοκή επιχειρηματιών, ιδιοκτητών ΜΜΕ και ελεγχόμενων πολιτικών, που εμφανίστηκε από τις αρχές της δεκαετίας του '90, επεκτάθηκε μετά τη φούσκα του Χρηματιστηρίου και τώρα διορίζει Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο, να επιβάλλει έργα και επενδύσεις, υποκαθιστώντας σε σύμπραξη με πολιτικές ηγεσίες ηττημένες, τα πολιτικά κόμματα. Μιλάμε για πρωτοφανή πολιτική ήττα και ένα απροκάλυπτο πολιτικό πραξικόπημα στην πολιτική ζωή της χώρας. Πρόκειται για μια αντιδραστική και ζοφερή εξέλιξη. 'Όλοι οι δεξιοί και όσοι θέλουν να κάνουν καριέρα στην πολιτική τώρα, πάσης φύσεως δεξιοί, λένε ότι η γενιά του Πολυτεχνείου έχει ευθύνες για τις αρνητικές συνέπειες στις εξελίξεις της Μεταπολίτευσης. Όλοι αυτοί οι δεξιόφρονες αποφεύγουν να προσδιορίσουν ότι η Ελλάδα ήταν και είναι μια χώρα μέσης καπιταλιστικής ανάπτυξης και διήλθε δια πυρός και σιδήρου επί μία 25ετία, μια περίοδο έντονων πολιτικών και κοινωνικών ανωμαλιών. Αποσιωπούν ότι η Μεταπολίτευση έχει θετικό ισοζύγιο την εμπέδωση της Δημοκρατίας, την ομαλότητα, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου καθώς και μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Τις καπιταλιστικές χώρες και αυτό το ξέρουν όλοι στην Αριστερά, τις καθορίζουν οι βασικές αντιθέσεις όπως είναι οι αντιθέσεις μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, μεταξύ ανάπτυξης και υπανάπτυξης και ούτω καθεξής. Τα 20000 νεκροταφεία των επιχειρήσεων στις βιομηχανικές περιοχές της χώρας, η ολιγαρχία και το μεταπρατικό κεφάλαιο τα δημιούργησε ή αυτοί που πρωτοστάτησαν από τη γενιά του Πολυτεχνείου; Τη φοροδιαφυγή 35 δις το χρόνο επί 25 χρόνια οι επαγγελματίες, οι μισθωτοί και οι εκπαιδευτικοί της γενιάς του Πολυτεχνείου τη δημιούργησαν, αυτοί ήταν οι πλούσιοι; Ή το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων; Τα 15 δις εισφοροδιαφυγή στα ασφαλιστικά ταμεία σε ετήσια βάση επί 25 χρόνια, οι πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου τη δημιούργησαν; Τον 7πλασιασμό του πλούτους του 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων, αυτή η γενιά το δημιούργησε; Τα 45 εκατ. ακίνητα οι πρωταγωνιστές στην Νομική και το Πολυτεχνείο τα δημιούργησαν; Τις καταθέσεις περίπου 600 δις ευρώ σε αλλοδαπές Τράπεζες, οι ελευθεροεπαγγελματίες και οι εκπαιδευτικοί της Γενιάς του Πολυτεχνείου τις έχουν; Τα κυρίαρχα θέματα που συνέβαλαν στην διόγκωση του χρέους και του ελλείμματος, δηλαδή η διάλυση των παραγωγικών επιχειρήσεων, της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή, το σκάνδαλο στο Χρηματιστήριο και τη διαπλοκή, οι προοδευτικοί αγωνιστές της Γενιάς του Πολυτεχνείου τα δημιούργησαν; Οι κοινωνικές και πολιτικές αλχημείες έχουν ένα όριο. Στην Ελλάδα έχουμε κοινωνικές τάξεις, όπως και σε όλες τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Την διεύθυνση της χώρας την είχαν η ολιγαρχία, το παρασιτικό κεφάλαιο, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, οι ηγεσίες των κομμάτων και οι ηγεσίες των κοινωνικών οργανώσεων. Το ότι ελάχιστοι (ούτε το 3%) συμμετείχαμε στην επίσημη πολιτική, είναι γνωστό. Η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα ασχολήθηκε με τις εν γένει επαγγελματικές και κοινωνικές δραστηριότητες. Ορισμένοι πέρασαν στην απέναντι όχθη και εντάχθηκαν στο σύστημα με ενεργούς ρόλους. Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία συμμετείχε και συμμετέχει στο προοδευτικό κίνημα, στην προοδευτική πολιτική δράση, στις πολιτικές διεργασίες και σε αντίστοιχους αγώνες χωρίς ένταξη στην επίσημη πολιτική.
Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις σε κάθε χώρα καθορίζονται, για να θυμηθούμε και λίγο τον αείμνηστο Πουλαντζά, από τις κοινωνικές τάξεις και τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η πολυετής φιλολογία είναι περιορισμένης σημασίας περί των γενεών, της εθνικής αντίστασης, του 114, του Πολυτεχνείου, της Μεταπολίτευσης, της Αλλαγής και πάει λέγοντας. Είναι μια προσέγγιση από συντηρητική ματιά, από όσους θέλουν να αποσιωπήσουν τη φύση, το χαρακτήρα και την εξέλιξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα μετά την Μεταπολίτευση, όπως και σε κάθε άλλη χώρα. Και είναι επιφανειακή η γενεακή ανάλυση γιατί αποσιωπά τα ουσιώδη, δηλαδή το ότι σε κάθε καπιταλιστική χώρα την εξουσία την έχει η άρχουσα τάξη.
Σε κάθε καπιταλιστική χώρα κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Και τις εξελίξεις τις καθόρισε η ολιγαρχία, η μεγαλοαστική τάξη, η αστική τάξη και ως ένα βαθμό και τα ανερχόμενα μέσο-στρώματα που επέβαλαν ένα μοντέλο ανάπτυξης χωρίς παραγωγή, με εργολάβους και υποδομές και με 45 εκατ. ακίνητα, δεύτερη χώρα στον κόσμο στην οικοδομή. Χώρα χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς προϊόντα, χωρίς εξαγωγές, χωρίς τα δύο βάθρα του καπιταλισμού τις επιχειρήσεις και την εργασία. Διότι κυριάρχησε το παρασιτικό κεφάλαιο και η παρασιτική άρχουσα τάξη. Και σε κάθε περίπτωση, η γενιά Πολυτεχνείου ήταν και είναι η πρώτη γενιά Νίκης και δικαίωσε όλες τις γενιές της Ήττας μέχρι τότε. Οι εκπρόσωποι των γενιών του «πολιτικού χειμώνα» στην Ελλάδα ήταν δικτατορία Μεταξά, Κατοχή, Εμφύλιος, Μετεμφυλιακό κράτος, βία και νοθεία, πολιτικές δολοφονίες, αποστασία, δικτατορία. Ήταν η πρώτη γενιά Νίκης που δικαίωσε τους αγώνες που χάθηκαν, τις ήττες που υπέστησαν χιλιάδες αγωνιστές. Και πάνω σε αυτή την νίκη, μια νίκη κατά της ακροδεξιάς και της δεξιάς, οικοδομήθηκε η εδραίωση προοδευτικών ιδεών, η διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων και η διαμόρφωση συνθηκών για μια σχετική ευημερία στη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα. Αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα στο σύνολο της. Γιατί συνήθως κάθε συντηρητική ανάγνωση αποτελεί εκτός των άλλων και αντιστροφή της πραγματικότητας.»
Όσον αφορά την παρούσα πολιτική συγκυρία, υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι: «Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που μας οδήγησε στην κρίση δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην έξοδο από αυτή, ότι υπήρχε και υπάρχει ο προοδευτικός δρόμος τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα. Όσο συνεχίζουν να ασκούνται οι πολιτικές των μνημονιακών δυνάμεων της χώρας και του νεοφιλελεύθερου διευθυντηρίου της ΕΕ, η κρίση θα βαθαίνει. Έμπρακτη απόδειξη αποτελεί η πρωτοφανής ανεργία, η εκτεταμένη φτώχεια, η περαιτέρω διάλυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και η συνέχιση της συγκέντρωσης πλούτου από την παρασιτική ολιγαρχία και όχι μόνο. Για την ασκούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική της τελευταίας διετίας από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου καθώς και τη συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά είναι γνωστό ότι δεν συμφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία πανελλαδικά από τα στελέχη, τα μέλη και τους φίλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και είναι ανιστόρητο όσοι επιδιώκουν να ταυτίσουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμμα και ως παράταξη με αυτή την πολιτική. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου που είναι ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και στο μνημόνιο και έχουν σαφή επιδίωξη την προοδευτική έξοδο από την κρίση, θα πρέπει να επιδιώξουν πολιτικές συνεργασίες και συμφωνίες καθώς ένα μαζικό κίνημα ενωτικό σε αυτή την κατεύθυνση, αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για την επόμενη πολιτική περίοδο.»
Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Έξοδο από την Κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου