Η πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας ως προς τα ασφαλιστικά μέτρα, επέτρεψε στη Γερμανία, πρώτον, τη συμμετοχή της στον Μηχανισμό Σταθεροποίησης (ΜΣ). Θυμίζω ότι αυτός φτιάχτηκε μετά από δική της πρόταση και σύμφωνα με τις απαιτήσεις της. Δεύτερον, ανέθεσε στο Γερμανικό κοινοβούλιο την απόφαση για κάθε μελλοντική αύξηση των κεφαλαίων συμμετοχής της Γερμανίας στον μηχανισμό. Τρίτον, αποφάσισε ότι η...
γερμανική βουλή δικαιούται να έχει συνεχή πληροφόρηση από το μηχανισμό. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι το ιδρυτικό του μηχανισμού προβλέπει δεσμευτικά ότι η διοίκηση και οι υπάλληλοι του, δεν θα παρέχουν πληροφόρηση σε πρόσωπο ή θεσμό εκτός του μηχανισμού. Τέλος το Συνταγματικό Δικαστήριο απεφάσισε ότι θα εξετάσει στην κύρια δίκη, τον Οκτώβριο τις δράσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Μάλιστα, χαρακτήρισε τις αγορές κρατικών ομολόγων που πράττει η τελευταία, ιδιαίτερα εκείνες στη δευτερογενή αγορά, ως παράνομες. Με άλλα λόγια πιθανό να ανακαλέσει τον μοναδικό συμβιβασμό που αναγκάστηκε να κάνει η Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Σημαντικοί γερμανοί συνταγματολόγοι προβλέπουν ότι η απόφαση στην τακτική δίκη θα προτρέπει τη Γερμανία σε προσφυγή στο Δικαστήριο της ΕΕ ενάντια της ΕΚΤ!
Η πρόσφατη απόφαση του Γερμανικού Δικαστηρίου παραβιάζει ποικιλότροπα τις Συνθήκες και αναβαθμίζει τον ρόλο των θεσμών της Γερμανίας σε βάρος των αντίστοιχων θεσμών των υπόλοιπων κρατών της Ευρωζώνης, καθώς και εκείνων της ΕΕ. Καθιστά τους γερμανικούς θεσμούς
«τελικό κριτή» των αποφάσεων των θεσμών της Ένωσης, ακόμα και της τυπικής ανεξάρτητης ΕΚΤ. Η κύρια αλλαγή που επέρχεται είναι ότι οι γερμανικοί θεσμοί, καθίστανται μέσω των αποφάσεων του δικού της συνταγματικού δικαστηρίου ο τελικός κριτής και επιλογέας των ευρωπαϊκών αποφάσεων, ιδιαίτερα όσων αναφέρονται ευθέως στην κρίση.
Η πορεία των πραγμάτων είναι σαφής. Αρχικά η Γερμανία επιβάλλει την αδιαφανή και αντιδημοκρατική λειτουργία της διεύθυνσης του μηχανισμού σταθερότητας. Μακριά από τον έλεγχο των κοινοβουλίων και της κοινής γνώμης. Διασφαλίζει ότι πολλά εθνικά κοινοβούλια και άλλοι εθνικοί θεσμοί δεν θα έχουν δικαίωμα παρέμβασης στη λειτουργία της διεύθυνσης του μηχανισμού, ενώ οι υπουργοί μέλη της τελευταίας δεν θα λογοδοτούν στα κράτη τους. Αφού δέσμευσε η Γερμανία τους πάντες σε μια λειτουργία του μηχανισμού χωρίς δημοκρατία, κατόπιν αυτοεξαιρέθηκε. Θέτει, πλέον, οποιαδήποτε απόφαση του μηχανισμού υπό την του θεσμικού της συστήματος.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όλα τα πιο πάνω γίνονται στο όνομα της εσωτερικής έννομης τάξης της ίδιας της Γερμανίας το γεγονός παραμένει ότι η Γερμανία συγκροτεί έναν μηχανισμό που δεσμεύει την έννομη τάξη των κρατών μελών της Ευρωζώνης, αλλά κατόπιν, και εκ των υστέρων, εξαιρεί τον εαυτό της. Με αυτό τον τρόπο αποκτά ιδιαίτερα δικαιώματα και γίνεται ο τελικός και ανώτατος κριτής των αποφάσεων σειράς θεσμών στην Ενωση. Θέτει, δηλαδή, τους εθνικούς θεσμούς της υπεράνω των άλλων κρατών καθώς και της ίδιας της Ένωσης. Αποδίδει στον εαυτό της ειδικά δικαιώματα και αρμοδιότητες. Κάνει τον εαυτό της
«αρχή» του συνόλου. Αποφασίζει να έχει την οικονομική και θεσμική πρωτοκαθεδρία. Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει στην ουσία του από τον πρόσφατο συμβιβασμό στη Λευκωσία, σύμφωνα με τον οποίο ορισμένα από αυτά τα δικαιώματα παρέχονται και σε όποιο «κοινοβούλιο έχει ανάλογες»… δεσμεύσεις.
Τέλος, επειδή ορισμένοι καλοπροαίρετοι νεοραγιάδες θα μιλήσουν για την «δημοκρατική λειτουργία» των θεσμών της Γερμανίας χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι, πρώτον, προκειμένου να συμβεί αυτό, αδειάζονται από δικαιώματα εποπτείας, ενημέρωσης και συναπόφασης τα περισσότερα άλλα κοινοβούλια στην Ευρωζώνη. Δεύτερον, ότι τίθενται οι εθνικοί θεσμοί της Γερμανίας υπεράνω εκείνων της ΕΕ. Τέλος, τρίτον, θυμίζω ότι στην εποχή της βρετανικής αυτοκρατορίας, όσα περισσότερα δικαιώματα χάναν οι θεσμοί των αποικιών, τόσο πιο «δημοκρατικά» λειτουργούσε το βρετανικό κοινοβούλιο. Κατά συνέπεια, «ουδέν νεώτερο από το γερμανικό μέτωπο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου