Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πως είναι η κατάσταση σε μία χώρα και κατά πόσο αυτό μπορεί να μεταφραστεί με αριθμούς είναι αυτά, τα μαυραγορίτικα μαγαζιά και η τιμή που μπορείς να γαμήσεις στις πουτάνες. Τα πρώτα είναι περισσότερα και από τους τηλεφωνικούς θαλάμους και με 10 € μπορείς να γαμήσεις άνετα στο κέντρο, άρα καλά πάμε.
Θέλω μία μέρα να μπορέσω να βρεθώ ταυτόχρονα σε όλες αυτές τις φωτεινές πινακίδες που εμπορεύονται την εξαθλίωση και να τους βάλω φωτιά, ο αδιόριστος πυροσβέστης πως τα κατάφερε, σίγουρα θα μπορώ και γω να τα προλάβω όλα.
Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέτοια μαγαζιά; Αυτοί εκμεταλλεύονται την απελπισία και την εξαθλίωση του κόσμου προς όφελος δικό τους, σου λέει τώρα που δεν έχουν στον ήλιο μπύρα θα τους γαμήσουμε, είναι ρε γαμώτο σαν μία εποχή που όλοι οι μπάτσοι θα δέρνουν καθημερινά τον απλό κόσμο (τώρα δλδ) και συ να θες να μπεις στην ΕΛ.ΑΣ. για να έχεις μια σίγουρη δουλειά. Και ομολογώ ότι πέρα από τους αναρχικούς δεν έχω δει άλλους να ενοχλούνται έντονα από αυτό, όχι τουλάχιστον σε παρεμβατικό επίπεδο....
Γι αυτό ξαναλέω και επιμένω, ότι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο είναι καθρέφτης, δεν υπάρχουν ούτε τα λαμόγια οι πολιτικοί, ούτε ο εχθρός από τα έξω, ούτε τίποτα άλλο, εσύ φταις, αν δεν το καταλάβεις αυτό δεν προχωράμε, δεν πάμε πουθενά.
Δεν σε βάζω μαζί μου, δεν λέω εμείς φταίμε, λέω εσύ φταις, κουράστηκα να παίρνω μερίδιο από το φταίξιμο, όχι εγώ δεν φταίω, εμένα με ενοχλούσαν πολλά ακόμα και όταν όλοι τραγουδάγανε και δούλευαν για να χτίζουν αμάξια και να αβαντάρουν εταιρίες. εσύ φταις και οι όμοιοι σου. Το έβλεπα κάθε μέρα από τα πράγματα που σε ενοχλούσαν και από αυτά που δεν σε ενοχλούσαν.
Ακόμα και από αφέλεια, πάντα σου έκαναν όχι ότι ήθελαν, αλλά ότι τους επέτρεπες να σου κάνουν, και συ δυστυχώς ....... επέτρεψες πολλά, ακόμα το κάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου