Ας μιλήσουμε για… ψωμί! (…)

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητάν θυσίες.(…)
Τρίκαλα 19/3/13
Γράφει ο Δημήτρης Σαριγγαλάς
Δύο στους δέκα καταναλωτές στη χώρα μας δεν μπορούν να αγοράσουν τα απαραίτητα γραμμάρια άρτου για να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες. Τα στοιχεία είναι από έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρία MARC και έγινε για λογαριασμό της Ομοσπονδίας Αρτοποιών Ελλάδας. Η είδηση δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών», το Σάββατο 16 Μαρτίου.
Η έρευνα μας λέει ακόμη ότι το ποσοστό διπλασιάστηκε στα τελευταία δυο χρόνια, αφορά εκείνες τις μερίδες του πληθυσμού που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση, μισθωτούς, συνταξιούχους, άνεργους και φυσικά εκτός από το ψωμί οι συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού έχουν μειώσει και άλλα είδη διατροφής, όπως γάλα και κρέας.
Δύο στους δέκα καταναλωτές σημαίνει περίπου δύο εκατομμύρια ανθρώπους, σε ποσοστά επί τις εκατό αφορά το 20% του πληθυσμού. Αναρωτιέμαι πόσοι και πόσες Τρικαλινοί και Τρικαλινές μπορεί να περιλαμβάνονται στα δύο εκατομμύρια....
Με ένα πολύ πρόχειρο υπολογισμό -για το Δήμο Τρικκαίων μόνο- ο αριθμός των συμπολιτών μας που έχει μειώσει την αγορά ψωμιού προσεγγίζει τις δεκαέξι χιλιάδες άτομα. Ακόμη και στην περίπτωση που αυτός ο αριθμός είναι εντελώς αυθαίρετος και λάθος, ακόμη και αν για τον Δήμο Τρικκαίων είναι αρκετά μικρότερος –ας πούμε ότι είναι δέκα χιλιάδες- εξακολουθεί να παραμένει ένα νούμερο που σου προκαλεί σοκ. Ειδικά, αν σκέφτεσαι ότι πίσω από το νούμερο κρύβονται άνθρωποι.
Ειδικότερα, αν δεν είσαι «ρεαλιστής» υπουργός οικονομικών, αν δεν είσαι πρόεδρος της δήθεν υπεύθυνης αριστεράς, αν δεν είσαι αγκιστρωμένος οπαδός στο «ένδοξο» παρελθόν της μεγάλης κεντροαριστερής παράταξης που «αμάρτησε για το παιδί της», αν δεν είσαι ξεφτισμένος σοσιαλδημοκράτης που πουλάς φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Ειδικά, δηλαδή, αν δεν είσαι «νούμερο» της πολιτικής, από αυτά τα «νούμερα» που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία χρόνια όχι επειδή είναι άσχετοι και δεν ξέρουν τι κάνουν, αλλά αντιθέτως, επειδή ξέρουν πολύ καλά τι και πώς να το κάνουν.
Αν δεν είσαι κάτι από τα παραπάνω και εξαιρώντας εννοείται τις ομάδες ανεγκέφαλων, αυτό που μένει, είναι να είσαι αριστερός, ιδεολόγος, αγωνιστής, δημοκράτης, αλτρουιστής ίσως και επαναστάτης που αγωνίζεσαι για ισότητα, ελευθερία μπορεί και για σοσιαλισμό. Συνεδριάζεις, συμμετέχεις σε συνελεύσεις, κατεβαίνεις στις πορείες, στις απεργίες, φτιάχνεις επιτροπές, ορίζεις ή ορίζεσαι επικεφαλής τομέων, διοργανώνεις εκδηλώσεις και πολλά άλλα που γεμίζουν τον αγωνιστικό σου χρόνο, τον ίδιο αυτό χρόνο που για άλλους μετράει αντίστροφα, τον ίδιο αυτό χρόνο που άλλοι έχασαν το «προνόμιο» να αγοράζουν ψωμί.
Και πού να βρεις χρόνο για να συναντηθείς με τους δεκαέξι άντε δέκα χιλιάδες ανθρώπους που μείωσαν τις αγορές σε είδη πρώτης ανάγκης; Πού να βρεθεί ο χρόνος για να αναρωτηθείς τι σκέφτονται, ποιες αγωνίες έχουν, πώς τα βγάζουν πέρα, πώς αισθάνονται. Εσύ έχεις άλλα να σκεφτείς, να φτιάξεις πρόγραμμα, αναλυτικό και πλήρες, εξειδικευμένο, να κάνεις προτάσεις για την τακτική και την στρατηγική που θα σώσει το λαό από την καταστροφή.
Ως τότε ο αριθμός αυτών που αδυνατούν να αγοράσουν ψωμί μπορεί να προσεγγίσει τον αντίστοιχο της κατοχής, μερικοί άνεργοι θα έχουν προστεθεί ακόμη στην στρατιά των ανέργων και των απελπισμένων και κάπου θα διαβάσουμε για κάποιον που κάπου αυτοκτόνησε. Εντάξει, μπορεί να αυτοκτόνησε από ερωτική απογοήτευση, όπως είπε και ο βουλευτής της δήθεν αριστεράς Γρ. Ψαριανός, μπορεί να μην έκανε καλή οικονομική διαχείριση, θα πει κάποιος άλλος, μπορεί, όμως, επειδή δεν είχε να αγοράσει ψωμί.