Όταν στην Ισπανία και την Πορτογαλία απεργούν ενάντια στις περικοπές στην υγεία, μαζί με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, καταβαίνει στους δρόμους ολόκληρη η κοινωνία και διαδηλώνει μαζί τους. Την αφορά.
Όταν στην Ελλάδα απεργούν και διαδηλώνουν μεμονωμένοι κλάδοι, η κοινωνία απλώς ενοχλείται. Πιστεύει ότι δεν την αφορά. Είναι πρόβλημα του άλλου. Η κοινωνία ενοχλείται διότι παρεμποδίζεται η μίζερη καθημερινότητά της. Ενοχλείται διότι αναγκάζεται να «ξυπνήσει» από την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι όπως πρώτα. Σήμερα η κοινωνία ενοχλείται γιατί δεν συμμετέχει. Αν συμμετείχε, αν ήταν στους δρόμους και τις πλατείες διεκδικώντας τα θεμελιώδη, όπως είναι η υγεία και η παιδεία, διεκδικώντας την επιβίωση και την αξιοπρέπειά της, είναι βέβαιο ότι δεν θα ενοχλείτο. Θα αγωνιζόταν. Σήμερα, το περιεχόμενο των αγώνων δεν είναι όπως παλιότερα, τότε που κάθε κλάδος κατέβαινε στους δρόμους για να υπερασπιστεί καθαρά συνδικαλιστικά ζητήματα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Σήμερα, είναι ζήτημα επιβίωσης, αξιοπρέπειας, δημοκρατίας, σε μια κοινωνία που γαλουχείται πια με έντονα φασιστικά πρότυπα.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός ως μέσο καταστολής
Στη χώρα των υποταγμένων, στη χώρα των 4.000 αυτοκτονιών, των 2.000.000 ανέργων, της σαρωτικής ανεργίας των νέων, στη χώρα των συσσιτίων, στη χώρα που το κοινωνικό κράτος αντικαταστάθηκε από το κράτος φιλανθρωπίας, σ’ αυτή τη χώρα που η αξιοπρέπεια του πολίτη καταρρακώνεται καθημερινά, οι άνθρωποι προτιμούν να παραμυθιάζονται από τα ψέματα των κυβερνώντων για μια ανάκαμψη που υποτίθεται ότι έρχεται, αλλά ποτέ δεν φτάνει. Προτιμούν να μετατοπίσουν σε άλλους τις ευθύνες τους, παρά να αναλάβουν τις δικές τους. Προτιμούν να περιχαρακωθούν στο καβούκι τους, αντί να παλέψουν για την ανατροπή.
Οι κυβερνώντες δεν είναι ανόητοι. Έχουν αντιληφθεί σε ποιους απευθύνονται. Και έχουν κατανοήσει πολύ καιρό τώρα ότι σ’ αυτή τη χώρα της ανύπαρκτης αλληλεγγύης, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός, ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Και επενδύουν σ’ αυτόν, με μια πολύ καλά σχεδιασμένη στρατηγική. Έχουν γίνει δεξιοτέχνες στο διχασμό της κοινωνίας, με στόχο την κατασυκοφάντηση και τον διασυρμό εκάστου κλάδου που ξεσηκώνεται.
Η στοχοποίηση των εκπαιδευτικών
Τις ημέρες αυτές που έχουν στοχοποιηθεί οι καθηγητές και όλοι νοιάζονται για τις πανελλαδικές εξετάσεις των παιδιών, μήπως και αναβληθούν, βρίσκεται σε εξέλιξη άλλη μια παράσταση απίστευτης υποκρισίας και φαρισαϊσμού από πλευράς της τρόικας εσωτερικού. Λοιδορούν τους καθηγητές ότι παίζουν με την αγωνία των μαθητών. Όχι, δεν παίζουν οι καθηγητές. Κι αν παίζουν, το βέβαιον είναι ότι το παιχνίδι το ξεκίνησε η κυβέρνηση. Αναρωτήθηκε κανείς από όλους εκείνους που αναθεματίζουν τους εκπαιδευτικούς, για ποιο λόγο ο υπουργός Παιδείας ανοίγει θέμα «μεταρρύθμισης» στην εκπαίδευση ένα μήνα πριν από τις πανελλαδικές εξετάσεις; Χάθηκαν οι υπόλοιποι έντεκα μήνες του χρόνου; Δεν γνώριζε ότι προκαλούσε τη εκπαιδευτική κοινότητα και τίναζε στον αέρα τις εξετάσεις; Ασφαλώς και τα γνώριζε. Όχι μόνο το γνώριζε, αλλά το επεδίωκε κιόλας! Βέβαιος ότι η ελληνική κοινωνία θα στραφεί εναντίον των εκπαιδευτικών. Θα συσπειρωθεί η ευκολόπιστη ελληνική κοινωνία πίσω από τη δήθεν στιβαρή και αποφασιστική κυβέρνηση που σκέφτεται να επιστρατεύσει τους απεργούς . Έτσι, οι εκπαιδευτικοί, απομονωμένοι, χωρίς συμμάχους σε μια εχθρική κοινωνία, θα αναγκαστούν να βάλουν την ουρά στα σκέλια, να υποχωρήσουν και να δεχθούν να… μεταρρυθμιστούν. Κι η τρόικα εσωτερικού θα έχει πετύχει μια περιφανή νίκη έναντι των εχθρών της μνημονιακής τάξης και ηθικής. Ο κοινωνικός αυτοματισμός θα κάνει το θαύμα του. Δεν θα τους έχει καταστείλει η κυβέρνηση, αλλά η κοινωνία!
Η πάγια μέθοδος
Κοιτάζοντας πίσω, θα παρατηρήσει κανείς πως η ίδια μεθοδολογία ακολουθείται πιστά, κάθε φορά που πρέπει να κατασυκοφαντηθεί ένας κλάδος, ώστε να εξοντωθεί ευκολότερα.
Επιλέγονται πάντα οι πλέον ακατάλληλες για την κοινωνία χρονικές συγκυρίες, άρα οι πλέον κατάλληλες για τα κυβερνητικά σχέδια. Καταμεσής του καλοκαιριού, που υποτίθεται θέλουμε να δείξουμε ένα καλό πρόσωπο στους τουρίστες, η εκάστοτε κυβέρνηση θυμόταν αίφνης ότι έπρεπε να «μεταρρυθμίσει» τους ναυτεργάτες ή τους ταξιτζήδες, προκαλώντας και στη μια και στην άλλη περίπτωση πρωτοφανές έμφραγμα στην ελληνική κοινωνία, στα νησιά, στους επισκέπτες. Τυχαίο; Κάθε άλλο! Είναι πάγια μέθοδος.
Η κατάργηση των απεργιών
Ο στόχος αυτής της τακτικής είναι η κατασυκοφάντηση κάθε εργασιακού κλάδου που ξεσηκώνεται, και εν τέλει του συνόλου του εργατικού κινήματος. Μέχρι στιγμής, χάρη στην ευκολόπιστη και υποταγμένη ελληνική κοινωνία, μια χαρά τα καταφέρνουν. Το επόμενο βήμα θα είναι η κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας. Ήδη ο Άδωνις δήλωσε ότι θα προτείνει, στο πλαίσιο της συνταγματικής αναθεώρησης, την απαγόρευση της απεργίας στη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων. Είναι φανερό ότι με πρόσχημα τις πανελλαδικές, ετοιμάζονται να επιβάλουν καθολική απαγόρευση.
ΥΓ 1 . Έγραψα πιο πάνω ότι στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει αλληλεγγύη. Και πριν σπεύσει ο αναγνώστης να διαμαρτυρηθεί διευκρινίζω: Η αλληλεγγύη δεν είναι ελεημοσύνη στην επαιτεία στην οποία έχει καταδικαστεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Αλληλεγγύη είναι η κοινή προσπάθεια, ο κοινός αγώνας. Ένας αγώνας, που ανεξαρτήτως της έκβασής του, είναι η μόνη επιλογή αξιοπρέπειας, που κάθε πολίτης αυτής της χώρας οφείλει στον εαυτό του.
ΥΓ 2. Ναι, υπάρχουν χρόνια και σοβαρότατα προβλήματα στο χώρο της παιδείας. Όμως με την ουσία κανένας δεν ασχολείται. Η μεταρρύθμιση του Αρβανιτόπουλου έχει μόνο ένα στόχο. Να οδηγήσει όσο γίνεται περισσότερους εκπαιδευτικούς στην ανεργία. Αυτό και μόνο. Τίποτα περισσότερο. ‘Αλλωστε για πια παιδεία μιλάμε τώρα πια; Αυτή που δημιουργεί νέους άνεργους και μετανάστες.
ΥΓ 3 ‘Εχουν περάσει μόνο 3 χρόνια. ‘Εχουμε μπροστά μας άλλα 397…
Ρένα Παυλάκη - Διακίδη-grafida.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου