Αυτό που αρχικά ήταν η αίσθηση μια περιρρέουσας κοινωνικής ατμόσφαιρας, άρχισε να παίρνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Από τη μια μεριά, η εικόνα της κυβέρνησης στη Βουλή κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για το φόρο ακινήτων και τους πλειστηριασμούς· από την άλλη, τα αποτελέσματα όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Από δύο διαφορετικές πλευρές επιβεβαιώνεται η αίσθηση ότι έχει αρχίσει το τέλος της κυβέρνησης Σαμαρά και ότι το «εάν» μιας αριστερής κυβέρνησης μετατρέπεται σε «πότε».
Αν και οι περισσότεροι επικεντρώθηκαν στην αρνητική ψήφο του Βύρωνα Πολύδωρα και τη διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, είχε ίσως περισσότερο ενδιαφέρον η στάση των νομιμόφρονων βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης. Όχι ότι δεν έχει σημασία η απώλεια ενός ακόμα στηρίγματος για την κυβέρνηση, της οποίας η κοινοβουλευτική υποστήριξη περιορίζεται πλέον στους 152. Αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό το ότι σχεδόν το σύνολο των βουλευτών της συμπολίτευσης ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν (μικρές ή μεγάλες) διαφωνίες με την ακολουθούμενη πολιτική, καθώς και να εκτοξεύσουν πυρά εναντίον του Γιάννη Στουρνάρα.
Η γενικευμένη δυσαρέσκεια των βουλευτών δείχνει με ενάργεια ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «αντάρτικο Πολύδωρα» (όπως θα λεγόταν κατά το πρότυπο του παρελθόντος), αλλά με άλλης ποιότητας φαινόμενο. Πρόκειται για την έκφραση στο κοινοβουλευτικό πεδίο της αγανάκτησης των ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο δεν βλέπουν καμία «ελάφρυνση» του Μνημονίου, αλλά αντιλαμβάνονται ότι ακόμα και τα σπίτια τους απειλούνται πλέον, χωρίς μάλιστα να είναι ορατή η οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψης. Αν στις δύο προηγούμενες φάσεις του Μνημονίου (επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου), θρυμματίστηκαν οι σχέσεις εκπροσώπησης του πάλαι ποτέ δικομματισμού με την πλειονότητα των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, τώρα φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με τους πιο καλά «βολεμένους». Η κυβέρνησης κινδυνεύει να χάσει τη «δεδηλωμένη» γιατί περιθωριοποιείται ραγδαία μέσα στην κοινωνία, χάνοντας τη στήριξη παραδοσιακών κοινωνικών συμμάχων της.
Την τάση απίσχνανσης της κυβέρνησης πιστοποιούν επίσης όλες οι δημοσκοπήσεις. Για τις δημοσκοπήσεις ισχύουν βέβαια οι γνωστές αιτιάσεις, που αφορούν τόσο τη διαπλοκή εταιριών με κέντρα εξουσίας, όσο και το ότι πολύ μεγάλο μέρος των ερωτώμενων δεν απαντάει. Ωστόσο, όταν όλες οι εταιρίες (οι οποίες δεν μπορούν να κατηγορηθούν ως φίλα προσκείμενες στην Αριστερά…) δίνουν την πρωτοκαθεδρία στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε μπορούμε να μιλάμε για αποτύπωση μιας πραγματικής κοινωνικής τάσης. Αξιοσημείωτη επίσης και η παράσταση νίκης που αποτελεί αντανάκλαση ενός ορισμένου πολιτικού κλίματος.
Δεδομένου ότι κυβέρνηση και τρόικα θα επιμείνουν στην ίδια καταστροφική πολιτική, η πολτική κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά μοιάζει αναπότρεπτη. Ωστόσο, το μνημονιακό μπλοκ δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας το μοιραίο. Το χτεσινό δημοσίευμα του Βήματος, περί δήθεν συνδιαλλαγής του ΣΥΡΙΖΑ με τον ευρωπαϊκό μερκελισμό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι διά της συκοφαντίας και της σπερμολογίας θα επιχειρηθεί να εμφανιστεί αναξιόπιστη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με απώτερο στόχο τον κλυδωνισμό της συνοχής του κόμματος. Το έχουμε ξαναπεί: το οργανωμένο ψέμα αποτελεί την έσχατη λύση ενός καταρρέοντος καθεστώτος.
Αλλά επειδή το ψέμα δεν θα πιάσει (μιας και στην Αριστερά δεν υπάρχουν χάπατοι), δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο να αναζητηθεί μετά τις ευρωεκλογές διέξοδος σε κυβερνητική «λύση» χωρίς Σαμαρά. Μια «λύση» όμως χωρίς την παραμικρή κοινωνική νομιμοποίηση.
ΠΗΓΗ:left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου