Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις των Μνημονίων των προηγούμενων ετών, αλλά και αυτές που προβλέπονται στο πλαίσιο του Πολυνομοσχεδίου (το οποίο είναι ουσιαστικά ένα τρίτο Μνημόνιο χωρίς δανειακή σύμβαση) υποτίθεται ότι δείχνουν την έξοδο της χώρας από την κρίση μέσα από τρεις κυρίως τρόπους:
α) τη διευκόλυνση της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων (μείωση γραφειοκρατικών εμποδίων, απελευθέρωση επαγγελμάτων και αγορών προϊόντων, περαιτέρω ενίσχυση της ευελιξίας των εργασιακών σχέσεων και των απολύσεων κ.τ.λ.), β) τη μεγαλύτερη εισροή ξένων επενδύσεων και γ) την "αξιοποίηση" του δημόσιου πλούτου μέσω του δεκαετούς απόρρητου του ΤΑΙΠΕΔ.
Μέχρι τώρα οι μνημονιακές πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης μισθών και ακίνητης περιουσίας είχαν μόνο καταστροφικά αποτελέσματα. Η καταστροφή αυτή αποτυπώνεται εύγλωττα στην επιδείνωση των πιο σημαντικών μακροοικονομικών και κοινωνικών δεικτών (ΑΕΠ, επενδύσεις, ανεργία, απασχόληση, φτώχεια κ.τ.λ.) και σε διάφορες εκθέσεις από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η πρόσφατη όμως έξοδος στις αγορές και ο τρόπος που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση (επιστροφή στην κανονικότητα) επιβεβαιώνει αυτό που ο ίδιος ο Τόμσεν είχε δηλώσει το 2010 στο LSE: Σημασία δεν έχει το ύψος του χρέους, αλλά η υλοποίηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο ακόμη και για την τρόικα δεν είναι η αποπληρωμή του χρέους, αλλά η μείωση του κόστους εργασίας, η δημιουργία διευρυμένων ζωνών φθηνής εργασίας, ο εξορθολογισμός (π.χ. βλέπε μείωση αναπηρικών συντάξεων) των δαπανών του Δημοσίου και η διαμόρφωση του ανταποδοτικού κράτους πρόνοιας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται νέες αγορές και επιχειρηματικές ευκαιρίες για τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα και διαμορφώνονται κανόνες τιμωρίας στους απείθαρχους ή όσους πολίτες εξακολουθούν να αρνούνται τους μισθούς πείνας και τις πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας στα πλαίσια του ελάχιστου (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, επιταγές εισόδου στην αγορά εργασίας, επιταγές αγοράς υπηρεσιών υγείας για ανασφάλιστους κ.τ.λ.).
Η αλήθεια όμως είναι ότι και στα μαύρα χρόνια του Μνημονίου, που σταδιακά απελευθερώθηκε η ελληνική οικονομία και το επιχειρείν από τις υποτιθέμενες, κατά την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού, "θεσμικές αγκυλώσεις" της συλλογικής διαπραγμάτευσης και του αυστηρού εργατικού δικαίου, δεν είδαμε καμία οικονομική βελτίωση. Αν η εξαθλίωση είναι ο μόνος δρόμος για την επίτευξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό και την ανάσχεση της ανεργίας, τότε χώρες όπως το Μπαγκλαντές, η Λευκορωσία, η Δομινικανή Δημοκρατία, η Νιγηρία και η Υεμένη θα κυριαρχούσαν γεωπολιτικά και οικονομικά στον πλανήτη. Τί συμβαίνει όμως σε αυτές τις χώρες; Οι λαοί πεθαίνουν από την πείνα, τις κακές συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης και οι πολυεθνικοί κολοσσοί εκμεταλλεύονται τους φυσικούς τους πόρους, ενώ οι εθνικές τους οικονομίες έχουν βαλτώσει από τα χρέη. Τι σχέση μπορεί να έχει η Ελλάδα με αυτές τις χώρες με το πλούσιο παρελθόν αποικιοκρατίας, μαζικής φτώχειας και έλλειψης δημοκρατίας, ειδικά μετά την πολυθρύλητη έξοδο στις αγορές; Πολύ απλά, αμέσως σχεδόν μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου, η Ελλάδα μαζί με το Μπαγκλαντές, τη Λευκορωσία, τη Δομινικανή Δημοκρατία, τον Νίγηρα και την Υεμένη θα εξεταστούν από την Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας μεταξύ των χωρών με τις σοβαρότερες υποθέσεις παραβιάσεων των εργατικών δικαιωμάτων παγκοσμίως… Μετά από αυτό, ίσως τα παιδιά της Ελλάδας να κερδίσουν λίγη από τη συμπάθεια της κυρίας Λαγκάρντ. Αδιαμφισβήτητο το success story της κυβέρνησης!
του Λευτέρη Κρέτσου, επίκουρου καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Greenwich
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου