“ Η τριπλέτα κυβέρνηση Σαμαρά – media – δημοσκοπήσεις,
προσπαθεί απεγνωσμένα, με νύχια και με δόντια, να κρατήσει όρθιο ένα
παρασιτικό σύστημα, το οποίο έφτασε τη χώρα ως εδώ και οι ρίζες του
τοποθετούνται πολύ πίσω στο χρόνο ”
Του Κώστα Καπνίση
Το γεγονός ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει
ξεφύγει από τον συνεταιρισμό ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, το χειρότερο μόρφωμα (μαζί με
την Χ.Α.) που γνώρισε ο τόπος τα τελευταία 20 χρόνια, είναι κάτι
παραπάνω από ξεκάθαρο όχι από το τι λέει ο κάθε ειδικός και μη ειδικός ή
το κάθε κυβερνητικό παπαγαλάκι, στο οποίο υπαγορεύεται το τι θα πει. Το
συμπέρασμα αυτό προκύπτει από όσους κυκλοφορούν ανάμεσα στον ελληνικό
λαό και έχουν το προσόν να ακούν πρώτα και μετά να μιλούν. Ανεξάρτητα
από την ψήφο, την οποία πρόκειται να εναποθέσει ο κάθε πολίτης χωριστά
στην κάλπη, τα πραγματικά προβλήματα είναι εδώ και είναι οι μοναδικοί
αδιάψευστοι μάρτυρες της απόγνωσης για την ανθρωπιστική καταστροφή, η
οποία σοβεί στη χώρα.
Αρχής γενομένης από την κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται ότι είναι και η θεσμικά υπεύθυνη για την διάλυση της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της εθνικής οικονομίας, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρόκειται για μια θλιβερή, παντελώς αναξιόπιστη και επικίνδυνη για τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα συγκυβέρνηση. Το τελευταίο της «κατόρθωμα» είναι ο εμπαιγμός από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, των σχεδόν 2 εκατομμυρίων ανέργων, αλλά και σχεδόν 1 εκατομμυρίου, οι οποίοι εργάζονται, αλλά δεν λαμβάνουν μισθό, τουλάχιστον στην ώρα του. Σε μια «εκρηκτική» κατάσταση, την οποία οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων ετών έχουν δημιουργήσει γύρω από τα εργασιακά, η κυβέρνηση Σαμαρά «κάνει παιχνίδι» με τα χρήματα του ΕΣΠΑ, αλλά και το «πακέτο Μέρκελ», το λεγόμενο «youth guarantee», το οποίο προορίζεται για «μαθητεία» - «κατάρτιση» των νέων στην Ευρώπη και στις χώρες, οι οποίες πλήττονται από την μάστιγα της ανεργίας.
Όπως πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό, δεν πρόκειται για χάραξη πολιτικής, αλλά για κοινούς πολιτικάντηδες του αισχίστου είδους, οι οποίοι αφού δημιούργησαν συνειδητά μια κατάσταση, προσπαθούν να διαχειριστούν τα θύματά τους με «ασπιρίνες» και την τελευταία μόδα, η οποία έχει να κάνει με την «αλληλεγγύη» - «φιλανθρωπία». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Σαμαρά ετοιμάζεται να καταργήσει τις εργοδοτικές εισφορές των «επιχειρήσεων» στην Ελλάδα, σε μια χώρα δηλαδή, η οποία μόνο ως κανονική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι άλλωστε νωπές οι μνήμες από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Στρασβούργο, ο οποίος προχώρησε στην κυνική παραδοχή ότι με τη βοήθεια της «Ευρώπης», έριξε το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το κόμμα της Λ. Συγγρού κυκλοφόρησε και αφίσα, η οποία εκτός από κατάπτυστη, θυμίζει και εκλογές, με την οποία έλεγε ότι με εντολή πρωθυπουργού θα μοιραστούν τα κλεμμένα από τις μίζες σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Η κίνηση αυτή ανάγκασε μέχρι και το ακραία νεοφιλελεύθερο απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ, να χαρακτηρίσει ως «Μαυρογιαλούρο» τον πρωθυπουργό.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει το δεκανίκι της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, το οποίο δεν είναι άλλο από την πτωχευμένη μιντιοκρατία, η οποία ζει με τα δανεικά των επίσης πτωχευμένων ελληνικών Τραπεζών. Τα media, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα οποία τόσα χρόνια δεν έβλεπαν την κατάσταση και δεν ήλεγχαν την εξουσία, ως όφειλαν, έχουν βγάλει το «βαρύ πυροβολικό» τους και υπερασπίζονται ανοικτά μια κυβέρνηση. Κι όχι όποια – όποια. Την κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό άλλωστε δείχνει και το μέγεθος της σήψης, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της εξάρτησης. Το ακόμα χειρότερο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι αυτό το «βαρύ πυροβολικό» αποτελείται κυρίως από ανθρώπους, οι οποίοι κινούνται στα όρια του πολιτικού χουλιγκανισμού – ταλιμπανισμού. Ακόμα όμως και από δεοντολογικής άποψης είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, καθώς τα ΜΜΕ οφείλουν να ενημερώνουν τον πολίτη με πραγματικές ειδήσεις και όχι να τις διαστρεβλώνουν ή ακόμα χειρότερα να διαμορφώνουν την άποψή του. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή άλλωστε η σύνθεση των «τηλεοπτικών τραπεζιών», η οποία δεν έχει σκοπό μόνο την «αύξηση» της τηλεθέασης, αλλά και το να λένε μόνο κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι την άποψή τους και πάνω σε αυτές να γίνεται η γνωστή σπέκουλα. Η χώρα βαδίζει πλέον προς εθνικές εκλογές και τα πράγματα αναμένεται να χειροτερέψουν έτι περαιτέρω.
Κοντά σε όλα αυτά και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου είναι χρήσιμα πολιτικά εργαλεία. Στην Ελλάδα βέβαια, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται και κυρίως τα ερωτήματα, τα οποία τίθενται είναι φυσιολογικό να προκαλούν ερωτηματικά. Το τελευταίο «κατόρθωμα» είναι το ερώτημα για το αν ο ελληνικός λαός επιθυμεί μια κυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Ερώτημα όχι μονάχα άτοπο, αλλά και εντελώς αποπροσανατολιστικό. Τα κόμματα καθορίζονται από τις πολιτικές τους και όχι από τις δημόσιες σχέσεις. Τι είδους «συνεργασία» θα μπορούσε να έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το ακροδεξιό - λαϊκιστικό κόμμα – απομεινάρι της Λ. Συγγρού; Τι «συμμαχία» θα μπορούσε να κάνει ο νεοφιλελευθερισμός με την Αριστερά και τις δημοκρατικές - προοδευτικές δυνάμεις του τόπου; Πολλά ακόμα ερωτήματα, θα μπορούσε να θέσει κάποιος, αλλά αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο είναι οι απαντήσεις.
Συμπερασματικά, αυτό που γίνεται σαφές είναι ότι η τριπλέτα κυβέρνηση Σαμαρά – media – δημοσκοπήσεις, προσπαθεί απεγνωσμένα, με νύχια και με δόντια, να κρατήσει όρθιο ένα παρασιτικό σύστημα, το οποίο έφτασε τη χώρα ως εδώ και οι ρίζες του τοποθετούνται πολύ πίσω στο χρόνο. Για την ακρίβεια στην ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους από το 1830 και μετά. Μόνο που συνειδητά αυτό το σύστημα δεν επέτρεψε ποτέ σε τούτη την πολύπαθη χώρα να γίνει Κράτος στην υπηρεσία του λαού του, αλλά προτεκτοράτο, σφαίρα επιρροής ξένων και ντόπιων «ελίτ» και εξυπηρέτησης συμφερόντων μιας χούφτας ολιγαρχών.
Αυτό το «story», της εθελοδουλείας και της υποταγής, τελειώνει κάπου εδώ είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους. Το ζητούμενο είναι η διαδικασία αυτή να γίνει με ομαλό και δημοκρατικό τρόπο, δηλαδή μέσα από την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Καλά θα κάνουν κάποιοι να μη φοβίσουν ή να τρομοκρατήσουν εκ νέου τον ελληνικό λαό με δήθεν καταστροφές, διότι η κατάσταση θα αλλάξει, ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν πουν. Όπως άλλωστε είπε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «Ο ελληνικός λαός θα μάθει όλη την αλήθεια και οι ευθύνες θα αποδοθούν εκεί που ανήκουν»…
periodista
Αρχής γενομένης από την κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται ότι είναι και η θεσμικά υπεύθυνη για την διάλυση της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της εθνικής οικονομίας, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρόκειται για μια θλιβερή, παντελώς αναξιόπιστη και επικίνδυνη για τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα συγκυβέρνηση. Το τελευταίο της «κατόρθωμα» είναι ο εμπαιγμός από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, των σχεδόν 2 εκατομμυρίων ανέργων, αλλά και σχεδόν 1 εκατομμυρίου, οι οποίοι εργάζονται, αλλά δεν λαμβάνουν μισθό, τουλάχιστον στην ώρα του. Σε μια «εκρηκτική» κατάσταση, την οποία οι κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων ετών έχουν δημιουργήσει γύρω από τα εργασιακά, η κυβέρνηση Σαμαρά «κάνει παιχνίδι» με τα χρήματα του ΕΣΠΑ, αλλά και το «πακέτο Μέρκελ», το λεγόμενο «youth guarantee», το οποίο προορίζεται για «μαθητεία» - «κατάρτιση» των νέων στην Ευρώπη και στις χώρες, οι οποίες πλήττονται από την μάστιγα της ανεργίας.
Όπως πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό, δεν πρόκειται για χάραξη πολιτικής, αλλά για κοινούς πολιτικάντηδες του αισχίστου είδους, οι οποίοι αφού δημιούργησαν συνειδητά μια κατάσταση, προσπαθούν να διαχειριστούν τα θύματά τους με «ασπιρίνες» και την τελευταία μόδα, η οποία έχει να κάνει με την «αλληλεγγύη» - «φιλανθρωπία». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Σαμαρά ετοιμάζεται να καταργήσει τις εργοδοτικές εισφορές των «επιχειρήσεων» στην Ελλάδα, σε μια χώρα δηλαδή, η οποία μόνο ως κανονική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι άλλωστε νωπές οι μνήμες από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Στρασβούργο, ο οποίος προχώρησε στην κυνική παραδοχή ότι με τη βοήθεια της «Ευρώπης», έριξε το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το κόμμα της Λ. Συγγρού κυκλοφόρησε και αφίσα, η οποία εκτός από κατάπτυστη, θυμίζει και εκλογές, με την οποία έλεγε ότι με εντολή πρωθυπουργού θα μοιραστούν τα κλεμμένα από τις μίζες σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Η κίνηση αυτή ανάγκασε μέχρι και το ακραία νεοφιλελεύθερο απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ, να χαρακτηρίσει ως «Μαυρογιαλούρο» τον πρωθυπουργό.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει το δεκανίκι της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, το οποίο δεν είναι άλλο από την πτωχευμένη μιντιοκρατία, η οποία ζει με τα δανεικά των επίσης πτωχευμένων ελληνικών Τραπεζών. Τα media, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα οποία τόσα χρόνια δεν έβλεπαν την κατάσταση και δεν ήλεγχαν την εξουσία, ως όφειλαν, έχουν βγάλει το «βαρύ πυροβολικό» τους και υπερασπίζονται ανοικτά μια κυβέρνηση. Κι όχι όποια – όποια. Την κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό άλλωστε δείχνει και το μέγεθος της σήψης, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της εξάρτησης. Το ακόμα χειρότερο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι αυτό το «βαρύ πυροβολικό» αποτελείται κυρίως από ανθρώπους, οι οποίοι κινούνται στα όρια του πολιτικού χουλιγκανισμού – ταλιμπανισμού. Ακόμα όμως και από δεοντολογικής άποψης είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, καθώς τα ΜΜΕ οφείλουν να ενημερώνουν τον πολίτη με πραγματικές ειδήσεις και όχι να τις διαστρεβλώνουν ή ακόμα χειρότερα να διαμορφώνουν την άποψή του. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή άλλωστε η σύνθεση των «τηλεοπτικών τραπεζιών», η οποία δεν έχει σκοπό μόνο την «αύξηση» της τηλεθέασης, αλλά και το να λένε μόνο κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι την άποψή τους και πάνω σε αυτές να γίνεται η γνωστή σπέκουλα. Η χώρα βαδίζει πλέον προς εθνικές εκλογές και τα πράγματα αναμένεται να χειροτερέψουν έτι περαιτέρω.
Κοντά σε όλα αυτά και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου είναι χρήσιμα πολιτικά εργαλεία. Στην Ελλάδα βέβαια, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται και κυρίως τα ερωτήματα, τα οποία τίθενται είναι φυσιολογικό να προκαλούν ερωτηματικά. Το τελευταίο «κατόρθωμα» είναι το ερώτημα για το αν ο ελληνικός λαός επιθυμεί μια κυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Ερώτημα όχι μονάχα άτοπο, αλλά και εντελώς αποπροσανατολιστικό. Τα κόμματα καθορίζονται από τις πολιτικές τους και όχι από τις δημόσιες σχέσεις. Τι είδους «συνεργασία» θα μπορούσε να έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το ακροδεξιό - λαϊκιστικό κόμμα – απομεινάρι της Λ. Συγγρού; Τι «συμμαχία» θα μπορούσε να κάνει ο νεοφιλελευθερισμός με την Αριστερά και τις δημοκρατικές - προοδευτικές δυνάμεις του τόπου; Πολλά ακόμα ερωτήματα, θα μπορούσε να θέσει κάποιος, αλλά αυτό είναι το εύκολο κομμάτι. Το δύσκολο είναι οι απαντήσεις.
Συμπερασματικά, αυτό που γίνεται σαφές είναι ότι η τριπλέτα κυβέρνηση Σαμαρά – media – δημοσκοπήσεις, προσπαθεί απεγνωσμένα, με νύχια και με δόντια, να κρατήσει όρθιο ένα παρασιτικό σύστημα, το οποίο έφτασε τη χώρα ως εδώ και οι ρίζες του τοποθετούνται πολύ πίσω στο χρόνο. Για την ακρίβεια στην ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους από το 1830 και μετά. Μόνο που συνειδητά αυτό το σύστημα δεν επέτρεψε ποτέ σε τούτη την πολύπαθη χώρα να γίνει Κράτος στην υπηρεσία του λαού του, αλλά προτεκτοράτο, σφαίρα επιρροής ξένων και ντόπιων «ελίτ» και εξυπηρέτησης συμφερόντων μιας χούφτας ολιγαρχών.
Αυτό το «story», της εθελοδουλείας και της υποταγής, τελειώνει κάπου εδώ είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους. Το ζητούμενο είναι η διαδικασία αυτή να γίνει με ομαλό και δημοκρατικό τρόπο, δηλαδή μέσα από την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Καλά θα κάνουν κάποιοι να μη φοβίσουν ή να τρομοκρατήσουν εκ νέου τον ελληνικό λαό με δήθεν καταστροφές, διότι η κατάσταση θα αλλάξει, ότι κι αν κάνουν, ότι κι αν πουν. Όπως άλλωστε είπε και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «Ο ελληνικός λαός θα μάθει όλη την αλήθεια και οι ευθύνες θα αποδοθούν εκεί που ανήκουν»…
periodista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου