Απάντηση στην πρόταση του Γραμματέα της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. Αλέξανδρου Θεοδωράκου για το άσυλο.

Με την επισυναπτόμενη ανοιχτή επιστολή σας γνωστοποιώ τις απόψεις μου για το θέμα του ακαδημαϊκού ασύλου, για το οποίο πολύς λόγος έγινε τις τελευταίες μέρες. Αφορμή αυτής αποτέλεσε η συνολική στάση του Γραμματέα της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. απέναντι στο ζήτημα του ασύλου.
Με εκτίμηση,
Αντώνης Παπαγόρας,
Μέλος Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. - Π.Α.Σ.Π. Φυσικού Αθηνών

Συντρόφισες και σύντροφοι,
Βασικός κανόνας στη λειτουργία μίας οργάνωσης, ειδικά όταν αυτή έχει Πανελλαδική εμβέλεια είναι αυτός που αποδίδει η φράση «Τα εν οίκω μη εν Δήμω». Ανήκοντας σε ένα οργανωμένο σύνολο ανθρώπων όπως είναι αυτό της Π.Α.Σ.Π. και της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχω σεβαστεί απόλυτα τον κανόνα αυτό μέχρι σήμερα. Έφτασε η μέρα που συνειδητά αναιρώ τον βασικό κανόνα λειτουργίας μου και αυτό όχι αναίτια.
Την Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011 ο σύντροφος Γραμματέας της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. Αλέξανδρος Θεοδωράκος επέλεξε να δώσει συνέντευξη τύπου προκειμένου να καταθέσει την άποψή του για τον νέο Νόμο Πλαίσιο όπως επίσης και ένα κείμενο θέσεων της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι., προς διαβούλευση. Δίχως να έχει προηγηθεί η οποιαδήποτε συνεννόηση για απόδοση κοινής πρότασης με την Π.Α.Σ.Π. Πανεπιστημίων και την Νεολαία ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο σύντροφος Θεοδωράκος κατ' επιλογήν θέτει θέμα ασύλου. Κατόπιν λοιπόν της αυθαίρετης αυτής ενέργειας και των «αζύμωτων» προτάσεων που κατατέθηκαν, εξαναγκάζομαι για λόγους αρχής, για πρώτη φορά να λειτουργήσω εκτός των άγραφων κανόνων της συλλογικής έκφρασης. Η δε ανακοίνωση από πλευράς της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. για τα γεγονότα στη Νομική σχολή είναι απλά η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίζει αντισυντροφικότητας και αντισυλλογικής λειτουργίας από τον Γραμματέα της.
Προτείνει λοιπόν ο σύντροφος Γραμματέας της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. τα εξής: · Απομάκρυνση των σχολών που βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας.
· Αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη των διοικήσεων των Α.Ε.Ι. που δεν αίρουν το άσυλο εκεί που παρατηρούνται αυτόφωρα αδικήματα.
Παρά το ότι εν αρχή αυτές οι προτάσεις μπορεί να φαντάζουν ότι εμπεριέχουν κάποια λογικοφάνεια, είναι σε άμεση ρήξη με την πολιτική προέλευση και την ιδεολογία του πολιτικού φορέα.
Aς πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 1982 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου με ένα πρωτοφανή σε προοδευτικότητα νόμο πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, θεσπίζει τον θεσμό του Ακαδημαϊκού Ασύλου. Ο νόμος αυτός έγινε προς ικανοποίηση των χρόνιων αιτημάτων, του πάλε ποτέ οργανωμένου φοιτητικού κινήματος, για ελεύθερη και ανεμπόδιστη διακίνηση ιδεών, εντός κάθε ακαδημαϊκού χώρου, ανεξαιρέτως λειτουργικής φύσεως. Η διατύπωση του νόμου ήταν απλή, κατανοητή και επί της ουσίας. Απαγορεύεται η όποια παρουσία και δράση δυνάμεων ασφαλείας εντός των ακαδημαϊκών χώρων. Η όποια παρέμβασή τους σε χώρους ασύλου μπορεί να γίνει μόνον σε αυτόφωρα αδικήματα κακουργηματικού χαρακτήρα ή κατόπιν παραίνεσης της Πανεπιστημιακής Αρχής (συγκλήτου), για διαπιστωμένα μη αυτόφωρα αδικήματα.

Μετά από αυτόν τον νόμο πλαίσιο και κατόπιν πολλών άλλων μεταρρυθμιστικών νόμων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, η διάταξη του ασύλου παρέμεινε αναλλοίωτη και δίχως να αφήνει καμία αμφιβολία για τον τρόπο εφαρμογής του.

Τα αυτόφωρα αδικήματα δεν χρειάζονται απόφαση των διοικήσεων των ΑΕΙ άρα ούτε και χρειάζεται αλλά ούτε και έχει κανένα νόημα η αδειοδότηση από πλευράς τους για την επέμβαση της αστυνομίας σε περίπτωση αυτόφωρων αδικημάτων όπως προτείνεται από τον σύντροφο Γραμματέα της Π.Α.Σ.Π. Τ.Ε.Ι. Είναι δε, τουλάχιστον απαράδεκτο το γεγονός ότι προτείνεται ποινική δίωξη των μελών των διοικήσεων των Α.Ε.Ι. που αρνούνται για τέτοια αδικήματα να άρουν το άσυλο. Ούτε και υπάρχει καμία λογική απόδοσης δικαιοσύνης σε αυτή την πρόταση αλλά ούτε και είναι αυτός ο ρόλος των διοικήσεων.
Ας διορθώσουμε λοιπόν μία έκφραση την οποία πολλοί χρησιμοποιούν.

Για αυτόφωρα αδικήματα η αστυνομία μπορεί να κάνει εφαρμογή του νόμου περί ασύλου και όχι «άρση» του ασύλου.

Ο αστικός μύθος τον οποίο αναπαράγει και ο Γραμματέας της ΠΑΣΠ ΤΕΙ καταρρίπτεται. Τα ακαδημαϊκά ιδρύματα δεν είναι ούτε «ξέφραγα αμπέλια», ούτε ζώνες μη δικαιοδοσίας, του πολύπαθου κατά τα άλλα εξαιτίας πολλών παραγόντων, Ελληνικού Κράτους. Αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά συνειδητή «ζύμωση» απόψεων που στόχο έχουν να προβοκάρουν το άσυλο.

Με το κείμενο αυτό των προτάσεων από πλευράς του συντρόφου Θεοδωράκου αναρωτιέμαι κάτι ακόμα: Θέλουμε να υπάρχουν ακαδημαϊκά ιδρύματα στο κέντρο της Ελληνικής Πρωτεύουσας και γιατί; Μία εύκολη απάντηση θα ήταν αυτή που επίσης ενσυνείδητα πολλοί «ζυμώνουν» έχοντας όμως δεύτερες σκέψεις και δεν είναι άλλη παρά η κλασική «Να φύγουν, να πάνε αλλού, να τελειώνουμε με τα μπάχαλα..». Πόσο ακριβούς αποτελέσματος πρόταση είναι η παραπάνω πρόβλεψη; Για να απαντηθεί πλήρως αυτό το ερώτημα πρέπει να κάνουμε προσθήκη και κάποιων άλλων δεδομένων που αφορούν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Σε πολλές περιοχές του ιστορικού κέντρου της Πρωτεύουσας παρατηρούνται έντονα φαινόμενα «γκετοποίησης» με εκατέρωθεν εφαρμογή ακραίων μεθόδων από αντιμαχόμενες πλευρές. Κλασικά παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις του Αγίου Παντελεήμονα, της ευρύτερης περιοχής κοντά στην πλατεία Ομονοίας κ.α.
Αναμφίβολα η παρουσία, των φύση προοδευτικότερων, φοιτητών στο κέντρο της Ελληνικής Πρωτεύουσας συμβάλει στην άμβλυνση υπαρκτών κοινωνικών ανισοτήτων σε αυτό και των οποίων εν πολλής ο τρόπος έκφρασής τους είναι ασύδοτα βίαιος.

Με μία επίσκεψη στους ακαδημαϊκούς χώρους του ιστορικού κέντρου, εύκολα γίνεται αντιληπτή μία προσπάθεια αναβάθμισης των κτιριακών υποδομών η οποία πραγματοποιείται τα τελευταία χρόνια και για την οποία είναι επίσης εμφανές ότι δαπανάται σημαντικά υψηλό χρηματικό αντίτιμο. Τι θα τις κάνουμε λοιπόν όλες αυτές τις υπαρκτές υποδομές; Θα τις αφήσουμε πληρωμένες, αναξιοποίητες και διπλά πληρωμένες προκειμένου να μετεγκατασταθεί η εντός αυτών ακαδημαϊκή δραστηριότητα; Η απάντηση είναι προφανής και εξαιτίας των καιρών προφανέστερη…

Συνεπώς: Θέλουμε φοιτητές στο κέντρο της Αθήνας γιατί υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές να τους φιλοξενούν. Θέλουμε τους φοιτητές γιατί αμβλύνοων κοινωνικές ανισότητες και η παρουσία τους αποτρέπει διαφόρων ειδών άλλα «μπάχαλα».

Στην πορεία εξέλιξης του κειμένου ίσως έχει γίνει αντιληπτό ότι κάνω χρήση της έκφρασης «ακαδημαϊκοί χώροι» και όχι άλλων όπως «Πανεπιστημιακοί χώροι» ή απλά «σχολές». Αυτό μόνο τυχαία δεν γίνεται εξαιτίας της βαθιάς πεποίθησής μου στο «ομοούσιο» και στο «αδιαίρετο» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ευρύτερα της ακαδημαϊκής δραστηριότητας. Αυτή η δραστηριότητα πρέπει και μπορεί να φιλοξενεί οποιαδήποτε άποψη, από οποιονδήποτε άνθρωπο και όχι μόνον από μέλη της αποκαλούμενης ακαδημαϊκής κοινότητας, με την στενή έννοια. Αναμφίβολα, ζητούμενο είναι η διεύρυνση των οδών διακίνησης των ιδεών και όχι η χαρτογράφηση των χώρων διευκόλυνσης.

Πως λοιπόν σύντροφε Γραμματέα δεν αποτελούν χώρους αναγκαιότητας για την εφαρμογή του ασύλου η πρυτανεία και οι χώροι άσκησης διοίκησης ενός ιδρύματος;

Η κάθε μορφής επικοινωνία μεταξύ της διοίκησης ενός ιδρύματος, των διδασκόντων καθηγητών και των φοιτητών, με όποιον τρόπο και αν αυτή γίνεται, πρέπει να προστατεύεται από τον νόμο του ασύλου που υπάρχει για να προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων.

Έχοντας ως βάση της κρίσης μου όλο το άνωθεν γραφόμενο σκεπτικό θεωρώ ότι η πρόταση από πλευράς του συντρόφου Γραμματέα της ΠΑΣΠ ΤΕΙ για το άσυλο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ως άκαιρη, στερούμενης αιτιολόγησης και εν τέλει ως άτοπη. Προτάσεις τέτοιου είδους, χωρίς να έχει γίνει η οποιαδήποτε προεργασία κατάθεσής τους θίγουν ευθέως το αξιακό σύστημα όλων των νέων Σοσιαλιστών και διασαλεύουν την ενότητα των μεγάλων προοδευτικών οργανώσεων της Π.Α.Σ.Π. και της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Με εκτίμηση,
Αντώνης Παπαγόρας,
μέλος Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Π.Α.Σ.Π. Φυσικού Αθηνών