Πρόκειται για ένα μείγμα ανεπάρκειας και νεοφιλελεύθερου δογματισμού: από τα ταξί μέχρι το νέο νόμο για τα Πανεπιστήμια, είναι συνηθισμένο το φαινόμενο υπουργοί της κυβέρνησης να ανάβουν φωτιές, ανοίγοντας μέτωπα χωρίς να υπάρχει ανάγκη. Άλλες φορές επειδή δεν μπορούν να υπολογίσουν τις πολιτικές συνέπειες. Και άλλες, επειδή ασπάζονται το «δόγμα σοκ» που θεμελίωσε τελευταία η Καναδέζα ερευνήτρια Νάομι Κλάιν: πιστεύουν δηλαδή ότι μια κοινωνία που βρίσκεται σε αδύναμη θέση, σοκαρισμένη εξ αιτίας μιας καταστροφής, φυσικής, οικονομικής ή κοινωνικής, προσφέρεται για την βίαια εφαρμογή συνταγών που θα ήταν αδύνατο να εφαρμοστούν υπό κανονικές συνθήκες.
Η υπόθεση με τα ταξί είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αν ο κ. Ραγκούσης είχε κάνει τις αλλαγές του τον Νοέμβριο, η όποια σύγκρουση δεν θα είχε επιφέρει καίρια πλήγματα στην βασική εγχώρια «βιομηχανία», δηλαδή τον τουρισμό, ούτε θα είχε αποτελειώσει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Γιατί άραγε ο υπουργός Μεταφορών χάρισε ένα δυνατό μοχλό πίεσης, την καλοκαιρινή περίοδο, στους αντιπάλους του, ιδιοκτήτες ταξί;
Ίσως ο κ. Ραγκούσης δεν είχε υπολογίσει τόσο μεγάλη αντίδραση, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Ο ζήλος που επέδειξε ανοίγοντας ένα νέο μέτωπο μόλις ανέλαβε το υπουργείο του, οφείλεται στην ακλόνητη πίστη του ότι έφτασε η ώρα να γίνουν οι αλλαγές που θέλει να εφαρμόσει, έστω κι αν του χρόνου δεν πατήσει τουρίστας στην Ελλάδα. Με το ζόρι και με το όποιο κόστος, για παραδειγματισμό άλλων κοινωνικών ομάδων που θα διανοούντο να αντιδράσουν.
Το ίδιο ακριβώς έγινε με τον Καλλικράτη: σε μια κοινωνία σοκαρισμένη από την ανακάλυψη της υπερχρέωσης της και το μνημόνιο, η κυβέρνηση επέλεξε να εφαρμόσει μια μεγάλη διοικητική αλλαγή που είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση της όποιας δημόσιας διοίκησης λειτουργούσε κουτσά-στραβά. Είναι όπως σε έναν ασθενή, που ανακαλύπτει ξαφνικά ότι πάσχει από καρκίνο και στον οποίο χορηγούνται μεγάλες δόσεις χημειοθεραπείας, οι γιατροί να διατάξουν και εγχείρηση στη σπονδυλική στήλη, για να του διορθώσουν τη δισκοπάθεια. Η διοικητική μεταρρύθμιση με τον Καλλικράτη και η αντιμετώπιση της δισκοπάθειας πρέπει να γίνουν, αλλά η στιγμή ήταν τελείως ακατάλληλη.
Όπως τα ταξί και η προηγούμενη διοικητική διάρθρωση της χώρας, έτσι και τα Πανεπιστήμια χρειάζονται γενναίες αλλαγές. Η κυρία Διαμαντοπούλου εκπόνησε ένα νομοσχέδιο με το οποίο διαφωνούν ακόμα και καθηγητές που πρόσκεινται ευνοϊκά προς τη κυβέρνηση και την ιδέα της μεταρρύθμισης. Ανεξάρτητα όμως από το περιεχόμενο του νομοσχεδίου- ένα από τα δεκάδες που παρουσιάζονται εδώ και πάνω από 30 χρόνια καθώς σχεδόν κάθε υπουργός Παιδείας προσπαθεί να συνδέσει το όνομα του με την αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα, πριν σπάσει τα μούτρα του- το πιο σημαντικό είναι ότι και εδώ η στιγμή είναι τελείως ακατάλληλη.
Οι πρυτάνεις δήλωσαν ότι δεν θα εφαρμόσουν τον νόμο και αυτοί που πιστεύουν ότι «το μόνο κόκκινο πανεπιστήμιο είναι αυτό που καίγεται», τρίβουν τα χέρια τους από χαρά: επιτέλους και μια υπουργός που παράγει «κίνημα». Είναι φανερό ότι το υπουργείο Παιδείας υιοθετεί το δόγμα του σοκ: μια κοινωνία που τα έχει χαμένα όπως η σημερινή, είναι έτοιμη για την εφαρμογή αλλαγών που κανείς δεν θα διανοείτο να προωθήσει υπό κανονικές συνθήκες.
Οι εξελίξεις θα είναι τελείως διαφορετικές. Σε μια χώρα έτοιμη να εκραγεί, της οποίας πολλά(όχι όλα γιατί σε μερικά γίνεται εξαιρετική δουλειά) Πανεπιστήμια έχουν βαλτώσει επειδή ακριβώς το παραγωγικό μοντέλο και ο πολιτισμός της χώρας έχουν βαλτώσει, η κυβέρνηση ανάβει νέες εστίες φωτιάς που θα φουντώσουν το φθινόπωρο. Θα προσπαθήσει τότε να τις ελέγξει αλλά με αμφίβολο αποτέλεσμα: είναι δύσκολο να είσαι ταυτοχρόνως και πυρομανής και πυροσβέστης...
*Σκίτσο Π.Μαραγκού, από το "Έθνος"
tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου