Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκε να απαντήσει η κυβέρνηση και - μέσω της ηγεσίας του υπουργείου παιδείας - δίνει σαφή την απάντηση.
Θέλουμε μια κοινωνία εγωπαθών ιδιωτών και όχι ελεύθερων πολιτών.
Πώς ΄΄ περνάει ΄΄ αυτό μέσα από την εκπαίδευση;
Πολύ απλά όπως εξηγεί και ο Ζιζέκ.
Εάν καταργήσει κανείς την αποστολή της παιδείας και ταυτόχρονα εναρμονίσει την επιστημονική σκέψη με τις απαιτήσεις του συστήματος και της αγοράς, ήδη πραγματοποιεί ένα άλμα προς την ΄΄ περίφραξη ΄΄ των πνευματικών προιόντων ή αλλιώς προς την ΄΄ ιδιωτικοποίηση της γενικής διάνοιας΄΄.
Σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση κινείται το νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση που συζητείται αυτές τις μέρες. Στους μεν πανεπιστημιακούς επιφυλάσσει ένα ρόλο περιορισμένης ευθύνης, περιορισμένης απόφασης και μειωμένης ελευθερίας, τους δε φοιτητές τους αντιμετωπίζει ως πελάτες μιας εταιρείας και όχι ως συνδιαμορφωτές της ακαδημαϊκής ζωής. Ο κατακερματισμός του γνωστικού αντικειμένου, η αστυνόμευση του ίδιου του περιεχομένου της γνώσης, η διάσπαση της ενότητας διδασκαλία–έρευνα, αποτελούν τους νέους όρους για αυτό το εκτρωματικό είδος πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που συνδέονται ευθέως πια με τις ανάγκες των αγορών και της παραγωγής.
Οι εξισώσεις που επιχειρούνται είναι φανερές.
Το πανεπιστήμιο – εταιρεία προετοιμάζει ιδιώτες ώστε να είναι αποτελεσματικοί και αποδοτικοί στους όρους και τις απαιτήσεις της αγοράς, η δε επιστημονική γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα.
Το κράτος δεν εγγυάται πλέον τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων και ανοίγει ο δρόμος της διείσδυσης ιδιωτικών κεφαλαίων κυρίως στον τομέα της έρευνας, ώστε το πανεπιστήμιο να μετατραπεί πλέον σε οικονομικός πυλώνας.
Ζητείται απάντηση. Και η απάντηση πρέπει να δοθεί όχι μόνο από την αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, που σαφώς και ξεκάθαρα αντιτίθεται σε αυτό το συστημικό μόρφωμα.
Αυτή η απάντηση αφορά σε όλη την κοινωνία, στις οικογένειες, τους νέους και τις νέες.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ολόκληρη η ζωή μας διαμορφώνεται από την ωστική δύναμη των αγορών και από αυτούς που υπηρετούν τις ανάγκες τους.
Έχουμε υποχρέωση απέναντί στους νέους να αφήσουμε μια χαραμάδα ελπίδας και ανθρωπιάς.
Λέει ο δάσκαλος Λιαντίνης : ΄΄Κάτω από τυφλωτικές καταλαμπές και θερινές καταιγίδες κάποιοι κρατούν μέσα τους τον άνθρωπο όρθιο και στο φυσικό του ανάστημα. Που πάει να πει: λεύτερο ΄΄.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου